Ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντικομμουνιστής Δ. Ψυχογιός, του επίσης γνωστού και μη εξαιρετέου συγκροτήματος Λαμπράκη, έγραψε στην ηλεκτρονική έκδοση του ΒΗΜΑΤΟΣ (14 Φεβρουαρίου) άρθρο με τον τίτλο «Η μεταπολίτευση πέθανε, ζήτω ο εμφύλιος». Το άρθρο θα το ζήλευε ακόμα και ο αλήστου μνήμης Σάββας Κωνσταντόπουλος της χούντας 1967-1974. Οποιος ανατρέξει στο βιβλίο του προπαγανδιστή της χούντας και γενικά της αστικής τάξης Κωνσταντόπουλου («Ο φόβος της δικτατορίας») θα διαπιστώσει την ομοιότητα του κλίματος αλλά και της επιχειρηματολογίας ανάμεσα στους δύο (Ψυχογιό και Κωνσταντόπουλο): Κινδυνολογία, ιδεολογική τρομοκρατία, πολιτικές ταχυδακτυλουργίες, συνειδητή συγκάλυψη της πραγματικότητας και της προβοκάτσιας, ανακάτεμα και άθροιση ανόμοιων γεγονότων και πολλά ακόμα, για να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

1) Ο Δ. Ψυχογιός αποδίδει τους εμπρησμούς κτιρίων γενικά στην «τρομερή ένταση της πολιτικής βίας», συνδέοντας αυτή με τις λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στο δεύτερο μνημόνιο. Κάνει πως δε βλέπει το γεγονός ότι τα ΜΑΤ έδρασαν από κοινού με τους προβοκάτορες και με στόχο να αποδυναμώσουν αλλά και να δυσφημίσουν τη μαζική λαϊκή αντίδραση. Οι εικόνες όπου τα ΜΑΤ (π.χ. στη Θεσσαλονίκη) χτυπούσαν από πίσω τους διαδηλωτές αναίτια, προφανώς δεν έπεσαν στην αντίληψή του. Το γεγονός ότι και αυτή τη φορά και προηγούμενες κουκουλοφόροι τα συζητούσαν μαζί με δυνάμεις των ΜΑΤ (οι φωτογραφίες που έχουν δημοσιευτεί είναι γνωστές), επίσης δεν έπεσαν στην αντίληψη του αρθρογράφου. Ούτε τις καταγγελίες του ΚΚΕ στη διήμερη απεργία του Οκτώβρη, ότι αστυνομικοί άλλαζαν τις στολές τους και φορούσαν κουκούλες, έχει ακούσει ο αρθρογράφος. Ετσι, αποδίδει τις κρατικές προβοκάτσιες σε βίαιη πολιτική δράση διαδηλωτών που εναντιώνονται στα μνημόνια! Την κρατική επίθεση κατά των αγωνιζόμενων εργατών και ανέργων ο Δ. Ψυχογιός την αποκαλεί εμφύλιο και προειδοποιεί ασυστόλως...

Οσο για το «αφελές» ερώτημα που κάνει «Ποιο από τα κυβερνώντα κόμματα, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, αποκόμισε πολιτικό όφελος από τους νεκρούς και τους τραυματίες;», η απάντηση είναι μία και τη γνωρίζει: Η αστική πολιτική, η αστική εξουσία. Αυτές αποκομίζουν όφελος μέσω της κρατικής τρομοκρατίας, αυτές φοβίζει το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα που στρέφεται κατά της εξουσίας του κεφαλαίου και όχι γενικά το «αντιμνημονιακό κίνημα», στο οποίο η αστική τάξη δίνει μικρή σημασία, αν δεν καλλιεργεί επιπλέον και εκφράσεις του.

Ο αρθρογράφος όμως «ξέχασε» τα θύματα στη «Μαρφίν». Διαδηλωτές τούς έκαψαν ή «διαδηλωτές» που ο Δ. Ψυχογιός κατατάσσει σε αγωνιζόμενους; Ποιοι έκαψαν τους αθώους ανθρώπους και γιατί ουδέποτε βρίσκονται οι δολοφόνοι;

«Ξέχασε» όμως και τις καταγγελίες του προέδρου των αστυνομικών Χρ. Φωτόπουλου, ο οποίος έκανε λόγο για προβοκάτορες.

2) Οι προβοκάτορες δε στρέφονται κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως ισχυρίζεται ο Δ. Ψυχογιός. Είναι συστατικό στοιχείο της αστικής εξουσίας, η οποία αλλάζει μορφή ανάλογα με τις συνθήκες και στο βαθμό που ο συσχετισμός δυνάμεων της το επιτρέπει. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι τύποις δημοκρατία. Επί της ουσίας, είναι δικτατορία του κεφαλαίου. Το επιβεβαιώνει, ανάμεσα σε πολλά άλλα, η κατάσταση στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, όπου κυριαρχεί η τρομοκρατία της απόλυσης, οι απειλές και οι συνθήκες γαλέρας. Ας κάνει μια βόλτα μέχρι τη Χαλυβουργία, αν και είναι μάλλον περιττό...

3) Προπαγανδιστές τύπου Ψυχογιού δεν έχουν ουσιαστικό πρόβλημα από τις κραυγές που αποκαλούν δωσίλογους τους Παπανδρέου, Βενιζέλο, Παπαδήμο και άλλους. Εχουν όμως μεγάλο πρόβλημα από τις θέσεις του ΚΚΕ που αποκαλεί τους παραπάνω συμμέτοχους (και όχι υποτελείς) στο έγκλημα που διαπράττουν από κοινού ενάντια στο λαό η ΕΕ, τα αστικά κόμματα, ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές κλπ. Επομένως, αποτελεί πλαστογραφία, υποκρισία και άσκηση τρομοκρατίας η τοποθέτησή του «Πρέπει να λιντσαριστούν σαν δωσίλογοι (...) να στηθούν κρεμάλες, να καούν κτήρια, να σκοτωθούν άνθρωποι στις διαδηλώσεις;».

4) Γράφει: «Οι εμφύλιες συγκρούσεις δεν προέκυψαν επειδή τις προγραμμάτισαν τα μεγάλα κόμματα της δεξιάς ή της αριστεράς, αλλά από τη δράση μικρών ακραίων ομάδων...».

Βεβαίως και τις προγραμμάτισαν τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα (για να μείνουμε εδώ) σε συνεργασία με τους ξένους συμμάχους τους (Εγγλέζους, Αμερικανούς). Αλλά το πρόβλημα του Δ. Ψυχογιού είναι ότι η εργατική τάξη και το κόμμα της δεν είπαν τότε «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω».

5) Τέλος, θα του θυμίσουμε, αν και το γνωρίζει, ότι ο φασισμός προέκυψε σε περίοδο κρίσης όπου οι λαοί παραδόθηκαν σε «νουθεσίες» σαν τις δικές του.

Ομως στο θέμα θα επανέλθουμε εκτενώς, αφού τα μαχαίρια της αστικής τάξης ακονίζονται διαρκώς. Εδώ εκτέθηκαν ορισμένα μόνο σημεία από το άρθρο.