Το ΠΑΣΟΚ ομιλεί περί «βέτο» για το το ζήτημα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας θυμίζοντας την πάλαι ποτέ εποχή των «αστερίσκων» του Αντρέα Παπανδρέου. Οι εκπρόσωποι της Χαριλάου Τρικούπη και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνουν πως «ξεχνούν» ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου που παρέδωσε την υπόθεση στο δικηγορικό γραφείο των Σάιρους Βανς, πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, και Μάθιου Νίμιτς, του Αμερικανού διαμεσολαβητή στον ΟΗΕ και ειδικού απεσταλμένου του Κλίντον για το θέμα στην πρώτη του φάση...

Καμώνονται πως «ξεχνούν», επίσης, ότι την ανακοίνωση για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας - και μάλιστα για ένα θέμα που θεωρούνταν «φλέγον» εκείνη την εποχή - την έκανε, από την έπαυλη του Αντρέα Παπανδρέου, το 1995, ο ...Αμερικανός επιτετραμμένος και κατόπιν πρέσβης, Τόμας Μίλερ.

*

Οχι βεβαίως ότι η ΝΔ υπολείπεται σε αντίστοιχες επιδόσεις «εθνικής ανεξαρτησίας»... Η Ρηγίλλης και ο Καραμανλής, τόσο ως αντιπολίτευση όσο και από την πρώτη στιγμή που ανήλθαν στον κυβερνητικό θώκο, ουδόλως παρέλειψαν να καταστήσουν σαφές ότι το Σκοπιανό θα συνέχιζε να παραμένει υπό τη «φροντίδα» των Αμερικανών. Ακόμα και όταν οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν επισήμως ότι αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας»... Ηταν η εποχή που ο πρωθυπουργός, αισθανόμενος «περήφανος» από τη συνάντηση με τον Μπους, καυχείτο ότι «εξασφάλισε» για την Ελλάδα ρόλο «προνομιακού» εταίρου των ΗΠΑ. Τα «προνόμια» της Ελλάδας ήρθε η ώρα να εξαργυρωθούν, τόσο στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου, όσο και σ'αυτο της ΠΓΔΜ, όπου έχει γίνει σαφής η σημασία που δίνουν οι Αμερικανοί στις ελληνικές θέσεις...

*

Ενας απολογισμός αυτής της δεκαπενταετούς περιόδου κατά την οποία «σύρεται» το θέμα της ΠΓΔΜ, δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη ότι τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, με την εξωτερική πολιτική που ακολούθησαν αλλά και με την αξιοποίηση του θέματος στην εσωτερική πολιτική σκηνή, έχοντας στο πλευρό τους στην πρώτη κρίσιμη φάση το ΣΥΝ, επέλεξαν σ'αυτό το θέμα μια τακτική, που βύθισε τη χώρα στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και το σοβινισμό, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους ευρωατλαντικούς «εταίρους» για να εντάξουν τις σχέσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ στο συνολικότερο παιχνίδι του ιμπεριαλιστικού «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια.

*

Ο δικομματισμός, επενδύοντας στην «ονοματολογία», επενδύοντας σε μια πολιτική πρακτική που ποτέ δε στηρίχτηκε σε αρχές και σε κανόνες, παραιτούμενος από μια πολιτική που θα έπρεπε να έχει για «σημαία» και «ψυχή» της τις αναφορές στις διεθνείς συνθήκες και στο διεθνές δίκαιο, άνοιξε την πόρτα στους «επιδιαιτητές».

Ηταν προφανές πως από τη στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών, ετάσσετο υπέρ των «βελούδινων αλλαγών συνόρων» στα Βαλκάνια και όταν η ΝΔ «κάνει πλάτες» στην αμερικανική πολιτική απόσχισης του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, τότε, με μαθηματική ακρίβεια, το θέμα της ΠΓΔΜ μετατρέπεται σε κομμάτι της γενικότερης «διευθέτησης» που επιθυμούν οι ΗΠΑ για τα Βαλκάνια.

*

Σήμερα ουδείς αμφιβάλλει για την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ, όπως διατυπώθηκε (με κόστος και κόντρα στο ρεύμα) εκείνη την πρώτη κιόλας περίοδο, τη στιγμή δηλαδή που προέκυψε το ζήτημα ως συνέπεια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, με τη σφραγίδα της ΕΕ και τη σύμφωνη γνώμη των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ:

Ο όρος που επιβαλλόταν να προταχθεί - τόνιζε το ΚΚΕ - ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός του ονόματος.

«Το κυριότερο δεν είναι το θέμα της ονομασίας - όπως υπογράμμιζε από τότε και σημειώνεται και στην τελευταία ανακοίνωση (20/2/2008) του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος - αλλά η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας και ανάπτυξης σχέσεων καλής γειτονίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων των δύο χωρών, αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας, καθώς και ενεργειών που δυσκολεύουν την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο κρατών. Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει για το θέμα του ονόματος, ότι η αναζήτηση μιας κοινά αποδεκτής λύσης, όπως καθόριζε η ενδιάμεση συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες, αν περιλάμβανε το όνομα Μακεδονία ή και κάποιο από τα παράγωγά του, θα έπρεπε να είχε γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι εθνοτικό».

Αντίθετα, οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις αναλώθηκαν καθ' όλη τη δεκαετία του '90 να διατυμπανίζουν το σύνθημα: «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και «Η Μακεδονία είναι ελληνική».

*

Και τότε και σήμερα η «ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα έπρεπε και πρέπει να είναι μια θέση που δεν αρκείται σε ιμπεριαλιστικά «ψιχία» που θα έρθουν τάχα μου σαν ανταπόδοση προς την Ελλάδα λόγω της επίδειξης από μέρους της στάσης «καλού παιδιού» έναντι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ:

«Ψυχή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έπρεπε και πρέπει να είναι το «ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ».

Σε μια τόσο ταραγμένη περιοχή, όπως τα Βαλκάνια, αυτή είναι η ενδεδειγμένη πολιτική. Ολα τα υπόλοιπα, αυτόν τον άξονα πρέπει να υπηρετούν.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, και εφόσον έχεις παραδώσει την «ψυχή» σου στους Αμερικανούς, δεν μπορεί παρά και το όνομά σου να μετατρέπεται αναπόφευκτα σε άθυρμα της αμερικανικής επιδιαιτησίας.

Οι ΗΠΑ διαμαρτύρονται γιατί κάηκε αμερικανικό έδαφος, δηλαδή πρεσβεία τους, στο Βελιγράδι. Θυμίζουμε ότι Βελιγράδι είναι το έδαφος το οποίο έκαιγαν επί 78 ημέρες οι Αμερικάνοι με τις βόμβες τους το 1999...

Οι «χρυσαυγίτες» και οι Πλεύρηδες, τα φασιστοειδή που υποδύονται εργολαβικά τους «αντιπροσώπους» του πατριωτισμού, οι κοινοβουλευτικοί και μη συνεργάτες τους, οι υμνητές του Μεταξά, της χούντας των συνταγματαρχών και του ναζισμού, αυτά τα απόβλητα του εθνικισμού, του σοβινισμού και του ρατσισμού, η μόνη «σχέση» που μπορούν να έχουν με την πατρίδα είναι μια και μόνη: H πατριδοκαπηλία.