Η ανακοίνωση της απόφασης του Φιντέλ Κάστρο να αποχωρήσει από την ηγεσία της Κούβας προκάλεσε στους συνήθεις χειροκροτητές της αμερικάνικης πρεσβείας την «υποχρέωση» να γεμίσουν τον ελληνικό Τύπο με άρθρα κατά του «δικτάτορα»...

Ο ευγενικός πόθος των ίδιων ανθρώπων υπέρ της δημοκρατίας είναι άλλωστε γνωστός και από το γεγονός ότι όποτε αναφέρονται ή γράφουν για την Κούβα, πάντα κάτι «ξεχνούν»: Να μνημονεύσουν οτιδήποτε για το Γκουαντάναμο ή για τις 900 απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ που επιχείρησε η CIA, λαμβάνοντας διαταγές από μια ντουζίνα διαδοχικούς ενοίκους του Λευκού Οίκου...

*

Οι «δημοκράτες» μας, χωρίς να ταλανίζονται από ...ιδεασμούς περί «στοιχειώδους εντιμότητας» όταν προβαίνουν στη σύγκριση του ενός συστήματος, της Κούβας, με το άλλο, των ΗΠΑ, μέσα στη «μεγαθυμία» τους δίνουν άφεση στον κουβανικό λαό που «ανέχτηκε» 50 χρόνια τον Κάστρο, επειδή - όπως λένε - στερήθηκαν (οι Κουβανοί) τη δυνατότητα επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο»...

Είδατε με τι «μαστοριά» ξεπερνούν το εμπάργκο που εδώ και 50 χρόνια έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ στην Κούβα και που (όπως ενδεχομένως θα έχουν πληροφορηθεί...) δεν το έχει κηρύξει η Κούβα στις ΗΠΑ.

*

Αλλά πώς προκύπτει ότι οι Κουβανοί δεν μπορούν να συγκρίνουν;

Το μοντέλο της «κουβανικής μαφίας» που έχουν στήσει οι ΗΠΑ στη Φλόριντα απέχει μόλις 130 χιλιόμετρα από την Κούβα. Είναι το μοντέλο του φωταγωγημένου τζόγου, των καζίνο, των καμπαρέ και των πολυτελών πορνείων. Φυσικά και δεν είναι άγνωστο αυτό το μοντέλο στον κουβανικό λαό. Το είχε επί Μπατίστα. Και το ανέτρεψε. Επειδή, προφανώς, του είναι απεχθές.

Εξίσου απεχθές του είναι το κοινωνικό μοντέλο μιας «δημοκρατίας» που κρατά 50 εκατομμύρια ανθρώπους, «πέντε Κούβες» δηλαδή, σε συνθήκες ασιτίας, ανασφάλειας, περιθωριοποίησης, εξαθλίωσης (ας δουν οι «δημοκράτες» μας το «Sisco» του Μουρ).

Εξίσου απεχθής του είναι η «δημοκρατία» του Γκουαντάναμο. Αλήθεια, ούτε αυτός ο «έξω κόσμος» είναι γνωστός στους Κουβανούς, παρότι βρίσκεται στο έδαφός τους; Τον γνωρίζουν και μάλιστα πολύ καλά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ίδιο - τηρουμένων των αναλογιών - συνέβαινε στην Ελλάδα στην Κατοχή. Δε χρειαζόταν να πας στη Γερμανία για να δεις το φασισμό και να τον συγκρίνεις με τη λευτεριά και τη δημοκρατία στα ανταρτοκρατούμενα βουνά. Αρκεί να είχες μια ιδέα για τα υπόγεια της Μέρλιν...

*

Οι «φίλοι του λαού» (της Κούβας) κόπτονται για την «ανέχεια», για τις «κακουχίες», για τη «φτώχεια» του κουβανικού λαού. Ολα αυτά αποδίδονται, φυσικά, στον Κάστρο που δεν «εκσυγχρονίστηκε».

Η αξιέπαινη προσπάθεια των «δημοκρατών» μας να αποτιμήσουν την «εποχή Κάστρο» χαίρει ιδιαίτερης προσοχής αφού συνιστά εκλεπτυσμένη εκδοχή της προπαγάνδας του ραγιαδισμού.

Θυμίζουμε: Είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν δικαίωμα της ΕΕ να απειλεί τους Σέρβους πως θα λιμοκτονήσουν αν δεν καταψήφιζαν τον Μιλόσεβιτς. Είναι οι ίδιοι που αναγνωρίζουν στις ΗΠΑ το δικαίωμα να επιβάλλουν τη λιμοκτονία στους Παλαιστινίους, επειδή ψήφισαν τη «Χαμάς»...

*

Ο Κάστρο, η Κούβα, η Επανάσταση, το Κομμουνιστικό Κόμμα του ηρωικού λαού, συμβολίζουν όλα όσα φοβούνται, όλα όσα δεν μπορεί να λερώσει η «πρόστυχη πένα και μολύβι» των αφοσιωμένων - κατά Βάρναλη - του βούρκου να λιβανίζουνε την μπόχα.

Είναι η νίκη και η αντοχή της «ουτοπίας» κόντρα στο «ρεαλισμό» της «Κόκα - Κόλα». Είναι η νίκη και η αντοχή του «Hasta la victoria siempre» κόντρα στο «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Είναι η απόδειξη πως ένας λαός (ολόκληρος ο λαός), και μάλιστα σε συνθήκες περικύκλωσης, μπορεί να έχει πρόσβαση στην υψηλότερου επιπέδου Υγεία. Οτι όλος ο λαός μπορεί να απολαμβάνει το δικαίωμα στη δουλειά. Οτι όλος ο λαός μπορεί να απολαμβάνει το δικαίωμα στη στέγη. Οτι όλος ο λαός μπορεί να απολαμβάνει το δικαίωμα στη μόρφωση. Οτι όλος ο λαός μπορεί να απολαμβάνει και να παράγει τον δικό του Πολιτισμό.

Οτι - τελικά - ένας λαός μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια. Να περπατάει με το κεφάλι ψηλά. Κάνοντας πράξη αυτό που έλεγε ο Τσε:

«Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Οποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτή την τιμή».

«Αναπόφευκτη εξέλιξη» (!) χαρακτήρισε την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία ο κ. Ντ' Αλέμα. Αλλά τι την κατέστησε «αναπόφευκτη»; Μήπως στην εξέλιξη αυτή έπαιξαν ρόλο οι «αριστεροί» του τύπου Ντ' Αλέμα, που, ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, παραχώρησε το 1999 τη βάση του Αβιάνο για να ξερνούν τα 1.000 βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ το θάνατο στη Γιουγκοσλαβία; Μήπως συνέβαλαν τα μέγιστα τα «κεντροαριστερά» τσιράκια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, όπως ο Ντ' Αλέμα, προχωρούν στην αναγνώριση και τη «νομιμοποίηση» αυτής της «αναπόφευκτης εξέλιξης»;

Και - τέλος - όλους αυτούς που το παίζουν «αριστεροί», όπως ο Ντ' Αλέμα, και κάνουν αυτά που κάνει ο Ντ' Αλέμα, πώς τους λένε; «Λακέδες» δεν τους λένε;

Οι Ελληνες τηλεπαρουσιαστές, που προχτές καταδίκαζαν την εθνικιστική επίθεση που δέχτηκε η ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στα Σκόπια και που κατέγραψαν τον αποτροπιασμό τους για τις άθλιες ύβρεις εναντίον των Ελλήνων (σ.σ.: οι Ελληνες είναι «κρετίνοι» σύμφωνα με τα ενεργούμενα του σοβινισμού κείθεν των συνόρων),

δεν είναι(αν εξαιρέσεις μερικά παραπανίσια χρονάκια) οι ίδιοι τηλεπαρουσιαστές που τη δεκαετία του '90 μετέδιδαν με πάθος, συγκίνηση και «εθνική έπαρση», τα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια, όπου μεγαλούργησε ο «πολιτισμός» συνθημάτων του τύπου «φωτιά - φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά»;...

Μήπως τώρα είναι πιο εύκολο να αντιληφθούν ορισμένοι ότι η απέχθεια απέναντι στον εθνικισμό, στο σοβινισμό και στην πατριδοκαπηλία είναι επιβεβλημένη, ανεξαρτήτως «ονόματος», «τόπου κατοικίας» και «εθνικότητας»;...