• «προικοδότηση του Ταμείου Συνοχής με τα υπεσχημένα και άμεση χρήση των πόρων του».

Το δεκάκις εξαγγελλόμενο από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους «Ταμείο Κρατικής Συνοχής», υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε από το 2008. Τα ψίχουλα που θα μοίραζε για το 2008, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, αντιστοιχούσαν σε 66 λεπτά τη μέρα για κάθε πολίτη που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2009 έχει εγγραφεί ποσό ίσο με 100 εκατομμύρια ευρώ, τόσο για το 2008 όσο και για το 2009, τη στιγμή που αρχικά είχε σχεδιαστεί η χρηματοδότηση μόνο για το 2008 να ήταν 500 εκατομμύρια ευρώ και χρόνο με το χρόνο θα αυξανόταν. Ακόμα όμως και αυτά τα επιδόματα κοροϊδίας δεν έχουν δοθεί ακόμα...

Την «Ενεργοποίηση του Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής» για την... αντιμετώπιση της φτώχειας προτείνει και το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη σύμπλευση με την πολιτική της κυβέρνησης. Στη λογική χορήγησης επιδομάτων πτωχοκομείου είναι δομημένη όλη η...«κοινωνική πολιτική» του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης λοιπόν προτείνει:

«Εκτακτο επίδομα αλληλεγγύης από 500 έως 1300 ευρώ στοχευμένα στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση». Το επίδομα...«αλληλεγγύης», που υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ αντιστοιχεί σε 68 λεπτά του ευρώ τη μέρα για κάθε μέλος μιας τετραμελούς οικογένειας - ξεπερνώντας κατά 2 λεπτά του ευρώ την κυβερνητική «δέσμευση» - με εισόδημα μέχρι 10.500 ευρώ.

-- Ταυτόχρονα και στην προσπάθειά του να ξεγελάσει τα λαϊκά στρώματα με στόχο την ανακατάληψη της εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ προτείνει επίσης την «χορήγηση του ΕΚΑΣ σε επιπλέον 300.000 δικαιούχους» και τη «χορήγηση επιδόματος θέρμανσης».Την ίδια ώρα που εκατομμύρια συνταξιούχοι ζουν κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας, το ΠΑΣΟΚ μοιράζει αντί για ουσιαστικές αυξήσεις, παροχές διαχείρισης της ανέχειας.

Το «συνεκτικό» πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης παρουσιάστηκε σε συνέντευξη Τύπου στις 22 Δεκέμβρη και αποτελείται από ένα συνονθύλευμα θέσεων, με πλήθος αντιφάσεις. Βέβαια, δεν μπορούσε να ήταν και διαφορετικά. Είναι απόρροια των απόψεων - πολλών και διαφορετικών - που έχουν εκφραστεί από αυτό το χώρο για τα αίτια αυτής της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που τα κύματά της πλησιάζουν και στη χώρα μας. Ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας όλων αυτών των απόψεων ερμηνεύει και τις αντιφάσεις που αναδείχνονται από την απλή παράθεσή τους, αλλά και τη διαχειριστική - στα πλαίσια του συστήματος - συνολική τους λογική, με αποτέλεσμα να λειτουργούν σαν μέσο αποπροσανατολισμού των εργαζομένων από τη μοναδική διέξοδο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε όφελός τους, σαν όπλο στα χέρια των δυνάμεων του συστήματος, για να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους και να τους δώσει βορά στους καπιταλιστές ώστε, οργώνοντας τη δικιά τους πλάτη, να βγάλουν τα σπασμένα της κρίσης.

Οταν αποφεύγεις - όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ - σαν ο διάβολος το λιβάνι να δηλώσεις πως στον καπιταλισμό οι κρίσεις είναι αναπόφευκτες και πως δεν πρόκειται να «γλιτώσουμε» με μια καλύτερη διαχείριση από μια καλύτερη κυβέρνηση, όταν αποφεύγεις να πεις στους εργαζόμενους πως ο μόνος τρόπος να γλιτώσουν από τα δεινά που τους σωρεύουν και αυτή και οι επόμενες κρίσεις είναι να ανατρέψουν τον ίδιο τον καπιταλισμό και να καταργήσουν την παραγωγή για τα κέρδη και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ε, τότε πώς να κάνεις και προτάσεις που να οδηγούν σε αυτόν τον δρόμο, τον μόνο που συμφέρει τους ανθρώπους του μόχθου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, επιχειρεί να συσκοτίσει τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και να παίξει το ρόλο αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεών τους. Για να το πετύχει αυτό επιχειρεί να αρθρώσει ένα δήθεν «αριστερό λόγο» με προτάσεις που δήθεν στέκονται αντίθετες στην κυρίαρχη πολιτική, αλλά που στην ουσία εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους στη λογική «της διαχείρισης και του εφικτού».

Στο πλαίσιο αυτό δε διστάζει να υιοθετήσει και κάποιες από τις θέσεις του ΚΚΕ ή τα αιτήματα των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Βέβαια, η άρθρωση τέτοιων αιτημάτων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί, από μόνη της, υιοθέτηση γραμμής βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων. Αντιθέτως, η συγκόλληση επιμέρους, αποσπασματικών αιτημάτων χωρίς πλαίσιο αντιμονοπωλιακό, εξυπηρετεί την τακτική αποπροσανατολισμού των εργαζομένων γι' αυτό και στηρίζουν θέσεις που εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να ιδωθούν και οι προτάσεις του για τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς και την Κοινωνική Ασφάλιση, που περιλαμβάνονται στο πολιτικό σχέδιο, μέρος των οποίων παρουσιάζουμε αμέσως πιο κάτω:

-- «Αμεση εξίσωση των κατώτερων αποδοχών με τον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ των 15 (...) με προοπτική τα 1.300 ευρώ το μήνα». Το αίτημα για τον κατώτερο βασικό μισθό αντί να διαμορφώνεται με βάση τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, συνδέεται εντελώς αυθαίρετα με το μέσο όρο της ΕΕ των «15». Ετσι, στρώνει το έδαφος για εξίσου αυθαίρετες συνδέσεις, όπως το μέσο όρο της ΕΕ των «27» που είναι πολύ μικρότερος. Η αναφορά των 1.300 ευρώ το μήνα μόνο ως παρελκυστική μπορεί να θεωρηθεί. Είναι πίσω από τις σημερινές πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και επιπλέον η υλοποίησή του τοποθετείται σε κάποια στιγμή, εντελώς αόριστα, στο μέλλον. Επομένως, η αναφορά του είναι εντελώς άχρηστη για τους εργαζόμενους.

-- «Καθορισμός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος στο ύψος του 80% των κατώτερων αποδοχών της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΕΕ)». Ακυρώνει αυτόματα ακόμα και το μελλοντικό αίτημα για 1.300 ευρώ. Αφού θέτει ως βάση το ποσό - ψίχουλα των 560 ευρώ, όπως αυτό προκύπτει από τη γνωστή κατάπτυστη ΕΓΣΕΕ.

-- «Κατάργηση όλων των ελαστικών, μερικών και άτυπων μορφών εργασίας και αντικατάσταση από σχέσεις πλήρους απασχόλησης», που είναι σχετικό με το άλλο αίτημα για «Αντικατάσταση των συμβάσεων έργου, ορισμένου χρόνου και προσωρινής απασχόλησης με συμβάσεις αορίστου χρόνου». Και εδώ αρχίζουν τα ψέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική δύναμη που χρόνια πρωτοστατούσε, και ακόμα το κάνει, στην καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι η ΕΕ φτιάχνει οδηγίες που τάχα διασφαλίζουν και μάλιστα αυτόματα τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Είναι το ίδιο κόμμα, που η παράταξή του στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης ψήφισε υπέρ της πρόσληψης 200 συμβασιούχων, στα Ανω Λιόσια στήριξε τη δημοτική αρχή η οποία προχώρησε στην άρση της κυριακάτικης αργίας.

-- «Τακτοποίηση με συμβάσεις αορίστου χρόνου όλων των σημερινών συμβασιούχων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Παρά τα ψέματα δεν αντέχει την ίδια στιγμή να μην υποκλιθεί στο σύστημα. Τακτοποίηση, λέει, με βάση τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες! Δε μας λέει ποιες ανάγκες αλλά είναι ευνόητο. Τις ανάγκες του κράτους και των επιχειρηματιών. Ούτε που τολμά να αντιπαρατεθεί με αυτές και να στηρίξει το αίτημα για πλήρη, μόνιμη και σταθερή εργασία, πλήρη δικαιωμάτων για όλους, το οποίο απαντά στις πάγιες και διαρκείς ανάγκες όχι των αστών αλλά των εργατών.

-- «Απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων, αλλά και μεμονωμένων απολύσεων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις». Ξανά υπόκλιση στο μεγάλο κεφάλαιο. Αν έχει κέρδη να μην κάνει απολύσεις. Αν όμως δεν έχει τότε μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να φορτώσει τα βάρη στους εργαζόμενους και να τους απολύσει.

-- «Κατάργηση των αντιασφαλιστικών διατάξεων των νόμων Σιούφα, Ρέππα και Πετραλιά». Για το ζήτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διατυπώσει πολλές και διαφορετικές θέσεις. Τη μια ζητάει κατάργηση του νόμου Σιούφα και των διατάξεων του νόμου Ρέππα. Την άλλη, κατάργηση συγκεκριμένων διατάξεων όλων των νόμων ή κατάργηση των νόμων συνολικά. Οι κωλοτούμπες δεν έχουν τελειωμό ανάλογα με το χώρο στον οποίο βρίσκεται, σε ποιους και πότε απευθύνεται. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παράταξη του σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ συμμετείχε μέχρι τελευταία στιγμή στο «διάλογο» μέσα από τον οποίο «νομιμοποιήθηκε» και, τελικά, επιβλήθηκε ο νόμος Ρέππα.

-- «Θέσπιση και έλεγχος εφαρμογής του 35ωρου - 7ωρου - 5ήμερου χωρίς μείωση αποδοχών». Η θέση αυτή αποκαλύπτει την τεράστια υποκρισία ενός κόμματος που μόλις πριν λίγο καιρό ψήφισε στην αρμόδια Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου την «Εκθεση Σέρκας» για 65 ώρες εργασία τη βδομάδα.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν εξαντλητικό σχολιασμό των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για τα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα. Είναι όμως χαρακτηριστικά της τυχοδιωκτικής τακτικής του και της διγλωσσίας που τον διακρίνει, προκειμένου κάθε φορά να εξυπηρετεί το στόχο του. Τον εγκλωβισμό των εργαζομένων σε «λύσεις» ακίνδυνες για το σύστημα.

Κείμενα: Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ