Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες από τον ξαφνικό χαμό του σύντροφου Κώστα Τσολάκη.Κι ακόμα είναι δύσκολο για τους κομμουνιστές, για τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τους βασανισμένους πολιτικούς πρόσφυγες να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα: πως ο σύντροφος, ο συναγωνιστής, ο φίλος δεν είναι πια μαζί μας. Γιατί ο Κ. Τσολάκης μάς είχε κάνει να πιστέψουμε, πως θα ήταν για πάντα μαζί μας. Πως για κανέναν απολύτως λόγο δε θα άφηνε το Κόμμα, τον αγώνα μας. Πως θα σταματούσε να μας δείχνει με το προσωπικό του παράδειγμα, τη δική του στάση ζωής και το ζεστό συντροφικό του λόγο το δρόμο του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.
Κι αυτό έκανε πάντα ο Κ. Τσολάκης. Πενήντα τρία ολόκληρα χρόνια, στάθηκε πιστός, συνεπής και ανυποχώρητος κομμουνιστής. Διακρίθηκε για την απέραντη αφοσίωσή του στις αρχές και τους σκοπούς του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος, τη σταθερότητα στις απόψεις του, τις οργανωτικές ικανότητές του, την καθαρή σκέψη και κρίση του, την αποφασιστική στάση του απέναντι σε κάθε λογής αποστασία από τις γραμμές του αγώνα. Στάθηκε πάντα αποφασιστικός και ανελέητος αντίπαλός της. Ποτέ δεν επηρεάστηκε από την ιδεολογική τρομοκρατία, σε βάρος του Κόμματος και των στελεχών του. Εμεινε πάντα όρθιος και "δογματικά αμετανόητος", δικαιώνοντας την εμπιστοσύνη του Κόμματος. Κι έφυγε έτσι όπως έζησε: ΟΡΘΙΟΣ και "δογματικά αμετανόητος".
Μεγάλο το κενό που μας αφήνει και δυσαναπλήρωτο. Το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε, το μόνο που και κείνος θα 'θελε είναι πως - όσο δύσκολο κι αν φαίνεται - θα προσπαθούμε πάντα να αναπληρώσουμε την απουσία του με την πιο δραστήρια μαχητική δράση μας. Πως θα διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη του συντρόφου μας Κ. Τσολάκη. Πως η ζωή του, που την ανάλωσε στην υπόθεση του Κόμματος και του λαού, θα αποτελεί για τους κομμουνιστές, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες ένα φωτεινό παράδειγμα.
Αυτή μας την απόφαση θα επαναλάβουμε σήμερα στις 11 π.μ. στο νεκροταφείο του Κόκκινου Μύλου, όπου θα γίνει το μνημόσυνο στη μνήμη του.
Η πρόταση για το σχηματισμό ενός "συνασπισμού εξουσίας", που θα αποτελείται από το ΠΑΣΟΚ και τον "ΣΥΝ", δε θα πρέπει να αντιμετωπιστεί έξω από τα πλαίσια του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων από τα πραγματικά τους προβλήματα και τη διατήρηση μιας ανούσιας φιλολογίας περί αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Το αντίθετο. Η πρόταση αυτή έρχεται να αναζωπυρώσει αυτήν ακριβώς τη φιλολογία που προς στιγμήν είχε σταματήσει. Με άλλα λόγια έχει στόχο να βγάλει από το προσκήνιο το λαό, που αφυπνίζεται όπως δείχνουν οι πολλαπλές αγωνιστικές κινητοποιήσεις, και να καταστήσει εκ νέου "πρωταγωνιστές" το σύνολο των αστών πολιτικών που απεργάζονται νέες μορφές καθυπόταξης των εργαζομένων.
Αν και πλασάρεται έντεχνα από τα ΜΜΕ σαν σύγκλιση ΠΑΣΟΚ - Αριστεράς, στην πραγματικότητα μόνοι αποδέκτες της είναι οι πολιτικοί του συντηρητικού χώρου. Κι αυτό γιατί ούτε το μεγάλο ΠΑΣΟΚ ούτε το μικρότερο - δηλαδή ο "ΣΥΝ" - έχουν την παραμικρή σχέση με την Αριστερά, όπως δείχνει ο αδιάψευστος μάρτυρας: η πολιτική τους που είναι πολιτική υποταγής στις ξένες δυνάμεις - ευρωπαϊκές και υπερατλαντικές - πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, πολιτική που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Στόχος της είναι να ανακουφίσει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τις ογκούμενες συνέπειες της αποκρουστικής αντιλαϊκής πολιτικής της, αναβαπτίζοντάς τη στην "αριστερή" "κολυμπήθρα του Σιλωάμ", σε μια στιγμή μάλιστα που η δεξιά πολιτική της δεν κρύβεται ούτε από τους πιο ακραιφνείς υποστηρικτές της. Ταυτόχρονα, να βγάλει τον "ΣΥΝ" από το πολιτικό περιθώριο, υποσημειώνοντας την παρουσία του στο "πολιτικό προσκήνιο". Με τον όρο αυτό σκιαγραφείται, βέβαια, η μοιρασιά της κυβερνητικής διαχείρισης, αφού από το πραγματικό προσκήνιο των αγώνων ο "ΣΥΝ" απέχει συνειδητά και ταυτόχρονα συμβάλλει στο μέτρο των δυνατοτήτων του στη συκοφάντησή τους. Οι αντιδράσεις που σημειώνονται από τους δύο ενδιαφερόμενους εταίρους δεν αφορούν την ουσία, τη στιγμή που είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού η πολυεπίπεδη σύμπραξη σε βαθμό ταύτισης των δύο κομμάτων. Οι αντιδράσεις αποσκοπούν απλά στην τήρηση των προσχημάτων, ώστε να μη δημιουργηθούν υποψίες στη μερίδα των εργαζομένων, που ακόμα παραμένει εγκλωβισμένη από τη θολούρα του "αριστερού" βερμπαλισμού τους. Ταυτόχρονα, να περιορίσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό των δύο κομμάτων, ηρεμώντας όσους διαφωνούν με τη βίαιη ένωση των δύο χώρων και προετοιμάζουν μια ελεγχόμενη και υπό όρους συνεργασία μεταξύ τμημάτων των σημερινών κομμάτων. Αυτούς, δηλαδή, που έχουν τις δικές τους προτιμήσεις για το χαρακτήρα του νέου μορφώματος, αλλά και τους συνδιαμορφωτές του.
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι ο "συνασπισμός εξουσίας" δεν είναι παρά άλλο ένα κόλπο, για να βγει και πάλι η αστική τάξη από τα αδιέξοδά της. Σε καμιά περίπτωση δεν αφορά τους αριστερούς, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία, οι οποίοι πείθονται καθημερινά πως ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης και πως ο μόνος "συνασπισμός εξουσίας", που μπορεί να λύσει τα προβλήματά τους, περνά από το μέτωπο του αγώνα.
Feeds
