«Ελλειψη φιλανθρωπικής στάσης και οριστική είσοδό της στην οδό του φονταμενταλισμού, από τον οποίο σοβαρά υποφέρει ακόμη και σήμερα η ανθρωπότητα, σε πολλές εκφάνσεις της ζωής», δείχνει η Εκκλησία, όπως υποστηρίζει ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας (ΣΔΓ), αν αποκρούει τη διακοπή της κύησης, ακόμα και στην περίπτωση που γνωρίζουμε, με την πρόοδο της γενετικής, ότι το μελλογέννητο θα είναι άτομο με σοβαρές γενετικές ανωμαλίες.

Σ' αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με την άποψη του ΣΔΓ, όχι απλώς πρέπει να επιτρέπεται, αλλά να επιβάλλεται ηθικά η διακοπή της κύησης, κατά κύριο λόγο για το συμφέρον του ανθρώπου που θα γεννηθεί βαριά μειονεκτικός διά βίου, αλλά και της οικογένειας και της κοινωνίας.

Στην τοποθέτησή του ο Σύνδεσμος υπενθυμίζει: «Η απόκτηση ή μη παιδιών, πόσων και σε τι χρονικά διαστήματα έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως ανθρώπινο δικαίωμα των γονέων και ιδίως της μητέρας. Γι' αυτό η αντισύλληψη και η άμβλωση είναι νόμιμες ενέργειες (η πρώτη κατά κανόνα προλαβαίνει τη δεύτερη). Το ανθρώπινο αυτό δικαίωμα έχει ως στόχο τη μη απόκτηση παιδιών όταν οι υλικές ή και ψυχικές συνθήκες της οικογένειας το αποκρούουν. Αυτό, τόσο από σεβασμό στην ελευθερία των γονέων στη διαμόρφωση της ζωής τους, όσο και προς το συμφέρον του παιδιού που θα ήταν δυστυχισμένο αν ερχόταν στον κόσμο ανεπιθύμητο. Μόνο στις ολοκληρωτικές χώρες η πολιτική εξουσία επεμβαίνει σε τέτοια θέματα».

Η αντίδραση του Συνδέσμου έρχεται σε μια εποχή που διαφαίνεται η τάση διεθνώς να αμφισβητηθεί το δικαίωμα των γυναικών να συνεχίσουν ή όχι την εγκυμοσύνη. Αποφάσεις δικαστικές στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (π.χ., Πολωνία) αμφισβητούν το δικαίωμά τους να αποφασίσουν τη διακοπή της κύησης ακόμα κι αν πρόκειται για παθολογικό έμβρυο, ή η μητέρα διατρέχει κίνδυνο σοβαρής αναπηρίας αν συνεχιστεί η κύηση. Πρόσφατη (2007) απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ κάνει δυνατή την απαγόρευση διακοπής της κύησης ακόμη και για λόγους υγείας, γιατί θεωρεί ότι το έμβρυο είναι μια μορφή ζωής. «Για τον Πρόεδρο Μπους, διαβάζουμε, η απόφαση αυτή αντανακλά την πρόοδο που έχει σημειωθεί ως προς το σεβασμό της "ιερότητας της ζωής"». Να 'δειχνε τον ίδιο... σεβασμό για την ιερότητα της ζωής στο Ιράκ και σ' άλλες περιοχές του κόσμου όπου ξεκληρίζονται νέοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι...

Αφιέρωμα στο «Ετος Σολωμού» (150 χρόνια από το θάνατό του) στα τελευταία «Επτανησιακά Φύλλα», που εκδίδει ο ακούραστος Ζακυνθινός ερευνητής, φιλόλογος και ποιητής Διονύσης Σέρρας. Πολύτιμα τα κείμενα που φιλοξενεί, όχι μόνο για τους μελετητές, αλλά και για τους νέους, που ελάχιστα γνωρίζουν για τον ποιητή του «Υμνου στην Ελευθερία» - του Εθνικού μας Υμνου. Μέσα σε τετρακόσιες περίπου σελίδες αρθρογραφούν αξιόλογοι μελετητές του έργου του, άντρες και γυναίκες, που προσπαθούν να καλύψουν την πολύμορφη προσφορά του ποιητή των «Ελεύθερων Πολιορκημένων». Η αρχή γίνεται με αποσπάσματα από τη διατριβή του Γάλλου νεοελληνιστή - Σολωμιστή Λουί Κουτέλ, σε μετάφραση Σωκράτη Καψάσκη, με τίτλο «Η ποιητική διαμόρφωση του Διονυσίου Σολωμού», που αναφέρεται ιδιαίτερα στα έργα του «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» και «Η Φαρμακωμένη».

Ποια ήταν αλήθεια η «Γυναίκα της Ζάκυθος», αυτή η «διαβολική» γυναικεία μορφή; Κάποιες απαντήσεις - εκδοχές δίνονται στο αφιέρωμα. Πέρα όμως από το αν ο Σολωμός εμπνεύστηκε από κάποιο πραγματικό πρόσωπο, που έδιωχνε τις Μεσολογγίτισσες όταν ζητούσαν βοήθεια, η αποκρουστική του ηρωίδα φαίνεται ότι συμβολίζει το πνεύμα της διχόνοιας...

Ανάμεσα στα περιεχόμενα του αφιερώματος και εξήντα επιγραμματικοί στίχοι του Δ. Σολωμού. Ο ίδιος ο Διονύσης Σέρρας υπογράφει το χρονολόγιο μιας εβδομηκονταετίας που εκτείνεται στα χρόνια λίγο πριν από τη γέννηση του Σολωμού και λίγο μετά το θάνατό του. Εδώ καταγράφονται πρόσωπα και γεγονότα που σημάδεψαν την εποχή που έζησε ο ποιητής, ο πολιτισμός αλλά και η ιστορία των Επτανήσων. Το χρονολόγιο δεν περιορίζεται σε κορυφαίες περιπτώσεις, όπως του Ανδρέα Κάλβου, του Ούγου Φώσκολου, του Αντ. Μάτεση, του Αντ. Μαρτελάου, του Γ. Τερτσέτη, της Ελισάβετ Μουτζά - Μαρτινέγκου ή του Παύλου Καρρέρ, αλλά επεκτείνεται και σε λιγότερο γνωστούς ανθρώπους και στοιχεία σχετικά με τα γεγονότα και τις τέχνες που άνθισαν στα χρόνια του Σολωμού. Γιατί η ιστορία ενός τόπου και οι επιδράσεις στους λογοτέχνες και τους καλλιτέχνες καθορίζονται από ένα γενικότερο κλίμα - που το διαμορφώνουν και οι «ελάσσονες δημιουργοί» και «δευτερεύοντα» γεγονότα αλλά και οι αντιδράσεις του λαού, που συνθέτουν τον χαρακτήρα του τόπου και της εποχής. Μην ξεχνάμε ότι ο Διονύσιος Σολωμός έζησε σε μια εποχή επαναστάσεων...

Το αφιέρωμα που έχει τίτλο «Μνημονεύοντας το Διονύσιο Σολωμό» συνοδεύεται με τη μετά από εκατόν πενήντα χρόνια - δεύτερη έκδοση του πρώτου βιβλίου με ποιήματα του Σολωμού που εκδόθηκε στη Ζάκυνθο το 1857.