Αυτό ισχυρίστηκε κατά την παρουσίαση της τελικής μελέτης για το πάρκο στο Ελληνικό για να «χρυσώσει το χάπι» της οικοπεδοποίησης, η οποία θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια πόλη άνω των 10.000 κατοίκων. Θα δημιουργηθεί από τα έσοδα της πώλησης των οικοπέδων ένα ...«Ταμείο Πρασίνου», από το οποίο θα χρηματοδοτούνται κατεδαφίσεις πολυκατοικιών σε επιβαρυμένες οικιστικά περιοχές.

Το γεγονός ότι από τα «γεννοφάσκια» του το εν λόγω Ταμείο δε χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και, προτού ακόμα συσταθεί, λειτουργεί σαν άλλοθι για ξεπούλημα και τσιμεντοποίηση δημόσιας γης, δημιουργεί πολλά ερωτήματα για το ρόλο που θα παίξει στο μέλλον, ακόμα και για ενδεχόμενη ανταποδοτική λειτουργία του πάρκου στο Ελληνικό ή άλλων πάρκων που θα χρηματοδοτηθούν από αυτό. Πέρα από τις εκτάσεις που μπορεί να τσιμεντοποιηθούν προκειμένου να γεμίσει το - κατά τ' άλλα - «πράσινο» Ταμείο...

Η μεγάλη πολυεθνική εταιρεία Unilever, που έχει υπό την κατοχή της πολλά από τα πιο διαδεδομένα καταναλωτικά αγαθά που κυκλοφορούν στην αγορά, απορρυπαντικά, είδη διατροφής και καλλυντικά, ανακοίνωσε αυτές τις μέρες ότι προχωράει στην απόλυση τα επόμενα 4 χρόνια, 20.000 εργαζομένων από τα εργοστάσια του ομίλου στην Ευρώπη. Κατά καιρούς και άλλα οικονομικά μεγαθήρια ανακοινώνουν σχέδια απολύσεων (για να μειωθεί όπως λένε το εργατικό κόστος). Φυσικά, ο λόγος των απολύσεων δεν είναι κανένας άλλος, παρά μόνο η αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Και φαίνεται ότι τα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ καθαρά κέρδη που εμφανίζεται να είχε το 2006, δεν τους αρκούν. Γι' αυτό και θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι...

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, γνωστός για τη συμμετοχή του σε διάφορες «δεξαμενές σκέψης», αλλά και για τις «καίριες» παρεμβάσεις του όταν πρόκειται να υποστηρίξει κάποια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, εξέφρασε και πάλι τις ανησυχίες του με άρθρο του στην «Καθημερινή» της Παρασκευής 3ης Αυγούστου, αυτή τη φορά για τη Συνεργασία της Σαγκάης.

Ποιος είναι ο καημός του; Τον περιγράφει στο άρθρο του: «ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης πρώτων υλών στη γη, η Ρωσία, δίνει τα χέρια στον μεγαλύτερο καταναλωτή της Υφηλίου, την Κίνα. Και μαζί με άλλες χώρες, εξίσου σπουδαίες οικονομικά στον τομέα τους (Ιράν στην ενέργεια, Καζαχστάν στο πετρέλαιο, Τουρκμενιστάν στο αέριο, Ινδία στις υψηλές τεχνολογίες) σχηματοποιούν σιγά σιγά (κάποιοι είναι ήδη μέλη, κάποιοι ακόμη - συνεργαζόμενοι - παρατηρητές) μια οντότητα που θα συνταράξει σίγουρα καθιερωμένες παγκόσμιες ισορροπίες». Αλλη ανησυχία του αρθρογράφου «η ενέργεια που θα παράγει η Ασία να καταναλώνεται από τις χώρες μονάχα της ηπείρου αυτής!». Και τέλος ο αναλυτής μας αναρωτιέται: «για πόσο καιρό η Δύση θα μπορεί να κοιμάται ήσυχη ακόμα;».

Είναι μάλλον εύλογη η ανησυχία του αρθρογράφου. Στην περιγραφή των πραγμάτων δεν πέφτει έξω. Φυσικά δε νοιάζεται αν από αυτή τη νέα συνεργασία θα ωφεληθούν οι λαοί αλλά πώς θα μπουν στο παιχνίδι κι άλλοι παίχτες έτσι που η Δύση (ο ευρωαντλαντικός ιμπεριαλισμός)... να μη χάσει τον ύπνο της.

Η τελευταία εξαγορά, επομένως, καταγράφει τη δυνατότητα που έχουν δισεκατομμυριούχοι όπως ο Μέρντοχ να προστάζουν τις «ειδήσεις» και να διαμορφώνουν εξελίξεις. Στην πραγματικότητα τα ΜΜΕ είναι αποκλειστικά ελεγχόμενα από ένα μικρό αριθμό μεγαλοκαπιταλιστών που, παρά τον εσωτερικό ανταγωνισμό τους, εξασφαλίζουν τα συλλογικά συμφέροντα του κεφαλαίου.

Πρόσωπο κοινωνικής «ευαισθησίας» στο ζήτημα των συμβασιούχων, που διατηρούν και ενισχύουν τα δύο μεγάλα κόμματα, επιχείρησε να εμφανίσει προχτές ο υπουργός Εσωτερικών, Πρ. Παυλόπουλος. Μετά το πέρας της συνάντησης που είχε με τον πρωθυπουργό, Κ. Καραμανλή, με δηλώσεις του θέλησε να παρουσιάσει την παράταση μοριοδότησης των συμβασιούχων για την πρόσληψή τους στο δημόσιο ως προσπάθεια να εκλείψει το φαινόμενο.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για καθαρά προεκλογικό εμπόριο ελπίδας, αφού αντί να εξασφαλίσει στους συμβασιούχους μόνιμη και σταθερή δουλιά, τους τάζει ...λαγούς με πετραχήλια για να υφαρπάσει την ψήφο τους.