«Η ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους σε περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης είναι κομβικής σημασίας για την ανακούφιση των πολιτών και για την αναγκαία, για την ανάταξη της οικονομίας, κοινωνική συνοχή. Η επιλογή για ενίσχυση της δημόσιας Παιδείας, Υγείας και κοινωνικής φροντίδας με αξιοποίηση από το Δημόσιο όλων των πιθανών πόρων, όπως επίσης και των δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης δεν αποσκοπεί μόνο στην ανακούφιση των πολιτών αλλά σηματοδοτεί και την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για καινούργιες μορφές κοινωνικής δράσης, για οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων». Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όπως δημοσιεύτηκε στην «Αυγή της Κυριακής», 7/7/2013.

Για την εκτίμησή τους ότι σε περιόδους οξύτατης κρίσης η ανακούφιση των εργαζομένων είναι κομβικό ζήτημα, κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Βεβαίως, εδώ πρόκειται για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο συνδέεται με την «ανάταξη της οικονομίας». Και όταν λένε «ανάταξη της οικονομίας», δεν το κρύβουν ότι μιλούν για την οικονομία των μεγαλοεπιχειρηματιών, δηλαδή την καπιταλιστική οικονομία που στηρίζεται στην εκμετάλλευση. Βάζουν, ταυτόχρονα, ένα επίσης βασικό κριτήριο της στρατηγικής τους για την ανάπτυξη, αυτό εννοούν με την «ανάταξη», την «κοινωνική συνοχή». Αυτό το ζήτημα μπαίνει και από την κυβέρνηση όταν κάνει λόγο για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη ως εθνικό στόχο. Μπαίνει και από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Ουσιαστικά με την εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», εννοούν τη συμβολή της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων στην έξοδο από την κρίση σε όφελος των καπιταλιστών και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Και αυτό με δεδομένο ότι οι ως τώρα αναδιαρθρώσεις έχουν κάνει τη ζωή του λαού κόλαση. Η μεν κυβέρνηση, βεβαίως, προβάλλει ότι έρχεται σύντομα η ανάπτυξη, άρα θα βελτιωθεί η ζωή του λαού, ο δε ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πάρει μέτρα «κοινωνικής πολιτικής» για την ανακούφισή του προκειμένου να συμβάλει ο λαός στην ανάπτυξη των καπιταλιστών. Τα πάντα, δηλαδή, αρκεί οι εργαζόμενοι, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, να σταματήσουν να διεκδικούν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των οικογενειών τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επομένως, προβάλλει «κοινωνική πολιτική» ως μέσο παρεμπόδισης των διεκδικητικών αγώνων.

Πασχίζει να το «ντύσει» με ελκυστική προπαγάνδα για παροχές στη δημόσια Παιδεία, στη δημόσια Υγεία, στη δημόσια «κοινωνική φροντίδα». Αλλά προσέξτε: Με αξιοποίηση των «πιθανών πόρων» από το Δημόσιο. Δηλαδή, όχι με τη σιγουριά της εξασφάλισης πόρων, αλλά των πιθανών πόρων. Και πώς άλλωστε να προβάλλει τέτοιες παροχές με σιγουριά όταν η στρατηγική του πασχίζει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό σε βαθιά κρίση και να αντιμετωπίσει δημόσια ελλείμματα και κρατικό χρέος; Επομένως, προβάλλει παροχές στη λογική «βλέποντας και κάνοντας». Ταυτόχρονα, δεν κάνει λόγο για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς, ούτε επίσης για παροχή δωρεάν υπηρεσιών στο λαό. Και διανθίζει την πρότασή του με τα «δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης». Αυτά με τα «κοινωνικά ιατρεία», τα «κοινωνικά φαρμακεία», τα «κοινωνικά παντοπωλεία» κ.λπ., ή τις επιχειρήσεις «κοινωνικής οικονομίας» που λένε ότι θα στήσουν. Ολα αυτά παρέχουν ορισμένες υποβαθμισμένες στοιχειώδεις υπηρεσίες, για τους εξαθλιωμένους, αφού αντικειμενικά δεν μπορούν να δώσουν ολοκληρωμένες υπηρεσίες, αντιμετωπίζοντας μ' αυτό τον τρόπο τις συνθήκες αδυναμίας τμημάτων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να έχουν τέτοιες υπηρεσίες λόγω οικονομικής αδυναμίας να πληρώσουν ακόμη και στους κρατικής ιδιοκτησίας τέτοιους τομείς, που είναι εμπορευματοποιημένοι. Ετσι πάνε να συνηθίσουν τους εργαζόμενους να ζουν στις σημερινές συνθήκες ανεργίας, φτώχειας, εξαθλίωσης λες και όλ' αυτά είναι φυσικό φαινόμενο και όχι απότοκα της κρίσης του καπιταλισμού, τις συνέπειες της οποίας, η όποια πολιτική διαχείρισής του, τις μετακυλίει στις πλάτες του λαού.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ με όλα τα παραπάνω μιλά για «καινούργιες μορφές κοινωνικής δράσης, για οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων». Επομένως, αντί να δώσει ολοκληρωμένες λύσεις σε τέτοια λαϊκά προβλήματα και επειδή δεν μπορεί να το κάνει αφού προβάλλει στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού, αλλά ταυτόχρονα πασχίζει πάση θυσία να επιβάλει «κοινωνική συνοχή», δηλαδή συνθήκες ταξικής συνεργασίας για την καπιταλιστική ανάκαμψη, άρα ταξικής υποταγής στο σύστημα, προβάλλει ως κοινωνική δράση τη διαχείριση, από τον ίδιο το λαό, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Δηλαδή, όλες αυτές τις μορφές της λεγόμενης «κοινωνικής αλληλεγγύης», τις προβάλλει και ως κίνημα. Κίνημα διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης κόντρα στο μαζικό λαϊκό διεκδικητικό κίνημα ενάντια στην πολιτική ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών, στην εξουσία τους, στις κυβερνήσεις τους, στην ΕΕ. Κίνημα υπονόμευσης της αναγκαιότητας αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής συσπείρωσης και πάλης. Είναι ο πιο επικίνδυνος παράγοντας ενσωμάτωσης και χειραγώγησης. Συνδυάζει ταυτόχρονα τη λογική της συμμετοχής, άρα «δημοκρατίας» από τα κάτω όπως προπαγανδίζει, φροντίζοντας να τα παρουσιάσει ως λαϊκή δράση για παραγωγή «κοινωνικού έργου», αλλά είναι δράση υποταγής των μαζών. Και αυτό επίσης το ονομάζει «νέες κοινωνικές σχέσεις» προπαγανδίζοντας ότι τάχα έτσι θα αλλάξουν και οι σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους και στους μεγαλοεπιχειρηματίες σε όφελος των εργαζομένων ενώ την οικονομία θα την έχουν στα χέρια τους τα μονοπώλια, ή ανάμεσα στα λαϊκά προβλήματα και στη λύση τους. Λύση εντός των τειχών της εκμετάλλευσης.