ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 27 Ιούλη 2003
Σελ. /28
ΔΙΕΘΝΗ
ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ
Το «δίκαιο» της «νέας τάξης»

ΧΟΝΙΑΡΑ - ΚΑΜΠΕΡΑ.- Ουσιαστικά, τα Νησιά του Σολομώντα τελούν πλέον υπό τη στρατιωτική κατοχή της Αυστραλίας: Μια δύναμη 2.225 στρατιωτικών και αστυνομικών ανέλαβε την Τρίτη εν λευκώ την «αποκατάσταση της τάξης» στη χώρα. Η δύναμη, υπό την ηγεσία του Αυστραλού διπλωμάτη Νικ Ουόρεν, σημείωσε την πρώτη της «επιτυχία», ανέφερε η εφημερίδα «Canberra Times» (26.7) χωρίς να αστειεύεται, καταστρέφοντας 25 πυροβόλα όπλα που είχαν παραδώσει πολίτες πριν καν η δύναμη αφιχθεί. Η κατάσταση στην πρωτεύουσα της χώρας, Χονιάρα, παρέμενε «ήρεμη», με την εξαίρεση του μαχαιρώματος ενός αστυνομικού. Πάνοπλοι στρατιώτες φρουρούσαν κυβερνητικά κτίρια και «προστάτευαν» τον πρωθυπουργό (μόνο κατ' όνομα, πλέον) Αλαν Κεμακέζα.

Ο διεθνής Τύπος προβάλλει την επέμβαση ως «κίνηση βοήθειας» της Αυστραλίας και άλλων χωρών της περιοχής στην κυβέρνηση των Νήσων του Σολομώντα, που «αδυνατούσε να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα» των συμμοριών. Αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Χάουαρντ, δηλώνει ο αναλυτής Ελι Ουεϊνράιτ του Australian Strategic Policy Institute, έχει κατά νου μια «Ευρωπαϊκή Ενωση του Νοτίου Ειρηνικού», τη σύσταση της οποίας αρχίζει ακολουθώντας «το μοντέλο των Βαλκανίων» (!). Οπως εξήγησε ο Ουεϊνράιτ στην εφημερίδα «Australian», με χαρακτηριστικό κυνισμό, «βασικά, τα μικρά κράτη συμφωνούν να παραχωρήσουν μέρος της ανεξαρτησίας τους για να διασφαλίσουν τη μακροπρόθεσμη οικονομική τους επιβίωση».

Η κατοχή των Νήσων του Σολομώντα, ομολογεί ανοιχτά ο υπουργός Αμυνας της Αυστραλίας, θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο χρόνια. Τα στρατεύματα κατοχής έχουν - βάσει νόμου που πέρασε η Βουλή της χώρας, αλλά οι λεπτομέρειές του είχαν διαρρεύσει από την Καμπέρα πολύ πριν - το δικαίωμα να σκοτώνουν εν λευκώ, όταν το κρίνουν σκόπιμο και χωρίς να αντιμετωπίζουν την περίπτωση δίωξής τους σε καμία περίπτωση. Η επιχείρηση αποτελεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική κινητοποίηση στην περιφέρεια από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά δεν αφορά την «αποκατάσταση της τάξης». Κάθε άλλο. Περίπου 100 πολιτικοί υπάλληλοι, κυρίως Αυστραλοί, αναλαμβάνουν πόστα - κλειδιά της κυβέρνησης: Τα οικονομικά, τη φορολογία, τα τελωνεία και το σύστημα δικαιοσύνης...

Η ...διάσωση του «χρεοκοπημένου κράτους», που αποτελούν οι Νήσοι του Σολομώντα, αποτελεί την τελευταία πράξη της καταστροφής της χώρας, που είχαν επιταχύνει δραματικά, μετά την ασιατική οικονομική κρίση του 1997-'98, οι συνταγές του ΔΝΤ: Τα μέτρα «λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας» που επιβλήθηκαν οδήγησαν σε γενίκευση της φτώχειας, δραματική αύξηση της ανεργίας, ένταση των διαφυλετικών προστριβών και, τελικά, στο ξέσπασμα ενός εμφυλίου και την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας. Ωστόσο, οι κραυγές περί εγκληματικότητας μάλλον αποτελούν υπερβολές των ΜΜΕ της Αυστραλίας και δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, σχολίασε πρόσφατα η επιθεώρηση «Australian Financial Review». Οι εντάσεις στα Νησιά του Σολομώντα έχουν να κάνουν περισσότερο με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, τα χάλια των τομέων της Υγείας και του συνταξιοδοτικού συστήματος και την έλλειψη γης για τους αγρότες. Οι δυνάμεις κατοχής δεν πήγαν στα Νησιά του Σολομώντα για να λύσουν αυτά τα προβλήματα, αλλά, αντίθετα, για να φροντίσουν για τη συνέχιση της πολιτικής που τα δημιούργησε και να προστατεύσουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα των χωρών τους. Παράπλευρο όφελος, η ανάδειξη της Αυστραλίας - με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον - σε περιφερειακό «σερίφη».

Μέλλεται και συνέχεια: Στο σχέδιο Χάουαρντ περί «ΕΕ της περιοχής του Νοτίου Ειρηνικού» εντάσσονται οι μικρές χώρες της περιοχής Τόνγκα, Τουβαλού, Ναούρου, Φίτζι, Κιριμπάτι και τα Νησιά Κουκ. Αν πουν όχι, υπάρχει πάντα η λύση της κατοχής...


Μπ. Γ.

ΙΡΑΚ
Κατοχικά αδιέξοδα

Οι θάνατοι των τριών μελών του κατοχικού στρατού, λίγες ώρες μετά τον επιβεβαιωμένο θάνατο των δύο γιων του Σαντάμ Χουσεΐν - στρατιωτών, μάλιστα, που ανήκαν στην ίδια μεραρχία που εξαπέλυσε την επίθεση στο σπίτι στη Μοσούλη, όπου σκοτώθηκαν και ο Ουντάι και ο Κουσάι Χουσεΐν -, ουσιαστικά εξανέμισε τις ελπίδες των Αμερικανών ότι η αντίσταση των Ιρακινών θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Από τη Δευτέρα, 7 Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και 11 είχαν χάσει τη ζωή τους την προηγούμενη βδομάδα. Ο αριθμός των νεκρών Αμερικανών έχει ξεπεράσει πια το «ψυχολογικό όριο των ανθρώπινων απωλειών» του πολέμου του Κόλπου.

Φυσικά, οι Αμερικανοί ερίζουν ότι η αντίσταση των Ιρακινών είναι από τα «απομεινάρια του παλαιού καθεστώτος» και ότι ο θάνατος των δύο γιων του Σαντάμ θα σηκώσει από τους ώμους τους και το τελευταίο πέπλο καχυποψίας και φόβου... αλλά η πραγματικότητα, για άλλη μία φορά, τους διαψεύδει... Αρκούν μερικά πύρινα λόγια ενός μουσουλμάνου κληρικού, ώστε οι προσευχές της Παρασκευής να μετατραπούν σε οργισμένες διαδηλώσεις κατά των κατοχικών στρατευμάτων, αλλά και του Συμβουλίου της Προσωρινής Διακυβέρνησης, που, παρά την «πλουραλιστική συμμετοχή», θεωρείται όργανο «υπηρετών» των κατακτητών.

Βασανιστήρια και ανέχεια

Αναξιοπρέπεια; Μάλλον επιεικής χαρακτηρισμός. Αρκεί κανείς να υπενθυμίσει το γεγονός της δολοφονίας δύο Ιρακινών πολιτών, που δε σταμάτησαν στο σημείο ελέγχου που είχαν στήσει τα κατοχικά στρατεύματα. `Η να διαβάσει το πρόσφατο άρθρο του Ρόμπερτ Φισκ στο βρετανικό «Independent» (24/07) για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν στήσει οι Αμερικανοί στο Ιράκ, για τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς, με τους οποίους διεξάγουν τις ανακρίσεις. «Η λέξη "πηγές" μπορεί να είναι μία λέξη αμφιβόλου ποιότητας για τη δημοσιογραφία σήμερα, αλλά πηγές αναφορικά με τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια στο Ιράκ είναι αναμφισβήτητες», αναφέρει ο Φισκ και συνεχίζει: «Είναι η ιστορία για τους πυροβολισμούς εναντίον 3 κρατουμένων στη Βαγδάτη, όταν δύο εξ αυτών "προσπάθησαν να δραπετεύσουν". Είναι η ιστορία του Κάις Μοχάμεντ αλ Σαλμάν», ενός αντικαθεστωτικού μηχανικού, ο οποίος έφυγε νωρίς από το Ιράκ, μόλις το 1976. Γύρισε μετά την «απελευθέρωση» αλλά παραλίγο να χάσει τη ζωή του στις 6 Ιουνίου από πυροβολισμούς που προέρχονταν από ένα «αθέατο» σημείο ελέγχου. Τον πλησίασαν και τον περικύκλωσαν Αμερικανοί στρατιώτες, τον έβαλαν να ξαπλώσει με το πρόσωπο στο έδαφος και, τελικά, τον έδεσαν με πλαστικές χειροπέδες και τον πήραν μαζί τους. Λίγο αργότερα, οι Αμερικανοί σταμάτησαν, τον έλυσαν και επανέλαβαν τη διαδικασία μπροστά στις κάμερες των δημοσιογράφων, ώστε να «καταγραφεί η αντικειμενική αλήθεια» από τα ΜΜΕ...

Οι ιστορίες των Ιρακινών, και κυρίως τα πάθη τους, τελειωμό δεν έχουν. Ιστορίες, που έχουν φόντο, όχι μόνο την κακομεταχείριση και το θάνατο που θερίζει σε όλο το Ιράκ, αλλά και την έλλειψη νερού και ηλεκτρικού, την ανεργία, την καταστροφή... Δεν είναι να απορεί κανείς, που αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται και θα συνεχίσουν να το πράττουν με οποιοδήποτε κόστος. Και το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί. Γι' αυτό και επιθυμούν διακαώς πια τη διεθνή συμμετοχή και έναν πιο σημαντικό ρόλο για τον ΟΗΕ... και όχι, φυσικά, για άλλο λόγο.


Χρ.Μ

Associated Press

ΚΟΥΒΑ
50 χρόνια νίκης

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Κούβας, σε μια φωτογραφία. Μισόν αιώνα πριν, την 26η Ιούλη 1953, 160 άνδρες, με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο, αποτολμούσαν το αδύνατο: Τα έβαζαν με τις στρατιές του τυραννικού Μπατίστα, επιτιθέμενοι στο στρατώνα Μονκάδα. Ηταν η απαρχή της Κουβανέζικης Επανάστασης. Χτες, ο λαός της Κούβας γιόρτασε την 50ή επέτειο της μέρας που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία της - διαδηλώνοντας ταυτόχρονα κατά των αμερικανικών προσπαθειών ανατροπής της επαναστατικής κυβέρνησης.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ