Τα εκθέματα και το υλικό που περιλαμβάνει από το σύνολο, σχεδόν, των αγώνων του λαού την περίοδο 1940 - '44, την εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τους μετέπειτα αγώνες, αποτελούν ανεκτίμητο πλούτο της ιστορικής και πολιτικής γνώσης.

Η λειτουργία του παράνομου Τύπου στη Θεσσαλία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ στην περιοχή, τον οποίο οργάνωσε, καθοδήγησε και αιμοδότησε το ΚΚΕ. Κι αποτελεί ένα ακόμα δείγμα της μεγάλης προσφοράς του Κόμματος της εργατικής τάξης της χώρας μας στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας και την προκοπή του λαού μας. Υπολογίζεται ότι στην περιοχή εκδόθηκαν πάνω από 80 εφημερίδες του ΕΑΜ και 58 του ΚΚΕ, περισσότερα από 160 περιοδικά της ΕΠΟΝ, δεκάδες δελτία ειδήσεων και βιβλιαράκια και χιλιάδες προκηρύξεις, τρικ κ.ά.

Στο παράνομο τυπογραφείο στ' Αμπελάκια Λάρισας, που λειτούργησε από το 1943, εκδόθηκαν δεκάδες έντυπα. Εκεί τυπώθηκε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Εθνική Νίκη», όργανο του ΕΑΜ Διαμερίσματος Βουνού, τομέας τέταρτος ΠΕ Λάρισας (24 Φλεβάρη 1943), οι εφημερίδες «Καρυοφύλλι», «Αντιφασίστας», «Φωνή του Εφεδρου», «Νεανική Ζωή», «Ελεύθερο βουνό», «Λαϊκή Νίκη», «Δράση», «Απελευθερωτής», «Οδηγός του λαού» και πολλές προκηρύξεις και δελτία ειδήσεων.

Η λειτουργία του δεν έγινε γνωστή ούτε μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους κατακτητές. Οι 5 - 6 άνθρωποι που γνώριζαν το «μυστικό» το κρατούσαν καλά φυλαγμένο στην καρδιά τους και κρυμμένο στη μνήμη τους. Θα μαθευτεί πολύ αργότερα, το 1985, όταν ο Θανάσης Χαμαϊδής, μαζί με τον σύντροφό του Παναγιώτη Ζιαβλάκη πήγαν στα γραφεία της ΚΟ Θεσσαλίας του ΚΚΕ και παρέδωσαν φωτοτυπημένο υλικό. Ο Θ. Χαμαϊδής κληροδότησε το σπίτι του στο Κόμμα εκφράζοντας την επιθυμία του να λειτουργήσει το Μουσείο, όπως και έγινε.

Μιλώντας στον «Ρ» η Μαρία Κωστούλα, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Μουσείου, για τους σκοπούς της λειτουργίας του σημειώνει: «Το Μουσείο Αμπελακίων περιόδου 1940 - '49 έχει ως σκοπό τη μελέτη, τη διάσωση, προβολή και διάδοση της πραγματικής ιστορίας της περιόδου 1940 - '49 (ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας), αλλά και περιόδων που προηγήθηκαν, ή ακολούθησαν, στο βαθμό που αυτές επηρέασαν, ή επηρεάστηκαν από τα γεγονότα της περιόδου 1940 - '49 (π.χ. Μεταξική δικτατορία, μετεμφυλιακό καθεστώς, δικτατορία 1967 - '74 κ.ά.) και στο βαθμό που συντελεστές της περιόδου 1940 - '49 ενεπλάκησαν στα γεγονότα, πριν και μετά.

Κατά προτεραιότητα, παρουσιάζει τα ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα της περιοχής Κισσάβου - Κάτω Ολύμπου, του ευρύτερου χώρου της Λάρισας και της Θεσσαλίας. Σκοπός του, η διάδοση των σκοπών για τους οποίους αγωνίστηκαν οι ΕΑΜικές αντιστασιακές οργανώσεις και ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας. Για την επίτευξη των στόχων του, το Μουσείο συλλέγει, συντηρεί, ψηφιοποιεί και εκθέτει συλλογή βιβλίων, εντύπων, φωτογραφιών, εγγράφων και άλλων αντικειμένων που τεκμηριώνουν την ιστορία της εποχής, καθώς και συγκεντρώνει σε ψηφιακή μορφή συνεντεύξεις, ή άλλο οπτικό και ακουστικό υλικό που αφορά στην περίοδο 1940 - '49. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στον Τύπο της περιόδου.

Επισκέψεις φορέων, σχολείων, ή άλλων ομάδων γίνονται μετά από συνεννόηση. Μεμονωμένοι επισκέπτες μπορούν να επισκέπτονται το χώρο Σάββατο και Κυριακή, τις ώρες από 11 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι, ή και μετά από συνεννόηση, επικοινωνώντας με τα τηλέφωνα 24950.93455 και φαξ 2410.628.180».

Αυτό το διάστημα στο Μουσείο λειτουργεί έκθεση αφιερωμένη στους αγώνες της γυναίκας για την απελευθέρωση της πατρίδας και στη συμβολή της στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Την έκθεση και, γενικότερα, το Μουσείο είχαν την ευκαιρία να δουν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, από την Αθήνα, με επικεφαλής τον Χρ. Τσιντζιλώνη, πρόεδρο της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Εκεί ξεναγήθηκαν από την Λίτσα Ούντρια, πρόεδρο της Ενωσης Γυναικών Λάρισας - μέλους της ΟΓΕ και του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου.

«Τόσο το κτίριο όσο και τα εκθέματα του Μουσείου εντυπωσίασαν όλους τους επισκέπτες, οι οποίοι άκουσαν με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία αυτού του Μουσείου», τονίζει στον «Ρ» ο Χρ. Τσιντζιλώνης. Σημειώνει, δε, ότι ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η ιστορία του Θ. Χαμαϊδή και το πώς περιφρουρήθηκε το παράνομο τυπογραφείο, αναφέροντας χαρακτηριστικά το περιστατικό που χαστουκήθηκε μέσα στην πλατεία του χωριού και λοιδορήθηκε ως προδότης για να μην τον υποψιαστούν οι κατοχικές αρχές και οι συνεργάτες τους.

Και υπογραμμίζει: «Το Μουσείο Αμπελακίων αποτελεί κόσμημα όχι μόνο για τη Θεσσαλία, αλλά για όλη την Ελλάδα, σχολείο διαπαιδαγώγησης όλων και ιδιαίτερα των νέων που θέλουν και πρέπει να μάθουν την αληθινή ιστορία των χρόνων 1940 - '49, η οποία παραχαράσσεται και διαστρεβλώνεται από πολλούς και διάφορους και δεν διδάσκεται στα σχολεία και το στρατό.

Οι επισκέπτες φύγανε κατενθουσιασμένοι και ιδιαίτερα συγκινημένοι από όσα είδαν και άκουσαν και συνιστούν, όσοι δεν έχουν επισκεφτεί το Μουσείο να το επισκεφτούν διότι έχουν πάρα πολλά να κερδίσουν».

Εντείνεται η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του χρέους. Οι τραπεζίτες, με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση. Αλλοι τη θεωρούν αναγκαία, μεταθέτοντας τη συζήτηση αν πρέπει να γίνει τώρα ή το 2013, όταν θα λειτουργεί ο ευρωενωσιακός μηχανισμός διαχείρισης κρατικών χρεών. Οι συζητήσεις αυτές έχουν άμεση σχέση με την αντιμετώπιση της κρίσης με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για το κεφάλαιο. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού είναι αντικειμενικό γεγονός, νομοτέλεια. Οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή στον καπιταλισμό γίνεται για το κέρδος, γεγονός που ωθεί στην ολοένα και πιο διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Τα κέρδη επενδύονται για αύξηση της παραγωγής, δηλαδή μετατρέπονται σε κεφάλαιο που μεγεθύνεται. Ετσι, συσσωρεύεται κεφάλαιο για να διευρύνεται η παραγωγή. Και διευρύνεται η παραγωγή όσο αυξάνεται το κέρδος.

Στον καπιταλισμό, η παραγωγή γίνεται με τη συλλογική εργασία πολλών μαζί εργατών, είναι κοινωνική. Η κοινωνική παραγωγή διαρθρωμένη σε πολλές ξεχωριστές επιχειρήσεις, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, σημαίνει οι καπιταλιστές παράγουν καθένας για τον εαυτό του με τάση την όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή, για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Η παραγωγή γίνεται έτσι άναρχη. Οι καπιταλιστές παράγουν συνεχώς περισσότερο, ελπίζοντας να πουλήσουν αλλά στην καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί να υπάρχει πάντα αντιστοιχία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στη δυνατότητα να πουληθεί όλη η παραγωγή στην αγορά γιατί λόγω αναρχίας εμφανίζονται δυσαναλογίες στην παραγωγή ανάμεσα στους διαφόρους κλάδους, πχ περισσότερες πρώτες ύλες, λιγότερα τελικά προϊόντα. Η μη δυνατότητα πραγματοποίησης όλης της παραγωγής (μέσων παραγωγής και αντικειμένων κατανάλωσης), στην αγορά, ωθεί στη διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής, (κρίση). Ταυτόχρονα, τα όποια υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, οι καπιταλιστές εφόσον δεν μπορούν να διευρύνουν την παραγωγή δεν τα επενδύουν. Αυτή είναι αντίθεση του καπιταλισμού που οφείλεται στη βασική του αντίθεση, από τη μια να είναι κοινωνική η εργασία, από την άλλη, το προϊόν της να το καρπώνονται οι λίγοι καπιταλιστές.

Για να ξεπεράσει την κρίση του ο καπιταλισμός καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή εργατική δύναμη, (ανεργία, δραστική μείωση μισθών κ.λπ.), αλλά και κεφάλαιο. «Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Και είναι αναπόφευκτη για να ξαναξεκινήσει η διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης εκφράζουν εσωτερικές αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου και αναζήτηση διαφορετικών πολιτικών διαχείρισης της κρίσης, πάντα σε όφελος του κεφαλαίου. Αναδεικνύουν και τις αξεπέραστες εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού. Οσοι μιλούν για αναδιάρθρωση, και μάλιστα εδώ και τώρα, θεωρούν ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους θα μένει στα κρατικά ταμεία και θα δίνεται στους καπιταλιστές για επενδύσεις. Ετσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αναδιάρθρωση όμως κάνει ζημιά σε τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, γι' αυτό δεν τη θέλουν οι τραπεζίτες, αφού αναδιάρθρωση σημαίνει υποτίμηση της αξίας των ομολόγων. Ηδη στην αγορά πουλιούνται υποτιμημένα τουλάχιστον κατά 30%. Δηλαδή, καταστροφή μέρους του τραπεζικού κεφαλαίου. Η υποτίμηση, σε συνδυασμό με την έξοδο χρημάτων διαφόρων καπιταλιστών από τις τράπεζες στο εξωτερικό, δημιουργεί πρόβλημα στη ρευστότητα των τραπεζών και δυσκολίες στη δανειοδότηση από τις τράπεζες επενδύσεων, επομένως δυσκολίες να ξαναρχίσει η διευρυμένη αναπαραγωγή, δηλαδή να γίνουν επενδύσεις και να αρχίσει η έξοδος από την κρίση. Ταυτόχρονα, οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κ.λπ. Η αναδιάρθρωση, δηλαδή η απαξίωση ή υποτίμηση ή καταστροφή (όποια ορολογία και αν χρησιμοποιείται το ίδιο σημαίνει) μέρους του κεφαλαίου τους, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων. Αυτές είναι οι αντιφάσεις τους, αντικειμενικές, που αναδεικνύουν και τις δυσκολίες τους. Οι βιομήχανοι, επίσης, λένε πως ευθύνονται οι τράπεζες που δε δανειοδοτούν για επενδύσεις και η κυβέρνηση που ενισχύει τις τράπεζες, αντί τους βιομήχανους, αν και σε περίοδο κρίσης δεν κάνουν επενδύσεις. Εδώ, επίσης, εκφράζονται αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου. Αλλά οι τράπεζες είναι η καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας γι' αυτό τις ενισχύουν.

Οι συζητήσεις για την αναδιάρθρωση αποκαλύπτουν ότι τα περιθώρια του καπιταλισμού να πετύχει μια σχετικά ελεγχόμενη και ανώδυνη - για το σύστημα - διέξοδο από την κρίση, είναι πολύ πιο στενά σε σύγκριση με το παρελθόν. Με την ελεγχόμενη απαξίωση, ελπίζουν οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αν δεν το κάνουν ελεγχόμενα, η καταστροφή κεφαλαίου ίσως έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε βάρος του κεφαλαίου συνολικά, της εξουσίας του. Αλλά και αν ακόμα συμφωνηθεί μια παρέμβαση στον κύκλο της κρίσης στην ευρωζώνη, οι αντιθέσεις μεταξύ τους θα γίνονται όλο και πιο μεγάλες, άρα και πιο επικίνδυνες για τους λαούς. Για το λαό, ό,τι και αν γίνει είναι το ίδιο καταστροφικό. Οργάνωση, αντεπίθεση!