Για τον Γ. Καλατζόπουλο μίλησαν ο ομότιμος καθηγητής Θεατρολογίας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεόδωρος Γραμματάς, και η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Δημάκη - Ζώρα.

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσε η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Παρευρέθηκε ακόμα η Ηρα Ρόκου εκ μέρους του ΔΣ του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.

Ο ίδιος ο Γ. Καλατζόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων στην ομιλία του, με τίτλο «Η ανεκτίμητη αξία ενός ονείρου», τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει το θέατρο για παιδιά.

«Πρώτα - πρώτα, εδώ οι θεατές είναι στα αλήθεια παιδιά. Ενώ στο θέατρο των ενηλίκων οι θεατές προσέρχονται σαν παιδιά, ακριβέστερα με την ενδόμυχη επιθυμία να ξαναγίνουν για λίγο παιδιά. Αυτό για τον ηθοποιό είναι περίπου ό,τι είναι για τον ακροβάτη το salto mortale, με ή χωρίς δίχτυ.

Και στις δύο περιπτώσεις ο καλός ακροβάτης κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Ξέρει όμως ότι αν πέσει, στη μία περίπτωση θα σκοτωθεί ενώ στην άλλη απλώς θα προκαλέσει το συγκαταβατικό γέλιο των ευγενικών θεατών ή το γιουχάισμα των άξεστων. Η αποδοχή, εκ μέρους των ενήλικων θεατών, της θεατρικής "σύμβασης" (ένα ωραίο ψέμα ήρθαμε να δούμε) αλλά και της συμβατικότητας του βίου μας λειτουργεί σαν προστατευτικό δίχτυ για τον ηθοποιό. "Αν κάνω και κανένα λαθάκι, δεν χάλασε δα κι ο κόσμος".

Οταν όμως παίζει για παιδιά, οφείλει να ξέρει ότι αν "πέσει" μπορεί όχι βέβαια να σκοτωθεί, αλλά να σκοτώσει κάτι εξαιρετικά εύθραυστο: Το όνειρο που βλέπουν πολλά παιδιά μαζί, χωρίς να κοιμούνται.

Αλλη πολύ σημαντική διαφορά είναι ότι στο θέατρο για παιδιά δεν έχει πέραση ο υποκριτικός μινιμαλισμός που τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει στο θέατρο των μεγάλων (...). Αντίθετα, στο θέατρο για παιδιά ο ηθοποιός παραμένει ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής (συμπρωταγωνιστής, μαζί με τον συγγραφέα) της γιορτής.

Γιατί αυτό ακριβώς που αρέσει στα παιδιά όταν πηγαίνουν στο θέατρο είναι ότι βλέπουν ζωντανούς, αληθινούς ανθρώπους "να κάνουν πως...". Στις ταινίες της "Disney", στα κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης, στα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια, στο ίντερνετ, τα παιδιά βλέπουν απίστευτες εικόνες, εφέ, λάμψεις, εκρήξεις, χρώματα, το σύμπαν να γκρεμίζεται και να ξαναχτίζεται αστραπιαία, αλλά ξέρουν, νιώθουν ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα. Οχι "στα ψέματα", αλλά ψεύτικα - έχει τεράστια διαφορά.

Στο θέατρο τους αρέσει που ένας αληθινός άνθρωπος "κάνει πως" είναι μέσα στο καράβι, "κάνει πως" πετάει με αερόστατο, "κάνει πως" έγινε μούσκεμα στη βροχή. Αμα του φέρεις πάνω στη σκηνή τη βροχή, το αερόστατο ή το καράβι, αφαιρώντας από τον θεατή το δικαίωμα στη φαντασία και από τον ηθοποιό αυτό το μοναδικό προνόμιο, να "κάνει πως", είναι σαν να σου λέει το παιδί σου "κοίτα με πώς καλπάζω καβάλα στο άλογό μου!" κι εσύ να του απαντάς "κατέβα γρήγορα απ' τον καναπέ, θα μου τον κάνεις χάλια"».

Κλείνοντας, ευχαρίστησε για την τιμή «να αναγνωρίσετε ότι το όνειρο που προσφέρουμε είναι χρήσιμο στην κοινωνία. Χρήσιμο και αποτελεσματικό, ως αντίδοτο στις φοβερές ασθένειες της εποχής μας: Τον ατομικισμό, την απληστία, τη βία και την απανθρωπιά. Και να σας εξομολογηθώ ότι αυτήν την τιμή δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα, εκτός από ένα πράγμα: Τη σοφία εκείνου του παιδιού που καβαλάει το μπράτσο του καναπέ και καλπάζει ατρόμητο και αγέρωχο προς το άγνωστο».

Από την ταινία «Ούλοι εμείς εφέντη», που θα προβληθεί την Πέμπτη 5 Ιούνη

Θα προβληθούν οι ταινίες «Γάμος στο περιθώριο» του Βασίλη Κεσίσογλου, «Το μπαλκόνι - Μνήμες Κατοχής» του Χρύσανθου Κωνσταντινίδη, «Ο ελκόμενος επί κρυμνού» του Κώστα Νταντινάκη, «Γουόλτερ Λάσαλι» του Προκόπη Δάφνου, «Ούλοι εμείς εφέντη» του Λεωνίδα Βαρδαρού, «Χαβάη» του Θανάση Σκρουμπέλου, «Το Χρώμα της Ελευθερίας - Μίκης Θεοδωράκης» και «Το Ιχνος του Χρόνου».

Οι προβολές ξεκινούν στις 20.30 και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τα παραμύθια του σημαντικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Τζάνι Ροντάρι.

Ο διακεκριμένος φαγκοτίστας έφυγε από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, την Παρασκευή 23 Μάη σε ηλικία 77 ετών. Γεννήθηκε το 1948 και ξεκίνησε μουσική στην «Παλαιά» Φιλαρμονική της Κέρκυρας με ευφώνιο (τάξη: Μανιατόπουλου). Στην Αθήνα σπούδασε φαγκότο στο Ωδείο Αθηνών με τον Χαράλαμπο Φαραντάτο και συνέχισε σπουδές στο Μόναχο (1971 - 1974) με τον διεθνούς φήμης καθηγητή Κιλ, με υποτροφία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του - όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος συνθέτης, μουσικολόγος, συγγραφέας και στενός του φίλος Τάκης Καλογερόπουλος στο 7τομο Λεξικό του της Ελληνικής Μουσικής «Από τον Ορφέα έως σήμερα» (εκδ. «Γιαλελλής») - μετείχε της μουσικής ζωής της βαυαρικής πρωτεύουσας και των περιχώρων της, δίνοντας διάφορες συναυλίες ως σολίστ στο κοντσέρτο του Βιβάλντι και σε άλλα έργα με την Ορχήστρα του Γκαρμισπατενκίρχεν, κ.ο.κ.

Πριν το 1971 διετέλεσε στέλεχος της Ορχήστρας Νέων «Παναρμόνια», που είχε ιδρύσει ο Καλογερόπουλος με πυρήνα πολύ στενούς τους φίλους και συμμαθητές από το Ωδείο Αθηνών, που κύριο στόχο είχε να «ρίξει» τη χούντα μορφώνοντας μουσικά του Αθηναίους (αχ αυτά τα νιάτα..), ενώ με την επιστροφή του από το Μόναχο έπαιξε επί δεκαετίες πρώτο φαγκότο της ΕΣΟ της ΕΡΤ και της Κρατικής Ορχήστρας Αθήνας, στη συνέχεια δε και της Ορχήστρας των Χρωμάτων, ως στενός συνεργάτης του Μ. Χατζιδάκι. Ηταν ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μουσικής δωματίου «Ν. Μάντζαρος», με το οποίο εμφανίστηκε σε πλήθος συναυλιών εντός και εκτός Ελλάδος.

Ως σολίστ συνέπραξε με όλες τις ελληνικές ορχήστρες, είτε «μόνος» είτε σε οργανικά σολιστικά σύνολα, όπως τα κοντσέρτα του Φρανσέξ και του Μαρτέν, αλλά και στο «Σεπτέτο» του Μπετόβεν, με προεξάρχοντα τον Λεωνίδα Καβάκο, το «Στρίψιμο της Βίδας» του Μπρίτεν, κ.λπ.

Ηχογράφησε έργα των Μ. Γρηγορίου, Θεοδωράκη, Θ. Μικρούτσικου, Σαββόπουλου, Θ. Ανδρεάδη, Κραουνάκη κ.λπ., ενώ ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων τα ηχογραφήματά του σε έργα Γ. Χρήστου (υπό τον Θ. Αντωνίου), Μάντζαρου, Σκαλκώτα, Βισβάρδη, Καλογερόπουλου, Γ. Κωνσταντινίδη, Καρρέρ με το συγκρότημα «Ν. Μάντζαρος». Επίσης, τα «σόλι» από την εισαγωγή της «Δίρκης» του Παδοβά και της «Ελληνικής Σουίτας» για ορχήστρα του Πέτρου Πετρίδη, με τον Φιδετζή, κ.ο.κ.

Τέλος, δίδαξε στα Ωδεία «Φ. Νάκας» και στο Ωδείο Πειραιώς.