«Συλλογική Σύμβαση Εργασίας Τώρα»! Αυτό το σύνθημα αναγραφόταν στο τεράστιο μαύρο πανί που απλωνόταν μπροστά στο υπουργείο. Με τα συνθήματά τους, τη μουσική, τα τρικάκια, τις ανακοινώσεις που μοίραζαν στους περαστικούς ζητώντας και τη δική τους στήριξη στον δίκαιο αγώνα που δίνουν εδώ και δύο χρόνια, οι ηθοποιοί έκαναν ξεκάθαρο ότι «χωρίς εμάς τα φώτα δεν ανάβουν».

Ανάμεσα στα συνθήματα, από τα ηχεία καταγγέλλονταν οι συνθήκες εργασίας των ηθοποιών (απλήρωτες πρόβες, ωρομίσθια κ.λπ.) και παράλληλα ενημέρωναν για τα δίκαια αιτήματά τους.

«Η κυβέρνηση, οι θεατρικοί επιχειρηματίες, αλλά και οι διοικήσεις των κρατικών θεάτρων έχουν δείξει τις προθέσεις τους. Οπως σε κάθε χώρο, έτσι και στον δικό μας, έχουν καταργήσει στην ουσία τις κλαδικές Συμβάσεις. Οπως σε κάθε χώρο, έτσι και στον δικό μας, προσφέρουν μια σειρά από επιχορηγήσεις και απαλλαγές στους επιχειρηματίες, ενώ την ίδια στιγμή αδιαφορούν πλήρως για την επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας των εργαζομένων. Οπως σε κάθε χώρο, έτσι και στον δικό μας, φέρονται στους εργαζόμενους σαν αναλώσιμα εμπορεύματα».

Και με τη χτεσινή τους κινητοποίηση έκαναν ξεκάθαρο ότι ο αγώνας τους συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Διεκδικούν: Υπογραφή Σύμβασης στο ΚΘΒΕ, στο Εθνικό Θέατρο, σε κάθε ΔΗΠΕΘΕ και σε κάθε επιχορηγούμενο θίασο, ως προϋπόθεση για την επιχορήγησή τους από το υπουργείο. Να σταματήσει, όπου εφαρμόζεται σε καλλιτεχνικό προσωπικό αλλά και συνολικότερα, το ενιαίο μισθολόγιο. Να σταματήσει η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.

Η Ν. Μελά - Κωνσταντινίδη γεννήθηκε στην Κηφισιά Αττικής το 1923 και μεγάλωσε σε οικογένεια με ιστορικές ρίζες. Ο πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Μιχαήλ Μελάς, γιος του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά, ενώ η μητέρα της ήταν κόρη του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, συνιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας.

Εδωσε εξετάσεις μυστικά από τους γονείς της στη Σχολή Καλών Τεχνών και σπούδασε την περίοδο 1942-1946, με δασκάλους τους Κώστα Δημητριάδη και Μιχάλη Τόμπρο, από όπου αποφοίτησε με πρώτο βραβείο και έπαινο. Δούλεψε επίσης στο εργαστήριο του Θανάση Απάρτη.

Στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας της, δημιούργησε έργα στην πέτρα και στο μάρμαρο (και υπό την επίδραση του Δημήτρη Πικιώνη). Σε εκείνη τη φάση φιλοτέχνησε παραγγελίες μνημείων, αγαλμάτων, προτομών κ.τ.λ. Από το 1960 και μετά (ώριμη περίοδος) αποτίναξε την εξάρτηση από τα παραδοσιακά υλικά και στράφηκε στις μεταλλοκατασκευές (ήταν κάτοχος διπλώματος οξυγονοκολλητή) για να δώσει ζωτικότητα και εκφραστικότητα στην τέχνη της.

Η δουλειά της παρουσιάστηκε σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα (από το Ζυγό 1963 έως το Μουσείο Μπενάκη 2008) και στο εξωτερικό.

Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και πολλοί ακόμα φορείς εκφράζουν θερμά συλλυπητήρια για τον θάνατό της.

Η ιστορία πίσω από «Το ανάκτορο στην Ανω Τούμπα»: Τρεις γενιές καταθέτουν τις οικονομίες και τη λαχτάρα για να χτιστεί. Πόλεμοι, ανακατατάξεις και ανταλλαγές πληθυσμών θα φέρουν την πρώτη γενιά στις προσφυγικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Τα σχέδια για μια καλύτερη ζωή θα οδηγήσουν τους απογόνους της στην κατάθεση κόπων και οικονομιών για να στηθεί ένα νοικοκυριό που θα τους δίνει την ασφάλεια μιας ιδιοκτησίας για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Θα χτιστεί το «ανάκτορο» της λαχτάρας τους, μα δεν θα υπάρχει ποτέ ο χρόνος να το χαρούν ξέγνοιαστοι. Να περπατήσουν στα δωμάτιά του, να απολαύσουν τη βεράντα του. Η κυρία Αγάπη, η τελευταία κάτοικος του σπιτιού, μας ξεναγεί στο μικρό παλάτι της, ανοίγοντας πόρτες και παράθυρα στην ιστορία μιας πόλης και μιας χώρας που - τι παράξενο - τα μυστικά τους κρύβονται μέσα στις κάμαρες και τα ντουλάπια ενός σπιτιού με όλα τα κομφόρ και την ηχώ μιας «μοναξιάς».

Η παράσταση ανεβαίνει κάθε Κυριακή στις 20.00 και Δευτέρα στις 21.00 στο «Από Κοινού Θέατρο» (Ευπατριδών 4, Γκάζι).