Οι πρόσφατες ευρωεκλογές στη Σουηδία σημαδεύτηκαν όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες από δύο πράγματα: Την πολύ χαμηλή συμμετοχή, που εδώ δεν ξεπέρασε το 37% και την αύξηση των ποσοστών του «ευρω-σκεπτικισμού» εις βάρος των παραδοσιακών κομμάτων. Στη Σουηδία μάλιστα η άνοδος του «ευρω-σκεπτικισμού» ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή αφού ένα κόμμα ζωής μόλις τεσσάρων μηνών, η Λίστα του Ιούνη, κατάφερε να αποσπάσει το 14,4% των ψήφων και να καταλάβει την τρίτη θέση πίσω από τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Συντηρητικούς. Μόνος λόγος ύπαρξης της Λίστας είναι η καταγγελία θέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού στην ουσία δεν είναι καν κόμμα (μάλιστα στα ψηφοδέλτιά της δίπλα στα ονόματα των υποψηφίων αναγραφόταν το κόμμα από το οποίο προέρχονταν), αλλά στη Σκανδιναβία η διαδικασία της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» μάλλον δε χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης.

Ο αρχηγός της Λίστας, Νιλς Λούντγκρεν, πρώην ανώτερος οικονομολόγος της τράπεζας Nordea (η μεγαλύτερη τράπεζα σε Σουηδία και Φινλανδία), υποστήριξε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ότι «Εχουμε την υποστήριξη 2 εκατομμυρίων ψηφοφόρων», αναφερόμενος προφανώς στο μαζικό και ισχυρό "όχι" του σουηδικού λαού στο περυσινό δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΟΝΕ (81% συμμετοχή και 56% υπέρ του όχι). Αλλά η Λίστα του Ιούνη δεν είναι ένα κόμμα που αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους ψήφισαν υπέρ της. Η Λίστα τάσσεται υπέρ της παραμονής της Σουηδίας στην ΕΕ και υπέρ της λειτουργίας της Κοινής Αγοράς και επιδιώκει μόνο να περιορίσει την επιρροή των Βρυξελλών στην εσωτερική ζωή της χώρας. Το γεγονός φαίνεται και από το στελεχιακό δυναμικό της αφού και το Νο 2 του κόμματος, ο Λαρς Βολίν είναι πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, ενώ συμμετέχουν και μέλη νεο-φιλελεύθερων δεξαμενών σκέψης. Εξάλλου χρηματοδότες της Λίστας είναι μεγάλοι καπιταλιστές, όπως ο δισεκατομμυριούχος Ρούνε Αντερσον.

Σύμφωνα όμως με τα exit polls, το 44% των ψηφοφόρων της Λίστας επιθυμούν την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ τα καλύτερα ποσοστά της τα είχε μεταξύ των συνταξιούχων. Είναι προφανές ότι οι υποστηρικτές της είναι αυτοί που πλήττονται από τις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ και που δε βρίσκουν διέξοδο. Παράλληλα μπορεί κανείς να υποθέσει με σχετική σιγουριά ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων που δε συμμετείχαν στις εκλογές, επίσης επιθυμούν την αποχώρηση της χώρας τους από την ΕΕ.

Ομως ο πολιτικός κόσμος στη Σουηδία έχει διαφορετική άποψη. Το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SAP) τάσσεται υπέρ της ΕΕ αλλά και της ΟΝΕ, ενώ οι αντίθετες φωνές εντός του (τις οποίες προσπαθεί να καταπνίξει με διάφορους τρόπους) είναι υπέρ του δέοντος μετριοπαθείς. Φυσικά και η συντηρητική αντιπολίτευση υιοθετεί επίσης την ευρωπαϊκή προοπτική. Οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν 51.000 ψήφους σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 1999 (αφού μόνο με αυτές μπορεί να συγκριθεί η συμμετοχή) και σημείωσαν το χειρότερο ποσοστό τους από το 1911 (!) με 24,7%. Οι συντηρητικοί παράλληλα έχασαν 75.000 ψήφους (18,5%). Από την άλλη βρίσκονται το Αριστερό Κόμμα και οι Πράσινοι που υποτίθεται ότι είναι εναντίον της ΕΕ αλλά στηρίζουν την κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών... Από τη μια πλευρά καταδικάζουν τον ευρωπαϊκό νεο-φιλελευθερισμό και από την άλλη συμμετέχουν στις περικοπές των δαπανών για τα τοπικά συμβούλια, το σύστημα Υγείας και άλλα. Η «σχιζοφρενική» αυτή τακτική σήμανε την πτώση σε ψήφους του Αριστερού Κόμματος (12,8%) και φυσικά την εκπληκτική άνοδο της Λίστας που τουλάχιστον μπορεί να ισχυρίζεται ότι δε συμμετέχει στις «αντιλαϊκές πολιτικές».

Αυτό που γίνεται σαφές σε κάθε εκλογική διαδικασία στη Σουηδία, είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού τάσσεται σταθερά ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ και σε μεγάλο βαθμό επιθυμεί την αποκόλληση της χώρας από τις Βρυξέλλες. Ωστόσο αυτό που είναι επίσης σαφές είναι ότι η αστική τάξη κάνει τα πάντα προκειμένου το κύμα αυτό της δυσαρέσκειας να μην αποκτήσει μια πραγματικά ταξική διάσταση.

Ο 14χρονος Ρίκι συνελήφθη από τη σχολική αστυνομία τις μέρες του Χαλοουίν (σ.σ. γιορτή στις ΗΠΑ, όπως οι Απόκριες), με την κατηγορία δεύτερου βαθμού: «Να πετά φονικό βλήμα». Παρόλο που κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ σοβαρό, το «φονικό βλήμα» του Ρίκι δεν αποτελούνταν ούτε από δυναμίτη ή βιοτοξικά, ούτε περιείχε πυρίτιδα ή άλλα επικίνδυνα χημικά. Εκείνο το Χαλοουίν, ο Ρίκι βρέθηκε με χειροπέδες, του διάβασαν τα δικαιώματά του και τον οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, επειδή είχε στην τσέπη του ένα αυγό. Εκείνο το Χαλοουίν, οι υπεύθυνοι του σχολείου ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν μια στιγμή νεανικής σκανδαλιάς σε μια καταδίκη που μπορεί να καταδιώκει τον Ρίκι για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Ρίκι βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη από το σχολείο στη φυλακή.

Στην Κομητεία του Παλμ Μπιτς, ένας εξάχρονος μαθητής συνελήφθη, επειδή καταπάτησε σχολική ιδιοκτησία, καθώς περπατούσε στην αυλή του σχολείου για να πάει σπίτι του. Στην Ινδιανόλα, μαθητές δημοτικού σχολείου έχουν συλληφθεί και έχουν οδηγηθεί στην τοπική φυλακή, επειδή μιλούσαν την ώρα της συνέλευσης. Στο Νιου Χάμσφιρ, ένας νεαρός μαθητής κατηγορήθηκε επειδή έσπρωξε έναν συνομήλικό του στη σχολική αυλή.

Αυτή η αυστηρή, απαράδεκτη προσέγγιση έχει φτάσει στο σημείο του παραλόγου. Μαθητές συλλαμβάνονται και βρίσκονται αντιμέτωποι με το σύστημα δικαιοσύνης για συμπεριφορές, που παλιότερα θα λάμβαναν απλά μια επίπληξη, μια τιμωρία, ή, στη χειρότερη, μια αποβολή.

Το «Αντβαντσμεντ Πρότζεκτ», μια οργάνωση πολιτικής και νομικής δράσης, πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεση: «Οι Εκτροχιασμένοι: Από το Σχολείο στη Φυλακή», που εξετάζει πώς η πολιτική «μηδενικής ανοχής» εκτροχιάζει τους μαθητές από την πορεία του ακαδημαϊκού έτους στο νομικό σύστημα ανηλίκων.

Η έκθεση δείχνει τη δραματική αύξηση συλλήψεων μαθητών σε ολόκληρη τη χώρα. Για παράδειγμα, υπήρξε μια αύξηση κατά 300% στις συλλήψεις μαθητών το διάστημα 1999-2001 στα Δημόσια Σχολεία του Μαϊάμι - Ντέιντ. Σε άλλες περιφέρειες, ο αριθμός των συλλήψεων επίσης σοκάρει. Το 2001, οι συλλήψεις στην Περιφέρεια Ανεξάρτητου Σχολείου του Χιούστον και των Δημοσίων Σχολείων της Βαλτιμόρης έφτασαν τις 1.959 και 845, αντίστοιχα. Στην Κομητεία του Παλμ Μπιτς, η σχολική αστυνομία έκανε 1.287 συλλήψεις και υπήρξαν 1.895 συλλήψεις μαθητών στη Φιλαδέλφεια κατά το σχολικό έτος 2001. Η πλειοψηφία αυτών των συλλήψεων αφορούσε στη διατάραξη κοινής ησυχίας, σχολικούς καυγάδες και ενέργειες τόσο ασήμαντες που κατηγοριοποιούνται ως «ποικίλες».

Η βιασύνη αυτή να τιμωρηθούν και να φυλακιστούν οι νέοι για ασήμαντες πράξεις είναι αποτέλεσμα μιας αύξησης στην εγκληματικότητα των ανηλίκων κατά τη δεκαετία του '80 και στα μέσα του '90 και της δημοσιοποίησής της, η οποία οδήγησε σ' αυτήν τη θεωρία «εικασιών». Αυτή η θεωρία υποδήλωνε ότι η χώρα μας αντιμετώπιζε την επείγουσα κατάσταση μιας γενιάς νέων, αδυσώπητων δολοφόνων. Οι νομοθέτες απάντησαν σκληρά, προωθώντας την πολιτική «μηδενικής ανοχής» στον εκπαιδευτικό τομέα και προχώρησαν σε δρακόντειες αλλαγές του ποινικού κώδικα ανηλίκων, συμπεριλαμβάνοντας και τη δημιουργία μιας ευρείας έννοιας του ορισμού για το τι συνιστά εγκληματική συμπεριφορά.

Η αλήθεια είναι πως η βία στους νέους και η βία στα σχολεία, συγκεκριμένα, βρίσκονται σε πτώση. Ωστόσο, η κοινωνία έχει χαρακτηρίσει και κακομεταχειριστεί αυτήν τη γενιά σε μεγάλο βαθμό. Η ποινικοποίηση των νέων από τα σχολεία τους μπορεί να τους αφήσει χωρίς καμία εκπαίδευση και χωρίς μέλλον. Οι μαθητές αντιμετωπίζουν συναισθηματικό τραύμα, την ντροπή και το στίγμα, του να είναι με χειροπέδες και να οδηγούνται μακριά από το σχολείο και αργότερα αντιμετωπίζουν μια σειρά συνέπειες, όπως αυστηρές επιτηρήσεις και φυλάκιση. Οταν απελευθερώνονται, οι μαθητές συχνά αποβάλλονται από το σχολείο τους ή συνεχίζουν στο ίδιο, αντιμέτωποι με την ίδια διεύθυνση που συμμετείχε στην αρχική τους δίωξη. Αρκετοί δεν επιστρέφουν καν στο σχολείο. Αφού «γνωρίσουν» το σωφρονιστικό σύστημα και επιβαρυμένοι με ποινικό μητρώο, σπάνια ξεφεύγουν με ανέπαφη την αξιοπρέπεια και το μέλλον τους.

Οι μαθητές που συνδέονται με πραγματικές εγκληματικές συμπεριφορές, όπως είναι ο φόνος, η επικίνδυνη βία, ή η πώληση και κατοχή παράνομων ναρκωτικών, θα πρέπει να δικάζονται - όπως γινόταν και πριν επιβληθεί η πολιτική της «μηδενικής ανοχής». Ωστόσο, οι μαθητές δε θα πρέπει να υπόκεινται στις σοβαρές συνέπειες, που συχνά γεννούν οι ανόητες πράξεις σχολικών υπευθύνων.

Η πολιτική της «μηδενικής ανοχής» και η φυσική της συνέπεια - οι υπερβολικές συλλήψεις μαθητών για ασήμαντες πράξεις - είναι μια θεραπεία στην εύρεση μιας ασθένειας. Τα σχολεία ήταν, και παραμένουν και σήμερα, τα ασφαλέστερα μέρη για παιδιά. Η περιττή, συχνά γελοία, ποινικοποίηση των μαθητών είναι ένα τρένο υπό φυγή, που η πολιτική της κυβέρνησης Μπους «Δεν Ξεχνάμε Κανένα Παιδί» (σ.σ. εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία στην ουσία ενισχύει τα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια) αδυνατεί να σταματήσει. Σε τελευταία ανάλυση, εκτροχιάζοντας τα παιδιά από την ακαδημαϊκή πορεία στη φυλακή, δημιουργεί μια χαμένη κατάσταση για όλους μας.

Με το υπό επικύρωση «Σύνταγμά της» η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση επιχειρεί να επιβάλει θεσμοθετημένα την κυριαρχία του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου πάνω στις χώρες - μέλη της.

Με τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Μάαστριχτ) καθοριζόταν το γενικό πολιτικό πλαίσιο αυτής της κυριαρχίας. Με το επιχειρούμενο «Σύνταγμα» το πλαίσιο αυτό μαζί με όλες τις αποφάσεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων, αποκτά «συνταγματική» ισχύ. Η πορεία επιβολής του ευρω-καπιταλισμού γίνεται αναπότρεπτη πάνω από τα εθνικά Συντάγματα.

Στην ιστορική της πορεία η αστική τάξη, ως η ιθύνουσα τάξη της αστικής κοινωνίας, παρουσιάζεται έκδηλα δισυπόστατη. Ηγήθηκε σειράς επαναστάσεων που δημιούργησαν το εθνικό κράτος ως ένα βασικό στοιχείο προόδου της ανθρωπότητας. Αυτό σύντομα εκφυλίστηκε σε αντεπαναστατικό όργανο της κυριαρχίας της μέσα από δυο γενικευμένους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Σήμερα, κάτω από την ανάγκη μιας ισχυρής γενικευμένης διεθνοποίησης του μεγάλου κεφαλαίου σε πλανητικό επίπεδο, επιχειρεί να δώσει άλλη μορφή σ' αυτό που δημιούργησε η ίδια. Αυτό επιδιώκεται με τη μαζική διακίνηση ανθρώπων και πραγμάτων χωρίς όριο με μόνο περιορισμό τις περιπτώσεις εκείνες που απειλείται προοπτικά η μητροπολιτική της υπόσταση. Αυτό φαίνεται έκδηλα, όταν από τη μια επιτρέπει και υποθάλπει τη λαθραία εισροή αθλίων μαζών δημιουργώντας σύγχρονο δουλεμπόριο κι από την άλλη αναπτύσσει περιοριστικούς ελέγχους αστυνομικών και εισαγγελικών νόμων και διαταγμάτων.

Αυτού του είδους η ελευθερία θυμίζει... αντιρατσισμό των δουλεμπόρων με κυνήγι απελεύθερων. Το φαινόμενο αυτό στην Ελλάδα έγινε ιδιαίτερα οξύ λόγω των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων των ευρύτερων λαϊκών τάξεων. Αυτό είναι ένα από τα αρνητικά στοιχεία του ελληνικού καπιταλισμού που θέλησε να εφαρμόσει τις βασικές αρχές της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης «περί ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων και πραγμάτων» στην πλάτη της λαϊκής Υγείας, Παιδείας, εργασίας κλπ. χωρίς να δημιουργήσει τις ελάχιστες κοινωνικο-οικονομικές υποδομές.

Το δημιουργούμενο ευρω-ενωσίτικο «Σύνταγμα» θεσμοθετεί το σύνολο των αντιλαϊκών ευρωνόμων, το σύνολο ενός καπιταλιστικού ιστού ευρωενωσίτικης έμπνευσης και κεφαλαιοκρατικής οικονομικής ανάγκης. Το επιχειρούμενο «ευρωσύνταγμα» είναι η πλέον εκφυλιστική εξέλιξη του καπιταλισμού, που η ικανοποίηση των αναγκών του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου τον υποχρεώνει στη δημιουργία μιας διεθνικής ανεξέλεγκτης υπερεθνικής λέσχης της ολιγαρχίας. Η διάλυση εθνών και λαών με το μαστίγιο της ανέχειας κι απόλυτης εξαθλίωσης κι η διεθνική τους συγκέντρωση σε μια υπερεθνική χαβούζα είναι το αναγκαίο τίμημα αυτής της πορείας.

Αυτήν ακριβώς την πορεία έρχεται να θεσμοθετήσει σε υπέρτατο υπερεθνικό νόμο το «Σύνταγμα» της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού. Ο αγώνας μέσα στους ευρω-ενωσίτικους θεσμούς για τον περιορισμό των αντιλαϊκών μέτρων είναι αναγκαίος κι εφικτός μόνο στο μέτρο που συνδέεται με την άρνηση αυτής της Ευρω-ενωσίτικης καπιταλιστικής Ενωσης. Διαφορετικά μεταβάλλεται σε δεκανίκι του ευρω-καπιταλισμού με «αριστερή» φορεσιά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι καλύτεροι υπερασπιστές των λαϊκών συμφερόντων μέσα στην υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση είναι, ακριβώς, αυτοί που την αρνούνται.