«Η νέα κοπέλα μπορεί σήμερα να απολαμβάνει δικαιώματα, που πριν από πολλά χρόνια ήταν απρόσιτα στις γυναίκες. Μπορεί να έχει πιο ελεύθερο τρόπο ζωής. Ολα, όμως, αυτά δεν της εξασφαλίζουν την ισοτιμία, είναι πολύ μακριά από αυτήν. Είναι δικαιώματα επιφανειακά, πολύ πίσω από αυτό που της ανήκει. Κάθε βήμα που κάνει σήμερα η νέα κοπέλα, η νέα γυναίκα, για να ανταποκρίνεται στους πολλαπλούς ρόλους που έχει, να μπορεί να μορφώνεται και να δουλεύει, συνοδεύεται από τεράστιο προσωπικό κόστος, από προσωπικές θυσίες» (Από τις θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, με θέμα: Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της Νεολαίας. Η στήριξη της ΚΝΕ).

Για παράδειγμα, πολλά νέα ζευγάρια πιστεύουν ότι έχουν καταργήσει τις συμβατικότητες, διατηρώντας προγαμιαίες σχέσεις και οι νέες θεωρούν ότι είναι σεξουαλικά απελευθερωμένες. Μπορεί να συζούν για πολλά χρόνια - συχνά και με τη βοήθεια των γονέων - χωρίς να βιάζονται να παντρευτούν. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με πολλούς, δείχνει ωριμότητα, γιατί οι νέοι περιμένουν, ώστε να δοκιμάσουν τη σχέση τους στην καθημερινή ζωή, να χαρούν κάποια πράγματα πριν εισβάλουν στη ζωή τους οι υποχρεώσεις, να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, να αποκτήσουν εμπειρίες, να εργαστούν... Είναι, όμως, πάντα έτσι ή εξακολουθούν να παίζουν ρόλο στις επιλογές τους οι οικονομικές προτεραιότητες; Ασφαλώς, η οικονομική δυσπραγία των νέων από τα λαϊκά στρώματα δυσχεραίνει την απόφαση δημιουργίας οικογένειας, όταν μάλιστα δεν υπάρχει σταθερή εργασία και οι εργοδότες αποφεύγουν τις μητέρες. Από την άλλη πλευρά, όμως, δε θα πρέπει να υποτιμήσουμε και την επιβίωση αστικών «αξιών». Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται να παντρεύονται ζευγάρια, χωρίς να εργάζεται η γυναίκα, μόλις «φανεί στον ορίζοντα» η παραχώρηση σπιτιού από τους γονείς της κοπέλας; Στο μεταξύ, η νέα γυναίκα, ακόμα και αυτή που είναι οικονομικά ανεξάρτητη, μπορεί να κάνει τα πάντα, προκειμένου να γίνει αποδεκτή, να μη διεκδικεί καμιά ισότητα. Από αυτήν την πλευρά, είναι θετικό το ότι δίνει ένα τέλος στη σχέση, όταν αυτή προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά της και την πισωγυρίζει, όταν η γυναίκα έρχεται σε ρήξη με τα κατεστημένα πρότυπα.

Αρκετοί αστικοί κοντυλοφόροι θεωρούν υπαίτια τη γυναικεία εργασία για τη χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών και την αύξηση των διαζυγίων. Στην πραγματικότητα, ένας από τους σημαντικούς λόγους που οδηγούν σ' αυτά είναι η ουσιαστική απουσία της ισότητας από τη σχέση, καθώς ακόμα και το ίδιο το κράτος προσπαθεί να επωφεληθεί από την εργασία της γυναίκας μέσα και έξω από το σπίτι. Οι κοινωνικές παροχές διαρκώς μειώνονται, η νέα γυναίκα θα πρέπει να μοιράσει τις οικογενειακές υποχρεώσεις με τα άλλα μέλη της οικογένειάς της, αλλιώς ...ας πάει να κόψει το λαιμό της.

Ο συμβιβασμός είναι μια από τις λύσεις που προτείνονται σε αγόρια και κορίτσια, προκειμένου να βρουν δουλιά και μάλιστα προεκλογικά. Το ρουσφέτι, το μέσον, είναι στην ημερήσια διάταξη. Οπως τα κοινοτικά προγράμματα, που προσφέρουν ένα «χαρτζιλίκι» στις νέες. Ακολουθεί ο «συγκερασμός οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», που είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια - καθώς εκπορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και, βέβαια, αυτός ο συγκερασμός αφορά τη γυναίκα - μητέρα, που απαλλάσσει το κράτος από τις υποχρεώσεις του απέναντι στα παιδιά, στους ηλικιωμένους και τους αρρώστους. Η μερική απασχόληση, οι ελαστικές μορφές εργασίας δίνουν τη «λύση». Οχι, βέβαια, γι' αυτήν την ίδια τη γυναίκα, αλλά για το κράτος, τους εργοδότες.

Οταν η νέα κοπέλα αρχίσει να εργάζεται και αποκτήσει οικογένεια, τότε συνήθως συνειδητοποιεί την κατάσταση ανισοτιμίας, που βιώνει σ' όλα τα επίπεδα. Δουλιά επαγγελματική, παιδιά, νοικοκυριό, ξεθέωμα από το πρωί ως το βράδυ (κοινωνιολογικές έρευνες δείχνουν ότι οι νέες γυναίκες εξακολουθούν να ασχολούνται πολύ περισσότερες ώρες με τις δουλιές του σπιτιού, απ' όσο οι σύντροφοί τους). Ομως, οι νέοι ασχολούνται σήμερα με τα παιδιά - αν δεν είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν σε δεύτερη δουλιά.

Οι νεαροί γονείς είναι κοινωνικά απομονωμένοι. Καμιά δυνατότητα για τους περισσότερους - με τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες - να έχουν πολιτιστικές διεξόδους, ελεύθερο χρόνο, διασκέδαση. Μόνη ψυχαγωγία, η τηλεόραση. Δεν υπάρχει δυνατότητα για κοινωνική δραστηριότητα. Οι εξελίξεις στις εργασιακές σχέσεις δίνουν τη χαριστική βολή στην καθημερινή ζωή του ζευγαριού. Κατάργηση του ωραρίου, απλήρωτες υπερωρίες, μικρότερες αμοιβές για τις γυναίκες, καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους στον ιδιωτικό τομέα, ατομικά συμβόλαια, νυχτερινή δουλιά. Η ισότητα χρησιμοποιείται για τη συμπίεση των δικαιωμάτων προς τα κάτω.

Και είναι τέτοια η πίεση που ασκείται στις νέες μητέρες που πολλές «τσιμπάνε». «Γιατί - λένε - να πηγαίνω στο γραφείο, ενώ μπορώ να δουλεύω στο σπίτι και να ασχολούμαι με την οικογένειά μου;». Και όταν δεν πείθονται, αλλά επιμένουν ότι η μερική απασχόληση είναι εις βάρος των αποδοχών τους, της επαγγελματικής τους εξέλιξης, της συνδικαλιστικής συμμετοχής τους, της ίδιας τους της σύνταξης;

Τότε, μπαίνουν σ' ενέργεια άλλοι μηχανισμοί: Ο καπιταλισμός ανακαλύπτει ξανά το «μητρικό ένστικτο» και ενοχοποιεί τις γυναίκες, που δε θέλουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πρέπει να ξεχάσουν ότι το κράτος είναι και αυτό υπεύθυνο για τη γέννηση, το μεγάλωμα και την ανατροφή των παιδιών. Ετσι για όλο και περισσότερες γυναίκες, οξύνεται η κοινωνική ανισοτιμία, μπαίνουν ταξικοί φραγμοί.

Παρά τις προχωρημένες σπουδές της, η νέα γυναίκα διαπιστώνει ότι οι χαμηλότεροι μισθοί και η διπλή μέρα εργασίας είναι ο δικός της «προορισμός» - αφού δεν έχει τα «μέσα» να πληρώσει όπως άλλες προνομιούχες. Χρειάζεται να έχει πολύ γερά νεύρα, αλλά και συνειδητοποίηση, για να καταλάβει ότι οι διαφορές ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες του ίδιου κοινωνικού επιπέδου είναι λιγότερες απ' ό,τι ανάμεσα σε δύο άτομα, που τα χωρίζουν οι ταξικές διαφορές.

Χρειάζεται ακόμα αγωνιστική συνείδηση. Να «κυκλοφορεί και να οπλοφορεί» - όχι γιατί της αρέσει, αλλά γιατί διαφορετικά τίποτα δε θα αλλάξει, ούτε για την ίδια, ούτε για τα παιδιά της.