Σελ. /8
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 9 Οχτώβρη 2005 - αριθ. φύλλου: 9299

ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΗΝ ΔΕΚΟ"
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Οι εξελίξεις στις πρώην ΔΕΚΟ και οι θέσεις του ΚΚΕ
  • Η εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συνέντευξη του Κόμματος για τις πρώην ΔΕΚΟ
  • Από το 1991 το ΚΚΕ έριξε το σύνθημα «ούτε μία μετοχή σε ιδιώτες»
  • Ο ρυθμός πωλήσεων δεν είναι θέμα διαφοράς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ
  • Τα πιο χαρακτηριστικά ψέματα των απολογητών της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων

Κάλεσμα για αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, στην κατεύθυνση της διεκδίκησης μιας άλλης πολιτικής με στόχο τη δημιουργία ενιαίων, αποκλειστικά κρατικών φορέων σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ενέργεια, οι μεταφορές, η διαχείριση και η διανομή νερού, οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις ανάγκες του λαού, απηύθυνε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά την παρουσίαση των θέσεων του Κόμματος για τις εξελίξεις στις πρώην ΔΕΚΟ και τις προτάσεις του Κόμματος.

Στην παρέμβασή της η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Το ΚΚΕ δεν είναι όψιμος πολέμιος των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Από το 1990 άρχισε να ενημερώνει για το τι θα επακολουθήσει. Πάλεψε, πήγε κόντρα στο ρεύμα, όταν τα άλλα κόμματα, το καθένα με τα δικά του σλόγκαν, έστρωναν το δρόμο στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ δε μας ζάλισε, ούτε μας φόβισε, ξέραμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Προτιμήσαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα που διαμόρφωναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και από κοντά ο ΣΥΝ.

Θυμίζουμε ότι από το 1991 ρίξαμε το σύνθημα "ούτε μια μετοχή στους ιδιώτες", όταν τα άλλα κόμματα αμπελοφιλοσοφούσαν ότι δεν πειράζει αν ένα 10 ή 20% πάει σε ιδιώτες, που έχουν πείρα στο μάνατζμεντ.

Αποκαλύψαμε ότι η προπαγάνδα των άλλων κομμάτων για τις αμαρτίες των ΔΕΚΟ δεν ήταν ειλικρινής, ούτε και όταν αναφέρονταν σε υπαρκτά και γνωστά σε όλους προβλήματα. Απλά ήθελαν να τις πουλήσουν και έπρεπε να δικαιολογήσουν την πώληση.

Ο ρυθμός των πωλήσεων πότε ήταν αργός πότε πιο γρήγορος. Δεν είναι ζήτημα διαφοράς ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Η αγοραπωλησία επηρεάστηκε και από τις ενδοκοινοτικές αντιθέσεις, από αντιφάσεις και αντιθέσεις που άλλοτε επιβραδύνουν και άλλοτε επιταχύνουν. Ας μην ψάχνει, λοιπόν, ο λαός να βρει ποια κυβέρνηση πώλησε με καλύτερη τιμή, ποια πώλησε γρήγορα, ποια καθυστέρησε».

Το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» είναι προϊόν της ΕΕ, του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας

«Οπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαγγείλει το "Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων" που καταρτίστηκε σύμφωνα με τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της συνόδου της ΕΕ στη Λισαβόνα. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι διπλός: Να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, των νεότερων ηλικιών, των νέων γυναικών στο χώρο των ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα.

Οπως και όλες οι βάρβαρες επιλογές έτσι και αυτές που προωθεί η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ, περιβάλλονται με ψεύτικα, προκλητικά επιχειρήματα, ότι τάχα γίνονται για το καλό των εργαζομένων.

Αμεσος στόχος της ΝΔ είναι η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με βάση και το μοντέλο του ΟΤΕ, του ΟΣΕ, αλλά και της ΕΥΔΑΠ και στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιήσει λιμάνια, μεγάλα αεροδρόμια (Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου Κρήτης, Ρόδου, Κέρκυρας). Παντού θα επιβάλει την ιδιωτικοποίηση, εκτός αν δε βρει αγοραστές. Δεν εμπιστευόμαστε, λόγου χάρη, την κυβέρνηση που δηλώνει ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν την ΕΥΔΑΠ.

Το ΠΑΣΟΚ, που πριν από λίγα χρόνια είχε ανακοινώσει λίστα 3.000 ιδιωτικοποιήσεων, και στις οποίες ήταν και οι παραπάνω επιχειρήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, που έκανε μπόλικες ιδιωτικοποιήσεις, ψάχνει να βρει σημεία διαφοροποίησης προκειμένου να εμπεδώσει στον ελληνικό λαό ότι είναι το κόμμα-φως, έναντι της ΝΔ που είναι το κόμμα-σκότος. Τι κάνει λοιπόν; Προς το παρόν εξαιρεί μία ή δύο κρατικές επιχειρήσεις που ήδη λειτουργούν με ιδιωτικά καπιταλιστικά κριτήρια, υπερασπίζεται τις ιδιωτικοποιήσεις δίνοντας τη δική του τάχα παραλλαγή, με το διαχωρισμό του τομέα της παραγωγής που δίνεται στους ιδιώτες, ενώ το κράτος κρατά την ευθύνη για την παροχή των δημόσιων αγαθών. Δηλαδή, το κράτος χωρίς να έχει ιδιοκτησία φροντίζει τη διανομή. Στην ουσία, δηλαδή, υποστηρίζει το κράτος να επιδοτεί τους ιδιώτες για να υπάρχουν σχετικά πιο φθηνές υπηρεσίες. Δηλαδή, θα επιδοτεί ο εργαζόμενος λαός το κράτος, και στη συνέχεια το κράτος τους κεφαλαιοκράτες.

Η διαφορά της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ είναι αν τα χρήματα θα κλαπούν από τη δεξιά ή την αριστερή τσέπη.

Ο ΣΥΝ είναι απολύτως εκτεθειμένος, γιατί από την αρχή που άρχισε ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων, φιλοσοφούσε με την τοποθέτηση ότι σημασία έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση και όχι το πολύ ή το λίγο κράτος. Ενώ κάθε φορά που γινόταν μια ιδιωτικοποίηση έριχνε το βάρος στη διαδικασία και στο ύψος του τιμήματος. Για το αν τα χρήματα από την πώληση πάνε για κοινωνικούς σκοπούς ή για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Περί όνου δηλαδή σκιάς σε σχέση με το μείζον πολιτικό πρόβλημα».

Κοινές και εξειδικευμένες επιπτώσεις

«Από τις εξελίξεις στη ΔΕΗ, γενικότερα στον τομέα της ενέργειας, τα τελευταία χρόνια και τώρα έχουμε: Μείωση προσωπικού, επιπτώσεις στο Ασφαλιστικό, εργατικά ατυχήματα, αύξηση τιμολογίων κατά 13,5% την περίοδο 2000-2004, ενώ ο κύκλος εργασιών ανά εργαζόμενο στη ΔΕΗ ΑΕ αυξήθηκε κατά 45% και ο μέσος πραγματικός μισθός έμεινε στάσιμος. Αρνητικές επιπτώσεις στον ενεργειακό σχεδιασμό, επιβάρυνση του εργαζόμενου ως φορολογούμενου και χρήστη.

Στον ΟΤΕ εντατικοποίηση και μείωση προσωπικού, Ασφαλιστικό, πρόβλημα με τους έκτακτους που δε μονιμοποιούνται, πανάκριβο γρήγορο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αύξηση αστικής κλήσης σε σχέση με τη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Ζήτημα ασφάλειας εργαζομένων από τη συνύπαρξη πολλών κεραιών ανταγωνιστικών ομίλων σε κάθε λαϊκή γειτονιά. Σύστημα παρακολούθησης που θίγει δημοκρατικά δικαιώματα.

Στον ΟΣΕ θα μειωθούν οι εργαζόμενοι, η συντήρηση δίνεται σε ιδιωτικές εργολαβίες. Προβλέπεται διάκριση των δαπανών στα νέα σχήματα που θα προκύψουν, ώστε να μπει φραγμός στην έμμεση ενίσχυση της εταιρίας της εμπορικής εκμετάλλευσης στην οποία θα συμμετέχει ο ΟΣΕ, από την εταιρία της υποδομής. Θα αναπτυχθούν συνεργασίες με το ιδιωτικό κεφάλαιο για την κατασκευή και εκμετάλλευση έργων.

Τα πιο χαρακτηριστικά ψέματα:

1. Οτι η λεγόμενη αποκρατικοποίηση σημαίνει αποχώρηση του κράτους ή μείωση της παρέμβασής του. Και ότι το κράτος απαλλαγμένο από άμεσες οικονομικές επιχειρηματικές δραστηριότητες θα φρουρεί, τάχα, τα συμφέροντα του λαού.

Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος παρέμβασης του κράτους, με τις λεγόμενες ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, με τη θέσπιση αντεργατικής νομοθεσίας, τις φοροαπαλλαγές και τα αναπτυξιακά κίνητρα. Δε θα έχει την ιδιοκτησία, δε θα ελέγχει την ιδιοκτησία, αλλά θα έχει την ευθύνη να διασφαλίζει τα κέρδη, να ρυθμίζει σταδιακά τους όρους του ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις του κάθε τομέα ή κλάδου. Θα είναι δηλαδή ο φρουρός του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής αγοράς. Και αν χρειαστεί θα δώσει και ζεστό χρήμα στους ιδιοκτήτες προκειμένου να μην επιβαρυνθούν πολύ.

2. Οτι με τη μετοχοποίηση των ΔΕΚΟ και τις συμπράξεις με επιχειρηματικούς ομίλους αντιμετωπίζονται τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και απαλλάσσεται ο λαός από τα βάρη. Οτι θα περισσέψουν χρήματα για το λαό αφού θα περικοπεί η κρατική χρηματοδότηση στις ελλειμματικές ΔΕΚΟ και στις προτάσεις που αυτές κάνουν για επενδύσεις, οι οποίες δε διασφαλίζουν υψηλή απόδοση κερδών.

Οι κρατικοποιήσεις δεν έγιναν για το καλό των εργαζομένων. Με τις κρατικοποιήσεις ξελάσπωσαν τους επιχειρηματίες και φόρτωσαν τα βάρη στο λαό. Οι ΔΕΚΟ δε λειτούργησαν μόνο ως υποδομή αξιοποιήσιμη από το κεφάλαιο αλλά και προς όφελος των κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο. Χρησιμοποιήθηκαν από τα κόμματα της εξουσίας και ως δεξαμενή για εκλογική πελατεία, για πλουτισμό ημετέρων με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οι προγενέστερες κυβερνήσεις κρατικοποιούσαν ή δημιουργούσαν κρατική επιχείρηση μόνο εκεί που το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο δεν ήθελε να ρισκάρει τα χρήματά του στους αντίστοιχους τομείς. Τους έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλουν κέρδη και να συσσωρεύσουν πακτωλό χρημάτων εκεί που αυτοί ήθελαν, ώστε σήμερα να μπορούν να αγοράσουν. Το κράτος έστησε τις επιχειρήσεις για να στηρίξει την υποδομή για τους ιδιώτες και για να αντιμετωπίσει προβλήματα που συνδέονταν με υπηρεσίες που δεν μπορούσε να αποφύγει.

Είτε ήταν ελλειμματικές είτε μη ελλειμματικές, τις ΔΕΚΟ τις πλήρωσε ο λαός. Η δημοσιονομική διαχείριση, είτε έχει πολλά είτε έχει λίγα ελλείμματα, δεν ξεφεύγει από τα αντιλαϊκά πλαίσια του συστήματος.

Βεβαίως, ανάλογα με την πίεση που ασκούσε το λαϊκό κίνημα, μπορούσε να πετύχει μικρότερη ή μεγαλύτερη σχετικά αφαίμαξη.

3. Οτι ο λαός πληρώνει τις κρατικές επιχειρήσεις ενώ δεν πληρώνει όταν αυτές είναι ιδιωτικές.

"Χρυσοπληρώνει" και τους καπιταλιστές που κερδίζουν από την εκμετάλλευση της συνολικής εργατικής δύναμης. Τους "χρυσοπληρώνει", γιατί οι επιχειρηματίες αποκτώντας οικονομική δύναμη και εξουσία αποκτούν και πολιτική δύναμη, δύναμη καταστολής.

4. Οτι με τις αποκρατικοποιήσεις καταργείται το μονοπώλιο της μιας κρατικής επιχείρησης, δημιουργούνται περισσότερες επιχειρήσεις στον ίδιο τομέα, άρα υπάρχει ανταγωνισμός, άρα θα πέσουν οι τιμές.

Η γενική τάση είναι να ανεβαίνουν σχετικά και απόλυτα οι τιμές. Μπορεί για ένα διάστημα μια επιχείρηση, προκειμένου να καταλάβει θέσεις στην αγορά, να ρίχνει τις τιμές, τελικά όμως οι ανταγωνιστές είτε με συμφωνία μεταξύ τους, είτε με πρωτοβουλία τους ανεβάζουν τις τιμές. Και όταν δεν ανεβάζουν τις τιμές εμφανώς, ρίχνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς, παρατείνουν το συνολικό εργάσιμο χρόνο, ανεβάζουν την εκμετάλλευση και επομένως κερδίζουν. Το κριτήριο ΔΕΝ είναι οι ονομαστικές τιμές των προϊόντων. Οταν, π.χ., ανεβαίνει η παραγωγικότητα, άρα μειώνεται το κόστος, οι τιμές δεν πέφτουν. Το τι είναι ακριβό και φθηνό εξαρτάται από την αγοραστική ικανότητα, δηλαδή από το λαϊκό εισόδημα και από το ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

5. Οτι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας οδηγεί στη βελτίωση των προϊόντων και των υπηρεσιών, άρα αναβαθμίζεται η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες η παραγωγικότητα έχει ανέβει πολύ ψηλά, όμως κάθε μέρα μαθαίνουμε και ακούμε ότι τρώμε επικίνδυνες τροφές, χρησιμοποιούμε επικίνδυνα και άχρηστα σε ορισμένες περιπτώσεις καταναλωτικά προϊόντα. Οτι όλο και πιο πολύ μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που απολαμβάνει ο λαός και σ' αυτό που δικαιούται να απολαύσει με βάση την προσφορά του και τις αυξανόμενες συνεχώς ανάγκες του.

Το κεφάλαιο επωφελείται συνεχώς με την κατεδάφιση κατακτήσεων. Ούτε καν την αναδιανομή που έκανε παλαιότερα κάνει σήμερα. Και όταν παραχωρεί ψίχουλα σε έναν τομέα, αρπάζει καρβέλια από άλλο. Βεβαίως, ανάλογα με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος είναι εφικτό να αποσπαστούν κατακτήσεις. Οχι όμως με ένα συνδικαλιστικό κίνημα σαν αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια, που στα ηγετικά του όργανα κυριαρχεί η συναίνεση. Που προσκυνάει την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το Μάαστριχτ και τις ιδιωτικοποιήσεις, που ρίχνει τουφεκιές στον αέρα για να μην εκτεθεί εντελώς στα μάτια των εργαζομένων.

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ισοδυναμεί με αύξηση της εκμετάλλευσης όλων των εργαζομένων, και αυτών που δουλεύουν στις πρώην ΔΕΚΟ και όλων των άλλων που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο. Ιδιαίτερος στόχος είναι οι νέες ηλικίες, οι νέοι και οι νέες, η νέα γυναίκα. Και μόνο για χάρη των τελευταίων αξίζει να σηκωθεί το ανάστημα όλων των εργαζομένων και να συσπειρωθούν με τις ταξικές δυνάμεις που δεν υποκύπτουν.

Η κυβέρνηση, με το σύνθημα "περί ορθολογισμού των αμοιβών και των προνομίων του προσωπικού", μεθοδεύει την επέκταση, την αξιοποίηση του γνωστού αντιδραστικού μοντέλου του ΟΤΕ και στις άλλες ΔΕΚΟ. Με την περιορισμένη αξιοποίηση της εθελούσιας εξόδου, με προσλήψεις και συμβάσεις αντίστοιχες με τον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του ρόλου των υπηρεσιακών συμβουλίων του προσωπικού ώστε να διευκολύνονται οι απολύσεις και η ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες. Ανοίγει το δρόμο για τη μαύρη εργασία των εργατοϋπαλλήλων των διάφορων εργολάβων που παίρνουν δουλιές και παραγγελίες και σήμερα και αύριο θα πάρουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα.

Απορρίπτουμε την προπαγάνδα διαίρεσης σε υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους, σε "ρετιρέ" και "υπόγεια". Το ότι οι εργατοϋπάλληλοι των εργοστασίων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, λιγότερες κοινωνικές παροχές, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα, αν και τα τελευταία χρόνια η τάση είναι να προσεγγίζουν μεταξύ τους με βάση τις νέες προσλήψεις.

Είναι αποτέλεσμα της διασπαστικής πολιτικής των κομμάτων εξουσίας που μεταχειρίστηκαν ένα μεγάλο μέρος των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ως μάζα για εκλογική πελατεία. Τα κόμματα εξουσίας με τις οργανωμένες δυνάμεις τους στους αντίστοιχους χώρους επιδίωκαν και επιδιώκουν να διαμορφωθεί μια συνδικαλιστική ελίτ, πρόθυμη να καθηλώσει τους αγώνες των εργαζομένων και να παρεμποδίσει την ταξική ενότητα, τη ριζοσπαστικοποίηση. Σ' αυτή τη λογική συνέτρεξαν πρόθυμα τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ στο όνομα του σύγχρονου αντικρατισμού και της ανανέωσης.

Οι όποιες διαφορετικές κατακτήσεις υπήρχαν στις ΔΕΚΟ, και κυρίως η μονιμότητα για δουλιά, δεν τους χαρίστηκε. Τους παραχωρήθηκε με σκοπιμότητα και δολιότητα, ενώ άλλες κατακτήσεις τις απέσπασαν με αγώνα.

Πάντως, σήμερα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους. Να αντισταθούν, να μην παρασυρθούν στα δήθεν βραχυπρόθεσμα και αμφισβητούμενα οφέλη της εθελούσιας εξόδου. Να σταθμίσουν τα πράγματα με βάση τη γενική πορεία των πραγμάτων και κυρίως με βάση το κριτήριο της ιδιωτικοποίησης και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Να πάρουν πρωτοβουλίες και από τα κάτω, να μην ενδώσουν στις δήθεν αγωνιστικές κραυγές αυτών που έως τώρα έβαλαν πλάτη για την ιδιωτικοποίηση. Να ενωθούν με τους νέους και τις νέες που θα εργάζονται με δυσμενείς εργασιακές σχέσεις. Με τους εργατοϋπαλλήλους των διάφορων εργολάβων, με την εργατική τάξη γενικότερα. Με τους άλλους εργαζόμενους».

Αγωνιστική συσπείρωση

«Καλούμε σε αγωνιστική συσπείρωση τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ αλλά και γενικότερα το λαϊκό κίνημα στους παρακάτω γενικούς άξονες:

  • ΟΧΙ στο πλαίσιο "απελευθέρωσης" της ΕΕ
  • ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση
  • Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, π.χ., στην ενέργεια, στις μεταφορές, στη διαχείριση και διανομή του νερού, κλπ., οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία, θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτό σημαίνει:

-- Σταθερή, πλήρης απασχόληση

-- Ασφάλεια των εργαζομένων

-- Προστασία περιβάλλοντος

-- Κατοχύρωση της επικοινωνίας, των μεταφορών, της ενέργειας, κλπ., ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων

-- Φθηνή και γρήγορη πρόσβαση των εργαζομένων στις σχετικές υπηρεσίες.

ΕΠΙΣΗΣ:

Διεκδίκηση γενναίων αυξήσεων σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις. Απόρριψη των συνθημάτων ότι οι αμοιβές καθορίζονται από την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Είναι συνθήματα ταξικά, δεν τους αφορούν.

Απόρριψη και αντίσταση στα νέα ωράρια εργασίας είτε αφορούν στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και στις ρυθμίσεις για τις υπερωρίες. Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Να μην αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ.

Προσλήψεις στους τομείς της δημόσιας Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς αυτούς.

Ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτιστικών υπηρεσιών και υποδομών, για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία, κλπ., χωρίς επιβάρυνση του λαού. Να πληρώσει η ολιγαρχία του πλούτου.

Κατάργηση του φόρου προστιθέμενης αξίας και "πάγωμα" των τιμών στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, πρώτα απ' όλα στα είδη διατροφής, ένδυσης-υπόδησης, σχολικά είδη, φάρμακα, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα.

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Οι επιλογές κινούνται προς δύο κατευθύνσεις για τη διαχείριση της παραγωγής της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών. Οι δύο επιλογές είναι σε σύγκρουση μεταξύ τους, η μια με το μέρος του κεφαλαίου και η άλλη με το λαό.

Αν αυτή τη στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ορθώσει το ανάστημά της, αποδείξει ότι δεν είναι διατεθειμένη να την κοροϊδεύουν και να την τρομοκρατούν οι συνεργαζόμενοι ανταγωνιστές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τότε μπορεί να μπει κάποιος φραγμός, μπορεί να κερδηθεί χρόνος.

Ο αγώνας δε θα φέρει άμεσα ολοκληρωμένα αποτελέσματα. Αποτελεί όμως επένδυση για το άμεσο μέλλον, μπορεί να γίνει προεόρτιο νέων ριζοσπαστικών αγώνων. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τις επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στον ορίζοντα των επιλογών τους, στο στόχαστρό τους πρέπει να είναι ο αγώνας με τελική έκβαση την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας που στο οικονομικό της πρόγραμμα περιέχεται η κοινωνικοποίηση και συνεταιριστικοποίηση, με όλη τη σημασία της λέξης. Η περιουσία που ο λαός δημιούργησε πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του».


Η ανεργία, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και το ινστιτούτο της ΓΣΕΕ

Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων και οι απαντήσεις της Αλέκας Παπαρήγα

Μετά την εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, οι δημοσιογράφοι διατύπωσαν, για το θέμα των ΔΕΚΟ και άλλα εργασιακά ζητήματα, τις παρακάτω ερωτήσεις:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ακριβώς επειδή το κεφάλαιο δε διακρίνεται ούτε για τον κοινωνικό ούτε για τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα, είναι σχεδόν βέβαιο - και όλοι το λένε - ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα οδηγήσουν σε απολύσεις και σε στρατιές ανέργων. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση βεβαιώνει τους πάντες ότι η ανεργία μειώνεται και ότι θα υπάρξουν για τους άνεργους ακόμα καλύτερες ημέρες. Επικαλούνται μάλιστα και αριθμούς. Θέλω το σχόλιό σας.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα μπω στη λογική του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που τσακώνονται για το 0,9 ή το 0,8 ή το 0,7. Η ανεργία μεγαλώνει και όταν εμφανίζεται ότι μειώνεται ανεβαίνει η μερική απασχόληση, οι τριμηνίτες, οι εξαμηνίτες, οι εφταμηνίτες, που τους θεωρούν κανονικά εργαζόμενους. Επομένως, η ανεργία μεγαλώνει. Δεν καταγράφονται, επίσης, οι άνθρωποι που ζητούν για πρώτη φορά δουλιά. Η ανεργία είναι μεγαλύτερη απ' ό,τι φαίνεται.

Η απάντηση που έχει η Ευρωπαϊκή Ενωση - και όχι ο Αλμούνια που υποστηρίζουν, δε λέει ο άνθρωπος δικά του πράγματα, τα λέει η Ευρωπαϊκή Ενωση - για την ανεργία είναι να την αντιμετωπίζει με τη γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της μερικής απασχόλησης.

Επειδή για μας ο άνθρωπος είναι ολόκληρος άνθρωπος και όχι μερικός άνθρωπος, που τρώει μερικές μέρες τη βδομάδα ή μερικούς μήνες το χρόνο, πληρώνει νοίκι όλο το χρόνο, έχει ανάγκη όλο το χρόνο να απολαμβάνει διάφορα αγαθά που ο ίδιος παράγει, γι' αυτό δεν μπορούμε να δεχτούμε καμία μορφή μερικής ή ελαστικής απασχόλησης.

Νομίζω, λοιπόν, ότι οι αλχημείες γίνονται εκεί, στον τρόπο δηλαδή που κρύβεται η ανεργία, βάζοντας μέσα αυτούς που απασχολούνται μερικώς, αυτούς που είναι στην κατάρτιση, θεωρώντας τους ότι είναι εργαζόμενοι.

Τέλος, μπορεί συγκυριακά σε ένα δίμηνο, σε ένα τρίμηνο, να ανέβει λίγο η απασχόληση. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι με τον τουρισμό γίνονται προσλήψεις για δυο - τρεις μήνες εποχιακών. Τις τάσεις της απασχόλησης και της ανεργίας πρέπει να τις δει κανείς σε ένα ευρύτερο διάστημα και όχι με βάση την εποχή.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα ήθελα να σας ρωτήσω, αν σας προβλημάτισε καθόλου ως κόμμα η στάση των εργαζομένων, για παράδειγμα, στον ΟΤΕ, όπου συναίνεσαν στην άρση της μονιμότητας των νεοεισερχόμενων. Είναι ένα μοντέλο που απ' ό,τι φαίνεται θέλουν να εφαρμοστεί και σε άλλες ΔΕΚΟ. Σε τι στάδιο βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι δυνάμεις του Κόμματος μέσα στις ΔΕΚΟ - τις πρώην ΔΕΚΟ - συνδικαλιστικά;

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κατ' αρχήν, οι δυνάμεις του Κόμματος αντιπάλεψαν και αντιπαλεύουν αυτές τις επιλογές. Οχι τώρα, αλλά από την πρώτη στιγμή. Κοιτάξτε να δείτε. Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στον ΟΤΕ συγκεκριμένα μια που τέθηκε έτσι το ερώτημα, έζησαν και ζουν κάτω από συνθήκες εκβιασμού. Στο κάτω - κάτω ο εκβιασμός είναι γενικότερος. Λένε, για παράδειγμα, «θα διαλέξεις το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία». Τα διλήμματα τα εκβιαστικά, «ψηφίστε αυτά τα κόμματα, δεν υπάρχει άλλη λύση, δε θα γίνει κυβέρνηση» είναι συνεχή. Αλλος εκβιασμός: «Ψηφίστε το σχέδιο Ανάν γιατί θα γίνει χαμός».

Δηλαδή, κάτω από έναν εκβιασμό σε όλα τα ζητήματα ζει ένα μεγάλο μέρος του λαού. Εμείς αυτό που επιδιώκουμε είναι όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι, εργατοϋπάλληλοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουν είναι να απορρίψουν αυτούς τους εκβιασμούς. Θα ανακαλύψουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους.

Και αν δεν αλλάξουν όλα σε μια μέρα, τουλάχιστον θα έχουν οργανώσει αυτό που λέμε λαϊκή αντεπίθεση παντού, λαϊκή συμμαχία παντού. Είναι ένας εκβιασμός. Εμείς μπορούμε να ερμηνεύσουμε ότι ένα μέρος των εργαζομένων υποκύπτει στους εκβιασμούς, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε να καταλάβουν τη δύναμή τους.

Τέλος, νομίζω ότι με διαφορετικό μάτι πρέπει να δούμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες έχουν παίξει το ρόλο του μεταφορέα και αναπαραγωγού αυτού του εκβιασμού. Εκβιάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους εργαζόμενους, το λέω αυτό με πλήρη συνείδηση του τι λέω. Διότι μπορούσε το εργατικό κίνημα να βρίσκεται σε καλύτερη θέση αντίστασης.

Αλλά σας λέω: Τι έλεγαν όλα τα χρόνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του Συνασπισμού; Σημασία, έλεγαν, έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση. Σημασία έχει, λένε, όταν γίνεται μια ιδιωτικοποίηση, τα χρήματα να πηγαίνουν για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις ελλείψεις των Ταμείων. Δηλαδή, περιέφεραν το ζήτημα αλλού, για να μην ενωθούν οι εργαζόμενοι να παλέψουν την ιδιωτικοποίηση, το σκοπό που γίνεται. Να μη σκεφτούν ότι, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει κι ένα ζήτημα, αυτό που λέμε της λαϊκής περιουσίας και της λαϊκής ιδιοκτησίας. Εκεί έπαιξαν εκβιασμούς.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα ήθελα ένα σχόλιο πρώτα απ' όλα για την Ακαδημία της ΓΣΕΕ...

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα σταθώ στο επιχείρημα και στη θέση που έχουμε ότι είμαστε αντίθετοι σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, ιδιωτικά ινστιτούτα κτλ. Και μάλιστα όταν ξεκινά η ΓΣΕΕ αυτό το βιολί, ανοίγει το δρόμο σε κάθε επιχειρηματία να κάνει το ίδιο.

Υπάρχει, όμως, ένα επίσης ουσιαστικό ζήτημα. Αυτή η Ακαδημία Εργασίας που κάνει η ΓΣΕΕ είναι Ακαδημία για επιστήμονες εργατοπατέρες. Τι θα τους διδάσκουν εκεί; Για την ταξική πάλη; Για το τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση, τι σημαίνει υπεραξία; Θα εκπαιδεύουν τους συνδικαλιστές να είναι ασυμβίβαστοι με τον ΣΕΒ, τους εφοπλιστές, με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Θα μιλήσει, για παράδειγμα, αυτή η Ακαδημία για την ενότητα της εργατικής τάξης, για τις συμμαχίες της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα; Εργατοπατέρες θα βγάλει. Διάβασα σε εφημερίδα ότι κατά κεφαλήν λέει θα ξοδεύονται 12.000 ευρώ. Θα παίρνουν και το μισθό από την επιχείρηση, θα παίρνουν και το μισθό για να σπουδάζουν και δεν ξέρω τι άλλο και ενδεχομένως μετά να έχουν και πτυχία τα οποία να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν και κάπου αλλού.

Λοιπόν, εργατοπατέρες θα βγουν, επιστήμονες, σπουδαγμένοι, για να αντιμετωπίσουν το κύμα των αγώνων που θα έρθει, παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσπαθούν με τουφεκιές να αναπτύσσονται κάποιοι αγώνες αλλά να μην έχουν προοπτική.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Από τα βασικότερα επιχειρήματα της κυβέρνησης προεκλογικά ήταν ότι θα πατάξει και θα πολεμήσει τη διαφθορά. Επιτρέψτε μου μια υπόθεση εργασίας: Περιοδεύετε πολύ συχνά και εσείς και στελέχη σας σε εργασιακούς χώρους είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα και αναρωτιέμαι αν κάποιο στέλεχος του ΚΚΕ, μιλώντας σε τελωνειακούς, τους έλεγε «βρε παιδιά, ξέρω ότι υπάρχει γρηγορόσημο και ότι τα πιάνετε, αλλά μειώστε τις τιμές, χαμηλώστε τες», ποια θα ήταν η δική σας αντίδραση; Και αν αυτός είναι ο τρόπος που η κυβέρνηση πολεμά τη διαφθορά.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Μπορείς να κάνεις κριτική της κυβέρνησης και του ίδιου του υπουργού που είπε αυτή την απαράδεκτη φράση είτε την πίστευε, είτε του ξέφυγε. Αλλά εδώ υπάρχει ένα θέμα. Κι εγώ θα σας ρωτήσω: Τι εννοούμε διαφθορά κατ' αρχήν; Η διαφθορά ξεκινά από τα πάνω, από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι. Π.χ. όταν αγόρασαν την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ από τον Ωνάση, αυτό δεν ήταν ένα σκάνδαλο όπως την αγόρασαν; Ο φάκελος αγοράς των ναυπηγείων από τον Νιάρχο δεν έχει ανοίξει ακόμα. Δηλαδή τα σκάνδαλα είναι συνεχόμενα.

Ακούω καμιά φορά σε σταθμούς που αναφέρουν τι έγινε πριν από 40 χρόνια, στη δεκαετία του '60. Ακριβώς η ίδια ορολογία υπήρχε ανάμεσα στην ΕΡΕ και στην Ενωση Κέντρου. Διαφθορά, διαφθορά και σκάνδαλα. Τα σκάνδαλα παράγονται από την ίδια την πολιτική και το σύστημα. Δεύτερον, είναι προσφιλής αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο κόμματα που έχουν την ίδια πολιτική. Πού να κάνει κριτική ο ένας στον άλλον; Αυτό που μας απασχολεί είναι το εξής πράγμα: Αυτά τα κόμματα και όσοι, αν θέλετε, δεν έχουν το κουράγιο να σηκώσουν το κεφάλι και ενδιαφέρονται απλώς να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αυτοί όλοι με τον τρόπο τους διαδίδουν τη διαφθορά. Το πρόβλημα είναι ότι η διαφθορά πάει και πιο κάτω.

Η ρουσφετολογία, δεν είναι μια μορφή διαφθοράς συνειδήσεων; Δηλαδή, όταν το δικαίωμά σου γίνεται ρουσφέτι; Εντάξει, ξέρω ότι ο όρος «διαφθορά» δείχνει και κάτι άλλο πολύ βαρύτερο, αλλά εν πάση περιπτώσει είναι κι αυτό μια μορφή διαφθοράς, ελαστικοποίηση συνείδησης. Και με αυτή την έννοια, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία βάζουν και παρακάτω ανθρώπους σε αυτή τη λογική ακριβώς για να μη γίνονται καταγγελίες, ακριβώς για να μην έχουν ένα «μαξιλάρι».




Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ