Αναθερμαίνονται το τελευταίο διάστημα οι διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, με επίκεντρο αυτή τη φορά το ΠΑΣΟΚ. Τελευταία αφορμή στάθηκε η διαφοροποίηση του Ευ. Βενιζέλου από τους χειρισμούς του κόμματός του στο ζήτημα του ΕΣΡ, η διαφωνία του να υπάρξει επαναπροσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον Γ. Παπανδρέου και οι δηλώσεις του ότι ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, προτιμάει να κερδίσει τις εκλογές η δεύτερη και όχι μια παράταξη «που δημιουργεί καθεστώς και επιτίθεται στη δικαιοσύνη».

Πρόσθεσε, πάντως, ότι «αυτοδύναμη ΝΔ δεν αποτελεί λύση για τον τόπο» και ότι «χρειάζεται ο καθοριστικός εθνικός ρόλος του μεσαίου δημοκρατικού χώρου», αλλά αυτό δεν απέτρεψε τον Τύπο να τονίσει ακόμα πιο έντονα τις διαφοροποιήσεις του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες μεταφράζονται αντίστροφα ως προσεγγίσεις με τις απόψεις και τη γραμμή της ΝΔ.

Σε κάθε περίπτωση, μέσα στη γενικότερη ρευστότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και την κρίση στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας μέσα κι έξω από την Ελλάδα, είναι καθαρό ότι στο ΠΑΣΟΚ δυναμώνει η διαπάλη για τον προσανατολισμό του κόμματος και την τοποθέτησή του ανάμεσα στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, αντανακλώντας δυο διαφορετικά σενάρια για το πώς μπορεί καλύτερα να υπηρετηθεί η λεγόμενη «πολιτική σταθερότητα» με την αναδιάταξη όλων των αστικών κομμάτων.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Την άλλη έρχεται να την αναδείξει η αρθρογραφία που πυκνώνει το τελευταίο διάστημα, γύρω από τις διεργασίες στο ΠΑΣΟΚ και το παρασκήνιο που τις συνοδεύει. Γράφτηκε, για παράδειγμα, ότι η μη αξιοποίηση στο νέο κυβερνητικό σχήμα στελεχών που προέρχονται από το χώρο της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας, με εξαίρεση τον Κουρουμπλή και τον Σπίρτζη, είναι μήνυμα του Αλ. Τσίπρα προς το ΠΑΣΟΚ ότι υπάρχει πεδίο να συνεννοηθούν μεταξύ τους «παρακάμπτοντας τη ΝΔ».

Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, σ' αυτό συνετέλεσε η πρόθεση του ΠΑΣΟΚ να συναινέσει στο ζήτημα του ΕΣΡ, δείχνοντας μια συνολικότερη στροφή στην αντιπολιτευτική του τακτική.

Ενδιαφέρον για όλα αυτά έχει και το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής», το οποίο, εν μέσω πυκνών πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, επιλέγει να ασχοληθεί με τις προεδρικές εκλογές στη Γερμανία, που θα γίνουν το Φλεβάρη του 2017. Οχι τυχαία, απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα...

Σ' αυτό το άρθρο, η «Αυγή» αναφέρεται στην πρόθεση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), εταίρου της Α. Μέρκελ στον κυβερνητικό «μεγάλο συνασπισμό», να προτείνει για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ, «χωρίς καμία προσυνεννόηση με την καγκελάριο και προς μεγάλη ενόχλησή της».

Σύμφωνα με την «Αυγή», «με την υποψηφιότητα Στάινμαγερ στο τραπέζι, το SPD ουσιαστικά κήρυξε τον πόλεμο στη Χριστιανοδημοκρατία, ενώ για πρώτη φορά φλερτάρει δημόσια με το ενδεχόμενο ενός αριστερόστροφου συνασπισμού μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές (...)». Και καταλήγει η «Αυγή»: «Οσο (η Γερμανία) παραμένει προσηλωμένη στην παραλυτική συναίνεση του μεγάλου συνασπισμού και εξάγει τη συνταγή της, έστω με παραλλαγές, σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία και παλιότερα στην Ελλάδα, στέλνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Εάν τον Μάρτιο στις προεδρικές εκλογές κάνει την υπέρβαση, αυτό το μήνυμα τουλάχιστον θα αποδυναμωθεί».

Επομένως, σύμφωνα με την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, διαφαίνονται στον ορίζοντα σημάδια αλλαγής της «συνταγής» που εξασφαλίζει την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα, με μεγαλύτερη «αυτονόμηση» του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας, γεγονός που αν επιβεβαιωθεί στη Γερμανία, θα γίνει ευκολότερα «εξαγώγιμο» και στην Ελλάδα.

Αυτό σημαίνει για την «Αυγή» ότι δεν είναι «μοιραίο» να συγκυβερνήσουν κάποια στιγμή και στην Ελλάδα η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο ενός «μεγάλου συνασπισμού», αλλά η κυβερνητική εναλλαγή και η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να διασφαλιστεί με την εκλογική σύμπραξη κομμάτων απ' όλη την γκάμα της σοσιαλδημοκρατίας.

Η συζήτηση αυτή δεν είναι, βέβαια, καινούργια στη χώρα μας. Εντείνεται, όμως, όσο επιμένουν τα ζόρια της καπιταλιστικής ανάκαμψης και η ανάγκη του κεφαλαίου να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του. Εντείνεται, επίσης, όσο μεγαλώνει η ανάγκη να ανανεώνεται αποτελεσματικά η χειραγώγηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οι προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων από την κυβερνητική εναλλαγή. Αυτό είναι, άλλωστε, το «κουκούτσι» της «πολιτικής σταθερότητας», για την οποία αγωνιά το κεφάλαιο και τα κόμματά του...