Ενώ πλησιάζει η Κυριακή, μέρα του β' γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, επιβεβαιώνεται όλο και πιο καθαρά ότι αυτό που αληθινά διακυβεύεται είναι το πώς το γαλλικό κεφάλαιο θα διασφαλίσει τα συμφέροντά του στο φόντο μιας γενικευμένης όξυνσης ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών γεωπολιτικής επιρροής. Η υποψήφια του ευρωσκεπτικιστικού Εθνικού Μετώπου (Front National - FN), Μαρίν Λεπέν, εμφανίζεται ως «αντίπαλη» στον «μετριοπαθή», «δημοκράτη» Εμανουέλ Μακρόν, ενώ ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Ολάντ εμφανίζεται ως «αντίπαλος» της «αντι-Ευρωπαίας» Λεπέν, όμως η αλήθεια είναι ότι και οι δυο τους είναι αντίπαλοι των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Μεταξύ τους ανταγωνίζονται μόνο ως προς το πώς καλύτερα θα αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές της γαλλικής αστικής τάξης, ώστε με νέα ορμή αυτή να επωφεληθεί ακόμα περισσότερο από το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, καταρχήν στη Γαλλία. Γι' αυτό και στις θέσεις που διατυπώνονται εμφανίζονται στοιχεία μετατόπισης από αρχικές διακηρύξεις και των δύο, σε σχέση με την ΕΕ και το ευρώ.

Παρ' όλο τον ευρωσκεπτικισμό της, η Λεπέν δήλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι «το ζήτημα του νομίσματος δεν είναι το μόνο οικονομικό πρόβλημα της Γαλλίας», συμπληρώνοντας: «Το ζήτημα του νομίσματος θα περιμένει τις ευρωεκλογές του 2018, με την ελπίδα να δούμε τους συμμάχους μας (να έρχονται) στα πράγματα, ειδικά στην Ιταλία... Θα υπάρξει ένας μακρύς διάλογος, ίσως περισσότερων μηνών ή και περισσότερων χρόνων, προτού να λάβουμε αυτή την ιστορική απόφαση». Γίνεται ξεκάθαρα λόγος για «πραγματισμό», που δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά το γεγονός πως αναγνωρίζεται ότι σημαντικό τμήμα του γαλλικού κεφαλαίου έχει συμφέρον από την παραμονή στην Ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, μιλώντας στο βρετανικό δίκτυο BBC, ο «ευρωπαϊστής» Μακρόν επισήμανε ότι σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας «υπερασπίστηκα σταθερά την ευρωπαϊκή ιδέα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές», καθώς θεωρεί ότι «αυτά έχουν μεγάλη σημασία για τη θέση της χώρας μας στην παγκοσμιοποίηση». Πρόσθεσε ωστόσο ότι την ίδια ώρα «οφείλουμε να δούμε την κατάσταση», μεταξύ άλλων το ότι «η δυσλειτουργία της ΕΕ δεν είναι πλέον βιώσιμη». «Συνεπώς», τόνισε, «θεωρώ αληθινά ότι η εντολή που θα λάβω, την επόμενη μέρα θα αφορά και εντολή για μεταρρύθμιση σε βάθος της ΕΕ και του ευρωπαϊκού μας σχεδίου».

Τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι κοινή αφετηρία και για τη Λεπέν και για τον Μακρόν αποτελεί η άσκηση τέτοιας πολιτικής που θα εξασφαλίσει τη θέση των Γαλλικών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά. Από αυτή την πλευρά και οι δύο εξετάζουν εναλλακτικές και δεν μπορούν να αποκλείσουν επιλογές για το κεφάλαιο, που έχει αποδειχθεί ότι μόνο ένα «δόγμα» έχει, την κερδοφορία του. Η κριτική στην ΕΕ, που εκφράζει πιο έντονα το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού, αλλά δεν λείπει και από τους άλλους αστούς διαχειριστές, φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, αποτυπώνει το βάθεμα αντιθέσεων και ανταγωνισμών σε μια περίοδο που υπάρχουν δυσκολίες για δυναμική καπιταλιστική ανάκαμψη.

Η Γαλλία προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για τις ψεύτικες εναλλακτικές που λανσάρονται στο λαό και επειδή η απουσία ενός αληθινά επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος, που αποτυπώνεται και στην κατάσταση του εργατικού κινήματος, αφήνει περιθώρια για να στηθεί ευκολότερα η μία ή η άλλη παγίδα του μεγάλου κεφαλαίου. Οταν την περσινή άνοιξη γίνονταν οι μεγάλες κινητοποιήσεις κατά του αντεργατικού νόμου «Ελ Κομρί», πολλοί είχαν βιαστεί και στη χώρα μας (με πρώτα ΜΜΕ όπως η «Αυγή») να μιλήσουν για «σεισμό» και να καλλιεργήσουν εντυπώσεις ότι μια αντικατάσταση της κυβέρνησης Ολάντ θα αρκούσε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους Γάλλους εργαζόμενους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της χώρας, με πρώτη τη CGT, όπου έχουν μεγάλη επιρροή οι δυνάμεις του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ, ύψωναν τους τόνους κατά της κυβέρνησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), καλώντας τους εργάτες να μην εγκαταλείψουν το «μέλημα» της «εγχώριας ανταγωνιστικότητας» και των αναγκών της «εθνικής οικονομίας», ναρκοθετώντας έτσι τους αγώνες. Τότε, οι συμβιβασμένες αυτές ηγεσίες αποθέωναν το στημένο «κοινωνικό διάλογο» και ζητούσαν παραίτηση της υπουργού Εργασίας Μιριάμ Ελ Κομρί ή και όλης της κυβέρνησης, καλλιεργώντας νέες αυταπάτες για το ότι αφετηρία του προβλήματος είναι η σύνθεση μιας αστικής κυβέρνησης και όχι η ίδια η στρατηγική υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι «στρώνεται το έδαφος» για την ενίσχυση αναβαπτισμένων ή νεόκοπων υπερασπιστών της ίδιας τάξης, τύπου Μακρόν ή Λεπέν, που στο όνομα της «εθνικής οικονομίας» στρατεύουν εργατικά - λαϊκά στρώματα σε σχεδιασμούς εχθρικούς για τα δικά τους συμφέροντα.

Δρόμος σε εναλλακτικές αληθινές από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων ανοίγει όταν δυναμώνει η εργατική πάλη με άξονα την υπεράσπιση των σύγχρονων εργατικών αναγκών και όχι τη σωτηρία της «εθνικής οικονομίας». Οταν η εργατική πάλη οργανώνεται με στρατηγική ρήξης με το κεφάλαιο ως τάξη συνολικά, και σε αυτό το ζήτημα επιδρά καθοριστικά η ύπαρξη ενός αληθινού ΚΚ, που θα συγκεντρώνει δυνάμεις, θα αφυπνίζει, θα πρωταγωνιστεί σε αγώνες, φωτίζοντας ως προοπτική την οριστική ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.