Τη συνέχιση των προβλημάτων της καπιταλιστικής οικονομίας καταγράφει, χωρίς βεβαίως να έχει αυτόν το στόχο, η νέα έκθεση για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας του ΟΑΣΑ που δόθηκε χτες στην δημοσιότητα. Ο Οργανισμός αυτός ανάλυσης του διεθνούς κεφαλαίου, όπου συμβάλλουν οι κυβερνήσεις όλων των καπιταλιστικών κρατών (και της Ελλάδας), σημειώνει στις εκτιμήσεις του για την ολοκλήρωση του 2014 και τις προβλέψεις για το 2015 και 2016 ότι θα συνεχιστεί η ύφεση σε πολλές χώρες (δηλαδή η κρίση), κάποιες θα έχουν στασιμότητα και επιβράδυνση στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες. Ακόμα ότι θα συνεχιστεί η υψηλή ανεργία, η συγκράτηση της παγκόσμιας παραγωγής, των επενδύσεων. Τα μέτρα δε που προτείνει στις κυβερνήσεις, ώστε να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση δήθεν προς «όφελος των κοινωνιών», στην πραγματικότητα προς όφελος του κεφαλαίου, είναι συνέχιση των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών, των δημοσιονομικών και νομισματικών μέτρων για τη στήριξη της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ενώ ειδικά στην ευρωπαϊκή ήπειρο προτείνει μέτρα στήριξης της ζήτησης.

Ο ίδιος ο γγ του ΟΑΣΑ Ανχελ Γκουρία, εκφράζοντας αυτήν τη σύνθετη πραγματικότητα σημείωσε στην παρουσίαση της έκθεσης: «Απέχουμε πολύ από το να πούμε ότι είμαστε στο δρόμο για μια υγιή ανάκαμψη. Υπάρχει ένας αυξανόμενος κίνδυνος στασιμότητας στη Ζώνη του Ευρώ που θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο, ενώ η Ιαπωνία έχει πέσει σε μια τεχνική ύφεση» και πρόσθεσε ότι «οι διαφορετικές νομισματικές πολιτικές θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη μεταβλητότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών για τις αναδυόμενες οικονομίες, πολλές από τις οποίες έχουν συσσωρεύσει υψηλά επίπεδα του χρέους». Η παγκόσμια αύξηση του ΑΕΠ (δείκτης που έτσι και αλλιώς κρύβει τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά αποτελεί μονάδα σύγκρισης) προβλέπεται να φθάσει σε ποσοστό 3,3% το 2014, το 3,7% το 2015 και 3,9% το 2016, ρυθμός που θεωρείται κάτω από το μακροπρόθεσμο μέσο όρο, φανερώνοντας δυσκολίες στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Μεγάλη ανησυχία υπάρχει για τη Ζώνη του Ευρώ, όπου αναμένεται αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,8% το 2014 και 1,1% το 2015, 1,7% το 2016, δηλαδή στην πραγματικότητα στασιμότητα. Αυτή η παρατεταμένη στασιμότητα, επισημαίνεται στην έκθεση, θα μπορούσε να επιβραδύνει την παγκόσμια ανάπτυξη και να έχει αλυσιδωτές συνέπειες σε άλλες οικονομίες μέσω του εμπορίου και των οικονομικών δεσμών, ενώ η παρατεταμένη περίοδος πολύ χαμηλής ανάπτυξης και πολύ χαμηλού πληθωρισμού θα έχει ως αποτέλεσμα τη διατήρηση της ανεργίας σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στην Ιαπωνία με πρόβλεψη για 0,4% αύξηση του ΑΕΠ για το 2014, 0,8% το 2015 και 1% το 2016.

Ακόμα και στις ΗΠΑ που διατηρεί την πρώτη θέση στην παγκόσμια οικονομία με σημάδια υποχώρησης (όπου πρωτοεκδηλώθηκε η κρίση στο χρηματοπιστωτικό τομέα το 2008), οι προβλέψεις είναι για αύξηση 2,2% το 2014 και γύρω στο 3% το 2015 και το 2016. Στις αναδυόμενες οικονομίες Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νότιας Αφρικής (BRICS) χώρες που γνωρίζουν υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης (μερικές από τις οποίες είχαν χτυπηθεί από την κρίση σε προγενέστερο στάδιο), επίσης παρατηρείται επιβράδυνση. Στην Κίνα, 2η οικονομία στον κόσμο παρατηρείται ήδη επιβράδυνση από 7,3% το 2014 σε πρόβλεψη για 7,1% το 2015 και 6,9% το 2016. Στη Ρωσία, αντίστοιχα, για το 2015 προβλέπει στασιμότητα 0% και για το 2016 1,6%. Στην Ινδία, επίσης, σημάδια με 6,1% για το 2015 και 6,6% το 2016. Στη Βραζιλία 6η παγκόσμια οικονομία προβλέπεται στασιμότητα με ρυθμούς ανάπτυξης 1,5% για το 2015 και 2,0% για το 2016 και περίπου στα ίδια είναι και η Νότια Αφρική με 2,1% για το 2015 και 2,9% για το 2016. Η Τουρκία, επίσης, όπου τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε φρενήρης καπιταλιστική ανάπτυξη και βέβαια τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων προβλέπεται από τον ΟΟΣΑ να έχει ανάπτυξη για το 2015 3,2% και 4,0% για το 2016.

Σε ένα μεγάλο τμήμα του καπιταλιστικού κόσμου, η καπιταλιστική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα, που, για να λυθούν, εφαρμόζεται πολιτική μείωσης του λεγόμενου «εργασιακού κόστους», δηλαδή της τιμής της εργατικής δύναμης, με χτύπημα στο εισόδημα, στις συλλογικές κατακτήσεις, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ιδιωτικοποιήσεις σε ό,τι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν απομείνει, αύξηση του εργάσιμου βίου. Αυτή η πολιτική είναι που εφαρμόζεται, ανεξάρτητα αν οι χώρες έχουν μικρό ή μεγάλο χρέος, αν έχουν μνημόνια. Ομως, ακόμα και στα κράτη που βρίσκονται στη φάση της ανάκαμψης είτε με μεγάλους ρυθμούς είτε πιο ασθενική δεν έχουμε βήματα στη διεύρυνση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, αντίθετα αυτό που επικρατεί είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος σε αυτό το βάρβαρο σύστημα ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που εφαρμόζουν νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, «αριστεροί» που θέλουν να ...εξανθρωπίσουν τον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός έχει συγκεκριμένους οικονομικούς νόμους, που δεν παίρνουν μερεμέτια, δε μεταρρυθμίζονται. Μόνο ανατρέπονται. Μόνη διέξοδος από τους εργαζόμενους είναι η έξοδος από το φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης και ανάκαμψης που συνθλίβει τις ζωές των εργαζομένων με την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, για να μπει η οικονομία στην υπηρεσία ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών.