Τα μέτρα κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, δε στρέφονται μόνο κατά των σημερινών συνταξιούχων ή των ασφαλισμένων που βρίσκονται σε ηλικία κοντά στη σύνταξη. Κυρίως, στοχοποιούν τη νέα γενιά εργαζομένων, ανεξάρτητα από το Ταμείο Ασφάλισης. Κατά των νέων ασφαλισμένων στρέφεται αντικειμενικά και η αύξηση του αριθμού των ενσήμων από τα 4.500 στα 6.000 ένσημα για το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη, όπως σχεδιάζουν με τα διαβούλιά τους συγκυβέρνηση και τρόικα.

Το συγκεκριμένο μέτρο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, όταν η σημερινή γενιά φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης, που πλέον έχει οριστεί - με το νέο σύστημα - στο 67ο έτος της ηλικίας, να μην έχει τη δυνατότητα να λάβει καμία σύνταξη. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Η πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΕ για το Ασφαλιστικό δείχνει ότι το 26% αυτών που συνταξιοδοτήθηκαν από το ΙΚΑ τα τελευταία χρόνια, μόλις που μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την κατώτερη σύνταξη με 15 έτη ασφάλισης, ενώ οι μισοί συνταξιούχοι πήραν σύνταξη με λιγότερα από 22 έτη Ασφάλισης.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που αυξηθούν τα ελάχιστα ένσημα στα 6.000 και στα 6.500 ένσημα (στα 20 με 22,5 έτη ασφάλισης), όπως σχεδιάζεται, οι μισοί συνταξιούχοι δε θα δικαιούνται σύνταξη. Κάτι ανάλογο ισχύει για όλα σχεδόν τα Ταμεία. Και αν η συνταξιοδότηση είναι μια δύσκολη υπόθεση για τους σημερινούς 65άρηδες, θα γίνει άπιαστο όνειρο για τη νέα γενιά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι σημερινοί εργαζόμενοι κάτω των 40 ετών, με το νόμο Σιούφα που ψηφίστηκε το 1992, δέχτηκαν την πρώτη ομοβροντία των ανατροπών στην Ασφάλιση, με την οποία αυξάνονταν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μειώνονταν οι συντάξεις τους. Με το νόμο αυτό, χαράχτηκε η πρώτη διαχωριστική γραμμή σε «παλιούς» πριν το 1993 ασφαλισμένους και στους «νέους». Από τότε, βέβαια, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι των ανατροπών. Η επίθεση επεκτάθηκε και σε άλλες ηλικιακές ομάδες και σε όλα τα Ταμεία.

Τώρα οι «νέοι» ασφαλισμένοι, με το νέο μέτρο, κινδυνεύουν να μην κατοχυρώνουν καθόλου το δικαίωμα στη σύνταξη, αφού πέρα από τη χειροτέρευση των όρων και των προϋποθέσεων στη συνταξιοδότησή τους, έχουν δραματικά ανατραπεί και οι όροι εργασίας. Και αυτό κάνει ακόμα πιο επώδυνη μια τέτοια ανατροπή.

Αξίζει μόνο να αναφερθεί ότι η ανεργία που παγιώνεται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα στη χώρα μας (27,8% το Α' τρίμηνο του 2014), ειδικά στους νέους, είναι διπλάσια στην ηλικιακή ομάδα 15 έως 24 (56,7%) και αρκετά υψηλότερη (42,4%) στην επόμενη ηλικιακή ομάδα, από 25 έως 29 ετών.

Μάλιστα, η τάση αυτή δεν αποτελεί εγχώριο μόνο φαινόμενο, αλλά πανευρωπαϊκό. Οι 3 στις 4 θέσεις που χάθηκαν, κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ήταν θέσεις νέων μέχρι 24 ετών. Από τις 22,557 εκατ. θέσεις εργασίας που κατείχαν νέοι μέχρι 24 ετών το 2008, το 2013 είχαν απομείνει 18,254 εκατ. θέσεις εργασίας. Την ίδια στιγμή, η μερική απασχόληση σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα, από το 26,2% το 2008 εκτινάχτηκε στο 31,9% το 2013. Δηλαδή, το 1/3 των σημερινών νέων εργαζομένων, όταν εργάζονται, απασχολούνται σε προσωρινές και ευέλικτες μορφές απασχόλησης, που δύσκολα εξασφαλίζουν συνεχή ασφάλιση. Κατά συνέπεια, η προβολή αυτού του μέτρου στο μέλλον, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε μια γενιά που, μετά το τέλος του εργασιακού της βίου, δε θα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει κανένα εισόδημα για να επιβιώσει. Και αυτό είναι μια εξέλιξη που όλοι οι εργαζόμενοι, σύσσωμη η εργατική τάξη δεν πρέπει να το επιτρέψουν.

Και οφείλει κανείς να το κάνει κυρίως ως προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφενός γιατί τη σκληρή ταξική πολιτική της συγκυβέρνησης τη βιώνει ο λαός κυριολεκτικά στο πετσί του και αφετέρου γιατί όλη η δραστηριότητα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει παραδιευρύνει και το ίδιο το φάσμα της «διεύρυνσης» (!) των συμμαχιών του...

Στην αρχή, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοχαρακτηριζόταν πολιτικά ως κόμμα της «αριστεράς», που με την «αριστερή» κυβέρνησή του θα καταργούσε το μνημόνιο και επεδίωκε την ενότητα της «αριστεράς».

Στην πορεία, η «αριστερά» έγινε «αντιμνημόνιο» και επομένως στη διεύρυνσή του χωρούσαν όλοι όσοι διαφωνούσαν και δεν ψήφιζαν το μνημόνιο (βλέπε ΑΝΕΛ).

Στην ίδια πορεία, ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ του επέτρεψε να «διευρυνθεί» λίγο ακόμα και να αποκτήσει βουλευτές που «δε βαριέσαι ας έχουν ψηφίσει και κανένα μνημόνιο ή κανένα μακροπρόθεσμο, αρκεί να είχαν διαφοροποιηθεί έγκαιρα» (βλέπε Λούκα Κατσέλη, Βουδούρη, Μιχελογιαννάκη και λοιπούς)!

Τώρα πια, η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ για την επίτευξη των πολιτικών του επιδιώξεων έχει μόλις ένα προαπαιτούμενο: Να μην προτίθεται κάποιος να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Επομένως, όπως ενημερωνόμαστε από τον Τύπο για τη συνάντηση Αλ. Τσίπρα - Θεοδώρας Τζάκρη, ο «διευρυμένος» ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει μεταγραφή και βουλευτές που έχουν ψηφίσει και 3 μνημόνια (ναι, και 3 μνημόνια!), αφού όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι η κ. Τζάκρη, μέχρι πριν από 1 χρόνο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κατήγγειλε 3 φορές τη «μνημονιακή πολιτική» στις ομιλίες και 3 φορές την ψήφισε στις ψηφοφορίες!..

Η πορεία, λοιπόν, της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε βασικό κορμό του νέου αστικού διπόλου είναι ταχύτερη κι από τις ήδη δικαιωμένες προβλέψεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Αυτό που έχει σημασία είναι οι εργαζόμενοι να μη χάσουν άλλο χρόνο, περιμένοντας βελτίωση της ζωής τους από τις συμμαχίες και τις κυβερνήσεις των κομμάτων του συστήματος και της ΕΕ, αλλά να εμπιστευτούν τη δική τους δύναμη, τη δική τους οργάνωση και συμμαχία και φυσικά το Κόμμα τους, το ΚΚΕ.

• Κράτος και εργοδοσία ευθύνονται για το γεγονός ότι σήμερα, οι εργοδοτικές οφειλές στο ΙΚΑ είναι μεγαλύτερες από το ετήσιο κονδύλι για τις συντάξεις (13,54 δισ. ευρώ και 10,8 δισ. ευρώ, αντίστοιχα).
• Στα 12 δισ. ευρώ ανέρχονται οι οφειλές του κράτους προς τα Ταμεία από το 1993.
• Πάνω από 60 δισ. ήταν οι απώλειες των Ταμείων από την κλοπή των αποθεματικών τους, η οποία ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 και από τότε κλιμακώθηκε με διάφορους τρόπους.
• 13 δισ. ευρώ στοίχισε στους ασφαλιστικούς οργανισμούς το «κούρεμα» των ομολόγων με το PSI.
• Η μείωση εργοδοτικών εισφορών στερεί 1 δισ. ετησίως από τα Ταμεία, η εισφοροδιαφυγή και οι ευέλικτες μορφές εργασίας άλλα 8,5 δισ. ευρώ.
• Η ανασφάλιστη δουλειά κάνει θραύση, καθώς ένας στους τέσσερις εργαζόμενους δουλεύει χωρίς την καταβολή εισφορών από τον εργοδότη (36% το 2012).
• Η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται από χρόνο σε χρόνο, με το κράτος να αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από τις υποχρεώσεις του απέναντι στα Ταμεία. Συγκεκριμένα, με βάση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2015 - 2018, η κρατική χρηματοδότηση προς την Κοινωνική Ασφάλιση υπολογίζεται στα 8,6 δισ. ευρώ ετησίως, όταν το 2012 ήταν 15 δισ. ευρώ.

Η απάντηση είναι όχι. Το επιβεβαιώνει η επιδείνωση της πραγματικότητας που ζουν ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι σήμερα, ύστερα από δυο σχεδόν δεκαετίες απανωτών «μεταρρυθμίσεων» στο Ασφαλιστικό, οι οποίες υποτίθεται ότι γίνονταν για να «θωρακιστεί το σύστημα» και να «μην καταρρεύσει». Αυτό που προσθέτει η κάθε «μεταρρύθμιση» είναι ένα επιπλέον κομμάτι στο παζλ της λειτουργίας του συστήματος της Ασφάλισης με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με το κράτος να εγγυάται μόνο ένα κομμάτι της σύνταξης, στο ύψος του προνοιακού επιδόματος. Αυτές οι αλλαγές πάνε χέρι - χέρι με τις ανατροπές στην Υγεία, προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση.