«Εξήγησα τα ενεργειακά πρότζεκτ που τρέχουν στην περιοχή. Νομίζω ότι τα γνωρίζει καλύτερα και από μένα, αλλά αναφέρθηκα στο πώς τα βλέπουμε εμείς και στη σημασία που έχει για τους Ελληνες το να εξελιχθεί η Ελλάδα σε ένα κέντρο μεταφοράς διαφόρων μορφών Ενέργειας. Παράλληλα, αναφέρθηκα και σε άλλα πρότζεκτ όπως η δημιουργία οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων, δικτύων σταθερότητας στην περιοχή. Τα δίκτυα της Ενέργειας, των σιδηροδρόμων, (...) εξήγησα ότι είναι πριν από όλα, δίκτυα σταθερότητας και μετά παραγωγής οικονομικών κερδών για εμάς».

Αυτά είπε μετά την προχτεσινή του συνάντηση με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Τίλερσον, ο Ελληνας ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιάς, περιγράφοντας το πλαίσιο των «ενεργειακών project» που «τρέχουν» στην περιοχή, εντός του οποίου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να διαπραγματευτεί για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων και των συμφερόντων της αστικής τάξης της χώρας, την αναβάθμισή της σε «κόμβο». Με βασικό, βέβαια, «χαρτί» τη «γεωστρατηγική θέση» της χώρας, «εκεί όπου συναντιούνται οι κύκλοι» των σχετικών σχεδίων και αντιπαραθέσεων από την Ουκρανία έως τη Β. Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, όπως είχε περιγράψει προ μηνών ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ, αλλά και τη σταθερή συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τα σχέδια ΕΕ - ΗΠΑ και ΝΑΤΟ.

Οντως, ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε, παρά να ξέρει πολύ καλά τα σχετικά ενεργειακά «πρότζεκτ», όπου οι ΗΠΑ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη όπως η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ, κ.ο.κ. συγκρούονται για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου και τους δρόμους μεταφοράς φυσικού αερίου και Ενέργειας. Αλλωστε, δεν πάνε καλά - καλά δύο βδομάδες απ' όταν η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για την ενεργειακή διπλωματία, Ρόμπιν Ντάνιγκαν, επισκεπτόταν την Ελλάδα «θυμίζοντας» προς πάσα κατεύθυνση ότι «αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα για τις ΗΠΑ και κομβική για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης η υλοποίηση του Νότιου Ενεργειακού Διαδρόμου», σχέδιο όπου εντάσσεται η ολοκλήρωση του αγωγού TAP, αλλά και άλλα κομμάτια όπως η ολοκλήρωση της πλωτής εξέδρας στην Αλεξανδρούπολη που μπορούν, σε συνδυασμό με τον «κάθετο διάδρομο» IGB Ελλάδας - Βουλγαρίας να τροφοδοτούν με αμερικανικό LNG, την ΕΕ, συμβάλλοντας στην «ενεργειακή απεξάρτησή» της από τη Ρωσία. Ούτε πάνε πολλές μέρες απ' όταν γράφτηκε στον Τύπο πως ο αμερικάνικος ενεργειακός κολοσσός «Exxon Mobil», έχει στα σκαριά «στρατηγική συμφωνία» με τα ΕΛΠΕ για το πιάσιμο επιπλέον «πόστων» για την έρευνα υδρογονανθράκων και στην Ελλάδα, πέραν αυτών που έχει ήδη «καπαρώσει» στη ΝΑ Μεσόγειο.

Τα ενεργειακά αυτά σχέδια, όπως και συνολικά οι εξελίξεις που συνδέονται με την αντιπαράθεση γύρω απ' αυτά, προχωράνε βέβαια μέσα από σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας - προσωρινών συμβιβασμών που αποτελούν την «άλλη όψη» των ανταγωνισμών, προετοιμάζοντας ουσιαστικά το έδαφος για τον επόμενο, ακόμα ευρύτερο κύκλο των σχετικών συγκρούσεων, ανοίγοντας και έτσι την πόρτα σε ένταση όχι μόνο των περιφερειακών συγκρούσεων αλλά ακόμα και σε έναν πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το «καλωσόρισμα» από την ΕΕ των προχτεσινών «δεσμεύσεων» της «Gazprom» ότι σε αντίθεση με την προηγούμενη πολιτική της, θα επιτρέψει για μια περίοδο 8 χρόνων τη μεταφορά από χώρα σε χώρα των ποσοτήτων φυσικού αερίου με τις οποίες τροφοδοτεί μια σειρά χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Πρόκειται για ζήτημα, το οποίο, σε προηγούμενη φάση, είχε προκαλέσει σφοδρή αντιπαράθεση, με ευρωπαϊκά κράτη αλλά και τις ΗΠΑ να λένε ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί την Ενέργεια «ως όπλο». Μια τέτοια εξέλιξη, λέει η Κομισιόν, «συντελεί στην καλύτερη ολοκλήρωση των αγορών φυσικού αερίου της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης», ενώ πολλοί συνέδεσαν την κίνηση της «Gazprom» με την πρόθεση της Ρωσίας να συμμετάσχει με αέριο στον ΤΑΡ, ζήτημα το οποίο έχουν αφήσει ανοιχτό τόσο η ΕΕ, όσο και οι ΗΠΑ που προς στιγμήν λένε ότι «θα κριθεί με εμπορικούς όρους».

Η συγκρότηση αυτών των δικτύων βέβαια προκαλεί με τη σειρά της νέες αντιπαραθέσεις μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών κρατών για τον έλεγχο, την τροφοδοσία τους και τη διαχείρισή τους, όπως δείχνει και η σημερινή έντονη «κινητικότητα» στα Βαλκάνια, η υποδαύλιση των εθνικισμών και των αλυτρωτισμών, επισημάνσεις όπως η πρόσφατη του Ντ. Τουσκ, ότι «η ΕΕ δεν είναι αφελής» και θα αναλάβει δράση ενάντια στις «κακές επιρροές τρίτων» στην περιοχή, οι κατηγορίες της Ρωσίας για την παρέμβαση «κέντρων» στα Σκόπια.

Ολα αυτά τα γνωρίζει καλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που στηρίζουν τη στρατηγική του εγχώριου κεφαλαίου για την αναβάθμιση της θέσης του μέσω της ανάδειξης της χώρας σε «κόμβο» των αντιτιθέμενων ενεργειακών σχεδίων και «πυλώνα» για την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή. Αυτήν τη «σταθερότητα» που έχει ανάγκη η καπιταλιστική οικονομία για να ανακάμψει επιζητούν πρώτα απ' όλα, όπως αποτυπώνει και η δήλωση του ΥΠΕΞ ότι τα συγκεκριμένα δίκτυα αποτελούν «πριν από όλα, δίκτυα σταθερότητας και μετά παραγωγής οικονομικών κερδών για εμάς». Το ίδιο αποτυπώνει και η στάση του «εφησυχασμού» και της επίκλησης των ιμπεριαλιστικών ενώσεων ως εγγυητών τάχα των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ταυτόχρονα με την προσπάθεια οικοδόμησης «αξόνων» με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής ενάντια π.χ. στις διεκδικήσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας, όπως εκφράζονται σε Αιγαίο, Θράκη κ.ο.κ.

Ακριβώς ανάποδη είναι η εικόνα αυτών των σχεδίων για την εργατική τάξη και το λαό. Εκεί που οι καπιταλιστές βλέπουν «σταθερότητα» και «ευκαιρίες», οι λαοί «αντικρίζουν» τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η επιχειρηματολογία εξάλλου της κυβέρνησης περί «δικτύων σταθερότητας» πραγματικά καταρρέει στη θέα των συντριμμιών που αφήνουν πίσω τους οι σχετικοί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Από τη Βόρεια Αφρική έως τη Μέση Ανατολή, τη Συρία, το Ιράκ, και από την Κύπρο, όπου, στη βάση αυτών των ανταγωνισμών, προωθούνται τα διχοτομικά σχέδια έως την Ουκρανία όπου ο λαός της πληρώνει με το αίμα του τη στοίχιση πίσω από το ένα ή το άλλο αστικό και ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης ενάντια στη συμμετοχή, στους σχεδιασμούς αυτούς και τους σχετικούς ανταγωνισμούς, ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, αγώνας που πρέπει να συνδεθεί με τον αγώνα για την εργατική - λαϊκή εξουσία, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα.