«Αμα δεις πώς ζούμε, θα πεις: Καλύτερα να πεθάνουμε νωρίς. Κι εμείς αυτό λέμε. Χάνουμε τα χρόνια μας εδώ, από δουλειά σε δουλειά, από χάλι σε χάλι, κυνηγητό... Αλλά και πού να πάμε;».

Αυτά είναι τα λόγια του Αμπ., μετανάστη από το Πακιστάν. Μέσα σε λίγες λέξεις περιγράφει ανάγλυφα τη ζωή, στην οποία έχουν καταδικάσει χιλιάδες μετανάστες: Φτώχεια, εξαθλίωση, κυνηγητό, «παρανομία», απελπισία. Ζει στα Μέγαρα, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες του, αλλά και μετανάστες από άλλες χώρες. Δουλεύουν στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες και στα χωράφια της περιοχής.

Δουλειά, μία μέρα έχουν, δύο δεν έχουν. Στα χωράφια για 12 και 14 ώρες δουλειάς τα μεροκάματα δεν ξεπερνούν τα 23 ή 25 ευρώ. Χωρίς «χαρτιά» οι εργοδότες τούς έχουν στο χέρι και, παράλληλα, τους αξιοποιούν για να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και των Ελλήνων εργατών. Δουλεύουν 7 μέρες τη βδομάδα, ενώ το χειμώνα «πέφτει» λίγο η δουλειά και αρκετούς τους διώχνουν. Οι λέξεις «ένσημα», «δώρο», «επίδομα», «άδεια» είναι άγνωστες.

Στην περιοχή υπάρχουν παλιά, εγκαταλειμμένα ορνιθοτροφεία, όπου ζουν μετανάστες, κυρίως εργάτες γης. Σε αυτά μένουν πάνω από 100 άτομα γιατί πληρώνουν ενοίκιο (!) σχετικά χαμηλό σε σχέση με τα κανονικά σπίτια, μέχρι 70 ευρώ, και για να είναι κοντά στα χωράφια, όπου δουλεύουν. Για 100 άτομα υπάρχουν μόλις 2 τουαλέτες. Σε κάθε «χώρο» μένουν περίπου 8 άτομα. «Κάνουμε μπάνιο σε σωλήνες με νερό, σε κουβάδες, τρώμε κάτω. Κουζίνα δεν υπάρχει», λένε στον «Ρ». Αμα δουλεύεις 12 και 14 ώρες την ημέρα, μόλις σχολάσεις θέλεις αμέσως να κοιμηθείς, μας εξηγούν. Ετσι, εδώ δουλεύουμε, εδώ μένουμε, εδώ κοιμόμαστε, λένε χαρακτηριστικά.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δε μένουν κάπου συγκεκριμένα. Οπως μας διηγούνται, μπορεί να δεις κάποιον να βγαίνει το πρωί από ένα σπίτι, όπου κοιμήθηκε μαζί με άλλους, και το βράδυ να μην ξέρεις πού μένει. Να κοιμηθεί στο χωράφι, στην καρότσα κάποιου φορτηγού, οπουδήποτε. Εξάλλου και σε εκείνους που έχουν νοικιάσει ένα σπίτι, οι ιδιοκτήτες δεν τους αφήνουν να τους επισκέπτονται άλλα άτομα, μήπως και κοιμηθεί κανείς εκεί χωρίς να πληρώσει!

Η προτροπή να παλέψουν οργανωμένα με τους Ελληνες εργαζόμενους, καθώς η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι ξεκάθαρα πολιτική των εργοδοτών και του κεφαλαίου, κυριάρχησε στη σύσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ με τους μετανάστες στα Μέγαρα την περασμένη Παρασκευή το βράδυ. Οπως και στις χώρες σας, έτσι και εδώ και σε όλη την ΕΕ, οι κυβερνήσεις είναι των εργοδοτών. Δε νοιάζονται για μας τους εργάτες. Αν εμείς δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα, τονίστηκε στη σύσκεψη.

Μια ανθρώπινη αλυσίδα «ζώνει» απ' άκρη σ' άκρη κάθε Σάββατο το κτίριο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Αθηνών στην Πέτρου Ράλλη, η οποία ξεκινά από την είσοδο του κτιρίου στην οδό Σαλαμινίας και σταματά «εκεί που φτάνει το μάτι». Για εκατοντάδες μέτρα δεν υπάρχει ούτε σπιθαμή χωρίς άνθρωπο.

Ο εξευτελισμός δεν έχει κανένα όριο. Η εικόνα θυμίζει άλλοτε στάβλο με ζώα στοιβαγμένα κι άλλοτε ζούγκλα. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ομάδες μεταναστών προσπαθούν να βρεθούν πιο μπροστά. Μόλις υπάρξει ένα μικρό κενό τρέχουν κατά εκατοντάδες. Ακούγονται ποδοβολητά σαν ένα κοπάδι εξαγριωμένων ζώων που πασχίζουν να σωθούν. Η Αστυνομία τους σπρώχνει, προσπαθεί να τους απωθήσει. Πέφτει ξύλο. Μια μάχη - πολλές φορές - σώμα με σώμα για την επιβίωση, μια ακόμα έκφραση της ζούγκλας του λεγόμενου ελεύθερου καπιταλιστικού κόσμου...

Πηγαίνουν από το Σάββατο το μεσημέρι να πιάσουν σειρά. Την Κυριακή το πρωί, 400 από αυτούς θα φτάσουν στην «πηγή». Θα γίνουν δεκτοί από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών για να περάσουν από συνέντευξη για άσυλο. Φυσικά, κανένας από αυτούς δεν έχει την αυταπάτη ότι η αίτηση ασύλου του θα γίνει δεκτή, αφού ούτε μισός στους 100 δεν παίρνει άσυλο. Η μάχη γίνεται για τη ροζ (κόκκινη) κάρτα, η οποία τους εξασφαλίζει λίγους μήνες νόμιμης παραμονής στη χώρα. Για να μπορέσουν να δουλέψουν και να ζήσουν. Να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς το φόβο της σύλληψης, του ξυλοδαρμού, της απέλασης.

Εκεί, στο πλευρό τους, βρέθηκαν το Σάββατο το βράδυ κομμουνιστές και κομμουνίστριες, μετά από κάλεσμα της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ. Μαζί τους και ο Γιάννης Πρωτούλης, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ και βουλευτής του Κόμματος. Μίλησαν με τους μετανάστες, τους κάλεσαν σε κοινό αγώνα με τους Ελληνες εργαζόμενους για να σταματήσει αυτό το αίσχος, για να έχουν κατακτήσεις, να πάψουν να φοβούνται και να οργανώσουν την πάλη τους.

Μετά τη μαζική και δυναμική κινητοποίηση της ΚΟΑ του ΚΚΕ, την Κυριακή, η Διεύθυνση Αλλοδαπών Αθηνών έκανε δεκτά πάνω από 1.600 αιτήματα για άσυλο, αντί για τα 400 που είναι το καθορισμένο από την ΕΕ. Αναδεικνύεται και σε αυτή την περίπτωση ο αντιμεταναστευτικός προσανατολισμός της ΕΕ, η οποία εξετάζει μόνο 80 αιτήματα τη μέρα, δηλαδή 400 τη βδομάδα. Η Διεύθυνση Αλλοδαπών δέχτηκε 4πλάσιο αριθμό αιτημάτων, για να διαπιστώσει αν αυτό βοηθάει - καθαρά σε πρακτικό επίπεδο - ώστε να αποφευχθεί το επόμενο διάστημα ο μεγάλος συνωστισμός. Την επόμενη βδομάδα, σύμφωνα με τον υποδιευθυντή της Διεύθυνσης, δε θα γίνουν δεκτά άλλα ραντεβού.

Υπάρχουν μετανάστες που έρχονται συνέχεια επί ένα χρόνο, οι περισσότεροι έχουν περάσει εκεί δεκάδες Σαββατοκύριακα συνεχόμενα. Αλλοι έρχονται από την επαρχία, ταξιδεύουν με όποιον τρόπο μπορούν, για να φύγουν ξανά πίσω την Κυριακή το πρωί άπραγοι. Ο Α. από το Πακιστάν, μας λέει ότι ήρθε από την Κεφαλονιά. Θα γυρίσει ξανά την Κυριακή, και το επόμενο Σαββατοκύριακο θα είναι πάλι εκεί.

«Πώς να δουλέψουμε χωρίς χαρτιά; Τι να κάνουμε; Μας πιάνουν, μας χτυπούν, μας κυνηγούν, μας διώχνουν. Κανένας δε θέλει να αφήσει τη χώρα του, αλλά τι να φάμε, τι να φορέσουμε, πώς να ζήσουμε; Γιατί μας φέρονται έτσι, τι μπορούμε να κάνουμε;», λέει απελπισμένος ένας άλλος μετανάστης από το Πακιστάν.

Τίποτα το ανθρώπινο δε θυμίζει αυτό που γίνεται εκεί, εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο κάθε Σαββατοκύριακο. Οσοι (σ.σ. είναι εκατοντάδες) δεν είναι καθισμένοι στη «σειρά» βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε μια αλάνα δίπλα από το κτίριο. Ανά διαστήματα προσπαθούν να χωθούν κι εκείνοι στην ουρά. Τρέχουν με κίνδυνο να ποδοπατηθούν. Κάποιοι έχουν σε ένα σακουλάκι το κολατσιό τους, λίγο νερό. Κάθονται κάτω και τρώνε, τους παίρνει ο ύπνος εκεί, πάντως όπως και να 'χει δε φεύγουν.

Στην αρχή της ουράς βρίσκονται δύο κοπέλες. Η Τ. από την Αιθιοπία είναι έγκυος, γι' αυτό έχει προτεραιότητα. Ωστόσο, έχει περάσει ήδη ενάμιση μήνα εκεί απ' έξω, κάθε Σαββατοκύριακο. Μας ζητά λίγο νερό. Της έχει τελειώσει, κι άμα σηκωθεί μπορεί να χάσει τη σειρά της. Παραδίπλα κάθεται η Λ. από την Κένυα. Είναι η τέταρτη φορά που βρίσκεται εδώ. «Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κοιμήθηκα εδώ και το πρωί έφυγα», λέει. Δεν το χωράει ανθρώπου νους, κι όμως, «έρχεσαι χωρίς να έχεις φάει ή πιει τίποτα για να μην χρειαστεί να πας τουαλέτα», μας λέει.

Καθώς προχωράμε κατά μήκος της ουράς βλέπουμε ανθρώπους να κοιμούνται, άλλοι κάθονται αμίλητοι, άλλοι προσπαθούν να φάνε κάτι. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος έχει νερά. Κι όμως δεν αφήνουν κανένα κενό. Κάποιοι κάθονται στα νερά όλο το βράδυ και περιμένουν! Κυριαρχεί η φρίκη. Ενας μας δείχνει το πόδι του. Εχει μια μεγάλη πληγή από καυτό νερό που έπεσε πάνω του.

Από αυτή την κατάσταση της παρανομίας και της εξαθλίωσης επωφελούνται πολλοί και διάφοροι μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος. Οι εργοδότες, το μεγάλο κεφάλαιο, το αστικό κράτος. Ανθρώπους - τρωκτικά που εκμεταλλεύονται την ανάγκη και τον πόνο αυτών των ανθρώπων συναντάς κι έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών. «Δικηγόροι» και άλλα «κοράκια», που πλουτίζουν από την εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων. Τους «γδέρνουν», γιατί το έχουν μάθει καλά το μάθημα: Σε συνθήκες εκμετάλλευσης του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε βαθμό, όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται. Ο πόνος, η ελπίδα, τα όνειρα, καθετί.

Δικηγόροι έχουν αναλάβει να κλείνουν τα πολυπόθητα ραντεβού έναντι 400, 500, 1.000 ευρώ. Η ταρίφα ανεβαίνει ανάλογα με την περίπτωση. Κάποιες φορές παίρνουν τα λεφτά και δεν εμφανίζονται τη μέρα του ραντεβού. Αλλοι κάνουν ότι δεν τους αναγνωρίζουν, μας λένε οι μετανάστες.