Η είδηση είναι μία: Ενας σουβλατζής έκανε έξωση σ' ένα αστυνομικό τμήμα, γιατί πολύ απλά θέλει το κτίριο για να επεκτείνει το σουβλατζίδικο. Δεν είναι πρωταπριλιάτικο. Συνέβη χτες. Και δεν είναι καθόλου συμβολικό. Βάζει απλά τα πράγματα στη θέση τους. Θυμίζει πως στον καπιταλισμό ιερότερο δικαίωμα από αυτό στην ιδιοκτησία δεν υπάρχει. Λέει, επίσης, πως αν θες να αλλάξεις κάτι σ' αυτό το σύστημα δεν έχεις παρά να αρχίσεις από την ιδιοκτησία. Οσο αυτή παραμένει, ο ιδιοκτήτης είναι ο κυρίαρχος. Ε, αυτήν την αλήθεια γνωρίζει ο σουβλατζής και με βάση αυτήν κινείται.

Αυτήν την αλήθεια κρύβουν όσοι προτείνουν διάφορα μαντζούνια για γιατριά από την κρίση χωρίς να θιγεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτοί που προτείνουν, δηλαδή, «τράπεζες ειδικού σκοπού» κάνουν κάτι χειρότερο από το να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ο «λαϊκός καπιταλισμός» έχει εγκαταλειφθεί και από τους άλλοτε πάτρωνές του. Ασε που δεν καταλαβαίνουμε γιατί ο εργάτης πρέπει να 'χει ντε και καλά στο σβέρκο του μια τράπεζα για να 'χει ένα σπίτι, όταν μπορεί και πρέπει να 'χει σπίτι έτσι σαν αυτονόητο δικαίωμα χωρίς να έχει πληρώσει τίποτα και σε κανέναν.

Αυτό, λοιπόν, που καταλαβαίνει ο σουβλατζής κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και πάνω στην αγωνία τους να εμφανιστούν και ολίγον «αριστεροί», αρχίζουν τις κωλοτούμπες περί των τραπεζών που είναι πάνω από τις κυβερνήσεις κι επειδή συμβαίνει αυτό έχουμε κρίση! Φαντάσου, δηλαδή, να μη διάβαζε - κατά πρόσφατη δήλωσή του - και Μαρξ ο Αλαβάνος τι θα έλεγαν... Λένε, πάντως, και αλήθειες: Οταν διαμαρτύρονται προς όσους τους χαρακτηρίζουν «αντιευρωπαϊστές».

Πάμε γι' άλλα: Γιατί «κρίση τέρας»; Μια καπιταλιστική κρίση είναι, κάποτε θα έπαιρνε αυτές τις διαστάσεις, κάθε φορά είναι και χειρότερη. Αυτό που αλλάζει είναι η δυσκολία των απολογητών να υπόσχονται πως αύριο θα 'ναι καλύτερα. Κάθε φορά είναι χειρότερα. Γιατί κάθε φορά τα κέρδη όλο και πιο λίγων αυξάνουν, η ζωή όλο και πιο πολλών δυσκολεύει. Καθώς παράγουν όλο και περισσότερα και δε μπορούν πάντα να κερδίζουν - κάποτε έστω και στιγμιαία μέσα στην Ιστορία αυτό κόβεται επειδή υπάρχει καπιταλιστική ιδιοκτησία - όλο και περισσότερα. Από τις ασφαλιστικές εισφορές ως το χρήμα για την Παιδεία, την Υγεία και τα χρέη στις τράπεζες, όλα μιλούν για συγκέντρωση πλούτου στους λίγους, για χάσιμο των πολλών.

Οταν, λοιπόν, μιλάς για «κρίση τέρας», κοιμίζεις τους εργάτες, που πρέπει να έχουν διαρκώς καθαρό απέναντί τους ότι ένας είναι ο εχθρός.

Αλλος τίτλος: «Εμποροι σε απόγνωση, βιομήχανοι σε κρίση». Τι απόγνωση έχει, δηλαδή, η βδέλλα; Και τι κρίση οι βιομήχανοι, όταν έχουν τζάμπα εργατική δύναμη για να βγάζουν ολοένα μεγαλύτερο κέρδος;

Εχουν κρίση στα κέρδη; Εχουν. Εχουν κρίση στο να βγάλουν περισσότερα; Εχουν. Εχουν κρίση, γιατί παρά τα 17 χρόνια διαρκών αναδιαρθρώσεων, ήρθαν πάλι στο ίδιο αδιέξοδο: Κάποιοι απ' αυτούς πρέπει να πεθάνουν για να περάσουν καλύτερα οι άλλοι.

Ετσι είναι το σύστημά τους. Υπάρχει εργάτης που λυπάται γιατί έχουν κρίση οι καπιταλιστές; Κακό του κεφαλιού του. Η κρίση είναι μια ευκαιρία για τους καπιταλιστές να καθαρίσουν την αυλή τους. Είναι μια ευκαιρία και για τους εργάτες να κάνουν ένα βήμα μπροστά, να καθαρίσουν συνολικά με τους καπιταλιστές. Προϋποθέτει κατανόηση ότι αυτές οι δυο τάξεις δε χωράνε στο ίδιο σπίτι. Μισή αλήθειαείναι να λες ότι επειδή δεν προωθήθηκαν οι αναδιαρθρώσεις γι' αυτό έρχεται κρίση. Αλήθεια είναι ότι από καλύτερες θέσεις το κεφάλαιο θα έδινε τη μάχη έναντι των ανταγωνιστών του. Αλήθεια, επίσης, είναι ότι και αυτοί που προχώρησαν τις αναδιαρθρώσεις έχουν κρίση. Γιατί παρά τις αναδιαρθρώσεις δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση του συστήματος. Είναι στο αίμα του, καθαρίζει μέσα από τις κρίσεις.

Οταν την ευθύνη του συστήματος τη ρίχνεις απλά και μόνο στην όποια κυβέρνηση, πλασάρεις άλλο διαχειριστή, όχι λύση στην κρίση σε όφελος του λαού. Και στις δυο περιπτώσεις δεν πρέπει να ενδιαφέρει τους εργάτες.

Ασχετο: Ενδιαφέρων αυτός ο διάλογος μεταξύ Σωμερίτη - Γκορμπατσόφ. Καθώς ο ένας πανηγυρίζει ειλικρινά τα 60χρονα του αντικομμουνιστικού αγώνα, ενώ ο άλλος παριστάνει πως δε ξέρει τίποτα για το φόνο.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με αγώνα και ψήφο υπέρ του ΚΚΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εκδρομές «γιοκ» για 82.000 μαθητές

ΤΑ ΝΕΑ: Πάνε κάλπες με εκπτώσεις στα ΙΧ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Δοκιμάζεται η επιβολή του νόμου στα ΑΕΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κρίση - τέρας

ΕΘΝΟΣ: ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ η «ωραία ΕΛ.ΑΣ.»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΛΕΙΣΤΕΣ πόρτες για τον Γιώργο στην Ουάσιγκτον

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ η πληρωμή του οικογενειακού επιδόματος

ΤΟ ΒΗΜΑ: Το γεύμα της αγωνίας

Η ΧΩΡΑ: Πτώση χωρίς αλεξίπτωτο

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΤΗ MIG ο Ανδρέας Βγενόπουλος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ανω - κάτω η αγορά των ΙΧ

Ο ΛΟΓΟΣ: ΔΕΣΜΗ ΜΕΤΡΩΝ για ενίσχυση των εξαγωγών

Η ΑΥΓΗ: Σπέκουλα με την κρίση ο λογαριασμός στα θύματα

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΤΟΝΩΣΗ των εξαγωγών

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ» Ο ΠΑΓΚΑΛΟΣ

«Το μεγαλύτερο και μάλιστα ιστορικό επίτευγμα της Ατλαντικής Συμμαχίας είναι χωρίς αμφιβολία το γεγονός ότι εμπόδισε χωρίς πόλεμο την ακόμα μεγαλύτερη επέκταση της απολυταρχικής σοβιετικής κυριαρχίας στη δημοκρατική Ευρώπη, η οποία απέφυγε έτσι τα δράματα που έζησαν οι χώρες προτεκτοράτα της Μόσχας (...) Η Ατλαντική Συμμαχία ήταν η αποτελεσματική δυτική απάντηση στον μεταπολεμικό σοβιετικό κίνδυνο» (ο Ρ. Σωμερίτης στο ΒΗΜΑ).

«Τελικά γιατί χτυπιόμασταν κι αφρίζαμε για να γκρεμίσουμε το πανίσχυρο κράτος μας;», «μήπως υπερβάλλαμε, αφού κι ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός αποδείχθηκε φούσκα;», «μήπως έπρεπε κάποιον άλλο δρόμο να βαδίσουμε, αφού όλοι πάλι αποζητούν μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο, άρα περισσότερο σοσιαλισμό;» (ο Μ. Γκορμπατσόφ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Το κράτος δεν έχει άπειρες δυνατότητες ενισχυτικών παρεμβάσεων. Η πίτα είναι περιορισμένη. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα τη μοίραζε με διπλό κριτήριο: Πρώτον την οξύτητα της κοινωνικής ανάγκης και δεύτερον την τόνωση της εθνικής οικονομίας ώστε να αντεπεξέλθει καλύτερα την κρίση (...) το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν δίνει λύσεις αλλά και συσσωρεύει αδιέξοδα. Αυτός είναι ο λόγος που οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια γενικότερη κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης» (ο Σ. Λυγερός στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).