Αν και ο καπιταλισμός στην εποχή μας διανύει το ανώτερο στάδιο ανάπτυξής του και η αντιδραστική - ιδεολογική επικράτηση των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα του εποικοδομήματός του, με αποτέλεσμα οι καταπιεζόμενες μάζες να θεωρούν τον υπάρχοντα τρόπο και τις ισχύουσες σχέσεις παραγωγής ως φυσιολογικό οικονομικό φαινόμενο, η αναγκαιότητα για τη μετάβαση σε ένα άλλο σύστημα ανώτερο, το σοσιαλιστικό είναι η μόνη ικανή συνθήκη για την ίδια τη ζωή, στην κυριολεξία της λέξης, των δυνάμεων της εργασίας.

Ως εκ τούτου το ζήτημα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι καθημερινό καθήκον κάθε σοβαρού επαναστάτη, ο οποίος καταθέτει την πολιτική του πρόταση εξουσίας στο αυριανό επαναστατικό υποκείμενο επί τάπητος, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, όσο ανώριμο ταξικά και επηρεασμένο πολιτικά από την αστική ιδεολογία κι αν είναι αυτό.

Η οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου στη σημερινή πραγματικότητα είναι υποχρεωμένη να ξεπεράσει πρόσθετες δυσκολίες στην καθημερινή διαφώτιση των μαζών, οι οποίες σε προηγούμενες εποχές, παρά το χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο, κατανοούσαν πολύ πιο εύκολα, αν μη τι άλλο, την ταξική τους θέση και την υπερασπίζονταν με καμάρι.

Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι της δουλειάς, μισθωτοί ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού δεν γνωρίζουν τι είναι τάξη, ποια είναι η δική τους ταξική θέση, η σχέση τους με την παραγωγική διαδικασία, τι είναι υπεραξία, βασικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της ταξικής τους συνείδησης. Συνήθως εμπλέκουν και συγχέουν την επαγγελματική τους απασχόληση, το μορφωτικό τους επίπεδο, το ύψος του μισθού τους, την τεχνική τους κατάρτιση, σε αντίθεση με την ταξική τους τοποθέτηση που η κυρίαρχη τάξη έχει φροντίσει να τους κατατάξει, αδυνατώντας να το διακρίνουν αλλά κυρίως να το αποδεχτούν. Ενώ αποδέχονται το αντιδραστικό ιδεολόγημα μιας αστικής αντιεπιστημονικής ταξικής ανάλυσης περί ύπαρξης «μεσαίας» τάξης, το οποίο προσβάλλει σαν καλπάζουσα μολυσματική ασθένεια τα μυαλά και τις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της σημερινής και της αυριανής εκμεταλλευόμενης μισθωτής βάρδιας. Οι όροι εργάτης, εργάτρια, εργατική τάξη αποφεύγονται και από τον πιο σκληρά καταπιεσμένο μετανάστη στην πιο βαριά βιομηχανική μονάδα, δεν διδάσκονται από τα σχολικά εγχειρίδια, αποσιωπώνται ακόμη και στις πανεπιστημιακές σχολές, απουσιάζουν σε νέα λογοτεχνικά κείμενα, ταινίες, θεατρικά έργα κι όταν αναφέρονται παραπέμπουν σε ανθρώπους εξαθλιωμένους μιας άλλης εποχής.

Προβάλλει ως άμεσο επιτακτικό ταξικό χρέος η κατάρριψη αυτής της κυρίαρχης λογικής και νοοτροπίας με κάθε τρόπο. Με την παρέμβασή μας με μικρά κείμενα πολιτικής οικονομίας, φωτοτυπημένα άρθρα από «Ριζοσπάστη» - ΚΟΜΕΠ κ.ά. (τακτική προσέλκυσης περισσότερων παλιών και νέων αναγνωστών) στους χώρους δουλειάς, άθλησης, πολιτισμού, στους τόπους κατοικίας και καθημερινής διασκέδασης, για τη μαζική διαφώτιση του λαού βάζοντάς τον μπροστά στο δίλημμα και την ευθύνη του για τη ζωή και το μέλλον των παιδιών του, ενισχύοντας συνάμα το ταξικό του κριτήριο. Βάζουμε πρόγραμμα για τη διοργάνωση από το Κόμμα, τα σωματεία, τους πολιτιστικούς συλλόγους ανοικτών διαγωνισμών σύγχρονης εργατικής λογοτεχνίας και ποίησης, την έκδοση και τη διακίνηση αυτών των έργων, την ανάδειξη νέων στιχουργών, ποιητών, λογοτεχνών, θεατρικών συγγραφέων και καλλιτεχνών από τα δικά μας σπλάχνα, τη χρέωση και την ενθάρρυνση νέων μουσικών από κάθε είδος για σύνθεση σύγχρονων έργων με ταξικό - επαναστατικό περιεχόμενο, κάλεσμα της εργατικής τάξης, μέσα από κάθε πολιτιστικό - καλλιτεχνικό έργο, κάθε πολιτιστική μας παρέμβαση για την εκπλήρωση της ιστορικής της αποστολής, προβολή μέσα από κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα της κοινωνίας που θέλουμε να οικοδομήσουμε.

Επιπλέον, κάθε κομματικό μέλος έχει να αντιπαλέψει το νεφελώδες αφήγημα της αστικής τάξης για την ιερότητα μιας εντέχνως και ανέντιμα απροσδιόριστης, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς, έννοιας αυτή της «δημοκρατίας», η οποία την ταυτίζει με τη λειτουργία τού κοινοβουλευτισμού, αποκομμένης από το ταξικό της περιεχόμενο, αλλά άγνωστης ως εφαρμογή στους χώρους εργασίας ακόμη κι όταν οι εργάτες ή οι υπάλληλοι μιας επιχείρησης έχουν συγκροτήσει ταξικό σωματείο ακόμη κι αν υπάρχει και λειτουργεί κομματική οργάνωση.

Κι εδώ τα κ.μ, ως λαϊκοί ηγέτες του κάθε χώρου έχουν την ευθύνη να πάνε τη δράση τους ένα βήμα πιο μπροστά, είτε δρουν σε χώρους δουλειάς είτε σε τοπικό επίπεδο, χωριό ή πόλη, κόντρα και σε πείσμα των αρνητικών συσχετισμών. Οι λαογέννητοι θεσμοί μπορεί να δημιουργούνται και να μαζικοποιούνται στην άψη της επαναστατικής κατάστασης αλλά δεν ξεφυτρώνουν αυθόρμητα όταν δημιουργηθεί αναβρασμός των μαζών. Οι πρωτοπόροι επαναστάτες έχουν δουλέψει νωρίτερα για την οργάνωση των μαζών και την προετοιμασία τους για τη δική τους αυτοτελή πολιτική εκπροσώπηση και παρέμβαση πέρα και έξω από τους παρωχημένους ιστορικά αστικούς θεσμούς, δημιουργώντας εντελώς καινούριους ακόμα και σε μη επαναστατικές συνθήκες. Απαιτούνται, λοιπόν, πριν φτάσουμε στην επαναστατική κατάσταση προπλάσματα επαναστατικής εργατικής εξουσίας, μικρές καθημερινές πολιτικές κατακτήσεις τακτικής, δεμένες διαρκώς με την στρατηγική για την επίτευξη και του στρατηγικού στόχου.

Και εδώ δεν πρέπει να συγχέεται ο ρόλος και η δράση του συνδικάτου, με τον ρόλο πολιτικών οργάνων εξουσίας (όπως κι αν τα ονομάσουμε: εργατικά συμβούλια, τοπικά λαϊκά συμβούλια...) και χειραφέτησης της εργατικής τάξης από την αστική εθιμική θεσμικότητα. Μέχρι το 23ο Συνέδριο είναι αναγκαίο να μας απασχολήσει, μέσα από μια εσωκομματική διαδικασία, μια πιο επεξεργασμένη εξειδίκευση του Προγράμματος μιας τέτοιας πορείας για τη δημιουργία τέτοιων οργάνων. Οι αποφάσεις της θα έχουν να κάνουν με μια συνεχή, πολιτική πανεξόρμηση καθοδήγησης για τους άμεσους στόχους δράσης του Κόμματος, της κάθε ΚΟΒ στον χώρο της, για τα καθήκοντα της ίδιας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στην προοπτική ίδρυσης, επαναστατικών πολιτικών οργάνων πιο συγκεκριμένα και «χειροπιαστά», αποδυναμώνοντας αφενός στην πράξη αστικά μυθεύματα ότι: «Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει», κοινοβουλευτικές αυταπάτες για κυβερνητικές συνεργασίες, δίνοντας αφετέρου ώθηση και στην κομματική οικοδόμηση και σιγουριά στον λαό ότι η σοσιαλιστική κοινωνία όσο μακρινή φαντάζει τόσο κοντά μπορεί να βρίσκεται.

Σήμερα όσοι πουλούν την εργατική τους δύναμη, σωματική ή πνευματική, επιστημονική ή τεχνική, χειρωνακτική ή διανοητική, στην ιδιωτική ή την κρατική εργοδοσία, στην πόλη ή στο χωράφι, οι πατριωτικές δυνάμεις του στρατού, πρέπει να μάθουν τον ρόλο τους στην κοινωνία και θα έχουν κάθε λόγο να επαναστατήσουν αν ξέρουν ότι μπορούν και πώς να το κάνουν.

«Μαζική επαναστατική δουλειά» ή λαϊκή αντιπολίτευση; Τι είναι πρωτεύον;

Το αποκούμπι για να γίνει ΚΚΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ είναι η απάντηση στις αιτίες που γεννούν το παρακάτω «πρόβλημα», κατά την εκτίμηση των Θέσεων.

«Παραμένει το πρόβλημα... λίγο ως πολύ τυπική δουλειά με το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος. Εκφράζεται στο γεγονός ότι στην πράξη από αρκετές ΚΟΒ δύσκολα έρχεται εικόνα από την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στο χώρο ευθύνης τους με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος (περιεχόμενο σοσιαλισμού, δρόμος κατάκτησης)». Θέσεις, σελ. 42.

Ο «χώρος ευθύνης» των μελών και στελεχών είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα. Αντιμετωπίζουν καθημερινά τον προβληματισμό των εργαζόμενων πώς να βγουν από την μιζέρια. Τον προβληματισμό του πολιτικοποιημένου εργάτη, που ξέρει το συμφέρον του, πώς να αντιμετωπίσει τον «πάνοπλο» εχθρό. Είναι προβληματισμός πολιτικής εξουσίας.

Στον προβληματισμό των εργατών και των κομμουνιστών απαντάει ο Λένιν: «Ποιος είναι ο σκοπός της μαζικής επαναστατικής πάλης; ... τον θεωρούν αυτονόητο ή αναγνωρίζουν ανοιχτά ότι ο σκοπός αυτός είναι ο "σοσιαλισμός". Στον καπιταλισμό (ή ιμπεριαλισμό) αντιπαραθέτουν το σοσιαλισμό. Μα αυτό ακριβώς είναι σε ανώτατο βαθμό (θεωρητικά) μη λογικό και πρακτικά χωρίς περιεχόμενο. Δεν είναι λογικό επειδή είναι πάρα πολύ γενικό, πάρα πολύ αόριστο. Ο "σοσιαλισμός" γενικά, σαν σκοπός, σε αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό (ή ιμπεριαλισμό), αναγνωρίζεται σήμερα... και από πολλούς αστούς κοινωνικούς πολιτικούς. ΤΩΡΑ όμως δεν πρόκειται για την γενική αντιπαράθεση δύο κοινωνικών συστημάτων, αλλά για τον ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σκοπό της ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ "επαναστατικής μαζικής πάλης" ενάντια σε ένα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ κακό, δηλαδή ενάντια στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ ακρίβεια, στο ΣΗΜΕΡΙΝΟ κίνδυνο πολέμου, ή στον ΤΩΡΙΝΟ πόλεμο».

Παρακάτω ο Λένιν προτείνει με την βεβαιότητα της αλήθειας, βγαλμένης από την «καθημερινή επαναστατική δράση» των μπολσεβίκων: «Συγκεκριμένος σκοπός της "επαναστατικής μαζικής πάλης" μπορεί να είναι μόνο τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ μέτρα της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ και ΟΧΙ ο "σοσιαλισμός" γενικά. Οταν όμως προτείνεται να οριστούν με ακρίβεια τα συγκεκριμένα αυτά μέτρα ... ακύρωση των δημόσιων χρεών, απαλλοτρίωση των τραπεζών, απαλλοτρίωση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων - αν προτείνεται να μπουν αυτά τα εντελώς συγκεκριμένα μέτρα σε επίσημη απόφαση του κόμματος και να εξηγούνται συστηματικά με την πιο εκλαϊκευτική μορφή μέσω της καθημερινής κομματικής προπαγάνδας και ζύμωσης στις συνελεύσεις, στις αγορεύσεις στο κοινοβούλιο, στις προτάσεις νόμων - τότε έχουμε ξανά την ίδια παρελκυστική ή μασημένη πέρα για πέρα σοφιστική απάντηση, ότι ο λαός είναι ακόμη απροετοίμαστος γι' αυτό κ.τ.λ.! ΜΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΚΙΟΛΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΑ!»¹

Οποιαδήποτε μαζική εκδήλωση, από την κοινή γνώμη έως τις μαζικές κινητοποιήσεις, να θιχτεί το κεφάλαιο, από το ελάχιστο, όχι στα μνημόνια ως «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία», εντείνει την δράση των θεσμών και μηχανισμών της εξουσίας του κεφαλαίου με απειλή και πράξη. Θεσμικοί επενδυτές, ΕΚΤ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κυβέρνηση, μηχανισμός καταστολής, συντηρητικά, φασιστικά και ρεφορμιστικά κόμματα δραστηριοποιούνται από την δημαγωγία ενσωμάτωσης του κινήματος στις αστικές δημοκρατικές διεργασίες στην προβοκάτσια, τρομοκρατία, πογκρόμ φασιστοειδών, κυρώσεις, εμπάργκο, «έγχρωμες επαναστάσεις».

Στην οικονομική πολιτική κρίση 2009 - 2013, ο ΣΥΡΙΖΑ με πολιτική πρόταση «Πρώτη φορά Αριστερά», προς τέρψη της ολιγαρχίας, έβγαλε εκτός μάχης τον μόνο επικίνδυνο για το καθεστώς - το ΚΚΕ, που δεν πρόβαλε πολιτική λύση. Την κρίση πληρώνει ακόμη ο Λαός και μέχρι σήμερα πολιτική «κανονικότητα» - «κυβέρνηση - αντιπολίτευση».

Αυτοδύναμη κομμουνιστική πολιτική είναι μόνο η πάλη για επαναστατική κυβέρνηση. Ούτε επιδίωξη συνεργασίας και συμμετοχής σε ρεφορμιστική κυβέρνηση, ούτε η άρνηση, είναι αυτοδύναμη πολιτική.

Πώς ανατρέπεται η ιμπεριαλιστική εξουσία, πώς θα βελτιώνει την ζωή του ο Λαός σε ένα ιμπεριαλιστικό περιβάλλον; Ο προβληματισμός είναι διάχυτος και απουσία απάντησης καθορίζει το κίνημα.

Απάντηση στον προβληματισμό είναι το προλεταριακό KK, που επιδιώκει να κατακτήσει την πλειοψηφία των πολιτικά δραστήριων εργατών, να καθοδηγήσει την σύγχρονη «μικροαστική δημοκρατία». Να κατακτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών εξελίξεων, να επιδιώκει «οι πάνω» να μην μπορούν να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο είτε σε ήρεμη, είτε σε επαναστατική κατάσταση.

ΚΚ με επαναστατική κυβέρνηση ικανή να λύσει τα καυτά προβλήματα, να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις και με αναγκαίους συμβιβασμούς με το ιμπεριαλιστικό περιβάλλον να εξασφαλίσει την ευημερία του Λαού.

Είναι το Κόμμα σήμερα όσο πρέπει προλεταριακό με κριτήρια του Λένιν;

Στο σημείωμα προς το 11ο Συνέδριο του ΡΚΚ(πμ) (1922) που θα εξέταζε το ζήτημα της ενδυνάμωσης του Κόμματος: «Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το Κόμμα μας σήμερα, ως προς την πλειοψηφία των μελών του, δεν είναι όσο πρέπει προλεταριακό. ... Από τον καιρό του πολέμου η σύνθεση των βιομηχανικών εργατών στη Ρωσία έγινε πολύ πιο λίγο προλεταριακή από προηγούμενα, ... είναι επίσης αναμφίβολο πως τώρα το Κόμμα μας γενικά και κατά μέσο όρο (αν πάρουμε το επίπεδο της τεράστιας πλειοψηφίας των μελών του) δεν είναι τόσο διαπαιδαγωγημένο πολιτικά, όσο χρειάζεται για μια πραγματική προλεταριακή καθοδήγηση σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή ιδιαίτερα με την τεράστια υπεροχή της αγροτιάς, που γρήγορα αφυπνίζεται για μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική.

... αν δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους - να καθορίσουμε την έννοια "εργάτης" έτσι, ώστε η έννοια αυτή να περιλάβει μόνο αυτούς που από τις ίδιες τις συνθήκες της ζωής τους θα πρέπει να αφομοιώσουν πραγματικά την προλεταριακή ψυχολογία. Και αυτό είναι αδύνατο για όποιον δεν δουλεύει πολλά χρόνια στη φάμπρικα, όπου πήγε αναγκασμένος από τις γενικές συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής ζωής και όχι γιατί ήθελε να πετύχει τον άλφα ή βήτα αλλότριο σκοπό».²

Σήμερα άλλαξε η ταξική διάρθρωση. Στη μεσαία «τάξη» κυριαρχεί η μάζα των μισθωτών της διανοητικής εργασίας στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές υπηρεσίες, με ανεξάρτητη ρεφορμιστική, σοσιαλρεφορμιστική και «αριστερή» πολιτική έκφραση. Στην εργατική τάξη διευρύνθηκε το τμήμα της «αστικής εργατικής τάξης». Κυρίαρχη ιδεολογική πολιτική τάση αυτών των κοινωνικών ομάδων είναι η «μικροαστική δημοκρατία». Από την μια συμβάλλει στην ενσωμάτωση του κομμουνιστικού κινήματος στο αστικοδημοκρατικό καθεστώς, από την άλλη λόγω της αστικής δημοκρατικής φύσης τους είναι πολιτικά ανίκανη να αντιμετωπίσει τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς.

Για το Πρόγραμμα του 19ου (2013). Από ερμηνεία στελέχους: «Η εξουσία στον σοσιαλισμό είναι στα αποκλειστικά χέρια της εργατικής τάξης, δεν είναι εξουσία του ΚΚ ...». Τι εικόνα να δώσει αυτή η θέση; Μόνο από «ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στο χώρο» της περιθωριακής «επαναστατικής» διανόησης.

1. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 30, σελ. 214-215.

2. Β. Ι. Λένιν, άπαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 45, σελ. 19-20.