«Για τις ανάγκες των πολλών» είναι το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που είναι κάπως δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο υπηρετούν τις ανάγκες των πολλών θέσεις, προτάσεις, στάσεις και δράσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως: Η υπερψήφιση του Μάαστριχτ, η φανατική προσήλωση και υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, η σύμπλευση με τις ξεπουλημένες ηγεσίες συνδικαλιστικών οργανώσεων στον κοινωνικοεταιρισμό και στην υπονόμευση των αγώνων, η εφαρμογή αντεργατικών μέτρων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση από δυνάμεις του που διοικούν μόνες τους ή σε συνεργασία με δυνάμεις του δικομματισμού, το σύρσιμο και ο εγκλωβισμός εργατών σε επιζήμιες για τα συμφέροντά τους διεκδικήσεις για ενίσχυση των εργοδοτών, όπως στην περίπτωση Λαναρά, ή σε αδιέξοδα δικαστικά μονοπάτια για να εξασφαλίσουν το δικαίωμά τους στη δουλειά, όπως στην περίπτωση των συμβασιούχων.

Οι ανάγκες των πολλών δεν υπηρετούνται από προτάσεις «μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα», όπως τις χαρακτήρισε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, στο πλαίσιο της διακαναλικής συνέντευξής του την περασμένη Τρίτη. Στον καπιταλισμό οι όποιες μεταρρυθμίσεις αντικειμενικά έχουν βαθιά αντιλαϊκό και αντιδραστικό χαρακτήρα, γιατί ζητούμενο είναι η εξυπηρέτηση των αναγκών της ολιγαρχίας και όχι των... πολλών. Χωρίς ούτε στα λόγια να θίγει τον καπιταλισμό και το ευρωενωσιακό του οικοδόμημα, ο Αλ. Τσίπρας πρότεινε μεταξύ άλλων: Δημόσια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, να σπάσει το καρτέλ και η ασυδοσία των τραπεζών, να ενισχυθεί η πραγματική οικονομία και οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, δημόσιες επενδύσεις, στήριξη της απασχόλησης, στήριξη της περιφέρειας και των αγροτών, στήριξη του κοινωνικού κράτους, να απαγορευτούν οι απολύσεις στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, κλπ.. Και όλα αυτά τα βάφτισε «εναλλακτική και αξιόπιστη πολιτική πρόταση», απολύτως «ρεαλιστική και εφικτή». Τόσο εναλλακτική όσο και η διακυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ, την οποία επικαλέστηκε σαν απόδειξη της ρεαλιστικότητας των προτάσεών του, προφανώς και σαν παράδειγμα προς μίμηση, εξαίροντας το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δε λογάριασαν το έλλειμμα που «έχει πάει στο 14% πρόσκαιρα»! Μάλλον στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι η εκτόξευση του ελλείμματος στις ΗΠΑ έγινε για τις ...ανάγκες των πολλών...

Τόσο εφικτή και ρεαλιστική η πρότασή τους που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε νιώθει καν την ανάγκη να επικαλεστεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την ανάγκη όξυνσης της πάλης του. Αντιλαμβανόμαστε βεβαίως ότι είναι απείρως βολικότερο να προτείνεις στα λόγια απαγόρευση απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, απ' το να αντιπαλεύεις τις απολύσεις στην πράξη μέχρι την ανάκλησή τους, εκεί όπου πραγματοποιούνται. Είναι απείρως βολικότερο για μια δύναμη ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση, διαχείρισης του συστήματος, να ρητορεύει για τις «ανάγκες των πολλών» κατά τρόπο που οι πολλοί να μη συνειδητοποιούν την ανάγκη να παλέψουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, ενάντια σε όσους τις υπονομεύουν, την ΕΕ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑ.Ο.Σ. και τους υπόλοιπους θιασώτες του «ευρωμονόδρομου».

Εξάλλου, ούτε στη διακαναλική του συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας παρέλειψε να καταθέσει τα διαπιστευτήρια του κόμματός του στην ΕΕ των μονοπωλίων, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι η μόνη φιλοευρωπαϊκή δύναμη». Τόσο που να εφιστά την προσοχή στις άλλες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις να μην τινάξουν στον αέρα την ΕΕ με τις πολιτικές τους. Τόσο που να επιμένει ότι στο ευρωενωσιακό επίπεδο και μόνο εκεί έχουν δυνατότητα οι λαοί να αποσπάσουν κατακτήσεις, σκορπώντας έτσι άφθονη μοιρολατρία και συσκοτίζοντας την πραγματικότητα πως είναι ακριβώς η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ που αφαιρεί τη δυνατότητα απ' το λαό να ζήσει καλύτερα. Σε μια προσπάθεια να υποτιμήσει για ευνόητους λόγους τη στάση του κόμματός του σε κρίσιμες στιγμές, όπως με την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι όσοι επικαλούνται αυτό το γεγονός δείχνουν ένδεια επιχειρημάτων, ενώ τάχτηκε εκ νέου υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, επιβεβαιώνοντας ότι η ψήφος στο Μάαστριχτ πριν 17 χρόνια είναι μια ψήφος διαρκείας για τον ΣΥΝ.

Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική, καθώς αποδεικνύει πόσο ρηχή και υποκριτική είναι η αντιδικομματική ρητορεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (ή μήπως η πρεμούρα τους για σοσιαλδημοκρατική συνδρομή τους σε κατ' ουσίαν ομοϊδεάτες τους;), η αναφορά του Αλ. Τσίπρα στο ΠΑΣΟΚ και στην ανάγκη να καταψηφιστεί. Την οποία επανέλαβε την Παρασκευή σε συνέντευξή του στο «Real FM», λέγοντας: «Εάν το ΠΑΣΟΚ καταγράψει ένα ποσοστό εξαιρετικά χαμηλό, με πόση ευκολία η ηγεσία του θα μπορεί να συνεχίζει να μιλά αλαζονικά για αυτοδυναμία και να στρέψει το βλέμμα μακριά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ή άλλες δυνάμεις καταθέτουν προτάσεις για κοινή δράση στην πολιτική της κυβέρνησης σήμερα; Αρα, θέλω να πω ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ίσως για πρώτη φορά να καθορίσει το πολιτικό τοπίο στη χώρα γιατί ζούμε περίοδο πολιτικής ρευστότητας». Απ' αυτή του την απάντηση εύκολα συμπεραίνει κανείς και τι θα συμβεί με το ποσοστό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ...

«Νομιμοποίηση» του «δεύτερου κύματος» των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων θα θεωρήσει η κυβέρνηση ένα «θετικό» εκλογικό αποτέλεσμα για την ίδια, αλλά και για τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου την επόμενη Κυριακή.

Η ωμή επίδειξη αντιλαϊκής πυγμής από τον Κ. Καραμανλή το προηγούμενο διάστημα, καθώς δε δίστασε λίγες μέρες πριν από τις ευρωκάλπες να προαναγγείλει μια νέα σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης, δείχνει καθαρά τη μεγάλη σημασία που αποδίδει η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Στην περίπτωση που περάσει σχεδόν αλώβητη από τις κάλπες, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα ερμηνεύσει τη λαϊκή ετυμηγορία ως επιβράβευση της κυρίαρχης πολιτικής και «πράσινο φως» για επιτάχυνση των ρυθμών της το επόμενο διάστημα.

Στο πλαίσιο αυτό δεν περιορίστηκε μόνο σε μια γενική «καλλιέργεια εδάφους» για την επερχόμενη αντιλαϊκή λαίλαπα, αλλά προχώρησε και σε προαναγγελία συγκεκριμένων «μεταρρυθμίσεων» που θα μπουν σε φάση υλοποίησης αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Στις προεκλογικές εμφανίσεις του ο πρωθυπουργός από τη μια προϊδεάζει για «δύσκολες αποφάσεις» που πρέπει να ληφθούν, αλλά έχει φροντίσει να δώσει και ορισμένα παραδείγματα, προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια για ψευδαισθήσεις για το ποιοι θα πληρώσουν τα βάρη της κρίσης. Στις τελευταίες ομιλίες και τηλεοπτικές συνεντεύξεις έχει παρουσιάσει μια «ενδεικτική ατζέντα» προκειμένου να πείσει, εννοείται την πλουτοκρατία, για την αποφασιστικότητά του να ανεβάσει ταχύτητα αγνοώντας δήθεν «το πολιτικό κόστος».

Στην ομιλία του στο «Εκόνομιστ» την περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: «Η τακτική μας δεν μπορεί να είναι η άμυνα. Χρειάζεται - και αυτή είναι η απόφαση της κυβέρνησης - να βγούμε επιθετικά για να κερδίσουμε το αύριο. Να τολμήσουμε δύσκολες αποφάσεις, αναγκαίες αλλαγές. Να κάνουμε την κρίση καταλύτη και να προχωρήσουμε σε ένα δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων. Σε όλους τους τομείς: Στους Θεσμούς, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα».

Και βέβαια η κυβέρνηση έχει πλήρως επεξεργασμένο σχέδιο που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στον εργαζόμενο λαό, σαρώνει τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ενώ θωρακίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην πρώτη γραμμή η νέα αντιασφαλιστική επίθεση με προσδιορισμένα ήδη τα «μέτωπα»: Παράταση του εργάσιμου βίου με πρώτα «θύματα» τις γυναίκες στο Δημόσιο, σφαγή στα βαρέα και ανθυγιεινά, τσεκούρι στις αναπηρικές συντάξεις. Μετά το «πάγωμα» των μισθών και των συντάξεων, έρχεται το νέο μισθολόγιο για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που θα μειώσει σημαντικά τις αποδοχές για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Ετοιμο είναι και το σχέδιο για «άνοιγμα κλειστών αγορών και κλειστών επαγγελμάτων», που δεν είναι τίποτα άλλο από την ενσωμάτωση στο ελληνικό δίκαιο της διαβόητης «οδηγίας Μπολκενστάιν» για την «απελευθέρωση των υπηρεσιών». Ελάχιστα περιθώρια αμφιβολιών άφησε στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του ο πρωθυπουργός για τη νέα φοροεπιδρομή που θα πλήξει αποκλειστικά τα λαϊκά νοικοκυριά αφού πρόκειται για σημαντική αύξηση έμμεσων φόρων σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα, κινητά, αυτοκίνητα κ.ο.κ.

Κάθε άλλο, λοιπόν, παρά «κρυφή» είναι η ατζέντα που έχει η κυβέρνηση για τους επόμενους μήνες. Μάλιστα, δεν περνά απαρατήρητο ότι στην προεκλογική τακτική του ο πρωθυπουργός επιχειρεί να μετατρέψει σε συγκριτικό πλεονέκτημα, έναντι του έτερου μονομάχου, την επίδειξη αποφασιστικότητας και την καλλιέργεια της εικόνας του «στιβαρού ηγέτη» που θα βγάλει τάχα τη χώρα από την κρίση «με τις μικρότερες απώλειες». Το τελευταίο είναι δέσμευση που αφορά τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους, που η κυβέρνηση πράγματι έχει κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα για έκτακτα μέτρα ανά πάσα στιγμή στο όνομα του απρόβλεπτου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. «Οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτες αποφάσεις» επαναλαμβάνει συχνά ο Κ. Καραμανλής, δρώντας προληπτικά. Βασικό «όχημα» που θα ανοίγει το δρόμο είναι βέβαια η τρομοκρατία γύρω από το «υπέρογκο δημόσιο χρέος» και «τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα». Αποσιωπώντας ότι για το χρέος και τα ελλείμματα οι εργαζόμενοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη αφού τα δημιούργησαν οι κυβερνήσεις προκειμένου να στηρίξουν μεγάλες επιχειρήσεις ή να πληρωθούν ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα, η κυβέρνηση θα αξιώσει νέες «θυσίες» προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία της χώρας. Δεν είναι τυχαίες βέβαια οι προειδοποιητικές βολές που εξαπέλυσε τις προηγούμενες μέρες ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Λ. Παπαδήμος, που επισήμανε τον κίνδυνο «η πιστωτική κρίση να μετατραπεί σε δημοσιονομική και κρίση ελλειμμάτων και χρέους». Αλλά και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής στο «ντιμπέιτ» επικαλέστηκε πρόβλημα ρευστότητας στο Δημόσιο, όταν πρόκειται να πληρώσει τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς ή να αποδώσει την κρατική συμμετοχή στα ασφαλιστικά ταμεία. Κανένα πρόβλημα ρευστότητας βέβαια δεν υπάρχει για να προσφερθούν στις τράπεζες 28 δισ. ευρώ, για την «τύχη» των οποίων η κυβέρνηση έχει αποφύγει να πει το παραμικρό...

Είναι ολοφάνερο ότι ο δρόμος της «υπευθυνότητας» που επαγγέλλεται η κυβέρνηση είναι ο δρόμος της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ και περνάει πάνω από την κατεδάφιση των δικαιωμάτων των λαών. Δεν πρέπει λοιπόν να χαθεί η ευκαιρία της επόμενης Κυριακής για να αφαιρεθεί όσο το δυνατόν περισσότερη δύναμη από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που θα τους κόψει τον αέρα της επίθεσης και θα επιτρέψει στο ταξικό κίνημα να αντεπιτεθεί. Αναγκαία προϋπόθεση να πλημμυρίσουν οι κάλπες με «κόκκινα» ψηφοδέλτια αγώνα και ελπίδας.