Τον τελευταίο «αετό» του Ταϋγέτου, τον σύντροφο Αρίστο Καμαρινό, τον ταγματάρχη της 3ης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΔΣΕ, αποχαιρέτησαν χτες το απόγευμα, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, συγγενείς, σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι. Στην πολιτική κηδεία, που έγινε στο δημαρχείο Αργυρούπολης, παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ, Δημήτρη Γόντικα και Λουίζα Ράζου. Στη σκεπασμένη με τη σημαία του ΚΚΕ σορό του, τιμητική φρουρά στάθηκαν οι σύντροφοί του, σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής τελετής.

Ο σ. Αρίστος γεννήθηκε το 1917 στην Καλαμάτα, όπου τελείωσε το τότε Γυμνάσιο. Το 1938 καθαιρέθηκε από υπαξιωματικός στον αστικό στρατό, λόγω της κομμουνιστικής του ιδεολογίας και της δράσης του κατά της δικτατορίας του Μεταξά. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, πολέμησε στην πρώτη γραμμή και τιμήθηκε με το Αριστείο Ανδρείας. Κατά την κατοχή, διετέλεσε καπετάνιος του 2ου Τάγματος του 9ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και πολέμησε τους Γερμανούς και τα Τάγματα Ασφαλείας. Πήρε μέρος με το τάγμα του στη μάχη της Αθήνας, το Δεκέμβρη του '44, κατά των Αγγλων ιμπεριαλιστών.

Μετά τη Βάρκιζα, ήταν Γραμματέας της Αχτίδας και υπεύθυνος της Λαϊκής Αυτοάμυνας στη Δυτική Καλαμάτα, όταν έγινε το πραξικόπημα του Μαγγανά. Ανήμερα των εκλογών του 1946, έφυγε καταδιωκόμενος στην Αθήνα, όπου δούλεψε στην παράνομη Εθνικοτοπική Μεσσηνίων. Με κομματική ένταξη, ξαναγύρισε στην Πελοπόννησο το Φλεβάρη του 1947 και ανέλαβε Γραμματέας της ΝΕ Μεσσηνίας και πολιτικός επίτροπος του Αρχηγείου Ταϋγέτου. Το 1948, με διαταγή του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, προήχθη σε ταγματάρχη. Εδρασε στην Κεντρική Πελοπόννησο και πολέμησε σε όλες, σχεδόν, τις μάχες, αναλαμβάνοντας και φέρνοντας σε πέρας πολύ δύσκολες αποστολές.

Τέλη Αυγούστου του 1949 κι αφού έχει συντριβεί η 3η Μεραρχία, μπήκε κρυφά στην Καλαμάτα, όπου διέμεινε μέχρι το 1962 σε κρησφύγετο. Με εντολή του Κόμματος έφυγε στην Αθήνα, όπου έζησε παράνομος και, το 1964, με πλαστό διαβατήριο κατέφυγε στην ΕΣΣΔ. Εγκαταστάθηκε στην Τασκένδη, όπου σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία και έμαθε αγγλικά και γαλλικά.

Στην πολιτική τελετή, τον αποχαιρετισμό εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, έκανε ο Δημήτρης Τζαβάρας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ και Γραμματέας της ΚΟ Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Ανάμεσα στα άλλα, τόνισε:

«Ο σ. Αρίστος υπήρξε, μαζί με πολλούς άλλους, σύμβολο της ηρωικής γενιάς της μεγάλης δεκαετίας του 1940 - και ιδιαίτερα του δεύτερου μισού της, του αγώνα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ από το 1946 έως το 1949. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Η επιλογή της σύγκρουσης, πάντοτε συγκέντρωνε και συνεχίζει να συγκεντρώνει πάνω της τα πυρά όλων των υπερασπιστών του εκμεταλλευτικού συστήματος, όχι μόνο των εκπροσώπων των καπιταλιστών αλλά και των οπορτουνιστών, που ξορκίζουν την ένοπλη επαναστατική πάλη και προωθούν την ενσωμάτωση στο σύστημα.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο για την τότε επιλογή του να συγκροτήσει τον ΔΣΕ. Μελετά την Ιστορία του ΔΣΕ, υπό το φως της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας του και της σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής του. Εκεί γνωρίζεις τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η αδιάλλακτη πάλη να μην τσακίζεται από τους αρνητικούς συσχετισμούς, την τεράστια δύναμη που έχει η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση να φτιάχνει συνειδήσεις.

Ο σ. Αρίστος Καμαρινός, εκτός από την πρωτοπόρα συμμετοχή του σ' αυτή την ένδοξη πάλη, είχε συμβολή και στη συγγραφή της Ιστορίας της με το γνωστό βιβλίο του για τον ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, δευτερεύον αλλά κρίσιμο μέτωπο του αγώνα. Εκεί στοιχειοθετείται η λαχτάρα που πέρασαν οι ηγέτες του αστικού στρατού συγκρουόμενοι με το λαϊκό στρατόπεδο, αποκαθίσταται η αλήθεια για τα στελέχη του ΚΚΕ και του ΔΣΕ και τα γνωρίσματά τους, που τόσο λασπώθηκαν μετά το θάνατό τους, εκτίθεται όλη η δράση του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, από τη συγκρότησή του μέχρι την τελική σύγκρουση, και αποδεικνύεται η ανωτερότητα του ΔΣΕ έναντι του αντιπάλου του.

Διδασκόμαστε από τις αρετές και τα σπουδαία γνωρίσματα που ο σ. Αρίστος πάντα υπογράμμιζε όσον αφορά τον αγώνα του ΔΣΕ: Την πειθαρχία - που χωρίς αυτήν είναι σίγουρη η διαπάλη και η καταστροφή. Τη γεμάτη στερήσεις, δυσκολίες και κινδύνους ζωή των λαϊκών αγωνιστών, που αντιμετωπίζεται με την πίστη στον αγώνα αλλά και με την οργάνωση της ζωής του μαχητή. Τα προτερήματα και τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που πρέπει να διακρίνουν τα στελέχη, τους ηγέτες του αγώνα. Τη δουλειά με τον περίγυρο, την αξιοποίηση των οπαδών και φίλων, την εμπιστοσύνη στο λαό και τους ισχυρούς δεσμούς μαζί του».

Εκ μέρους της ΚΟΒ Αργυρούπολης του ΚΚΕ, της οποίας ήταν μέλος, αποχαιρετισμό απηύθυνε ο Βασίλης Γριβάκης και εκ μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ, ο Σπύρος Μαρίνης. Λίγα λόγια στη μνήμη του, απηύθυνε και ο Χρήστος Τζιντζιλώνης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.