«Επιτέλους έσπασε η συνωμοσία της σιωπής. Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους και εμείς πρέπει να κληθούμε να αυτομαστιγωθούμε δημοσίως αν όχι να αυτοκτονήσουμε. Πριν όμως γίνει αυτό, μια ερώτηση θα ήθελα να απευθύνω στον κύριο Λίντμπλαντ και στους αξιότιμους συναδέλφους του ευρωβουλευτές που υποστήριξαν μια ιδέα, η οποία στο χώρο της ιστορικής επιστήμης διαφημίζεται έντονα τα τελευταία χρόνια. Να ξαναγράψουμε την Ιστορία, όπως μας βολεύει, ότι ακριβώς κάνει στο ίδιο πλαίσιο και ένας Ελληνας ο Ν. Μαρατζίδης. Η ερώτηση είναι μέχρι ποια γενιά καταγράφονται τα εγκλήματα των κομμουνιστών; Οταν ο αιμοσταγής παππούς μου σκότωνε τους αθώους ναζί στο βουνό, όταν ο πατέρας μου σταματούσε με το άγριο κορμί του τις αγνές προθέσεις των κλομπ των χουντικών αστυνομικών, αυτό με κάνει συμμέτοχο στα εγκλήματα αυτά; Αν ναι, δηλώνοντας πίστη στην υπέρτατη αξία της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης, είμαι έτοιμος να παραδοθώ και να δεχτώ την όποια τιμωρία μού επιβληθεί.

Γιατί θα έπρεπε να καταλάβω ότι οι δωρεάν διακοπές στα ελληνικά νησιά δεκαετίες πριν και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνδυάζονταν με σουβενίρ του τύπου σημάδια πυρωμένης μασιάς στο κορμί των περιηγητών. Αυτοί που στήθηκαν στο τοίχο της Καισαριανής το άξιζαν. Για να αποτραπεί η καταστροφή της Ελλάδας από αυτούς τους εγκληματίες, ευτυχώς βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες. Ο σατανάς, κύριοι είναι μέσα σας, στις αξίες σας, στην ιδεολογία σας, στα βιβλία σας. Εμπρός λοιπόν να καούν στην πυρά οι λάγνες μάγισσες του ανθρωπισμού, του οράματος για έναν καλύτερο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. Εμπρός, λοιπόν, να καούν στην πυρά ξανά, ο Βάρναλης, ο Μαρξ, ο Λένιν, και μαζί με αυτούς το 80% της παραγωγής κοινωνιολογικής γνώσης. Και γιατί να σταματήσουμε εκεί; Να καταδικαστούν οι άνεργοι απολυθέντες, γιατί ο επιχειρηματίας αναγκάστηκε να δώσει αποζημιώσεις. Να καταδικαστούν οι συνδικαλιστές, επειδή αναγκάζουν με τις απεργίες τους να παρέχουν οι εργοδότες καλύτερες συνθήκες εργασίας. Να σταματήσουμε όμως την ειρωνεία. Ή μήπως δεν είναι ειρωνεία αλλά μια πραγματικότητα που μας απειλεί αν δεν καταδικάσουμε το κατάπτυστο μνημόνιο; Η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους. Σύμμαχος της πράξης αντίστασης θα είναι η μνήμη. Οταν κάποιοι θέλουν να γράψουν ιστορία όπως τη θέλουν, εμείς δε θα ξεχάσουμε ποτέ».

«Ο υπογράφων καταδικάζει με κατηγορηματικό τρόπο την έκθεση με τίτλο "Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών Κομμουνιστικών καθεστώτων", που συντάχθηκε από τον Σουηδό Ευρωβουλευτή Γ. Λίντμπλαντ, εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία από την Πολιτική Επιτροπή της Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης και προωθείται προς έγκριση στην ολομέλεια του Συμβουλίου στη Συνέλευση του Ιανουαρίου.

Το μνημόνιο αυτό έχει σαν στόχο την αναθεώρηση της ευρωπαϊκής ιστορίας, τον στιγματισμό του αντιφασιστικού και αντιναζιστικού αγώνα των δημοκρατών της Ευρώπης και της Σοβιετικής Ενωσης κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την άμβλυνση της κριτικής κατά του χιτλερισμού στη λογική ότι αυτός απλά ήταν μια ακόμη μορφή ολοκληρωτισμού.

Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας που εκπροσωπούνται στη Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης θα πρέπει να αγωνιστούν και να αποτρέψουν την ψήφιση αυτού του μνημονίου, εξασφαλίζοντας έτσι την υγεία της πολιτικής ζωής και την ελευθερία σκέψης και δράσης των πολιτικών κομμάτων και αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας».

«Πιστεύω ότι όσες ιδεολογικές διαφορές και αν υπάρχουν μέσα στη δημοκρατία, δε δικαιολογείται ένα τέτοιο κείμενο που ταυτίζει τον κομμουνισμό με το ναζισμό. Ενα τέτοιο κατάπτυστο κείμενο δεν προσβάλει μόνο τους κομμουνιστές αλλά και όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς ανθρώπους. Γι' αυτό στη συνείδηση του κόσμου τέτοια ψηφίσματα, που παραχαράσσουν την Ιστορία, δεν πρόκειται να περάσουν ποτέ, γιατί ποτέ δεν πρόκειται να εξομοιωθεί ένας αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τις όποιες παραλείψεις, με εκείνη την απάνθρωπη κατάσταση του ναζισμού. Είναι ανησυχητικό που το "μέγα" Συμβούλιο της Ευρώπης αντί να ασχοληθεί με τα προβλήματα που καθημερινά ταλανίζουν τους Ευρωπαίους πολίτες, απειλεί εκατομμύρια πολιτών γιατί είναι κομμουνιστές, γιατί αβίαστα επέλεξαν αυτή την ιδεολογία. Είναι ντροπή. Αποτελεί και αυτό ένα ακόμα φαινόμενο των καιρών μας, όπου έχουν αλωθεί τα πάντα και ο καθένας μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι θέλει».