Παρουσιάζοντας μια δέσμη μέτρων, που ήρθαν να συγκαλύψουν τους πραγματικούς και καθοριστικούς παράγοντες, που παράγουν και αναπαράγουν τη σήψη και τη διαφθορά, επιχείρησε την προηγούμενη Πέμπτη ο Γ. Παπανδρέου να εμφανιστεί σαν «πρεσβευτής» της κάθαρσης.

Ζητώντας εξεταστικές επιτροπές, τόσο για τη «Ζήμενς» όσο και για όλες τις υποθέσεις σκανδάλων, παράταση της Ολομέλειας της Βουλής και στη συνέχεια προσφυγή στις κάλπες, για να «αποφασίσει ο λαός», ο Γ. Παπανδρέου επιδίωξε να μείνει στο απυρόβλητο το κύριο. Οτι η πολιτική που υπερασπίζεται το ΠΑΣΟΚ, υπηρετώντας το καπιταλιστικό σύστημα και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, οδηγεί αναπόφευκτα στον εναγκαλισμό των στελεχών των αστικών κομμάτων με τους μηχανισμούς της διαπλοκής.

Οσο το ΠΑΣΟΚ θα «βυθίζεται» μέσα στις αποκαλύψεις με το «μαύρο χρήμα» της «Ζήμενς» και την εμπλοκή στελεχών του σε «δοσοληψίες» με τη γερμανική πολυεθνική, όπως αυτή που ομολόγησε ο Θ. Τσουκάτος, τόσο θα πυκνώνουν και οι υποκριτικές κορόνες του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ κατά τη διαφθοράς. Ο Γ. Παπανδρέου, αποδίδοντας τα φαινόμενα διαφθοράς στο κόμμα του σε κάποιους «επίορκους» πολιτικούς και στελέχη, που «κηλιδώνουν» την «ιστορία» του ΠΑΣΟΚ, για τους οποίους δηλώνει ότι θα «εντοπιστούν» και θα «πληρώσουν», προσπαθεί να «αναβαφτίσει» το ΠΑΣΟΚ - διαγράφοντας όσους απ' αυτούς χρειαστεί - και με νέο «μανδύα» να το ρίξει ...καθαρό και «αμόλυντο» στο δικομματικό στίβο.

Σ' αυτή την επιχείρηση εντάχτηκε και η εμφάνιση του Γ. Παπανδρέου, την προηγούμενη Παρασκευή στη Βουλή, όπου από το βήμα της αναρωτήθηκε: «Είμαστε εμείς, κύριοι συνάδελφοι, γνήσιοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού ή έχουμε μετατραπεί σε απλούς υπαλλήλους διαφόρων συμφερόντων της SIEMENS, της DEUTSCHE TELEKOM, της MARFIN, της JP MORGAN ή άλλων ξένων ή ντόπιων συμφερόντων; Το βαθύτερο ερώτημα είναι ποιος διαχειρίζεται το δημόσιο πλούτο, τα χρήματα του ελληνικού λαού και πώς;».

Το ερώτημα του Γ. Παπανδρέου είναι ρητορικό. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι το ΠΑΣΟΚ, ως γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου, υπηρετεί τα συμφέροντά του, προωθεί κάθε πολιτική που διασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων και εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας.

Για αυτές του τις πολιτικές θέσεις έχει φροντίσει να δεσμευτεί και μέσα από το πρόγραμμα του, στο οποίο θέτει βασικό και κεντρικό στόχο την «ενίσχυση του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά» για τη δημιουργία:

-- Ισχυρών ελληνικών ομίλων με πολυεθνικές συνεργασίες οι οποίοι αναδιατάσσουν τις δραστηριότητες τους με βάση τα σύγχρονα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα, προσελκύουν κεφάλαια και τεχνογνωσία, διαφοροποιούν τα κέρδη τους στην ευρύτερη περιοχή μας, συμμετέχουν σε στρατηγικές συνεργασίες, εξαγορές και συγχωνεύσεις, προκειμένου να πετύχουν το κατάλληλο ανταγωνιστικό μέγεθος και αναδεικνύονται σε εθνικούς και περιφερειακούς πρωταθλητές.

Η ταξική, υπέρ του κεφαλαίου, ουσία της τοποθέτησής του φάνηκε από τη διαπίστωση στην ομιλία του ότι μαζί με τη ΝΔ έχουν την ευθύνη για τη σωτηρία του αστικού πολιτικού συστήματος, απευθύνοντάς της κάλεσμα να το κάνουν από κοινού! Εδώ φαίνεται ανάγλυφα η στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου ταύτισή τους. Φοβούνται. Την μέσω της μπόχας που άνοιξαν αμφισβήτηση του συστήματός τους.

Το καπιταλιστικό σύστημα δε διορθώνεται, γιατί η δύναμη που το κινεί είναι η εξασφάλιση του μέγιστου κέρδους για τον κάθε κεφαλαιοκράτη ξεχωριστά. Αυτοί οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί των καπιταλιστών αντανακλώνται και στις σχέσεις τους με τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, τους οποίους χρησιμοποιούν είτε με «νόμιμες» είτε με «παράνομες» μεθόδους προκειμένου να τους δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να επικρατήσουν στην αγορά.

Οσα «θεσμικά» μέτρα, λοιπόν, κι αν εκπονήσουν οι εκάστοτε πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως αυτά που παρουσίασε ο Γ. Παπανδρέου, υποστηρίζοντας ότι θα είναι «βαθιά δημοκρατικά και διαφανή», για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού ότι θα δημιουργήσουν εκείνο το «καθαρό» πεδίο ενός «υγιούς ανταγωνισμού», η ίδια η φύση του συστήματός τους θα έρθει να τα ξεπεράσει, γιατί η σήψη και η διαφθορά είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όμως απ' όλα είναι η διαρκής και αυξανόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων από το μεγάλο κεφάλαιο, που με την πολιτική του υπηρέτησε και υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ, η οποία πρέπει να αποτελέσει και το βασικό παράγοντα για τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να απεγκλωβιστούν από τους κόλπους του.

Πρόθυμος (συν)παίκτης στο παιχνίδι αποπροσανατολισμού του λαού, με αφορμή την υπόθεση «Ζήμενς», αποδεικνύεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, συσκοτίζοντας τις πραγματικές αιτίες στις οποίες οφείλει την ύπαρξή του και αυτό το σκάνδαλο και δημαγωγώντας περί «τέλους εποχής» και έναρξης μιας νέας!

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην αποφορά ενός συστήματος που σαπίζει, η απάνθρωπη εκμεταλλευτική φύση του οποίου είναι ήδη το πρώτο και μεγαλύτερο σκάνδαλο, η μήτρα που γεννά όλα τα υπόλοιπα, θέλει να παρατάξει «αξιόπιστους μηχανισμούς ελέγχου». Προτείνει δηλαδή οι ελεγχόμενοι να γίνουν και ελεγκτές του εαυτού τους. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται το αστικό πολιτικό σύστημα γιατί είναι κομμάτι του, εντός του οποίου και μόνο μπορεί ο ίδιος να υπάρχει.

Ηταν αποκαλυπτικός ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος όταν, την περασμένη Παρασκευή από το βήμα της Βουλής, δήλωνε πως ...δεν αισθάνονται καλά όταν απαξιώνονται τα πάντα γύρω απ' τα ζητήματα της πολιτικής, ότι «δεν αξίζει στη χώρα μας αυτή η κατάσταση» και ότι η χώρα έχει «ξεπέσει». Και γιατί να αισθάνεται καλά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν απαξιώνεται ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο θέλει και προσδοκά να παίξει ρόλο; Ταυτίζει τους εργάτες, τους παραγωγούς του πλούτου, με αυτούς που τον καρπώνονται και όσους πολιτικά τους εκφράζουν, όταν θέλει να πείσει τον άνθρωπο του μόχθου ότι το δικό του συμφέρον μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με το συμφέρον του εκμεταλλευτή του. Σ' αυτή τη βάση κάνει διαπιστώσεις, αλλά στο διά ταύτα μια καλή διαχείριση.

Χρειάζεται - ισχυρίστηκε ο Αλ. Αλαβάνος - μια «σε βάθος πολιτική αλλαγή», μόνο που ως βάθος εννοεί την ...επιφάνεια ο επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η πρότασή τους αφορά στην αλλαγή τιμονιέρη και όχι πορείας του πλοίου. Το διευκρίνισε αμέσως μετά λέγοντας «μια πολιτική αλλαγή, που θα απαλλάξει τη χώρα μας από την παρουσία της ΝΔ στη διακυβέρνηση, αλλά δε θα σταματάει εκεί. Θα κλείσει τον κύκλο ενός συστήματος, της δικομματικής αντιπαράθεσης ανάμεσα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ».

Και προκειμένου να μην υπάρξει καμία παρερμηνεία, συμπλήρωσε: «Στη χώρα μας η μεγαλύτερη ήττα του καπιταλισμού είναι αυτή που γίνεται μέσα στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών. Καταλαβαίνουν ότι μία κοινωνία θέλει συλλογικότητα, δε θέλει μόνο ανταγωνισμό. Θέλει δημόσιο τομέα, δε θέλει μόνο ιδιωτικές πρωτοβουλίες». Θέλει άλλον ανταγωνισμό ο ΣΥΡΙΖΑ όχι αυτόν που αφήνει την αγορά στην άκρατη ελευθερία και το 'πε γλαφυρά ο Α. Αλαβάνος.

Τώρα πώς ηττάται ο καπιταλισμός στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών, όταν δεν εμφανίζεται ταυτόχρονα ένα μαζικό μαχητικό αντικαπιταλιστικό κίνημα, αυτό μόνον ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ίσως μπορεί να εξηγήσει. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως κανένα πρόβλημα δεν έχει ο καπιταλισμός αν δε βρίσκει απέναντί του ένα συνειδητό ταξικό κίνημα ρήξης και ανατροπής. Σ' αυτό το πεδίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όμως, ούτε καν ακουμπά. Αρκείται στη συλλογικότητα και στη συνύπαρξη και ανταγωνισμό του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Της κοροϊδίας του λαού το ανάγνωσμα δηλαδή.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει ότι η υπόθεση «ΖΗΜΕΝΣ» θα είναι ο καταλύτης μιας αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, που στη νέα του μορφή θα περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό και οι δηλώσεις του Αλ. Αλαβάνου, αλλά και του Αλ. Τσίπρα πως βρίσκεται υπό ανατροπή και αναδιάταξη, πως φτάνει τα όριά του.

Και δε διστάζει να μπολιάζει με ισχυρές δόσεις αυταπατών στο λαό, ισχυριζόμενος ότι μια νέα κυβέρνηση, με «πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς», δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να εγγυηθεί έναν ...ηθικό καπιταλισμό. Οπως αυτόν της ...Γερμανίας, το παράδειγμα της οποίας επικαλέστηκε ουκ ολίγες φορές τις περασμένες μέρες ο Αλ. Τσίπρας σαν παράδειγμα προς μίμηση για το πώς αντιμετωπίζει την υπόθεση «ΖΗΜΕΝΣ»! Είπε συγκεκριμένα: «Στη Γερμανία έχουν προχωρήσει οι έρευνες και έχει διαλευκανθεί μια δύσκολη υπόθεση διότι υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που όχι μόνο αφήνει ελεύθερη τη δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, αλλά τη διευκολύνει κιόλας»!

Δε φταίει το σύστημα, κραυγάζουν εν χορώ. Φταίνε «το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, που κυβέρνησαν τη χώρα» και που «δεν έχουν θωρακίσει τη διαφάνεια με έναν αξιόπιστο ανεξάρτητο μηχανισμό ελέγχου, όχι επειδή δεν μπορούν αλλά επειδή δε θέλουν», όπως είπε την περασμένη Τρίτη ο Αλ. Τσίπρας.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ξανά τον επιζήμιο ρόλο του. Δρα ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης του λαού. Μπαίνει ασπίδα στο καπιταλιστικό σύστημα, προσπαθώντας να πείσει το λαό να στοχεύσει τους πολιτικούς του διαχειριστές.