Ετσι διάφοροι δημοσιολόγοι και αναλυτές, χρησιμοποιούν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας και το ρόλο και τη δράση του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ σ' αυτήν, από την αντίσταση στη γερμανική κατοχή και την απελευθέρωση της Ελλάδας από το λαό της, έως τις μέρες μας, για να ταυτίσουν την «τρομοκρατία» με την ταξική πάλη. Και αυτοχαρακτηριζόμενοι «αντικειμενικοί παρατηρητές», των γεγονότων της ιστορίας, την ερμηνεύουν έτσι που να οδηγούν αυτόν που τους διαβάζει σ' αυτό που εκ των προτέρων θέλουν να πλασάρουν, αλλά ψάχνουν τον κατάλληλο τρόπο για να το πλασάρουν, προκειμένου να πιάσει.

Παρουσιάζει, λοιπόν, υπαρκτά ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, επικεντρώνοντας μόνο στο γεγονός ότι αυτά έχουν σχέση με την ένοπλη βία, γιατί αυτό απαιτούν οι επιδιώξεις της επίθεσης ενάντια στο λαό και στο ΚΚΕ, προκειμένου να γίνεται πειστική η ενοχοποίηση της ταξικής πάλης, της επανάστασης, ως «τρομοκρατίας».

Στην προκειμένη περίπτωση, εκφράζεται η άποψη ότι η ένοπλη βία, η οποία στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας ξεκίνησε στην Κατοχή, συνεχίστηκε στον Εμφύλιο αλλά και δεν έπαψε να απασχολεί το ΚΚΕ τη μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, ενώ αναζωπυρώθηκε στην περίοδο της χούντας, είναι το πλαίσιο που διαμόρφωσε τη «17 Νοέμβρη». Σ' αυτή την περιγραφή τσουβαλιάζονται όχι μόνο ανόμοια γεγονότα, αλλά εντελώς αντιθετικά με τρόπο όμως που δεν παραπλανούν απλώς τον αναγνώστη, αλλά τον οδηγούν στη λογική της καταδίκης συλλήβδην όλων των γεγονότων ως ταυτόσημων, κάτω από τη δήθεν ουδέτερη προσέγγιση του δημοσιολόγου.

Γιατί, όσο και αν οι ένοπλοι κουκουλοφόροι ταγματασφαλίτες ήταν όργανα των Γερμανών και του ντόπιου καθεστώτος των Τσολάκογλου και των Ράλληδων, κανείς ως τώρα δεν τόλμησε, έστω και με συνειρμούς, να οδηγεί στη λογική της ταύτισής τους με την ΟΠΛΑ, την ένοπλη λαϊκή πολιτοφυλακή του ΕΑΜ στα αστικά κέντρα την περίοδο της κατοχής και της αντίστασης κατά των Γερμανών και των ντόπιων συνεργατών τους. Και όμως αυτό γράφτηκε.

Βεβαίως, ένοπλη βία ασκήθηκε και πριν την Κατοχή, από το κράτος της αστικής δημοκρατίας, όπως για παράδειγμα στις σφαγές από το στρατό αγροτών στο συλλαλητήριο της Θεσσαλίας στα 1925, ή το Μάη του '36 στο χτύπημα με τα όπλα των καπνεργατών. Αυτά δεν τα θυμάται φαίνεται ο καλός δημοσιολόγος.

Μετά την απελευθέρωση η αστική τάξη, που την υπηρετούν τέτοιες απόψεις και αυτοί που τις γράφουν, έστρεψε τα όπλα της ενάντια στο λαό μαζί με τους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Τότε έστελνε στα εκτελεστικά αποσπάσματα τους αγωνιστές της Αντίστασης, τους κομμουνιστές, ή δολοφονούσε με τις συμμορίες της τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που ήθελαν μια ειρηνική ανοικοδόμηση, αλλά χωρίς αφέντες. Και ανάγκασε το λαό να πάρει επίσης τα όπλα. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;

Τώρα, η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί τους «τρομοκράτες» - προβοκάτορες, τους συνδεδεμένους με τη CIA και υπηρεσίες άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών ενάντια στο λαϊκό κίνημα με πολιτικές δολοφονίες ή δολοφονίες καπιταλιστών.

Ποια σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχει η δράση του εξοπλισμένου λαού στην Κατοχή ή στον Εμφύλιο ενάντια στα όπλα της αστικής τάξης, με τη δράση των πρακτόρων - προβοκατόρων; Καμιά. Το γνωρίζει ο «αντικειμενικός παρατηρητής», αλλά η ιδεολογία που υπηρετεί και οι σκοποί της απαιτούν να τις ταυτίζει.

Αλλά αυτή η θεωρία του αντικειμενικού παρατηρητή της ιστορίας, δημιουργεί εύκολα συνειρμούς ότι η μήτρα αυτών που ασκούν ατομική τρομοκρατία δεν είναι οι μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών αλλά η θεωρία της επανάστασης και της ένοπλης πάλης. Γνωρίζουν ότι η επανάσταση και η ένοπλη πάλη δεν ανακαλύφθηκε από το μαρξισμό - λενινισμό. Υπήρχε πολύ πριν και τις αστικές επαναστάσεις. Γνωρίζουν επίσης ότι αυτή η ένοπλη πάλη ήταν η μαμή που έφερε τον καπιταλισμό στον κόσμο από τα σπλάχνα της φεουδαρχίας. Σήμερα, όμως, την εξοβελίζουν «στο πυρ το εξώτερο», αλλά εξαπολύουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά των λαών.

Η λογική που προβάλλουν φαίνεται αληθοφανής. Οι ταγματασφαλίτες χρησιμοποιήθηκαν ως δολοφόνοι των λαϊκών αγωνιστών στην κατοχή. Η ΟΠΛΑ χρησιμοποιούσε την ίδια μέθοδο μ' αυτούς στην Κατοχή ενάντια στους ντόπιους αντίπαλους, δηλαδή στους γερμανοπροσκυνημένους. Αυτό το τελευταίο δεν το λένε. Στον Εμφύλιο δεν είχαμε μαζική ένοπλη αντιπαράθεση, ανάμεσα στην αστική τάξη και το λαό, αλλά δράση «τύπου Ξηρών» από την ΟΠΛΑ. Και τέλος επειδή όλ' αυτά ταυτίζονται με την ένοπλη εξέγερση, για την οποία μάλιστα έγινε στη 10ετία του '60 έντονη αντιπαράθεση, όπως και στην περίοδο της χούντας, να λοιπόν που οι τρομοκράτες τύπου «17 Νοέμβρη» είναι οπαδοί και νοσταλγοί της ένοπλης εξέγερσης. Γι' αυτό δολοφονούν. Και επειδή το ΚΚΕ δεν απορρίπτει καμιά μορφή πάλης όταν αυτή γίνεται υπόθεση των μαζών και όταν το απαιτούν οι αντικειμενικές συνθήκες, άρα η ιδεολογία των «τρομοκρατών» ταυτίζεται μ' αυτή του ΚΚΕ.

Τι έχουν να πουν για την ένοπλη βία των ράλληδων, των τσολάκογλου, των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των σούρληδων, των ΜΑΥδων κλπ. κλπ; Γεννήματα της τάξης τους δεν ήταν;

Ξέρουν πολύ καλά ότι χωρίς τα όπλα τους η εξουσία τους δεν κρατιέται. Ξέρουν πολύ καλά πως η ταξική σύγκρουση για το ποιος ποιον είναι αναπόφευκτη. Ξέρουν πολύ καλά πως οι κομμουνιστές καταδικάζουν και αντιπαλεύουν την ατομική τρομοκρατία, από την εποχή ακόμη των «ρομαντικών». Ξέρουν ότι όταν η τάξη τους επιτίθεται με τα όπλα στο λαό, για να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο ανατροπής της, γιατί η κρίση έχει σαρώσει τα θεμέλιά της, ο λαός δεν έχει άλλη επιλογή, από το να πάρει ο ίδιος μαζικά τα όπλα.

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ μας ένας ακόμη τόμος, ο τέταρτος, συγκλονιστικός όπως κι οι τρεις άλλοι που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα. Ο λόγος για τη σημαντική ιστορική έκδοση του «Μαρτυρολογίου» που με τον τίτλο «Επεσαν για τη ζωή» βγαίνει από το 1988, ύστερα από την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ. Ηταν και είναι ύψιστη υποχρέωση, όπως τονίστηκε, να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν πληρέστερα τα ονόματα και τα στοιχεία δεκάδων χιλιάδων ηρώων και μαρτύρων και να παραδοθεί αθάνατη η μνήμη τους όχι μόνο στη σημερινή γενιά αλλά και στις επόμενες σαν αστείρευτη πηγή φρονηματισμού έμπνευσης και δύναμης στο Κόμμα μας που πήρε αυτή την ευγενική πρωτοβουλία...

ΝΙΩΘΕΙΣ χαρά όταν βλέπεις πως η έκδοση, υπερνικώντας εμπόδια, μεγάλες δυσκολίες φτάνει στον 4ο τόμο και ο επόμενος θα κυκλοφορήσει σύντομα. Για όσους έζησαν τα χρόνια που καλύπτει ο 4ος τόμος είναι γνωστές οι φοβερές συνθήκες που συχνά δεν άφησαν να γίνουν γνωστά θηριωδίες και εγκλήματα και φρόντισαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν τα αρχεία.

Ο ΝΕΟΣ τόμος (4α) καλύπτει τη χρονική περίοδο από τις αρχές του Γενάρη 1944 ως το Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, λόγω όμως του μεγάλου όγκου του υλικού έχει χωριστεί σε 4 βιβλία. Μεγάλη κι αποφασιστική χρονιά το 1944 και για τη χώρα αλλά και για την Ευρώπη. Είναι η τελευταία χρονιά, καθώς ο Κόκκινος Στρατός στην τελική του έφοδο θα χτυπούσε, σε λίγο το χιτλερικό θεριό στη φωλιά του. Είναι η ώρα που ο ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, η ΕΠΟΝ, η ΕΑΜική Αντίσταση δυναμώνουν τα χτυπήματα για να διώξουν και από τη χώρα μας τους ξένους κατακτητές.

ΟΜΩΣ το τέλος που φαίνεται να μας πλησιάζει είναι για την Ελλάδα η πιο μεγάλη, η πιο σκληρή ώρα καθώς από άκρη σ' άκρη κολυμπάει στο αίμα. Οι χιτλερικοί κι οι συνεργάτες τους ούτε μια στιγμή δε σταμάτησαν τις εκτελέσεις, ομαδικές και ατομικές, τα ολοκαυτώματα χωριών και συνοικισμών. Λαμπαδιάζουν στην ύπαιθρο χωριά κι ανθρώπους αλλά το ίδιο κάνουν και μέσα στις πόλεις, στην ίδια την Αθήνα, τον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Οπως υπογραμμίζεται στο προλογικό σημείωμα του νέου τόμου... «τα 36 στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν οργανώσει τότε σε όλη τη χώρα, με κυριότερα του Χαϊδαρίου, Χατζηκώστα της Λάρισας και Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα γεμάτα από κομμουνιστές, κομμουνίστριες, πατριώτες και πατριώτισσες και τροφοδοτούσαν κάθε αυγή τα εκτελεστικά αποσπάσματα με μελλοθανάτους».

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ (με τον 4ο τόμο) μας θυμίζει πολλά. Και διδάσκει περισσότερα σ' όλους εκείνους που θα σκύψουν με ιερό ρίγος πάνω στα ντοκουμέντα αυτά της εθνικής μας ιστορίας. Μέσα από τις μαρτυρίες, τις καταγραφές, τα δωρικά εκείνα αντιφασιστικά μηνύματα βγαίνει η μεγάλη, η ατράνταχτη εκείνη αλήθεια για το ποιοι είναι αυτοί, που στάθηκαν όρθιοι και πολέμησαν τους βάρβαρους φασίστες εισβολείς και εκείνοι που τάχτηκαν με τους επιδρομείς. Δίνουν επίσης μια πύρινη απάντηση σ' όλους εκείνους που πλαστογραφούν την ιστορία και τη μεγάλη αλήθεια της. Σ' όλους εκείνους, που επιχειρούν να αγνοήσουν τον πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο του ΚΚΕ στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης.

ΚΑΙ ο νέος αυτός τόμος (που διατίθεται όπως κι οι άλλοι από τη «Σύγχρονη Εποχή» ακόμη και στο πρώτο απλό βιαστικό ξεφύλλισμα συγκλονίζει με τα στοιχεία με τις ονομαστικές αναφορές των χιλιάδων αγωνιστών που έπεσαν για τη λευτεριά γράφοντας με το αίμα τους το έπος της Εθνικής Αντίστασης, το νέο Εικοσιένα. Μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και στους πρώτους πρώτιστοι, μπροστάρηδες σ' όλα ήρωες - μάρτυρες τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, οι οπαδοί και φίλοι του. Είναι η μεγάλη εκείνη λαοθάλασσα της ΕΑΜικής Αντίστασης που αφειδώλευτα έδωσε ζωές σε μάχες, διαδηλώσεις, απεργίες, σε μπλόκα, σε εκτελεστικά αποσπάσματα, σε ολοκαυτώματα στα κολαστήρια εξόντωσης. Πάντα όρθιοι, αμετακίνητοι στο χρέος, στον αγώνα.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ τώρα πια προχωρεί προς την ολοκλήρωσή του. Το πολύτιμο αυτό ιστορικό έργο αποτελεί πηγή αστείρευτης έμπνευσης στη γενιά τη σημερινή αλλά κι αυτές που θα 'ρθουν. Κι είναι κληρονομιά του λαού μας στους νέους μεγάλους αγώνες.