Την ανάγκη της συνολικής αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, και των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων που επιχειρεί η κυβέρνηση με το νομοσχέδιό της, επισήμανε, προχτές το βράδυ, μιλώντας σε συγκέντρωση του Κόμματος στην κεντρική πλατεία το Αργους, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ειδικότερα, σχετικά με τα αντιασφαλιστικά μέτρα, ο Δ. Κουτσούμπας σημείωσε: Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πισωγυρίσματα σε κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που θα έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και για τις επόμενες γενιές κυρίως. Αποτελούν συνέχεια της αντιασφαλιστικής πολιτικής και των μέτρων της ΝΔ που ξεκίνησαν το 1992. Η κυβέρνηση και οι εργατοπατέρες, τόνισε, προκαλούν όταν προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα μέτρα αυτά είναι μάλιστα και φιλεργατική πολιτική! Οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας για σύνταξη, οι συντάξεις πείνας, η ληστεία δεκάδων τρισεκατομμυρίων από τα Ταμεία, το χάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, πραγματοποιούνται μέσα σε μια γενικευμένη κατάσταση ελαστικών εργασιακών σχέσεων, χαμηλών και «παγωμένων» μεροκάματων, γενικευμένης ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Πρόνοιας.

Σε συνδυασμό με όλα αυτά πρέπει να δούμε το Ασφαλιστικό. Γιατί:

α) Ελαστικές σχέσεις εργασίας σημαίνει ότι τα πραγματικά όρια ηλικίας για τη σύνταξη θα καθορίζονται από αυτές, πράγμα που επίσης σημαίνει ότι αυτά τα όρια θα αυξάνονται μόνον προς τα πάνω.

β) Χαμηλά και «παγωμένα» μεροκάματα σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δε θα μπορεί στοιχειωδώς να ζει την οικογένειά του, να της εξασφαλίζει ένα επίπεδο διαβίωσης, υγείας όταν αρρωσταίνουν, ψυχαγωγίας και ξεκούρασης, ανακούφισης και ενίσχυσης των γεροντοτέρων της οικογένειας.

γ) Ιδιωτικοποίηση της Υγείας σημαίνει ότι η λαϊκή οικογένεια ή αυτός που θα βγει στη σύνταξη, με τις συντάξεις πείνας και τους μισθούς πείνας, δε θα μπορεί να επισκέπτεται τα ιδιωτικά ιατρεία, να παίρνει τα πανάκριβα φάρμακα, να θεραπεύεται, άρα να μπορεί να ζήσει τη ζωή του.

Ολα αυτά τα προβλήματα πάνε «πακέτο». Δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο, που ξεχωριστά πρέπει να παλευτούν. Ολα μαζί, ενιαία και συνεχής πρέπει να είναι η πάλη.

Δυστυχώς, όμως, επισήμανε, κάποιοι εργαζόμενοι πέφτουν θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας, η οποία ισχυρίζεται ότι τα όποια κενά θα τα καλύψει η ιδιωτική ασφάλιση, παρουσιάζοντάς την ως πανάκεια. Κι αυτό «πιάνει», γιατί στηρίζεται σε μια αρνητική εμπειρία που έχουν οι εργαζόμενοι από το σημερινό δημόσιο σύστημα Υγείας, με τις πολλές ελλείψεις του, αλλά και στο γεγονός ότι η ιδιωτική ασφάλιση ακόμα στην Ελλάδα με την πληθώρα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο, με αποτέλεσμα ο Ελληνας εργαζόμενος ακόμα να μην μπορεί να εκτιμήσει με βάση την ίδια του την εμπειρία ακριβώς τι πρόκειται να πάθει. Υπάρχει, όμως, πλούσια αρνητική εμπειρία από χώρες, όπως οι ΗΠΑ και στην Ευρώπη, που έχουν δει το χάλι και την εκμετάλλευση της ιδιωτικής ασφάλισης, που σε θέλει ουσιαστικά κάτω από τη γη, ξοφλημένο, για να κερδίζει αυτή, αντί να σε γηροκομά ή να σε περιθάλπει, όπως υποτίθεται έχει υποχρέωση.

Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στον καπιταλισμό, ο Δ. Κουτσούμπας θύμισε την κατάσταση που υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες και την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Για παράδειγμα, επισήμανε, στη Σοβιετική Ενωση οι κοινωνικές ασφαλίσεις ήταν κρατικό σύστημα υλικής εξασφάλισης των εργαζομένων, τόσο για τα γηρατειά, όσο και για περιπτώσεις ασθένειας και αδυναμίας για εργασία, για τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για αναψυχή και πολιτισμό. Αφορούσαν όλους τους εργαζόμενους χωρίς εξαίρεση και πραγματοποιούνταν χωρίς καμία κράτηση από το μισθό των εργαζομένων, ενώ παράλληλα με την υλική εξασφάλιση επιδίωκαν τη σταθεροποίηση της υγείας των εργαζομένων, διευθύνονταν από δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα και επιτροπές των συνδικάτων. Το ύψος των συντάξεων και τα επιδόματα καθορίζονταν σε ψηλά ποσοστά πάνω στο μισθό και σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν ίσα με το μισθό. Οσο για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, τόνισε ο ομιλητής αδιάψευστοι μάρτυρες είναι χιλιάδες Ελληνες εργαζόμενοι που γιατρεύτηκαν και ξεκουράστηκαν στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες, την ίδια ώρα που χρειάζονταν υπέρογκα ποσά για υπηρεσίες κατώτερης επιστημονικής ποιότητας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Δύσης.

Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Λαϊκό Μέτωπο. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ» πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 12/6/2002, το απόγευμα, στα Γιάννενα, σε αίθουσα του ξενοδοχείου «Ξενία». Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μ. Μαΐλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Κατά την ομιλία του ο Μ. Μαΐλης αναφέρθηκε στην πρόταση του Λαϊκού Μετώπου που προτείνει το ΚΚΕ, στη θέση του Κόμματος για τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, στη στάση των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης, της ΝΔ και του ΣΥΝ, αλλά και, γενικότερα, μίλησε για την εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί από τις κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Ο ομιλητής τόνισε ότι όλες οι μορφές διακυβέρνησης, που γνωρίσαμε τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, χωρίς εξαίρεση εφάρμοσαν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Σχήματα κεντροαριστερά, σχήματα κεντροδεξιά, μονοκομματικές, πολυκομματικές κυβερνήσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Εφάρμοσαν την πολιτική εκείνη για την οποία το ΚΚΕ ως κόμμα λέει ότι πρέπει να ανατραπεί. Μια πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Σχολίασε, επίσης, ότι μπροστά στις αρνητικές εξελίξεις που βιώνουμε ακούγεται ότι το «φάρμακο» είναι η λεγόμενη ενότητα της Αριστεράς και ότι ο λαός επιλέγει το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ επειδή δε βλέπει κάποια φερέγγυα λύση για να πατήσει. Η εμπειρία μάς λέει, υπογράμμισε το μέλος της ΚΕ, ότι όπου ενώθηκαν οι λεγόμενες αριστερές δυνάμεις είχαμε και εκεί διαχείριση του συστήματος, και μάλιστα στην πιο σκληρή του μορφή (π.χ. Ντ' Αλέμα στην Ιταλία).

Το ΚΚΕ εκτιμά ότι υπάρχει χάσμα μεταξύ των «αριστερών» κομμάτων τόσο σε επίπεδο θεωρητικό, ιδεολογικό όσο και σε βασικά ζητήματα της πολιτικής πάλης. «Το βασικό ερώτημα με βάση το οποίο θα πρέπει να τοποθετηθεί ο καθένας, ανεξάρτητα από την ονομασία που θέλει να κρατάει ή να μην κρατάει, είναι το εξής: "Είμαστε με το λαό ή με τα μονοπώλια; Είμαστε με το λαό ενάντια στον ιμπεριαλισμό ή όχι;"».

«Εκεί που δίνουμε όλοι μας τις εξετάσεις για να κριθούμε είναι, καθημερινά, μέσα στα κοινωνικά κινήματα», σημείωσε, και πρόσθεσε πως το συμπέρασμα που βγαίνει από την εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί είναι πως μέσα, για παράδειγμα, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και στο κίνημα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, δεν έχουμε περιπτώσεις όπου είναι θετική η στάση των άλλων δυνάμεων που ονομάζονται αριστερές.

Το ΚΚΕ, σημείωσε, σε αυτή την εφ' όλης επίθεση που γίνεται στους λαούς δεν εγκλωβίζει την εργατική τάξη και το λαό προτείνοντας ένα δήθεν αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο στη λογική της καλύτερης διαχείρισης του συστήματος αλλά αντιτάσσει σε αυτή την εφ' όλης της ύλης επίθεση μία πολιτική, ένα μέτωπο εφ' όλης της ύλης, για να τους αντιμετωπίσει αλλά και να αντεπιτεθεί ο λαός. Οι δυνάμεις που θα αποτελούν το μέτωπο δε γίνεται να συμφωνούν σε όλα, γιατί αν συνέβαινε αυτό μάλλον θα αποτελούσαν κόμμα, αλλά θα πρέπει να έχουν συμφωνήσει στην εξής προϋπόθεση: Να έχουν κοινή κατεύθυνση που θα είναι αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή.

Το ΚΚΕ δίνει βάρος στη συσπείρωση δυνάμεων σε διάφορα μέτωπα πάλης και στο να προχωρήσει η κοινή δράση στο μαζικό κίνημα ανάμεσα σε όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν. Κοινή δράση της εργατικής τάξης, των μεσαίων στρωμάτων, της αγροτιάς, των επαγγελματοβιοτεχνών, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών, των εργαζομένων που ανήκουν στις λαϊκές οικογένειες αυτών των κοινωνικών δυνάμεων. Η κοινή δράση και κοινή πείρα θα αποκτιέται μέσα από την πάλη, θα βοηθάει να δημιουργούνται οι δυνατότητες και προϋποθέσεις μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας. Θα παλεύει να αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων και να βάλει πλώρη για τη λαϊκή εξουσία.