Παρασκευή 14 Ιούνη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Γίγαντας με πήλινα πόδια...

Εστω ότι ευσταθεί ο ισχυρισμός του Δ. Αβραμόπουλου, ότι, δηλαδή, ξέμεινε από οικονομικούς πόρους. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι υψηλοί πάτρωνές του, που τον εξώθησαν να «παίξει μπάλα» και να ιδρύσει κόμμα, του έκοψαν την «πίστωση»; Γιατί αυτοί, που τον προικοδότησαν με πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο και τον «φούσκωσαν» με υψηλά ποσοστά στα γκάλοπ τους, μετά από λίγο καιρό «ανέκρουσαν πρύμναν» και τον άφησαν να τα βγάλει πέρα μόνος του, οδηγώντας τον σε άδοξη πτώχευση;

Απλούστατα, αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι το νεότευκτο κόμμα του απαστράπτοντος δημάρχου δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα στην αποστολή για την οποία εξαρχής το προόριζαν: Να λειτουργήσει ως «πλοηγός» του δικομματισμού με τη σημαία του αυθεντικού νεοφιλελεύθερου και, ταυτόχρονα, να αποτελέσει τη δεξαμενή διοχέτευσης της διάχυτης και διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας. Ο Δ. Αβραμόπουλος απέτυχε παταγωδώς στη διπλή αποστολή του και μάλλον δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν ήταν δυνατό να υπερφαλαγγίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε νεοφιλελευθερισμό, αν και το αποπειράθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις, και, ταυτόχρονα, να προσεταιρίζεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το κόμμα Αβραμόπουλου, πριν ξεμείνει από χρήματα, είχε χρεοκοπήσει στη λαϊκή συνείδηση.

Το τέλος του ΚΕΠ σηματοδοτεί, ταυτόχρονα, και την απαρχή μιας νέας φάσης στο δικομματικό σύστημα εξουσίας, η οποία έχει ως βασικό χαρακτηριστικό τη μετατροπή του σε διπολισμό. Τα κόμματα - τσόντες του δικομματισμού, οι κυβερνήσεις συνεργασίας, η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού και άλλα παλαιότερα σχέδια επί χάρτου φαίνεται ότι μπαίνουν στο συρτάρι, για να ανασυρθούν όταν και αν χρειαστεί. Η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, που είναι το βασικό ζητούμενο των αναδιατάξεων μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, εκτιμάται ότι θα εξυπηρετηθεί καλύτερα με την ενίσχυση των δύο πόλων (κεντροαριστερά, κεντροδεξιά). Η αδιατάρακτη εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία για περίπου τρεις τριετίες, το σχεδόν 90% που συγκέντρωσαν στις προηγούμενες εκλογές και η «μη ορατή», όπως θέλουν να πιστεύουν, απειλή αμφισβήτησής του, οδηγούν τους αρχιτέκτονες του πολιτικού σκηνικού στη στρατηγική του διπολισμού. Επιδιώκουν, δηλαδή, να βάλουν το σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων πίσω από τις δύο μεγάλες παρατάξεις! Μια μονοκρατορία του διπολισμού! Για να το πετύχουν, εκτός των άλλων, θα «προσαρμόσουν» ανάλογα και τον εκλογικό νόμο, ο οποίος αποτελεί πάντα ένα μεγάλο όπλο για το βιασμό της λαϊκής ετυμηγορίας και τη δημιουργία ευνοϊκών συσχετισμών.

Γνωρίζουν, βέβαια, πολύ καλά ότι δεν μπορούν να πάνε μακριά με δύο κόμματα εξουσίας που βουλιάζουν καθημερινά στη λαϊκή ανυποληψία και περιφρόνηση. Δύο κόμματα, που ξεχωρίζουν μόνον από τον μεταξύ τους ανηλεή πόλεμο για την εξουσία και τα λάφυρά της. Ακριβώς γι' αυτό, με αφορμή τη διάλυση του ΚΕΠ, υπερτονίζουν το παντοδύναμον του δικομματισμού. Περισσότερο μοιάζουν να θέλουν να ξορκίσουν το φόβο τους για τη «σταθερότητα» αυτού του γίγαντα με τα πήλινα πόδια...


Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ