Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ και χρειάζεται κατά τη γνώμη μου, με βάση το «πνεύμα» που διαχέεται στο Κείμενο και έτσι όπως το κατανοώ, να εστιάσουμε σε αδυναμίες που σήμερα αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στην ανάπτυξη του Κόμματος. Για ένα επαναστατικό Κόμμα, η συνεχής προσπάθεια για βελτίωση της δουλειάς και η προσαρμογή στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης σύμφωνα με τις εξελίξεις σε κάθε φάση της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι όρος για τους σκοπούς του.

Σίγουρα έχουμε κάνει σημαντικά βήματα βελτίωσης. Ωστόσο εκτιμώντας αντικειμενικά τα θετικά και τα αρνητικά, αντλώντας δύναμη, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία από τα θετικά και σκύβοντας πάνω στις αδυναμίες μας, μπορούμε να κάνουμε άλμα. Να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά στη δουλειά μας που αφορούν:

1. Την καθοδηγητική ευθύνη που έχουμε να αναβαθμίσουμε την ιδεολογικοπολιτική συζήτηση στις ΤΕ, τις ΚΟΒ, τις Κομματικές ομάδες, με τους οπαδούς. Η δύναμη του Κόμματός μας είναι η συλλογική συζήτηση και απόφαση. Δεν υπάρχουν φωστήρες αλλά γενικευμένη πείρα που μας βοηθάει να πηγαίνουμε μπροστά. Η συζήτηση στις ΤΕ και πολύ περισσότερο στις ΚΟΒ πολλές φορές δεν έχει χαρακτηριστικά συλλογικότητας, σε ουσιαστικό βαθμό, με τη συμμετοχή όλων των μελών της ΤΕ και πολύ περισσότερο της ΚΟΒ στη διαμόρφωση του σχεδιασμού και της παρέμβασης. Το κύριο βάρος επωμίζονται τα πιο «δραστήρια» στελέχη, ενώ τα υπόλοιπα μέλη περιορίζονται σε μια τυπική ενημέρωση του περίγυρού τους, συχνά με μηνύματα sms και viber αντί της ζωντανής επαφής.

Είναι κρίσιμο ζήτημα καθοδηγητικά πώς επιμένουμε να γίνεται ουσιαστική συζήτηση στις ΚΟΒ, να συμμετέχουν τα κομματικά μέλη στη συζήτηση και τον σχεδιασμό, να συζητάμε κάθε φορά για την εξέλιξη που υπάρχει, να εξηγούμε, να λαμβάνουμε υπόψη τις γνώμες, να διατυπώνουμε τη θέση μας και στη συνέχεια να δίνουμε την καθοδηγητική κατεύθυνση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι, να εκπαιδευόμαστε, να ωριμάζουμε, να δυναμώνει η εμπιστοσύνη. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε συμπαγείς και με αδιαπέραστη συνοχή, ιδιαίτερα σήμερα που μεγαλώνουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την πολιτική του Κόμματος, το Κόμμα δυναμώνει, παράλληλα όμως γίνεται οργανωμένη προσπάθεια να χτυπηθεί από όλες τις δυνάμεις του συστήματος και κύρια τον οπορτουνισμό.

Επιπλέον έχουμε προβληματικές περιπτώσεις που χρονίζουν και δεν παρεμβαίνουμε αποφασιστικά για να τις λύσουμε με βάση τις Αρχές Λειτουργίας του Κόμματος που δεν πρέπει να αμβλύνονται για κανένα λόγο. Είναι ζητήματα που ξεκινούν και βαραίνουν την καθοδήγηση.

2. Η Οικονομική πάλη είναι ένα σημαντικό βήμα για να ενωθεί η πάλη των εργατών ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά. Επομένως οι κομμουνιστές οφείλουν να δουλεύουν στα συνδικάτα με αιχμές και πλαίσιο αιτημάτων, στοχεύοντας σε κάθε μικρή νίκη που μπορεί να συμβάλει στην ανάδειξη των δυνατοτήτων της συλλογικής διεκδίκησης και της δυναμικής του οργανωμένου αγώνα. Παράλληλα όμως απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να ξεφεύγει η πάλη από τον ρεφορμισμό, να κατανοείται από όλο και περισσότερους η λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, της εκμετάλλευσης που δεν περιορίζεται και δεν αφορά έναν μεμονωμένο εργοδότη αλλά αποτελεί τον πυρήνα του καπιταλισμού. Δηλαδή να δημιουργούνται προϋποθέσεις ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησης.

Για παράδειγμα η πρόσφατη μάχη που δώσαμε για το 13ωρο, που ξεκάθαρα πρόκειται για μια ταξική αναμέτρηση και θα επιδιώξουμε να έχει συνέχεια. Πέρα από την ολοκληρωμένη «συνδικαλιστική» επιχειρηματολογία μας είναι απαραίτητο να δούμε πόσο και ενδεχομένως με ποιους βαθύναμε την κουβέντα για τον χρόνο εργασίας, δηλαδή τον μηχανισμό εκμετάλλευσης.

Με βάση αυτή την άποψη είναι προς κατάκτηση η ικανότητα ως πρωτοπορία να υποτάσσουμε όλη τη δράση στη στρατηγική μας, παίρνοντας φυσικά υπόψη το επίπεδο συνείδησης, χωρίς όμως να χάνουμε ποτέ τον στόχο.

3. Για την Κομματική Οικοδόμηση. Η κύρια δυσκολία που έχουμε είναι ότι δεν έχουμε μάθει να δουλεύουμε ουσιαστικά με τις διαφορετικές γνώμες. Να παίρνουμε τα θετικά στοιχεία κάθε εργαζόμενου, στη διάθεση που μπορεί να 'χει «κάτι να γίνει»», να του δίνουμε περιεχόμενο και προσανατολισμό. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή λαμβάνοντας υπόψη ότι η νέα γενιά εργαζομένων δεν ξέρει τι σημαίνει κατάκτηση. Εχουμε ευθύνη να τους μάθουμε βήμα - βήμα την αξία που έχει ο οργανωμένος αγώνας, να μάθουν να διεκδικούν συλλογικά και να εμπιστευτούν τις δυνάμεις τους. Να επιμένουμε με προτεραιότητα σε κάποιον που ξεχωρίζει αξιοποιώντας τη δική του πείρα. Να καταλάβει πως τον τσακίζουν οι θέσεις και η δράση των δυνάμεων της ενσωμάτωσης στην καθημερινότητά του. Το πώς αυτοί, με τις όποιες διαφορές τους, υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Να δίνουμε ολοκληρωμένα τη μόνη - πραγματική διέξοδο, τον Σοσιαλισμό που παλεύουμε για το σήμερα και όχι για το μακρινό μέλλον.

Αρα είναι κρίσιμο ζήτημα καθοδηγητικά να μη μας παρασύρει η σύνθετη και πολλαπλή καθημερινότητα, αλλά να είμαστε προσηλωμένοι στον κύριο στόχο και αυτό να διαπερνά το σύνολο της κάθε ΤΟ. Κάθε ενέργεια να υπηρετεί το βασικό καθήκον της κομματικής οικοδόμησης στους χώρους και τους κλάδους που έχουμε ιεραρχήσει, με απόκτηση ενιαίας αντίληψης στην ΚΟΒ για το τι θέλουμε να κάνουμε με βάση τις προτεραιότητες, χωρίς παρεκκλίσεις.

Π.χ. στην Πελοπόννησο ιεραρχούμε στις 4 από τις 5 ΤΟ τον κλάδο των Τροφίμων και Ποτών. Μαζεύοντας την εικόνα για τη διακίνηση των Θέσεων σε εργαζόμενους του κλάδου, διαπιστώνεται σε κάποιες από τις Οργανώσεις ότι έχει προχωρήσει ελάχιστα ή και καθόλου ο σχεδιασμός.

Αλλο παράδειγμα η συλλογή στοιχείων μετά από μια κινητοποίηση στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν βοηθούν ώστε να βγουν πιο συγκεκριμένα συμπεράσματα. Συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται ως αγγαρεία, κουτάκια και τυπική διαδικασία. Δεν κατανοείται η σημασία τους ως βασικοί δείκτες που βοηθούν σημαντικά για να εντοπιστούν με μια σχετική ασφάλεια, ουσιαστικές πλευρές της δουλειάς μας, δυνατότητες που αντικειμενικά υπάρχουν, αδυναμίες που πρέπει να ξεπεραστούν, βήματα που κάνουμε στον σχεδιασμό και στους στόχους οικοδόμησης.

Τα παραπάνω προφανώς αποτελούν καθοδηγητική υστέρηση και έλλειψη επιμονής στον προσανατολισμό των ΤΟ. Ωστόσο πιστεύω ότι όσον αφορά τη δική μας δουλειά, είναι στο χέρι μας να τα αντιμετωπίσουμε όλα αποφασιστικά και αποτελεσματικά, να έχουμε θετικά αποτελέσματα, να ευθυγραμμιστούμε με το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου που ουσιαστικά συμπυκνώνει τα καθήκοντα και τη δική μας ευθύνη για να ανταποκριθούμε με επιτυχία «στο κάλεσμα της ιστορίας!».

Εχουμε όλα τα εργαλεία στα χέρια μας, με τις σύγχρονες επαναστατικές επεξεργασίες του Κόμματός μας και τη μελέτη της ιστορικής πείρας, μπορούμε και θα ανταποκριθούμε σε κάθε στροφή της ταξικής πάλης.

Τα μαθήματα που διεξάγονται στις ΚΟΒ το τελευταίο διάστημα φανερώνουν μια βασική πλευρά του θέματος του Συνεδρίου, αποτυπώνοντας την αδυναμία των κομματικών δυνάμεων να μιλούν και να πείθουν για την επανάσταση. Τα κενά που υπάρχουν δείχνουν την έλλειψη καθοδηγητικής φροντίδας για το πώς τα μέλη του Κόμματος και τα στελέχη μόνιμα όχι μόνο είναι πεισμένα γύρω από τον βασικό σκοπό του Κόμματος αλλά γνωρίζουν, μαθαίνουν, προσπαθούν να πείσουν νέες δυνάμεις.

Δεν είναι λύση να πούμε ότι δεν πέρασαν κομματικές σχολές ούτε να κάνουμε κριτική ότι δεν διαβάζουν, αν και αποτελούν προϋποθέσεις. Το ζητούμενο είναι πως «εμείς» καθοδηγητικά έπρεπε να γίνει το μάθημα στις ΚΟΒ για να καταλάβουμε τη δυσκολία της Κομματικής Οργάνωσης να απαντήσει στα εξής ζητήματα: «πότε και πώς θα αλλάξει ο κόσμος», «γιατί δεν ανεβαίνει το κίνημα», «εάν κάνει κάτι λάθος το ΚΚΕ και δεν γίνεται η επανάσταση».

Αυτό μάλιστα την ώρα που δυναμώνουν τα ερωτήματα και οι ανησυχίες από κόσμο που συμμετέχει στο κίνημα «για το τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση», «γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται;». Οι δυνάμεις μας παραμένουν πίσω από τις απαιτήσεις αυτής της απαιτητικής ιδεολογικής πολιτικής αντιπαράθεσης που αντικειμενικά διεξάγεται, απαντώντας γενικά για την ανάγκη της συλλογικής δράσης και του αγώνα, συνολικότερων ανατροπών κ.λπ. Στις νέες απαιτήσεις που οι εξελίξεις και η ταξική πάλη θέτουν και που πλέον είμαστε καλύτερα - από άλλες φορές - ως Κόμμα να ανταπεξέλθουμε, υστερούμε στην ευστοχία της διαπάλης, προπαγάνδας, προσπάθειας πειθούς. Αυτό δεν είναι προϊόν της πίεσης του αντιπάλου, αλλά δικό μας ζήτημα που απαιτείται να ξεπεράσουμε.

Είναι σωστή, αναγκαία και πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά στα διάφορα μέτωπα που ανοίγουν δρόμο για να μας προσεγγίζουν νέες δυνάμεις, αλλά η ιδεολογική πολιτική συζήτηση, αντιπαράθεση που αφορά τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή παραμένει εκτός ημερήσιας συζήτησης και είναι αυτή που τελικά θα πείσει δυνάμεις που μας προσεγγίζουν για την ανάγκη στράτευσης, στρατολογίας στο ΚΚΕ, θα βοηθήσει να αποκτήσουν αγωνιστές αντοχή μπροστά στις καμπές της ταξικής πάλης.

Οι Θέσεις θέτουν στο επίκεντρο της συζήτησης τις ΚΟΒ. Κάθε φορά που κοιτάμε την ΚΟΒ ή μια κομματική ομάδα φωνάζουν τα δικά μας κενά και παρότι μπορεί να μην το λέμε, ο τρόπος που πάμε να τα αντιμετωπίσουμε μετακυλούν τις ευθύνες προς τα κάτω, διαμορφώνοντας σε αρκετές περιπτώσεις ένα «μπούκωμα» ειδικά σε Γραμματείς ΚΟΒ και μέλη Τομεακών Γραφείων. Εχει σημασία να σκεφτούμε τι ζητάμε από έναν Γραμματέα ΚΟΒ να κάνει αν υπολογίσουμε την κρίσιμη ευθύνη που έχει να μετατρέψει την ΚΟΒ σε κομμουνιστική κολεκτίβα σε συνδυασμό με τα εφόδια που του δίνουμε. Οχι τυχαία ΚΟΒ που έχουν πιο αναπτυγμένα κομματικά χαρακτηριστικά και δράση έχουν Γραμματείς ΚΟΒ με όρεξη, συγκρότηση, πρωτοβουλία. Αυτές είναι όμως οι εξαιρέσεις.

Εξετάζουμε και σωστά την πορεία στελεχών και λέμε σε τι ανταπεξέρχεται και σε τι όχι, βλέποντας το πρόβλημα στον σύντροφο και όχι στον καθοδηγητή και το παραπάνω όργανο. Το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ή τι δεν κάνει κάποιος αλλά το πώς και ποια μέτρα παίρνουμε το όργανο και ατομικά το κάθε στέλεχος ώστε να μπορέσει ένας Γραμματέας ΚΟΒ να ανταπεξέλθει στο απαιτητικό καθήκον που έχει. Εξετάζοντας συνολικά την πορεία του καθένα, τις απαιτήσεις και τα βήματα που του ζητάμε και εκτιμάμε ότι μπορεί να κάνει κάθε φορά. Δεν είναι συμβιβασμός να στηρίξουμε έναν αδύναμο Γραμματέα ΚΟΒ - που μπορεί από την αρχή να μην μπορεί να στηρίξει τη χρέωση - να του δώσουμε χρόνο να εκπαιδευτεί στα βασικά καθήκοντα οργάνωσης της ΚΟΒ (φροντίδα συνέλευσης, γράψιμο εισήγησης, συνδρομές, σχέδιο «Ριζοσπάστη»), συνειδητά να μην τον φορτώνουμε με παραπάνω καθήκοντα και σιγά-σιγά να χτίζουμε την ικανότητά του με συνεργασίες, πολιτική συζήτηση, οδηγώντας τον να πάρει πρωτοβουλία, να παιδευτεί σε μια ομιλία κ.λπ. ώστε να εξελιχθεί σε οργανωτή και καθοδηγητή της ΚΟΒ. Συμβιβασμός είναι να τον προσπερνάμε ή να τον αφήνουμε σε μια χρέωση χωρίς περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να καταλήγει ο ίδιος στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στη χρέωση που το Κόμμα του ανέθεσε ή και να θεωρεί φυσιολογικό «ότι δεν έγινε και τίποτα εάν δεν ανταπεξέλθω και σε μια χρέωση».

Το περιεχόμενο και οι μέθοδοι για να βελτιωθεί η καθοδηγητική μας δουλειά αναφέρονται αναλυτικά στις Θέσεις. Θέλω να σταθώ στο εξής, όχι επειδή είναι το κύριο αλλά επειδή νομίζω ότι αποτελεί «σαράκι» και αφορά τον χαρακτήρα μας. Είναι το ζήτημα της εμπιστοσύνης ότι κάθε κομμουνιστής εάν καθοδηγηθεί σωστά, συλλογικά, απαιτητικά και με σαφήνεια κρύβει μέσα του τις ανεξάντλητες δυνατότητες που εμπεριέχει η πολιτική, η ιδεολογία, η δράση, η πείρα, η ιστορία του Κόμματός μας και μπορεί να γίνει ο καθένας πραγματικά αυτό που σαν σκοπό θέτουν οι Θέσεις «το Κόμμα παντού» αποκτώντας ηγετικά χαρακτηριστικά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ότι κάποιος μπορεί να τα καταφέρει δεν είναι αντικειμενική εξέταση του μέχρι τι μπορεί να κάνει κάποιος, είναι υποτίμηση της δύναμης που έχει το Κόμμα και υποκειμενισμός που δεν μας επιτρέπεται. Είναι άλλο να εξετάζουμε δυσκολίες, προβλήματα, ποιος σύντροφος μπορεί και σε τι να συμβάλλει περισσότερο και πολύ διαφορετικό να καθορίζουμε όρια, αντοχές ευθύνες που μπορεί ο καθένας να αναλάβει.

Είναι, ίσως, και ένας εγωιστικός τρόπος αντίληψης που μας διαπερνά ορισμένες φορές όταν όλα τα αναλαμβάνουμε από τα πάνω «αφού δεν μπορεί κανένας άλλος, τα κάνω εγώ που μπορώ». Πρακτικά κανένας δεν μπορεί να «τα κάνει όλα», αφού κάθε χρέωση, καθήκον και μέτωπο δουλειάς θέλει χρόνο, δουλειά με το περιεχόμενο, εμπλοκή δυνάμεων, άρα προτιμάμε το πασάλειμμα για να πούμε ότι τα κάναμε παρά την ουσιαστική οργάνωση και καθοδήγηση. Την ώρα που υπάρχουν σύντροφοι που είναι και μπορούν να γίνουν πολύ καλύτεροι σε έναν τομέα δουλειάς, να ανοίξουν δρόμους που οι προηγούμενοι δεν καταφέραμε να ανοίξουμε. Το γεγονός ότι δεν είναι έτοιμοι δεν σημαίνει ότι εάν καθοδηγηθούν κατάλληλα και τους δώσουμε χρόνο δεν θα γίνουν ικανοί. Το σίγουρο είναι ότι με τον τρόπο δουλειάς «όλα από τα πάνω» ούτε οι χρεώσεις και τα μέτωπα προχωράνε, ούτε στελέχη αναδεικνύονται, ούτε ωριμάζει η κομματική οργάνωση.

Η συνολική καθοδηγητική μας φροντίδα μπορεί και πρέπει να εξασφαλίζει την πεποίθηση ότι μπορούμε και θα τα καταφέρουμε. Η ιστορία του Κόμματος έχει παραδείγματα με συντρόφους που μπορεί να μην ήταν πολύ διαβασμένοι και έμπειροι αλλά ήταν πεισμένοι για τον σκοπό της εργατικής εξουσίας και το άδικο του καπιταλισμού, που ανέλαβαν σημαντικές αποστολές και τα κατάφεραν να φτιάξουν μια ΚΟΒ, ένα σωματείο, έναν κομματικό πυρήνα σε ένα εργοστάσιο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και διάβασαν και απέκτησαν πείρα. Αυτό το καθήκον σήμερα, δηλαδή η αποστολή του κάθε κομμουνιστή να φτιάξει μια ΚΟΒ, έναν πυρήνα, ένα σωματείο σε αρκετές περιπτώσεις όχι μόνο δεν τίθεται, αλλά «πνίγεται» από έναν γενικό, στεγνό, άτολμο καμιά φορά τρόπο καθοδήγησης.