Τα μαθήματα που διεξάγονται στις ΚΟΒ το τελευταίο διάστημα φανερώνουν μια βασική πλευρά του θέματος του Συνεδρίου, αποτυπώνοντας την αδυναμία των κομματικών δυνάμεων να μιλούν και να πείθουν για την επανάσταση. Τα κενά που υπάρχουν δείχνουν την έλλειψη καθοδηγητικής φροντίδας για το πώς τα μέλη του Κόμματος και τα στελέχη μόνιμα όχι μόνο είναι πεισμένα γύρω από τον βασικό σκοπό του Κόμματος αλλά γνωρίζουν, μαθαίνουν, προσπαθούν να πείσουν νέες δυνάμεις.

Δεν είναι λύση να πούμε ότι δεν πέρασαν κομματικές σχολές ούτε να κάνουμε κριτική ότι δεν διαβάζουν, αν και αποτελούν προϋποθέσεις. Το ζητούμενο είναι πως «εμείς» καθοδηγητικά έπρεπε να γίνει το μάθημα στις ΚΟΒ για να καταλάβουμε τη δυσκολία της Κομματικής Οργάνωσης να απαντήσει στα εξής ζητήματα: «πότε και πώς θα αλλάξει ο κόσμος», «γιατί δεν ανεβαίνει το κίνημα», «εάν κάνει κάτι λάθος το ΚΚΕ και δεν γίνεται η επανάσταση».

Αυτό μάλιστα την ώρα που δυναμώνουν τα ερωτήματα και οι ανησυχίες από κόσμο που συμμετέχει στο κίνημα «για το τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση», «γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται;». Οι δυνάμεις μας παραμένουν πίσω από τις απαιτήσεις αυτής της απαιτητικής ιδεολογικής πολιτικής αντιπαράθεσης που αντικειμενικά διεξάγεται, απαντώντας γενικά για την ανάγκη της συλλογικής δράσης και του αγώνα, συνολικότερων ανατροπών κ.λπ. Στις νέες απαιτήσεις που οι εξελίξεις και η ταξική πάλη θέτουν και που πλέον είμαστε καλύτερα - από άλλες φορές - ως Κόμμα να ανταπεξέλθουμε, υστερούμε στην ευστοχία της διαπάλης, προπαγάνδας, προσπάθειας πειθούς. Αυτό δεν είναι προϊόν της πίεσης του αντιπάλου, αλλά δικό μας ζήτημα που απαιτείται να ξεπεράσουμε.

Είναι σωστή, αναγκαία και πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε τη δουλειά στα διάφορα μέτωπα που ανοίγουν δρόμο για να μας προσεγγίζουν νέες δυνάμεις, αλλά η ιδεολογική πολιτική συζήτηση, αντιπαράθεση που αφορά τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή παραμένει εκτός ημερήσιας συζήτησης και είναι αυτή που τελικά θα πείσει δυνάμεις που μας προσεγγίζουν για την ανάγκη στράτευσης, στρατολογίας στο ΚΚΕ, θα βοηθήσει να αποκτήσουν αγωνιστές αντοχή μπροστά στις καμπές της ταξικής πάλης.

Οι Θέσεις θέτουν στο επίκεντρο της συζήτησης τις ΚΟΒ. Κάθε φορά που κοιτάμε την ΚΟΒ ή μια κομματική ομάδα φωνάζουν τα δικά μας κενά και παρότι μπορεί να μην το λέμε, ο τρόπος που πάμε να τα αντιμετωπίσουμε μετακυλούν τις ευθύνες προς τα κάτω, διαμορφώνοντας σε αρκετές περιπτώσεις ένα «μπούκωμα» ειδικά σε Γραμματείς ΚΟΒ και μέλη Τομεακών Γραφείων. Εχει σημασία να σκεφτούμε τι ζητάμε από έναν Γραμματέα ΚΟΒ να κάνει αν υπολογίσουμε την κρίσιμη ευθύνη που έχει να μετατρέψει την ΚΟΒ σε κομμουνιστική κολεκτίβα σε συνδυασμό με τα εφόδια που του δίνουμε. Οχι τυχαία ΚΟΒ που έχουν πιο αναπτυγμένα κομματικά χαρακτηριστικά και δράση έχουν Γραμματείς ΚΟΒ με όρεξη, συγκρότηση, πρωτοβουλία. Αυτές είναι όμως οι εξαιρέσεις.

Εξετάζουμε και σωστά την πορεία στελεχών και λέμε σε τι ανταπεξέρχεται και σε τι όχι, βλέποντας το πρόβλημα στον σύντροφο και όχι στον καθοδηγητή και το παραπάνω όργανο. Το ζήτημα δεν είναι τι κάνει ή τι δεν κάνει κάποιος αλλά το πώς και ποια μέτρα παίρνουμε το όργανο και ατομικά το κάθε στέλεχος ώστε να μπορέσει ένας Γραμματέας ΚΟΒ να ανταπεξέλθει στο απαιτητικό καθήκον που έχει. Εξετάζοντας συνολικά την πορεία του καθένα, τις απαιτήσεις και τα βήματα που του ζητάμε και εκτιμάμε ότι μπορεί να κάνει κάθε φορά. Δεν είναι συμβιβασμός να στηρίξουμε έναν αδύναμο Γραμματέα ΚΟΒ - που μπορεί από την αρχή να μην μπορεί να στηρίξει τη χρέωση - να του δώσουμε χρόνο να εκπαιδευτεί στα βασικά καθήκοντα οργάνωσης της ΚΟΒ (φροντίδα συνέλευσης, γράψιμο εισήγησης, συνδρομές, σχέδιο «Ριζοσπάστη»), συνειδητά να μην τον φορτώνουμε με παραπάνω καθήκοντα και σιγά-σιγά να χτίζουμε την ικανότητά του με συνεργασίες, πολιτική συζήτηση, οδηγώντας τον να πάρει πρωτοβουλία, να παιδευτεί σε μια ομιλία κ.λπ. ώστε να εξελιχθεί σε οργανωτή και καθοδηγητή της ΚΟΒ. Συμβιβασμός είναι να τον προσπερνάμε ή να τον αφήνουμε σε μια χρέωση χωρίς περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να καταλήγει ο ίδιος στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στη χρέωση που το Κόμμα του ανέθεσε ή και να θεωρεί φυσιολογικό «ότι δεν έγινε και τίποτα εάν δεν ανταπεξέλθω και σε μια χρέωση».

Το περιεχόμενο και οι μέθοδοι για να βελτιωθεί η καθοδηγητική μας δουλειά αναφέρονται αναλυτικά στις Θέσεις. Θέλω να σταθώ στο εξής, όχι επειδή είναι το κύριο αλλά επειδή νομίζω ότι αποτελεί «σαράκι» και αφορά τον χαρακτήρα μας. Είναι το ζήτημα της εμπιστοσύνης ότι κάθε κομμουνιστής εάν καθοδηγηθεί σωστά, συλλογικά, απαιτητικά και με σαφήνεια κρύβει μέσα του τις ανεξάντλητες δυνατότητες που εμπεριέχει η πολιτική, η ιδεολογία, η δράση, η πείρα, η ιστορία του Κόμματός μας και μπορεί να γίνει ο καθένας πραγματικά αυτό που σαν σκοπό θέτουν οι Θέσεις «το Κόμμα παντού» αποκτώντας ηγετικά χαρακτηριστικά. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ότι κάποιος μπορεί να τα καταφέρει δεν είναι αντικειμενική εξέταση του μέχρι τι μπορεί να κάνει κάποιος, είναι υποτίμηση της δύναμης που έχει το Κόμμα και υποκειμενισμός που δεν μας επιτρέπεται. Είναι άλλο να εξετάζουμε δυσκολίες, προβλήματα, ποιος σύντροφος μπορεί και σε τι να συμβάλλει περισσότερο και πολύ διαφορετικό να καθορίζουμε όρια, αντοχές ευθύνες που μπορεί ο καθένας να αναλάβει.

Είναι, ίσως, και ένας εγωιστικός τρόπος αντίληψης που μας διαπερνά ορισμένες φορές όταν όλα τα αναλαμβάνουμε από τα πάνω «αφού δεν μπορεί κανένας άλλος, τα κάνω εγώ που μπορώ». Πρακτικά κανένας δεν μπορεί να «τα κάνει όλα», αφού κάθε χρέωση, καθήκον και μέτωπο δουλειάς θέλει χρόνο, δουλειά με το περιεχόμενο, εμπλοκή δυνάμεων, άρα προτιμάμε το πασάλειμμα για να πούμε ότι τα κάναμε παρά την ουσιαστική οργάνωση και καθοδήγηση. Την ώρα που υπάρχουν σύντροφοι που είναι και μπορούν να γίνουν πολύ καλύτεροι σε έναν τομέα δουλειάς, να ανοίξουν δρόμους που οι προηγούμενοι δεν καταφέραμε να ανοίξουμε. Το γεγονός ότι δεν είναι έτοιμοι δεν σημαίνει ότι εάν καθοδηγηθούν κατάλληλα και τους δώσουμε χρόνο δεν θα γίνουν ικανοί. Το σίγουρο είναι ότι με τον τρόπο δουλειάς «όλα από τα πάνω» ούτε οι χρεώσεις και τα μέτωπα προχωράνε, ούτε στελέχη αναδεικνύονται, ούτε ωριμάζει η κομματική οργάνωση.

Η συνολική καθοδηγητική μας φροντίδα μπορεί και πρέπει να εξασφαλίζει την πεποίθηση ότι μπορούμε και θα τα καταφέρουμε. Η ιστορία του Κόμματος έχει παραδείγματα με συντρόφους που μπορεί να μην ήταν πολύ διαβασμένοι και έμπειροι αλλά ήταν πεισμένοι για τον σκοπό της εργατικής εξουσίας και το άδικο του καπιταλισμού, που ανέλαβαν σημαντικές αποστολές και τα κατάφεραν να φτιάξουν μια ΚΟΒ, ένα σωματείο, έναν κομματικό πυρήνα σε ένα εργοστάσιο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και διάβασαν και απέκτησαν πείρα. Αυτό το καθήκον σήμερα, δηλαδή η αποστολή του κάθε κομμουνιστή να φτιάξει μια ΚΟΒ, έναν πυρήνα, ένα σωματείο σε αρκετές περιπτώσεις όχι μόνο δεν τίθεται, αλλά «πνίγεται» από έναν γενικό, στεγνό, άτολμο καμιά φορά τρόπο καθοδήγησης.