Να δεις τους χιλιάδες μουσαφιρέους σου που ήρθαν από όλη την Ελλάδα να σου κάνουν συντροφιά.

Θα σου 'λειψαν οι άνθρωποι.

Καλή η παρέα με τους αετούς, τα γεράκια και τ' αγρίμια.

Πάντα σου άρεσε.

Αλλά και πάντα ήθελες να 'χεις δίπλα σου ανθρώπους.

Τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου.

Αυτούς που πολύ αγάπησες και ξόδεψες, για το καλό τους, όλη σου τη ζωή.

Α, και να 'βλεπες...

Το κόκκινο ασκέρι που τραβάει τη στριφτή χωματένια ανηφόρα.

Κατεύθυνση και προορισμός το ξέφωτο, πυξίδα σταθερή.

Τις σημαίες του ΚΚΕ ν' ανεμίζουν στο φύσημα του βουνίσιου αγέρα.

Ναι, οι σημαίες με αξεθώριαστα τα σύμβολα, με το σφυροδρέπανο.

Α, και να 'κουγες...

Η βοή των συνθημάτων, ν' αντιλαλεί στα ρουμάνια.

«90 χρόνια αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», «Τιμή και δόξα στον καπετάνιο Γιώτη».

Μπροστά τραβούν οι γέροντες.

Νάτος, ο μπάρμπα - Γιώργος.

Τον θυμάσαι;

Εκείνος, βρε, ο Τρικαλινός, που γνώρισες στη φυλακή.

Ξεπέρασε τα 80 χρόνια ζωής κι ας τον έκαναν «μισό άνθρωπο» οι «τριψιλίτες», φορτώνοντάς τον με πολλά «σακατλίκια» κι αμέτρητα «ζαράλια».

Αγκομαχάει, αλλά δε σταματάει.

Νάτη, η Μαρία.

Εκείνη, ντε, από την Καρδίτσα.

Η κοντοχωριανή, που κάθε φορά που πάγαινες στη Θεσσαλία ζήταγες να τη δεις.

Και, σαν ερχόταν, την έπαιρνες παράμερα, για «μασλάτι».

Λέγατε τα δικά σας από τα παλιά.

Από τις μέρες της Αντίστασης, του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, από τα κοινά βάσανα στις φυλακές, στις εξορίες, στην προσφυγιά.

Γερόντισσα στα χρόνια, νέα στην καρδιά.

Σαν «ζλάπι» ανεβαίνει την ανηφόρα.

Ηρθε και ο Αντώνης.

Πώς έφθασε ως εδώ ο Αντώνης;

Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τη θέληση του ανθρώπου...

Ε, ρε καπετάνιο, και να τους έβλεπες...

Σφρίγος, ορμή, πίστη, αποφασιστικότητα!

Θυμάσαι που είχαν υποσχεθεί «άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες»;

Το 'παν και το 'καναν...

Εμ πώς λες ότι θέριεψε, πάλι, η ΚΝΕ και τροφοδοτεί, συνεχώς, με νέο αίμα το Κόμμα;

Πώς λες ότι γίνονται οι ταξικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, οι ξεσηκωμοί στα πανεπιστήμια;

Πώς λες να ήρθε αυτό το 8,2% στις εκλογές;

Στο μέρος που εσύ επέλεξες, φεύγοντας, να πας.

Να πάρουμε κλεφτές ματιές από τ' αγνάντιο σου.

Προσκυνητές στον τάφο σου.

Δίνουμε ξανά τον όρκο, που δώσαμε πριν τρία χρόνια, όταν σε ξεπροβοδούσαμε:

Αϊντε καπετάνιο στο καλό κι εμείς ακολουθούμε

στα βήματα που χάραξες ψηλά στα κορφοβούνια

με συντροφιά τους αετούς και βοηθούς τ' αγρίμια.

Στον Αϊ-Λια που θ' αγρυπνάς θωρώντας στο αγνάντιο,

να 'χεις την έγνοια σου σε μας.