Ο κ. Βελτρόνι, ο «κεντροαριστερός» αντίπαλος του Μπερλουσκόνι στις τελευταίες εκλογές στην Ιταλία, ήταν ο εκ δεξιών παρακαθήμενος του Πρόντι, όταν το 1996 ο «κεντροαριστερός» σχηματισμός της «Ελιάς» αναδείχτηκε κυβέρνηση στην Ιταλία. Τότε, δηλαδή, που ο ΣΥΝ και η «Αυγή», έβλεπαν την «κεντροαριστερά» σαν «κλάδο ελπίδας» για την Ευρώπη, ενώ το μονίμως «δογματικό» ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι «οι εξελίξεις στην Ιταλία θα αποδείξουν σε όσους καλόπιστους διατηρούν επιφυλάξεις περί τίνος πρόκειται (καθώς) ο συνασπισμός της "Ελιάς" στηρίχτηκε από ισχυρές δυνάμεις του κεφαλαίου»...

*

Μετά, λοιπόν, τις διάφορες κυβερνήσεις της «κεντροαριστεράς» στην Ιταλία και όχι μόνο από τη δεκαετία του '90, ήρθε η ώρα της αποτίμησης του ρεύματος του «Ιστορικού συμβιβασμού».

Η πολιτική «προσφορά» του ρεύματος που ξεκίνησε ως «ευρωκομμουνισμός», που πορεύτηκε ως μεταλλαγμένη «Αριστερά» και που κατέληξε να δηλώνει ότι «σήμερα μια αριστερή, εναλλακτική, αντικαπιταλιστική λύση δεν μπορεί να στηρίζεται στην αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας αλλά και στα θέματα του περιβάλλοντος και εκείνων των δικαιωμάτων των γυναικών και των ομοφυλόφιλων» (Φ. Μπερτινότι), είναι πλέον προφανής: Πλήρης παράδοση των λαϊκών στρωμάτων της Ιταλίας στον πολιτικό σκοταδισμό.

*

Αλλωστε, ο κ. Βελτρόνι δεν παρέλειψε να στρώσει το δρόμο του Μπερλουσκόνι ακόμα και την ύστατη ώρα με «ευρωκομμουνιστικά» άνθη:

Η «πάλη των τάξεων» είναι μια «εξαιρετικά πεπαλαιωμένη προσέγγιση», όπως έλεγε προεκλογικά... Συνεπώς και αφού «οι πρώτοι που - όπως πρόσθετε - δεν αντιλαμβάνονται τον εργοδότη τους ως "αφεντικό" είναι οι μισθωτοί των μικρών επιχειρήσεων», ήταν απολύτως λογικό να χρίσει επικεφαλής του «κεντροαριστερού» συνδυασμού του στη Βενετία τον επικεφαλής της ομοσπονδίας των βιομηχάνων της μεταλλουργίας!

*

Φυσικά, ο χαρακτήρας της κεντροαριστεράς δεν είναι αποκλειστικά ιταλικό «φρούτο». Αυτό το πολιτικό μόρφωμα, το συνονθύλευμα της παντελώς πλέον εξωνημένης σοσιαλδημοκρατίας με ό,τι απέμεινε ως «αριστερό κερασάκι» από τον «ευρωκομμουνισμό», αποτελεί βασικό διαχειριστή των πολιτικών υποθέσεων της ολιγαρχίας και συστατικό στοιχείο του διπολισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

*

Στα ελληνικά πράγματα, από τη δεκαετία του '70, ο βασικός «αντιπρόσωπος» του «ευρωκομμουνισμού» υπήρξε το τότε λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού», μετεξέλιξη του οποίου συνιστά ο σημερινός ΣΥΝ.

Είχαμε, λοιπόν, την ευκαιρία να μεταφερθούν και στη χώρα μας οι «ευρωκομμουνιστικές» αναλύσεις για το «ξεπερασμένο» της μαρξιστικής θεωρίας περί της πάλης των τάξεων, για το «δογματισμό» που αποπνέουν οι θέσεις για την ανατροπή της αστικής τάξης από το οργανωμένο προλεταριάτο και τους συμμάχους του, να παρακολουθήσουμε όλες τις υποκλίσεις των υποτιθέμενων «Αριστερών» στην «αστική νομιμότητα» και στο «δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό», όπου «δημοκρατικός δρόμος» η αποθέωση του αστικού κοινοβουλευτισμού και «σοσιαλισμός» η διαχείριση του καπιταλισμού με «ευαισθησία...

*

Η δεκαετία του '90 υπήρξε κομβική περίοδος για τους πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές», οι οποίοι αφού πανηγύρισαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, βρήκαν θέση στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, συμμετέχοντας ή στηρίζοντας τις 13 από τις 15 κυβερνήσεις των τότε κρατών - μελών της ΕΕ, παρέχοντας τα αναγκαία πειστήρια «ανθρωπισμού», όταν η τελευταία εφάρμοζε το Μάαστριχτ, θέσπιζε τη Λευκή Βίβλο και βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία...

*

Η περίοδος της «κεντροαριστεράς» αυτής της γνήσιας μετεξέλιξης του «ιστορικού συμβιβασμού» και της μετουσίωσης του «ευρωκομμουνισμού» σε κυβερνητική δύναμη, οδήγησε στον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, στον Σαρκοζί στη Γαλλία, στην εκλογική συρρίκνωση της Αριστεράς στην Ισπανία.

Ειδικά στην Ιταλία μιλάμε για:

• Μια «κεντροαριστερά» που διαλαλούσε ότι ο διεφθαρμένος Κράξι «είναι μέλος της κληρονομίας της» (!) και είχε επικεφαλής της τον Πρόντι, έναν πρώην υπουργό του ...Αντρεότι, δηλαδή των άλλων διεφθαρμένων, των χριστιανοδημοκρατών.
• Μια «κεντροαριστερά» που με τον Πρόντι πρόεδρο της ΕΕ και τον Ντ' Αλέμα πρωθυπουργό της Ιταλίας βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, παραχωρώντας ως ορμητήριο του ΝΑΤΟ τη βάση του Αβιάνο.
• Μια «κεντροαριστερά» που είχε το 1996 υποστηρικτή της τον Ανιέλι, γιατί - όπως έλεγε ο μεγιστάνας - αυτή ήταν που έκανε τη «βρώμικη δουλειά» στο Ασφαλιστικό, στο συνταξιοδοτικό, στις εργασιακές σχέσεις.
• Μια «κεντροαριστερά» που το 2006 κατέβηκε με πρώτο προπαγανδιστή του προγράμματός της τον πρόεδρο της ΦΙΑΤ και επικεφαλής του συνδέσμου των Ιταλών βιομηχάνων.
• Μια «κεντροαριστερά» που, όταν οι Ιταλοί βγήκαν στους δρόμους, μετά την απαγωγή της Ιταλίδας δημοσιογράφου στη Βαγδάτη, ζητώντας την επιστροφή των Ιταλών στρατιωτών από το Ιράκ, τάχθηκε παρά τω πλευρώ του Μπερλουσκόνι.
• Μια «κεντροαριστερά» που έκλεινε την πόρτα στον ικέτη Οτσαλάν και βύθιζε τα καρυδότσουφλα των μεταναστών από την Αλβανία και γέμιζε την Αδριατική με πτώματα, για να εμποδίσει την είσοδό τους στην Ιταλία.
• Μια «κεντροαριστερά» που οδήγησε πάνω από 5 εκατ. εργάτες, συνταξιούχους, άνεργους να ψηφίσουν σε ποσοστό 75% τη σταδιακή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από το 2008 έως το 2013 από τα 57 στα 61 έτη για τους εργάτες και στα 62 για τους αυτοαπασχολουμένους!

*

Να, το μοντέλο της «Αριστεράς» που ζητούσε την ψήφο των Ιταλών στις τελευταίες εκλογές. Η επικράτηση, επομένως, του Μπερλουσκόνι και των φασιστών στην Ιταλία, μόνο ανεξήγητη δεν είναι...