Κάθε χρόνο και πιο αλαζονική, πιο ωμή υπέρ της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και της συνολικής πολιτικής της ΝΔ, εμφανίζεται η ΔΑΠ - ΝΔΦΚ στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που παραχωρεί εν όψει των φοιτητικών εκλογών. Φέτος, μίλησαν για το...«φαινόμενο ΔΑΠ», που παραμένει πρώτη δύναμη για πάνω από είκοσι χρόνια.

Χτες, οι εκπρόσωποί της δήλωσαν ότι η ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει «την απαίτηση των φοιτητών να προωθηθούν πρωτίστως η αξιολόγηση και οι μεταρρυθμίσεις στην πράξη». Ομολόγησε ωμά και κυνικά ότι ψήφος στη ΔΑΠ σημαίνει στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, ότι είναι ψήφος «υπέρ της αξιολόγησης», της «οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας», της «αναθεώρησης του άρθρου 16». Στήριξη, δηλαδή, της πολιτικής που βάζει θηλιά στο λαιμό των φοιτητών και των οικογενειών τους, που υποβαθμίζει παραπέρα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Και δε διστάζει να ζητήσει μέσα από τις εκλογές, τη συγκατάθεση των φοιτητών συνολικά υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής.

Ετσι, ζητάει μεν την ψήφο των φοιτητών και σπουδαστών, αλλά τους θέλει εγκλωβισμένους στον ατομισμό και υποταγμένους, μακριά από κάθε είδους διεκδίκηση. Γι' αυτό ακολουθεί και την πρακτική των «εξυπηρετήσεων» και των πελατειακών σχέσεων. Αλήθεια, η ΔΑΠ δεν είναι αυτή που καλεί τους φοιτητές να την ψηφίσουν, επειδή προσφέρει γραμματειακή υποστήριξη, διασκέδαση και «παρέα»; Η ΔΑΠ δε βλέπει τους φοιτητές σαν «κουκιά» υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής και μετά την αποχώρηση από την κάλπη, διαλαλεί ότι οι μαζικές διαδικασίες (π.χ. συνελεύσεις, κινητοποιήσεις) είναι για τους γραφικούς και «ταράζουν» την ηρεμία των ιδρυμάτων;

Δήλωσαν ακόμα ότι η ΔΑΠ είναι ...«εγγύηση» της ομαλότητας και του ήπιου κλίματος στις σχολές. Από τη συνέντευξη Τύπου αναδείχτηκε και από ποιον πραγματικά «βρίσκει το μάστορά της» η ΔΑΠ, και κατ' επέκταση η κυβερνητική πολιτική. Ομολογήθηκε με παράπονο και αγωνία ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν προχωρήσει. Μίλησαν για «επαναστάτες υπέρ της στασιμότητας» και για «στείρα άρνηση», «φωτογραφίζοντας» το μαζικό φοιτητικό κίνημα, που με τις δυναμικές πρωτοβουλίες της ΠΚΣ, έχει ακυρώσει στην πράξη πλευρές των «μεταρρυθμίσεων». Αυτό φοβούνται όπως ο «διάολος το λιβάνι»: Την κατάργηση του νόμου - πλαισίου στην πράξη από ένα οργανωμένο κι ανυπότακτο φοιτητικό κίνημα που συμπορεύεται με το εργατικό και όχι τις προτάσεις «στρογγυλοποίησης» των μεταρρυθμίσεων, όπως αυτές έγιναν από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ και υιοθετούνται από τις αντίστοιχες δυνάμεις στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ.

Με φράσεις όπως «στείρα άρνηση» θέλουν να κρύψουν ότι η Πανσπουδαστική ΚΣ έχει ολοκληρωμένη πρόταση για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα στα ιδρύματα, με την επιστήμη και την έρευνα στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Θέλουν να την κρύψουν ακριβώς επειδή είναι τέτοια. Εννοούν ότι υπάρχει και «γόνιμη» άρνηση, μάλλον αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέθεσε στη Βουλή τις θέσεις του για το νόμο - πλαίσιο ως τροπολογίες, που στην ουσία δε συγκρούονταν με τις κατευθύνσεις της ΕΕ ή ίσως αυτή των ΕΑΑΚ που ευνοούν την κρίση στο φοιτητικό κίνημα με τον «παραταξιακό» συνδικαλισμό, για να μπορεί να έρχεται η ΔΑΠ μετά να μιλάει για «ομαλότητα» στις σχολές. Δηλαδή, φαίνεται ότι αυτό που τσούζει τη ΔΑΠ είναι η σύγκρουση συνολικά με την πολιτική που πρεσβεύουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - βιομήχανοι κι όχι η... «γόνιμη άρνηση».

Πραγματικά, πρόκειται για «φαινόμενο ΔΑΠ»: Εκπρόσωποι μιας φοιτητικής παράταξης να μιλούν πιο ωμά κι από επιχειρηματίες. Να εμφανίζονται «κυβερνητικότεροι της κυβέρνησης». Οσοι θέλουν τους φοιτητές κομπάρσους και τα πανεπιστήμια «μαγαζάκια» των πολυεθνικών δεν έχουν καμία θέση στο φοιτητικό κίνημα!

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι πρόταση διακυβέρνησης και διαχείρισης. Το ΚΚΕ δεν παλεύει να αλλάξει απλά πρόσωπα η κυβέρνηση, αλλά για να αλλάξει χέρια η εξουσία. Αυτά υπογράμμισε μεταξύ άλλων η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας την Κυριακή το απόγευμα σε μεταπτυχιακούς φοιτητές για την πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ.

Οπως επισήμανε, τα δύο μεγάλα κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όταν διαμορφώνουν θέσεις και μέτρα, δεν έχουν στο μυαλό τους τους εργαζόμενους και τις λαϊκές ανάγκες, αλλά τα μονοπώλια. Αναφερόμενη στο τι σημαίνει η έρευνα και η επιστήμη να υπηρετούν τα κέρδη των μονοπωλίων, είπε πως στο καπιταλιστικό σύστημα η γνώση θεωρείται κάτι το παροδικό, το βραχύβιο και άρα άχρηστη, ενώ το ζητούμενο είναι οι δεξιότητες, οι επικοινωνιακές ικανότητες και το κυνήγι των ευκαιριών. Εξήγησε ότι το κεφάλαιο χρειάζεται πολύ λιγότερους επιστήμονες σε σχέση με το παρελθόν. Λόγω της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, των νέων τεχνολογιών, χρειάζονται λιγότεροι υψηλά ειδικευμένοι εργαζόμενοι. Γι' αυτό όλες οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση οδηγούν στη δημιουργία μιας ευπροσάρμοστης εργατικής τάξης, υπηρετούν την κινητικότητα στην εργασία ανάλογα με την ανισορροπία στην καπιταλιστική παραγωγή.

«Είναι προοδευτικό να αρνείσαι την επιστήμη και την αλήθεια; Είναι πρόοδος να πατεντάρεται η γνώση από τις πολυεθνικές και να αξιοποιείται αποκλειστικά από τους ιδιοκτήτες της; Είναι πρόοδος να χρειάζονται λιγότεροι επιστήμονες, να ζούμε ανυπεράσπιστοι από τα καιρικά και φυσικά φαινόμενα, όπως οι άνθρωποι των σπηλαίων; Είναι προοδευτικό να εργαζόμαστε περισσότερο;», είπε χαρακτηριστικά.

Απευθυνόμενη στους νέους επιστήμονες, είπε, ότι «εσείς έχετε δύο λόγους να υιοθετήσετε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ». Ο πρώτος είναι, ότι δεν είστε παιδιά τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων, είστε παιδιά εργαζομένων και κάποιοι από σας είστε κι οι ίδιοι εργαζόμενοι και μάλιστα με τις πιο άσχημες εργασιακές σχέσεις. Ο δεύτερος είναι, ότι σαν επιστήμονες οφείλετε να συνταχτείτε με τη μόνη αλήθεια που αντανακλά την ανάγκη εξέλιξης της κοινωνίας. Σήμερα, οι σχέσεις παραγωγής είναι εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, απαιτείται κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, χρειάζεται η εργατική τάξη να έχει και την οικονομική εξουσία, η πολιτική εξουσία μόνο δεν αρκεί.

«Μην πιστεύετε σε Μεσσίες», είπε η Ελ. Μηλιαρονικολάκη. «Μόνο στις δικές σας δυνάμεις, ενωμένες με την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Η πρόταση του ΚΚΕ απαιτεί την καθημερινή δράση, πρωτοβουλία και ενεργητικότητα του λαού», κατέληξε.