Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Η αστική τάξη και εδώ - όπως ήδη κι αλλού - δηλώνει ευθέως πως αναζητά λύσεις που να εκτονώνουν τη λαϊκή οργή. Κι αυτές τις λύσεις δεν τις αναζητά, βεβαίως, σ' αυτό που χαρακτηρίζει «σοσιαλιστική λύση του παρελθόντος», αλλά στη συγκρότηση μιας «νέας κοινωνικής πλειοψηφίας» που θα «αποκηρύσσει» το νεοφιλελευθερισμό, χωρίς να θίγει την αγορά. Κάνει, μάλιστα, καθαρό ότι βιάζεται.

Το αίτημα των αστών βρίσκει γρήγορη ανταπόκριση και εδώ όπως και αλλού, όπου συγκροτούνται με διάφορες μορφές οι λεγόμενες δημοκρατικές λύσεις. Πρόκειται για λύσεις στο πρόβλημα της διακυβέρνησης ώστε να μη δημιουργούνται σοβαρές απειλές - αναταράξεις στην οικονομική βάση.

Μέσα από την απόφαση του συνεδρίου του ο ΣΥΝ επιχειρεί να συγκεράσει και τη λαϊκή οργή και το αίτημα των αστών. Απαντά στα λαϊκά στρώματα ότι θέλει να πάει ως και το σοσιαλισμό και συμπληρώνει - για την αστική τάξη - ότι αυτός ο δρόμος θα διανυθεί «με δημοκρατία και ελευθερία». Η συμπλήρωση κρίνεται αναγκαία ως διαβεβαίωση στους αστούς ότι δεν πρόκειται να βρεθούν αντιμέτωποι με βίαιες καταστάσεις. Και για να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνείας, ξορκίζει τα «παρωχημένα πρότυπα σοσιαλισμού», τονίζει έντονα την «ευρωπαϊκή προοπτική», δηλαδή το αδιατάραχτο της σχέσης με την ιμπεριαλιστική ένωση, και ούτε λίγο - ούτε πολύ υπόσχεται «μετασχηματισμό του κράτους». Τι σοσιαλισμός θα είναι αυτός όπου οι αστοί θα παραδώσουν το κράτος τους στο μετασχηματισμό του και θα υπάρξει ως μετασχηματισμένο προς σοσιαλιστικό «με δημοκρατία και ελευθερία κράτος» μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό μόνο όσοι ποντάρουν στον ΣΥΝ ως το άλογο που σώζει την κούρσα μπορούν να το γνωρίζουν.

Πιο πεζός ο Πρετεντέρης, του ΔΟΛ, βλέπει στην εξέλιξη το μερεμέτισμα που χρειάζεται το σύστημα και δίνει την έγκρισή του στον ΣΥΝ ως τον σίγουρο ότι θα κάνει τη δουλειά.

Σε μια τέτοια αδειοδότηση συγκλίνουν ευθέως πλέον και τα άλλα συγκροτήματα. Η πλευρά Μπόμπολα βλέπει στις εξελίξεις στον ΣΥΝ την έξοδο από το μεταπολιτευτικό μοντέλο. Η «Ελευθεροτυπία» πανηγυρίζει που το δικό της κόμμα αναδεικνύεται επιτέλους ως η απάντηση στο αίτημα για αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό.

Τι λείπει από τη σούπα που ανακατεύεται; Η ταξική πάλη που παίρνει κάθε μέρα και πιο άγρια μορφή. Λείπει η ανάγκη των εργατών να μπει τέλος στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Οπως λείπει και η προβολή της λύσης της δικής τους εξουσίας, των εργατών, ως πραγματικής διεξόδου για να πάρει ένα τέλος η βαρβαρότητα.

«Ωδινεν όρος και έτεκε μυν», εντέλει το πράγμα με το παλιό που ποντάρει σε μια ηλικιακή εναλλαγή για να περάσει ως νέο. Αυτό δε σημαίνει πως είναι αδιάφορη η εξέλιξη περί τον ΣΥΝ, καθώς αφορά στη ζωή πραγματικών ανθρώπων.

Οπως το 1981 δε σηματοδότησε την αλλαγή που είχε ανάγκη η εργατική τάξη, αλλά την παράταση βίου σε ένα σύστημα που και τότε ήθελε ανατροπή, έτσι και τώρα ψήνεται ένας νέος εγκλωβισμός - ίσως και με χειρότερους όρους - καθώς πλέον από θέσεις μιας κραταιάς δεξιάς μετατόπισης ονομάζουν βήμα προς το σοσιαλισμό ευθέως τη διαχείριση της αγοράς και του κράτους της.

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν αντιμετωπίζεται με ανακάτεμα της πολιτικής σούπας. Το αίτημα για λαϊκή εξουσία επί μιας λαϊκής οικονομίας παραμένει κυρίαρχο. Κι αυτό συνιστά πράγματι ηγεμονικό πρόταγμα για όποιον μιλά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Ο,τι άλλο παραμένει απλά αντίπαλο.