Associated Press

Πολλές από τις επιθέσεις σε πλατείες με θύματα αμάχους αποδεικνύεται ότι είναι έργο των ταγμάτων θανάτου που μισθοδοτούν οι ΗΠΑ

Μια, σχετική πάντα, «ηρεμία», η οποία χρησιμοποιήθηκε πολλάκις από τους Αμερικανούς αξιωματούχους, για να στοιχειοθετήσουν την υπόθεση «πρόοδος στην ασφάλεια στο Ιράκ».

Μια πρόοδος που συνίσταται κυρίως στην αισθητή μείωση των απωλειών μεταξύ των κατοχικών στρατευμάτων, εξαιτίας της περιλάλητης νέας «στρατηγικής», δηλαδή της αποστολής ενισχύσεων των αμερικανικών κατοχικών στρατευμάτων.

Μια «πρόοδος» πολύ εύθραυστη. Τόσο που μπορεί να θρυμματιστεί ανά πάσα στιγμή και ειδικά στην περίπτωση που το μέτωπο με τον Ιράν ανοίξει, προοπτική που έχει ειδικό βάρος στα σχέδια των αμερικανικών επιτελείων.

Μια πρόοδος που κατά τους Αμερικανούς αξιωματούχους αποτελεί επιτυχία της διαβόητης νέας «στρατηγικής που δείχνει να έχει συντριπτικά αποτελέσματα», όπως μας διαβεβαίωσε πρόσφατα και ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσένι που «στοιχημάτισε» κιόλας ότι το «Ιράκ θα κυβερνάται μόνο του μέχρι το τέλος της θητείας» του, δηλαδή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα.

Μια προσεκτικότερη ματιά όμως όσον αφορά στη νέα στρατηγική ίσως δώσει απαντήσεις όχι ως προς τις βεβαιότητες του αντιπροέδρου αλλά ως προς τους στόχους της αμερικανικής πολιτικής και της στρατηγικής του στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους.

Η νέα στρατηγική περιλαμβάνει εκτός των σχεδίων για την εδραίωση των μηχανισμών για τη μακρόχρονη κατοχή και σχέδια προετοιμασίας ενός ενδεχόμενου πολέμου κατά του Ιράν, όπου οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις εντός του Ιράκ θα βρεθούν αντιμέτωπες όχι μόνο με ένοπλες σιιτικές ομάδες όπως αυτές του Στρατού Μαχντί του Μοχάμεντ Αλ Σαντρ, αλλά και από ομάδες εντός της αστυνομίας, του στρατού, του λαού ακόμη και πολιτικών ηγετικών στελεχών.

Οι προετοιμασίες αυτές αλλά και η προσπάθεια ελέγχου της ατραπού του Ιράκ επέβαλλαν τη σύσταση παραστρατιωτικών ομάδων, βασιζόμενες στα πρότυπα των «ταγμάτων θανάτου» που «άνθισαν» στη Λατινική Αμερική τις προηγούμενες δεκαετίες. Καθώς φαίνεται, πρόκειται για μια πιο σύνθετη εξέλιξη του «σχεδίου Σαλβαδόρ», που αποκάλυψαν ήδη από το 2004 ο Σέιμουρ Χερς στο New Yorker αλλά και το περιοδικό Newsweek, και αφορούσε τη σύσταση «Ειδικών Αστυνομικών Μονάδων», που δρούσαν υπό τις διαταγές του υπουργείου Εσωτερικών και ήδη έχουν κατηγορηθεί για μαζικές σφαγές αθώων Ιρακινών, βασανιστήρια και άλλες θηριωδίες.

Πληθώρα στοιχείων έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο χρονικό διάστημα εξαιτίας της μετατόπισης του κέντρου βάρους των επιθέσεων προς αυτές τις ομάδες. Οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις ήδη έχουν στρατολογήσει 192 σουνιτικές φατρίες και «τοπικές ομάδες πολιτών» ή σε απόλυτους αριθμούς, 77.500 σουνίτες παραστρατιωτικούς που δρουν σε έναν ικανοποιητικό αριθμό ιρακινών πόλεων, περιλαμβανομένων και πολλών περιοχών και περιχώρων της Βαγδάτης.

Οι μαχητές αυτοί, που κατά το τηλεοπτικό δίκτυο ABC μέχρι προσφάτως ήταν μέλη ένοπλων αντικατοχικών πυρήνων ή κατά τους βρετανικούς Τάιμς «έως πριν από 8 εβδομάδες ήταν μέλη της Αλ Κάιντα», λαμβάνουν μηνιαίως 300 δολάρια ως μισθό με αντάλλαγμα «τις επιθέσεις εναντίον μελών της Αλ Κάιντα», την εκκαθάριση βομβών στην άκρη του δρόμου ακόμη και περιπολίες όπως στην περίπτωση της «Ταξιαρχίας της Βαγδάτης» που αριθμεί μέχρι 4.000 μέλη. Σύμφωνα δε με τους βρετανικούς Sunday Times, εκτός των χρημάτων που λαμβάνουν μηνιαίως οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις τους τροφοδοτούν και με ειδικά οχήματα, στολές και αλεξίσφαιρα γιλέκα και εννοείται όπλα... Ομάδες με εξωτικά ονόματα όπως οι αρχικά αναφερόμενες ή οι «Ιππότες της Αμερίγια» ή «Φύλακες της Γκαζαλίγια» περιπολούν αλαζονικά στους δρόμους της Βαγδάτης και άλλων πόλεων, ντυμένοι με στολές παραλλαγής και εξοπλισμένοι με ΑΚ47 - καλάζνικοφ - που οι Αμερικανοί αρνούνται πεισματικά ότι τους τα έχουν προμηθεύσει. Ο Χάλα Τζαμπέρ σε άρθρο του στους Τάιμς αναφέρει ότι τα σημεία ελέγχου στην Αμερίγια, συνοικία στα δυτικά της Βαγδάτης, έχουν μετατραπεί σε πραγματικά φρούρια περιτριγυρισμένα από ανθεκτικά σε εκρήξεις τείχη.

Μια ακόμη διάσταση, όσον αφορά στη σύνθεση αυτών των παραστρατιωτικών ομάδων προσφέρουν οι McClatchy Newspapers, όπου αναφέρουν σε εκτενές τους άρθρο ότι όσοι τελικά έχουν «αγκαλιάσει την αμερικανική κατοχή» προέρχονται από την ανώτερη κοινωνική διαστρωμάτωση των Σουνιτών ηγετών φατριών αλλά και ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων που μέχρι λίαν προσφάτως φέρονταν ως «πιστοί του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και του Κόμματος Μπάαθ». Σήμερα, εμφανίζονται απολύτως εχθρικοί έναντι οποιωνδήποτε ένοπλων ομάδων, είτε σιιτικών είτε σουνιτικών που πραγματοποιούν επιθέσεις εναντίον των κατοχικών δυνάμεων και εννοείται εναντίον της ...«Αλ Κάιντα και του εξτρεμιστικού καθεστώτος της Τεχεράνης».

Αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικά μεγάλο τμήμα της σουνιτικής ελίτ, που έχει καθώς φαίνεται καταλήξει ότι για την αποκατάσταση της εξουσίας τους και την προάσπιση των συμφερόντων τους ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος είναι η συνεργασία τελικά με την κατοχική δύναμη, αυτή τη δύναμη που τους απομάκρυνε στα πρώτα στάδια του πολέμου κατά του Ιράκ. Οι σουνιτικές παραστρατιωτικές ομάδες έχουν συντεθεί εκτός της εξουσίας και του ελέγχου της κυβέρνησης του Ιράκ ακόμη και του νέου στρατού που έχουν στήσει οι ΗΠΑ και δεδομένου του γεγονότος ότι εκπαιδεύονται, χρηματοδοτούνται και ελέγχονται απολύτως από τις ΗΠΑ, τους κάνουν μισθοφόρους των ΗΠΑ και ελάχιστη διαφορά θα έχουν σε σύντομο χρονικό διάστημα από τους μισθοφόρους της Blackwater. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του στρατηγού Ρικ Λιντς στους New York Times όσον αφορά τους νέους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων: «Μας είπαν "σας μισούμε γιατί είστε οι κατακτητές αλλά μισούμε περισσότερο την Αλ Κάιντα και ακόμη περισσότερο τους Πέρσες"».

Το γεγονός αυτό αποτελεί αγκάθι στα πλευρά της κυβέρνησης του Ιράκ, σύμφωνα με τον βρετανικό Guardian και συμπυκνώνεται σε ένα βασικό ερώτημα που ταλανίζει μόνιμα τους κυβερνητικούς κύκλους: Μήπως οι Αμερικανοί πέτυχαν ένα βραχυπρόθεσμο όφελος στον τομέα της ασφάλειας, το οποίο όμως μακροπρόθεσμα θα έχει σημαντικό κόστος από μέρους των σουνιτικών παραστρατιωτικών ομάδων, οι οποίες ήδη απειλούν να κηρύξουν πόλεμο στις αντίστοιχες σιιτικές;

Από την πλευρά τους, Αμερικανοί αξιωματούχοι δε δείχνουν να απασχολούνται με λεπτομέρειες όπως οι ανησυχίες των δοτών πολιτικών, απλά αναφέρουν τα νούμερα που «ευημερούν», εννοείται για τις κατοχικές δυνάμεις, αφού κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί με τους Ιρακινούς. Απλά τονίζουν ότι μέχρι το τέλος του 2007 ο αριθμός των μελών των παραστρατιωτικών ομάδων ευελπιστούσαν ότι θα έφτανε στους 100.000. Γιατί όχι και ακόμη περισσότεροι;

Μέχρι στιγμής, όπως τονίζουν, η πολιτική αυτή αποδίδει για τα συμφέροντα του αμερικανικού κεφαλαίου, είτε με τους ρεπουμπλικάνους είτε με τους δημοκρατικούς. Εξάλλου, οι εκπρόσωποι του δικομματισμού στις ΗΠΑ έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να φύγουν από την περιοχή. Υποθάλπουν ένα εμφύλιο πόλεμο, ώστε να εξυπηρετηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά τους. Την ίδια στιγμή, η στροφή πολιτικής των αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων προς τη σουνιτική ελίτ, αλλά και το «πράσινο φως» που έδωσε στην Τουρκία για τις επιχειρήσεις στις κουρδικές περιοχές, μέχρι πρόσφατα ευνοούμενες των ΗΠΑ, σηματοδοτεί και την προετοιμασία του πολέμου κατά του Ιράν. Ετσι, οι παραστρατιωτικές ομάδες αποδεικνύεται, μέχρι νεωτέρας, ότι είναι το πιο «φονικό» εργαλείο για την πραγμάτωση αυτών των σχεδίων.