Αλήθεια, πού πήγε το δικαίωμα στην «πολυφωνία» που ευαγγελίζεται το εν λόγω σχήμα; Και ας μας πει επιτέλους τι είναι αυτή η πολυδιαφημιζόμενη πολυφωνία; Είναι μήπως η διατύπωση της ίδιας στοιχημένης άποψης με άλλα λόγια; Πώς αντιμετωπίζεται η αντιπαράθεση θέσεων στο βασίλειο της «πολυφωνίας»;

Η απάντηση πως κάθε διαφωνία με τον κοσμοπολιτισμό της Ρεπούση υποκρύπτει ταύτιση με ακροδεξιά αναθέματα αποτελεί από μόνη της τον ακρογωνιαίου λίθο του συντηρητισμού και της ισοπέδωσης των ιδεολογιών και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια πρακτική που εφαρμόζεται από τη δεκαετία του '90 τόσο από τις ΗΠΑ όσο κι από την ΕΕ, όταν, π.χ., ταυτίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με το ναζισμό και το φασισμό.

Μάλλον αποδεικνύεται πως τα όρια αυτής της «πολυφωνίας» δεν αντέχουν στην ιδεολογική αντιπαράθεση και στην ανατροπή τους γιατί στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τη μία και μόνη φωνή του κοσμοπολιτισμού, που ως διαφορετικότητα ορίζει και αντέχει μόνο τον εαυτό του. Πρόκειται για μια «μονοφωνική πολυφωνία» που απαιτεί οι λαοί να στρογγυλεύουν την ιστορία, τα λόγια, τις αντιπαραθέσεις τους με τη «νέα τάξη», τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον σε ένα ανώδυνο και συζητήσιμο σχήμα που βολεύει κάθε Αφέντη και δίνει μια ψευδή εικόνα της επαναστατικότητας σε κάθε Δούλο.

Αλήθεια, σε τι αποσκοπούν οι «εφετζίδικες» δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι εκείνοι θα ορκιστούν μόνο στην τιμή τους και η επιδεικτική αποχώρησή τους την ώρα του αγιασμού;

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σήμερα, ακολουθεί τις θρησκευτικές παραδόσεις ως μέρος πολιτισμικής παράδοσης της χώρας. Πολλοί δεν αποτολμούν τον πολιτικό γάμο, γιατί φοβούνται τον κοινωνικό αποκλεισμό ή την κριτική από την οικογένεια και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αποδέχονται το θρησκευτικό όρκο περισσότερο ως εθιμοτυπικό τελετουργικό παρά ως θρησκευτική ή μεταφυσική αναγκαιότητα. Συνεπώς, η επιδεικτική αποχώρηση από τη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας των βουλευτών δεν πλήττει ούτε το σύστημα, ούτε το δικομματισμό, ούτε την Εκκλησία. Επί της ουσίας δείχνει τον ελιτισμό ενός κόμματος απέναντι σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η ύπαρξη του οποίου χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο ντεκόρ για «άσκηση εναλλακτικών επαναστατικών γυμνασμάτων», για τη δημιουργία μιας εντύπωσης «διαφορετικότητας».

Ο ελιτισμός τιμωρεί τους «αδαείς» και τους «πληβείους», τους πολλούς και τους «μη εκλεκτούς», αλλά ταυτόχρονα τους χρειάζεται για να ξεχωρίζει η μοναδικότητά του, η οποία χρησιμοποιείται ως δικαιολογία στην επιβολή του ως εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Γι' αυτό κι ο ελιτισμός δείχνει τεράστια «ανοχή» αποκλειστικά και μόνο στη μοναδικότητά του.

Δηλαδή, στην κοινωνία της «διαφορετικότητας» που προτείνουν θα γίνεται δεκτό μόνο ό,τι αυτοί ορίζουν ως διαφορετικό κι εξαιρετικό; Πρόκειται για ένα ιδεολογικό νεφέλωμα που νομιμοποιεί μόνο ό,τι ορίζει κι εξυπηρετεί έναν κοσμοπολιτισμό ως διαφορετικότητα γι' αυτό και προτείνει παρελάσεις διδύμων παιδιών στην Αμερική, ή άλλες ατόμων με την όποια σεξουαλική προτίμηση στο βωμό του θεάματος και του ευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας. Οποιαδήποτε άλλη συλλογική μορφή έκφρασης που μπορεί εν δυνάμει να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά και να διασώζει και να διαιωνίζει την ιστορική μνήμη την αποκαλούν εθνικιστική ή συντηρητική, και ζητούν τη «διά ροπάλου» κατάργησή τους. Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν οι ίδιοι μια εναλλακτική μορφή μαζικής συμμετοχής για να γιορτάζεται η Αντίσταση του ελληνικού λαού έναντι του ναζισμού; Πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τις παρελάσεις του ΕΛΑΣ κατά την είσοδό του στις περιοχές που απελευθέρωνε; Μήπως αποτελούσαν κι αυτές δείγμα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας;

Ο πολιτικός ελιτισμός υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία το καλύτερο όχημα για τη διαιώνιση του καπιταλισμού στην πιο ακραία του μορφή. Σε τι διαφέρει η ισοπέδωση της «καθαρότητας» που αναβιώνουν τα σύγχρονα ακροδεξιά ιδεολογήματα από αυτή που διατυμπανίζει η «πολυφωνία», η «ανοχή», η «διαφορετικότητα» σχημάτων τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα: Αντικαθρεφτίσματα του ίδιου νομίσματος...

«Οσο πιο γρήγορα η Τουρκία εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το Πρωτόκολλο της Αγκυρας έναντι της Κύπρου, τόσο το καλύτερο», δήλωσε ο επίτροπος, αρμόδιος για τη Διεύρυνση της ΕΕ, Ολι Ρεν, σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε χτες στο κοινοτικό δελτίο «EurActiv».

Λίγες εβδομάδες πριν τη δημοσιοποίηση της τακτικής έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόοδο της Τουρκίας, ο επίτροπος Ολι Ρεν επισημαίνει ότι η χώρα ξεπέρασε τη συνταγματική κρίση, μετά τη δημοκρατική εκλογή του νέου προέδρου και της νέας κυβέρνησης.

Ο Ολι Ρεν τονίζει ότι προτεραιότητα για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί τόσο ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας, όσο και η εκπλήρωση των υποχρεώσεών της σε διεθνή θέματα, όπως είναι το ζήτημα της Κύπρου. «Είναι γνωστές οι υποχρεώσεις της Τουρκίας έναντι της Κύπρου, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Αγκυρας. Καλούμε την Τουρκία να σεβαστεί τις υποχρεώσεις της και όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο», ανέφερε ο επίτροπος.

Ακόμη, ο Ολι Ρεν αναγνωρίζει ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και η συνταγματική μεταρρύθμιση αποτελούν προτεραιότητες για τη νέα κυβέρνηση της χώρας. Ωστόσο, ο επίτροπος επισημαίνει την ανάγκη μεταρρύθμισης στον τομέα της ελευθερίας της έκφρασης και κυρίως την ανάγκη αναθεώρησης του Αρθρου 301 του ποινικού κώδικα, περί «προσβολής της τουρκικής ταυτότητας». «Η ελευθερία της έκφρασης, αποτελεί την πρώτη και βασική προτεραιότητα, καθώς ενισχύει τη λειτουργία μιας ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας», τονίζει ο Ολι Ρεν.

Επιπλέον, ερωτηθείς για τη «σκεπτικιστική» στάση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ως προς την ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας, υπογραμμίζει ότι όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες κληθούν να αποφασίσουν για την ένταξη της Τουρκίας, η χώρα θα έχει «μεταμορφωθεί». «Η Τουρκία θα προσχωρήσει στην ΕΕ υπό ορισμένες προϋποθέσεις και όταν συμμορφωθεί με τις αρχές και τη νομιμότητα της ΕΕ», διευκρινίζει ο Ολι Ρεν και συμπληρώνει ότι πρόκειται για ένα «μακρύ και δύσκολο ταξίδι».

Σύμφωνα με τον επίτροπο, η σταδιακή προσχώρηση της Τουρκίας, αλλά και των βαλκανικών χωρών στην ΕΕ, θα βοηθήσει την Ενωμένη Ευρώπη να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά προκλήσεις όπως η ενεργειακή ασφάλεια, οι κλιματικές αλλαγές, η διασυνοριακή εγκληματικότητα, ο γηράσκων πληθυσμός και ο οικονομικός ανταγωνισμός.