Προσωπικές επιθέσεις, ύβρεις, κατηγορίες, φραστικές αντεγκλήσεις και απειλές. Οσο πλησιάζει η 11η του Νοέμβρη, μέρα εκλογής του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ, η σύγκρουση ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα φουντώνει. Η αντιπαλότητα, όμως, ανάμεσα στις εσωκομματικές φατρίες είναι πλαστή αφού δεν έχει ιδεολογικά και προγραμματικά χαρακτηριστικά και περιορίζεται στο «ξεκατίνιασμα» των τηλεοπτικών παραθύρων. Οι τρεις υποψήφιοι πρόεδροι και τα επιτελεία τους επιχειρούν πίσω από τις προστριβές να κρύψουν ότι όλοι τους είναι «πρεσβευτές» της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, οι οποίοι σήμερα διεκδικούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και αύριο θα ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού για να ανακαταλάβουν τον κυβερνητικό θώκο και να την εφαρμόσουν.

Στις 38 μέρες των εσωκομματικών διεργασιών δεν υπήρξε ούτε ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που να τολμήσει έστω και φραστικά να αμφισβητήσει το πρόγραμμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή, εντελώς υποκριτικά η συντριπτική πλειοψηφία των κομματικών αξιωματούχων και οι τρεις υποψήφιοι «ηγήτορες» συμμετέχουν στη συντονισμένη επιχείρηση παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων για τη δήθεν ...«αριστερή στροφή» του ΠΑΣΟΚ. Χρησιμοποιώντας ψευδεπίγραφες «αριστερές πλατφόρμες», επιχειρούν να συγκαλύψουν ότι ο πυρήνας της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ παραμένει αναλλοίωτος και σταθερά προσηλωμένος στις κατευθύνσεις και τις επιταγές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της «στρατηγικής της Λισαβόνας», της ΟΝΕ, του Μάαστριχτ.

Ολοι μαζί δηλώνουν ότι θέλουν ένα ΠΑΣΟΚ που θα «αγωνίζεται» με «σταθερότητα» και «συνέπεια» για την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Ολοι μαζί «εξυμνούν» την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και φροντίζουν να θυμίζουν την ανάγκη τήρησης της «δημοσιονομικής πειθαρχίας». Τις ίδιες θέσεις παρουσιάζουν όταν τάσσονται υπέρ των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό και στην Παιδεία. Τα «μοντέλα ανάπτυξης» που προτείνουν είναι δομημένα πάνω στην ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και συνοδεύονται από τις απαραίτητες προτάσεις που ζητά το μεγάλο κεφάλαιο για νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Ο «νέος πατριωτισμός» που εξαγγέλλουν είναι συνέχεια της εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησαν, διεκδικώντας σήμερα ακόμα πιο «ενεργό ρόλο» της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για να ανοίξουν οι δρόμοι της ντόπιας πλουτοκρατίας για διείσδυση σε νέες αγορές.

Αυτή την ταξική πολιτική, που χτυπάει κάθε εργασιακό και λαϊκό δικαίωμα και συνδράμει τα μέγιστα στην ενίσχυση της κερδοφορίας των πολυεθνικών ομίλων, εκφράζουν με πλήρη σύμπνοια ο Γ. Παπανδρέου, ο Ε. Βενιζέλος και ο Κ. Σκανδαλίδης και, με αφορμή τις εσωκομματικές διαδικασίες, επιχειρούν να υφαρπάσουν τη «λαϊκή συγκατάθεση» για τη συνέχισή της. Δηλώνουν τάχα ότι σ' αυτή τη «νέα», «σοσιαλιστική» και «προοδευτική πορεία» του ΠΑΣΟΚ θέλουν τον πολίτη «ενεργό» για να γίνει πράξη η «συμμετοχική δημοκρατία». Το εφεύρημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» υπηρετεί το στρατηγικό στόχο της σοσιαλδημοκρατίας να εξαντλείται μπροστά στην εκάστοτε κάλπη η λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποτρέπονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις και οι ταξικοί αγώνες για τη διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής.

Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τρέφουν καμιά αυταπάτη για την πορεία του ΠΑΣΟΚ, αφού όποιος αρχηγός και αν προκύψει θα συνεχίσει να υπηρετεί το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει τη φτώχεια, την ανεργία και παραδίδει τον τεράστιο πλούτο που παράγουν τα προλεταριακά στρώματα στους κεφαλαιοκράτες. Στα κούφια συνθήματα του ΠΑΣΟΚ για «εκδημοκρατισμό» του συστήματος η μόνη λαϊκή απάντηση είναι η καθολική αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων.