ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η ΓΣΕΕ πηγαίνει στον «κοινωνικό διάλογο», επειδή σέβεται τους θεσμούς!!!!

***

Και τους εργοδότες βεβαίως...

***

Ε, δε θα πήγαινε;

***

Και η ΑΔΕΔΥ σέβεται τους θεσμούς! Αλλά και το νόμο Ρέππα, φυσικά...

***

ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ: Κι εσείς σέβεστε τους θεσμούς! Εμπρός, λοιπόν!...

***

Πολυζωγόπουλο: Ο προκάτοχός σου στα κατορθώματα της ΟΚΕ (ο Αναλυτής), τι λέει για τις επιδόσεις του διαδόχου του;

***

Γκαργκάνα: Εσείς πόσα εισπράττετε μηνιαίως; Δίχως τις κρατήσεις...

***

Από τη μία οι μητροπολίτες, από την άλλη οι ΠΑΣΟΚτζήδες! Βάλε και τους Παναθηναϊκούς... Χαμός!...

***

Η οικονομία ζει με δανεικά!! Ποιος χρωστάει; Οι τηλέπαθοι! Ποιος τα τσεπώνει; Η πλουτοκρατία! Κι έτσι η οικονομία αδυνατεί...

***

Τα είπαν και ο Ανδριανόπουλος και ο Μαρίνος (ΝΔ, Οικονομικός Ταχυδρόμος, θυμόσαστε; αυτός!)! Υποφέρουν κι αυτοί μαζί με την οικονομία!...

***

Μάλιστα, ο Μαρίνος, για να δραπετεύσει λίγο από την ανέχεια, πηγαίνει για ψάρεμα στον Ειρηνικό...!

***

Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, συζητούσαν (ΝΕΤ) για τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν αντέχουν!!! Και πρέπει να μπει νυστέρι...

***

Δεν υπάρχει θέμα, στο οποίο ο Ψωμιάδης να μην κάνει δήλωση! Ειδικά για Σκόπια, Εκκλησία, Ιστορία και λοιπά! Ποιος είναι αυτός ο κύριος, που όλες οι TV τρέχουν να καταγράψουν τις «σοφίες» που λέει;

***

Νομάρχης; Και λοιπόν; Υπάρχουν άλλοι 55 νομάρχες!...

***

Γκαργκάνας!..

Παπαγεωργίου Βασίλης

Associated Press

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Συνεχίζουν δυναμικά οι εκπαιδευτικοί

Στην τρίτη βδομάδα βαδίζει η απεργία των εκπαιδευτικών στη Βουλγαρία. Δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί μαζί με τους μαθητές τους διαδήλωσαν μαχητικά στη Σόφια για διπλασιασμό των πενιχρών μισθών τους (440 λέβα, περίπου 225 ευρώ το μήνα!) και των συνολικών δαπανών για την Παιδεία στο 5%.

12 Οκτώβρη του '44

Πλάκωμα βαρύ όλοι ετούτοι οι χειμώνες. Θρήνος κι οδυρμός και πείνα και τρόμος και θάνατος, σφιχτές ντανάλιες τα χέρια των Γερμανοτσολιάδων να σου πνίγουν την ανάσα. Ομως η μεγάλη μέρα της Λευτεριάς δεν άργησε να φτάσει. Παιδαρέλι μικρό με τα βιβλία στο χέρι, μόλις είχα σκολάσει. Κατηφόριζα την Ευαγγελιστρίας να βγω Θησέως. Θεέ μου... τι ήταν αυτό το ξαφνικό που είδανε τα μάτια μου; Ενα βουερό ανθρωπομάνι να πυκνώνει από τις παρόδους της Θησέως και ν' ανηφορίζει προς την Αθήνα. Γυναίκες κι άντρες και παιδιά. Ντυμένοι και ξυπόλυτοι, γεροί και σακατεμένοι, άγνωστοι και γνωστοί. Αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Πανηγυρίζουν και τραγουδάνε να χαρούνε τη χιλιοματωμένη Λευτεριά.

Σκέφτομαι πως η μάνα είναι στην ξενοδουλιά και δε με περιμένει. Ρίχνω τα βιβλία στον κόρφο (τσάντα δεν κρατούσα) και χώνομαι ανάμεσα στο πλήθος, μπλέκομαι μ' άλλους πιτσιρικάδες που τραγουδούσανε ΕΛΑΣίτικα τραγούδια. Βγαίνουμε Λεωφόρο Συγγρού κι ανταμώνουμε τις άλλες γειτονιές. Νέα Σμύρνη, Δουργούτι, Κουκάκι, Νέος Κόσμος. Κι ο χείμαρρος φουντώνει. Στ' άγαλμα του Βύρωνα, λεφούσια από το Παγκράτι, την Καισαριανή, το Μετς, το Βύρωνα, τη Νέα Ελβετία... Ανθρωποπλημμύρα από τις συνοικίες φτάνει και κατακλύζει λαίμαργα κάθε άδειο χώρο. Είναι ένα ατέλειωτο πανηγύρι. Η Αθήνα παραληρεί. Οι σκλάβοι χύνονται στους δρόμους. Χαρτόνια γίνονται πλακάτ, πουκάμισα, μαντίλες και κασκόλ σημαίες. Χωνιά στα σταυροδρόμια σαλπίζουν το χαρμόσυνο άγγελμα και δίνουνε τόνο στο τραγούδι.

Η Αθήνα είναι λεύτερη. Γλέντι τρικούβερτο και χορός στήνεται στο Σύνταγμα. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι, λιανά και σβέλτα , ανεμίζουν την ελληνική σημαία στην ταράτσα της Νομικής.

Η αδούλωτη Αθήνα ξανασαίνει. Και είναι χείμαρρος οι καρδιές, ποτάμι αληθινό απλώνει, τόπο τον τόπο και πλημμυρίζει στράτες και σπίτια και γωνιές και πάρκα και πλατείες. Οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου σούρνοντας τα καρότσια τους, κινάνε για το Σύνταγμα. Από κοντά τραυματίες του ΕΛΑΣ με επιδέσμους στο κεφάλι και τα δεκανίκια. Ο νικητής Λαός ξεφαντώνει. Δεν έχω λόγια να πω. Η ψυχή μου είναι τεράστια και πάλι δεν μπορεί να χωρέσει όλη τούτη την ομορφάδα.

Στις 9 το πρωί οι Γερμανοί κατέβασαν τη σβάστικα που βρώμιζε κοντά τέσσερα χρόνια τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Παρέδωσαν τα κλειδιά της Αθήνας και ξεκουμπίστηκαν.

Ματωμένος και τραχύς ο δρόμος που τράβηξε ο Λαός της Αθήνας, του Πειραιά, της Ελλάδας ολάκερης ώσπου να φτάσει η λύτρωση. Και τούτη την ώρα της χαράς που το γλεντάμε, το τίμημα είναι βαρύ και πολυπληρωμένο. Πάνω από 400 χιλιάδες οι νεκροί, 50 χιλιάδες οι όμηροι που δε γύρισαν από τα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης, 20 χιλιάδες κρατούμενοι, 13 χιλιάδες τα νεκρά παλικάρια του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ και 500 πόλεις και χωριά καταστραμμένα. Αν μπούνε στη μια μπάντα της ζυγαριάς, τι πρέπει να πάρει η άλλη να ισιώσει;

Λευτεριά πραγματική. Εθνική ανεξαρτησία, πολιτική, ταξική και κοινωνική αναγέννηση. Ανοικοδόμηση και προκοπή και πάνω απ' όλα Ειρήνη, Ειρήνη...! Αλίμονο...! Παρ' όλα αυτά την αλησμόνητη εκείνη μέρα της 12ης Οκτώβρη 1944 την έζησα και τη χάρηκα με την ψυχή μου...!

ΥΓ: Από το βιβλίο μου «Συνοικισμός Χαροκόπου».

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ