Είναι μια έκφραση που συνηθίζεται πολύ τον τελευταίο καιρό και που το νόημά της ταυτίζεται με ένα βασανιστικό ερώτημα, όπως διατυπώνεται αυτό μετά από ένα σημαντικό γεγονός και που σημαίνει: και τώρα τι γίνεται; Τώρα που νικήσαμε, δηλαδή, ή τώρα που χάσαμε, τώρα που όλα καταστράφηκαν, τι θα επακολουθήσει; Τι θα κάνουν οι κερδισμένοι και τι οι χαμένοι; Και τι θα γίνει με όλ' αυτά που καταστράφηκαν; Υπάρχουν προοπτικές; Η συνέχεια θα είναι όπως τη σχεδιάσαμε και όπως την ονειρευτήκαμε; Ετσι και την "επόμενη μέρα" των εκλογών όλες αυτές οι ερωτήσεις ξαναδιατυπώθηκαν. Αλλες με τόνο οξύ και άλλες με τόνο απελπισίας. Αλλες περιπαικτικά και άλλες σχεδόν απειλητικά. Οι απαντήσεις όμως δεν αντιστοιχούσαν στον τόνο των ερωτήσεων. Ηταν οι πιο πολλές ασαφείς και ασύντακτες, παιδαριώδεις και προχειροφτιαγμένες. Αλλες στηριγμένες σε βιαστικά επιχειρήματα και άλλες σε παραδείγματα τυχαία και ετοιμόρροπα. Ιδιαίτερα με το ερώτημα που αφορούσε το ΚΚΕ. Και είχε ως θέμα την "επόμενη μέρα" του εκλογικού του αποτελέσματος. Θα κρατήσει το ΚΚΕ τη δύναμή του μέχρι τις εθνικές εκλογές; Ελεγε το ερώτημα. Μήπως η άνοδός του είναι συγκυριακή; Μήπως έπαιξε ρόλο η στάση του ενάντια στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τώρα που ο πόλεμος σταμάτησε οι καινούριοι ψηφοφόροι του θα επιστρέψουν πίσω στις κομματικές τους "κοιτίδες"; Η αντιευρωπαϊκή του θέση - έλεγε μια άλλη ερώτηση - μήπως τελικά οδηγεί στην "απομόνωση";

Γι' αυτό σας έλεγα πως όλες οι ερωτήσεις της "επόμενης μέρας" ήταν προχειροφτιαγμένες και ασαφείς, ασύντακτες και παιδαριώδεις. Γιατί αν πρόσεχαν όλοι αυτοί που διατύπωναν τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις και τις κατασκεύαζαν με προσοχή, αν τις εξόπλιζαν με σαφήνεια και τις έστηναν με σωστό συντακτικό και σύνεση, θα διαπίστωναν πως οι θέσεις του ΚΚΕ δεν ήταν καθόλου "συγκυριακές", ούτε και ήταν στηριγμένες σε φτηνές πολιτικές ευκαιρίες. Το ΚΚΕ στήριξε την προεκλογική του καμπάνια σε πάγιες θέσεις, που αναφέρονται στην κριτική της "νέας τάξης πραγμάτων", στην καταγγελία της ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού, της νέας δομής του ΝΑΤΟ και της αδυναμίας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αποστασιοποιηθούν από τις επιταγές των ΗΠΑ, για να αρθρώσουν το δικό τους αυτόνομο πολιτικό λόγο. Κι αυτά όλα τα στοιχεία δε συνιστούν μια τυχαία ευρωπαϊκή συγκυρία. Είναι η δυναμική της αυτή, άρα προδιαγράφουν τη στρατηγική της και την προοπτική της, που δεν αφήνει χώρο για να στεγάσουμε εκεί τις ελπίδες μας για οποιαδήποτε βελτίωση. Και όλα αυτά, που διατυπώνονται ως ευχές και οράματα, είναι διατυπώσεις ενάντια στην Ιστορία και την επιστημονική ανάλυση των πραγμάτων. Είναι τραγικές ουτοπίες, που δεν μπορούν να στηρίξουν καμιά πολιτική πρόταση, ούτε μπορούν να προδιαγράψουν το ρεαλιστικό πλαίσιο μιας μελλοντικής συνεργασίας. Ούτε κοινωνικό πρόσωπο μπορεί να αποκτήσει, ούτε φιλολαϊκές πολιτικές είναι διατεθειμένη να ασκήσει η ΕΕ του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης. Τα "ανοίγματα" που διαφημίζονται κάθε τόσο είναι απλοί μεθοδολογικοί σολοικισμοί, που προσπαθούν να ρυθμίσουν κάποιες ανούσιες αρμοδιότητες, που ποτέ δε θα λειτουργήσουν ουσιαστικά, γιατί δε βρίσκουν σύμφωνες τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Γιατί, λοιπόν, το ΚΚΕ να χάσει τους καινούριους του ψηφοφόρους; Ως πότε ο Ελληνας εργαζόμενος θα πιστεύει στις ουτοπίες που του υπόσχονται οι ψευδοσοσιαλιστές και οι σοφιστές της φαντασματικής κεντροαριστεράς. Ως πότε θα παγιδεύεται μέσα στο "αδειανό πουκάμισο" του ποιητή, που του υφαίνουν οι ανεδαφικοί οραματιστές της "Ενωμένης" Ευρώπης; Ιδιαίτερα οι νέοι, θα εξακολουθούν, στ' αλήθεια, να σκοπεύουν και να πυροβολούν στην καρδιά του αβέβαιου μέλλοντός τους, πιστεύοντας σε όλες αυτές τις πολύχρωμες περιγραφές των επερχόμενων ευρωπαϊκών παραδείσων; Αυτού του εφιαλτικού "πουθενά" που συνθλίβεται μέσα στις προοπτικές της διοξίνης, του ανθρωποφάγου ανταγωνισμού, των θανατηφόρων ορέξεων, του μεταλλαγμένου σε σαρκοβόρο πολιτικό νεόπλασμα ΝΑΤΟ;