Είναι πασίγνωστο ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα, μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, μπόρεσε να παλινορθωθεί στην εξουσία στηριγμένη στην ενίσχυση που της έδωσε ο ξένος παράγοντας, με αντάλλαγμα τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η νίκη της απέναντι στο ΕΑΜικό - λαϊκό κίνημα και στο ΚΚΕ δεν ήταν νίκη βασισμένη στη δύναμη των ιδεών, στις αρχές και στο περιεχόμενο ενός προγράμματος που κέρδισε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αλλά νίκη βασισμένη στη δύναμη των όπλων, στη δύναμη ενός στρατού που δημιουργήθηκε, οργανώθηκε, εκπαιδεύτηκε, εξοπλίστηκε και διαπαιδαγωγήθηκε αρχικά από τους Εγγλέζους και στη συνέχεια από τους Αμερικανούς. "Με τον εμφύλιο πόλεμο - σημειώνει ο Δ. Χαραλάμπης - ο στρατός παίρνει καθοριστική θέση μέσα στην οργάνωση του αστικού μεταπολεμικού κράτους. Η νίκη της αστικής τάξης είναι νίκη πολιτική, αλλά το μέσο αυτής της πολιτικής νίκης ήταν η στρατιωτική νίκη. Ο στρατός και οι Αγγλοι και ύστερα ο στρατός και οι Αμερικανοί αποτέλεσαν το πραγματικό στήριγμα, το πραγματικό μέσο επιβολής της ταξικής εξουσίας. (...). Το πρώτο, το βασικό και ουσιαστικό μέσο της επανασυγκρότησης και σταθεροποίησης της ταξικής εξουσίας ήταν ο στρατός, η στρατιωτική υπεροχή, η στρατιωτική νίκη" (Δ. Χαραλάμπη: "Στρατός και Πολιτική Εξουσία", εκδόσεις Εξάντας 1985, σελ. 226).

Είναι φανερό - άλλωστε αποδεικνύεται και από τα γεγονότα - πως ο ρόλος του στρατού υπήρξε ενεργός, ουσιαστικός στα πολιτικά πράγματα της χώρας και από ένα σημείο και μετά αποφασιστικός. Ομως ήταν μόνο εσωτερικές οι αιτίες που του προσέδιδαν αυτόν το ρόλο; Ηταν δηλαδή μόνο η ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης να διατηρηθεί την εξουσία που την υποχρέωνε να παραχωρεί τέτοια πολιτική ισχύ και λειτουργία στις ένοπλες δυνάμεις; Αναμφίβολα όχι. Ο στρατός είχε αυτό το ρόλο στο μετεμφυλιακό καθεστώς, επειδή ένας γενικότερος συνδυασμός συμφερόντων το υπαγόρευε: Ο ελληνικός καπιταλισμός είχε ανάγκη από έναν τέτοιο στρατό για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί κι ο διεθνής ιμπεριαλισμός είχε ανάγκη από μια Ελλάδα καπιταλιστική και δεμένη στο άρμα του για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών του συμφερόντων. Συνεπώς ο στρατός ήταν το κλειδί που ανταποκρινόταν σ' αυτό το συνδυασμό συμφερόντων και τον εξυπηρετούσε με τη μέγιστη δυνατή πληρότητα.

"Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι - γράφει ο Λόρενς Γουίτνερ - είχαν φιλόδοξα σχέδια για τον ελληνικό στρατό. Αρχικά αμφίβολοι για την ικανότητα του ΕΕΣ να αντισταθεί σε μια εισβολή από το βορρά ή ακόμα να νικήσει τους αντάρτες, αυτοί είχαν περιορίσει το έργο των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, μέχρις την αντάρτικη κατάρρευση, στη διατήρηση της "εσωτερικής ασφάλειας". Αλλά στις 7 Νοεμβρίου 1949, σε ένα γράμμα προς το τμήμα του Στρατού, ο Βαν Φλιτ συνέστησε θερμά "να αναθεωρήσουμε το σκεπτικό μας ότι η Ελλάδα δεν είναι σημαντική στρατιωτικά (...). Η Ελλάδα σήμερα είναι το κλειδί της αμυντικής γραμμής από τη Δυτική Ευρώπη στη Μέση Ανατολή". Θα μπορούσε να εξυπηρετήσει ως "ένα δευτερεύον μέτωπο τεράστιας στρατηγικής αξίας", χρησιμεύοντας ως "Σοβιετικός αντιπερισπασμός σε περίπτωση πολέμου"". Και ο Γουίτνερ συνεχίζει: "Μετά το ξέσπασμα του κορεατικού πολέμου, οι απόψεις του Βαν Φλιτ προσέλκυσαν νέους οπαδούς". Ετσι η Ελλάδα μπήκε στο ΝΑΤΟ αν και "ήδη από το το 1949, οι Αμερικανοί Αρχηγοί του Επιτελείου είχαν ενσωματώσει τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στα σχέδια μάχης τους" (Λόρενς Γουίτνερ: "Η Αμερικανική Επέμβαση στην Ελλάδα", εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 380).

Η στρατηγική σημασία που απέδιδαν στην Ελλάδα, από τη σκοπιά των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων, οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί ιθύνοντες δε μειώθηκε, αλλά αντίθετα ενισχύθηκε τις επόμενες δεκαετίες, μετά την ένταξη της χώρας στην Ατλαντική Συμμαχία, γεγονός που δε δίσταζαν να το υπογραμμίζουν κορυφαία στελέχη της. Για παράδειγμα μέσα στην καρδιά της χούντας ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς, σε συνέντευξη που παραχώρησε στις 8/12/1971, δήλωνε μεταξύ άλλων: "Εάν το ΝΑΤΟ εστερείτο της Ελλάδος, η Συμμαχία θα υφίστατο μεγάλην απώλεια και θα καθίστατο λείαν δυσχερής η άμυνα της ανατολικής Μεσογείου". Ακόμη πιο σαφής υπήρξε λίγους μήνες νωρίτερα (22/5/1971) σε δική του συνέντευξη ο τότε ανώτατος αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη στρατηγός Αντριου Γουντπάστερ, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα: "Εις ην περίπτωσιν που η Ελλάς δε θα ήτο μέλος του ΝΑΤΟ, η Ανατολική Μεσόγειος θα ήτο απομονωμένη και εκτεθειμένη, οπότε αι σοβιετικαί δραστηριότητες εις τον νότιον τομέα της Συμμαχικής Διοικήσεως Ευρώπης, θα διηυκολύνωντο μεγάλως, αι συγκοινωνίαι και αι γραμμαί εφοδιασμού της Συμμαχίας θα ηπειλούντο σοβαρώς εις περίπτωσιν κρίσεως και ο εφοδιασμός της Ευρώπης σε καύσιμα θα διεκόπτετο. Πέραν της γεωγραφικής θέσεως της Ελλάδος, ο Ελληνικός στρατός αποτελεί σημαντικόν παράγοντα ισορροπίας δυνάμεων. Επί πλέον, καθιστά έτι σημαντικωτέραν την συμβολήν του εις την Συμμαχίαν, η σαφής γνώσις του χώρου. Η στρατηγική σημασία της Ελλάδος εις την νοτιοανατολικήν πτέρυγα του ΝΑΤΟ, είναι κατά συνέπειαν ανεγνωρισμένη και αναμφισβήτητος" ("Ελλάς και ΝΑΤΟ", Εκδοσις του Εθνικού Οργανισμού Ενισχύσεως σκοπών του ΝΑΤΟ, Αθήναι 1974-75, σελ. 28-29).

Αποδίδοντας μια τέτοια σημασία στην Ελλάδα και στις Ενοπλες Δυνάμεις της οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί δε δίστασαν να τη μετατρέψουν σε πραγματικό προτεκτοράτο τους. Γράφει σχετικά ο Λόρενς Γουίτνερ: "Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καθώς ένας δημοσιογράφος της "Ουάσιγκτον Ποστ" θυμόταν, "η Ελλάδα, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη είχε γίνει ένα προτεκτοράτο του Αμερικανικού Ψυχρού Πολέμου". Με όλες τις αποφάσεις της βασικής πολιτικής να περνούν μέσα από τα χέρια των Αμερικανών, η πρεσβεία των ΗΠΑ, η στρατιωτική αποστολή και ο σταθμός της ΣΙΑ έγιναν πραγματικά κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα. Κερδίζοντας την έγκριση των Αμερικανών αξιωματούχων ήταν ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη των Ελλήνων αξιωματικών του στρατού, των δημοσίων υπαλλήλων, των υπαλλήλων της ασφαλείας, των τραπεζιτών και πολιτικών, αλλά προκαλώντας την οργή τους θα αποδεικνυόταν σχεδόν βέβαια καταστρεπτική" (Λ. Γουίτνερ, στο ίδιο σελ. 388-389).

Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς απ' όσα παραθέσαμε είναι πως το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 ήταν αδύνατο να εκδηλωθεί, να επιβληθεί και να σταθεροποιηθεί για επτά ολόκληρα χρόνια χωρίς την έγκριση, τη στήριξη και την ολόπλευρη ενίσχυση της Ατλαντικής Συμμαχίας και των Αμερικανών.

Οι πραξικοπηματίες κατέλαβαν την εξουσία, θέτοντας σε εφαρμογή ένα ΝΑΤΟικό στρατιωτικό σχέδιο, γνωστό με την επωνυμία "Προμηθεύς". Επρόκειτο για ένα σχέδιο που είχε καταρτίσει η Ατλαντική Συμμαχία για την κινητοποίηση των ελληνικών στρατιωτικών - και άλλων κατασταλτικών - δυνάμεων ώστε να χτυπηθεί καίρια το προοδευτικό κίνημα της χώρας, σε περίπτωση που η Συμμαχία και η Ελλάδα θα εμπλέκονταν σε πόλεμο με τις σοσιαλιστικές χώρες. Το σχέδιο αυτό τροποποιήθηκε για την περιοχή της Αττικής και προσαρμόστηκε στις ανάγκες του πραξικοπήματος λίγο διάστημα πριν αυτό εκδηλωθεί. Είναι φανερό πως η εν λόγω τροποποίηση δεν μπορούσε να είναι αυθαίρετη ενέργεια των επίδοξων δικτατόρων, αλλά μια υπολογισμένη κίνηση που είχε την πλήρη έγκριση των αμερικανοΝΑΤΟικών παραγόντων. "Αν και δεν έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα - γράφει ο Α. Παπανδρέου - λέγεται πως η αναθεώρηση έγινε από μία ομάδα Αμερικανών συνταγματαρχών. Θα πρέπει να αναφερθεί σαν κάτι ενδιαφέρον και σημαντικό πως το σχέδιο "Προμηθεύς" στην Ελλάδα διαφέρει κατά μία σπουδαία άποψη από παρόμοια σχέδια του ΝΑΤΟ που κατασκευάστηκαν για άλλες χώρες του ΝΑΤΟ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η διαταγή για την εκτέλεση του σχεδίου δε χρειαζόταν να εγκριθεί από το βασιλιά ή το υπουργικό συμβούλιο. Ηταν αρκετή μόνο η εντολή του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Γι' αυτό έγινε ο στρατηγός Σπαντιδάκης τόσο απαραίτητος στους συνταγματάρχες" (Α. Παπανδρέου: "Η Δημοκρατία στο απόσπασμα", εκδόσεις Καρανάση 1974, σελ. 326-327).

Η χούντα δεν ξέχασε ποτέ ότι ήρθε στην εξουσία με τις λόγχες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Σ' ένα άρθρο του δημοσιευμένο το καλοκαίρι του 1970, ο θεωρητικός και επίσημος προπαγανδιστής της Γ. Γεωργαλάς ανέλυε ως εξής την εξωτερική πολιτική του καθεστώτος: "Αρχή πρώτη: Η Ελλάς είναι Δύσις (...). Η Ελλάς είναι η μητέρα της Δύσεως (...). Ενας ελεύθερος κόσμος που δεν περικλείει στους κόλπους την Ελλάδα είναι αδιανόητος. Και είναι επίσης κάτι το αδιανόητον μία Ελλάς έξω από τον κόσμο αυτόν (...). Αρχή δεύτερη: Η Ελλάς είναι ΝΑΤΟ. Με τη Δύση, η χώρα μας δε συνδέεται μόνον με κοινές παραδόσεις, κοινές αξίες, κοινό τρόπο ζωής και κοινά ιδανικά. Συνδέεται επίσης και με κοινά συμφέροντα, κοινές επιδιώξεις και κοινούς κινδύνους (...). Αποτελούμε μέλος ζωντανό και δραστήριο του ενιαίου αμυντικού συστήματος της Δύσεως. Βεβαίως παίρνουμε πολλά από το ΝΑΤΟ: ιδίως εγγυήσεις για την ασφάλειά μας. Αλλά και του δίνουμε πολλά: χώρο πολύτιμο και υπέροχες ένοπλες δυνάμεις (...). Ξέρουμε ότι έξω από το ΝΑΤΟ ενεδρεύουν θανάσιμες απειλές..." (εφημερίδα "Ελεύθερος Κόσμος", 26/7/1970 και Ν. Ψυρούκη: "Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας", εκδόσεις Επικαιρότητα, τόμος Δ, σελ. 137-138).

Ισως κάποιος παρατηρήσει ότι αυτά που λέει εδώ ο Γεωργαλάς, ίδια κι απαράλλαχτα τα έχουν πει όλες οι προχουντικές και μεταχουντικές κυβερνήσεις. Ακριβώς εδώ βρίσκεται η ουσία του θέματος. Οτι εντέλει η άρχουσα τάξη - είτε με το στρατό βρίσκεται στην εξουσία, είτε με το Κοινοβούλιο, είτε και με τα δύο μαζί - έχει κάνει την επιλογή, που άλλωστε υποστηρίζει σθεναρά, να είναι με τη μεριά των συμφερόντων της, με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς. Την επιλογή αυτή ο ελληνικός λαός πριν από 32 χρόνια την πλήρωσε με την επτάχρονη στέρηση βασικών του ελευθεριών, με διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη διχοτόμηση του νησιού που κρατάει ως τις μέρες μας. Την πληρώνει όμως και σήμερα με τη ΝΑΤΟική εισβολή στα Βαλκάνια και τον πόλεμο, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να αγκαλιάσει κάθε γωνιά της Χερσονήσου. Τι άλλο χρειάζεται να πάθει από τους περιβόητους συμμάχους αυτός ο λαός για να πει "Φτάνει πια";

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Με την ευκαιρία των 32 χρόνων από το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα της χούντας στις 21 Απρίλη 1967, αλλά και τα 50 χρόνια του ΝΑΤΟ, ο "Ρ" αναδημοσιεύει από το Βιβλίο του Γιώργη Μωραϊτη με τίτλο: "Πίσω απ' τα σίδερα" - β' έκδοση 1987, το παρακάτω κείμενο (γράφτηκε από το συγγραφέα στις Φυλακές Αλικαρνασσού το Καλοκαίρι 1971 και μεταδόθηκε από το ΡΣ "Η Φωνή της Αλήθειας" στις 18.7.1971 και δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη" στις 7.5.1975).

Συμπάθαμε πατριώτη που θα σου ανάψω τα αίματα. Η επέτειος του ΝΑΤΟ το καλεί. Χρέος μας, όπως κάθε χρόνο, όταν μας βολεί, να ρίξουμε κι εμείς μια μπαταριά προς τιμή των "συμμαχικών" όπλων. Μην ξεχνάς ότι σ' αυτό οφείλουμε τη σωτηρία μας από τον "κακό εαυτό" μας.

Τόσες τελετές οργάνωσε η χούντα, τόσα βαρύγδουπα άρθρα έγραψαν οι Κωνσταντόπουλοι. Ως και διαγωνισμοί προκηρύχτηκαν με μεγάλα βραβεία. Ας ακουστεί και μια φωνή απ' τη φυλακή.

Συμπάθαμε, δεν μπορώ να σωπάσω. Η κλεμμένη καμπάνα παρακαλεί.

Θα θυμάστε το Χριστάκη τον Καρανταή. Που τον εκτέλεσαν εδώ, στην Αλικαρνασσό, την Πρωτομαγιά του '55. Λίγο πριν τον στήσουν στ' απόσπασμα είχε προειδοποιήσει:

- Οι βάσεις υπάρχουν.

- Πατριώτες να 'χετε το νου σας!

Εδώ μέσα που είμαι κλεισμένος στο κελί ώρες ατέλειωτες, μέρα και νύχτα, τον θυμάμαι κάθε φορά που βγαίνω στο καγκελόφραχτο παράθυρο και κοιτάζω έξω. Στο βάθος του ορίζοντα, πέρα από το αεροδρόμιο, φαίνεται αμυδρά μια κωμόπολη. Ολόασπρα κτίρια, στην ακρογιαλιά, κολυμπάνε τη νύχτα στο ηλεκτρικό φως και τη μέρα αστράφτουν στον αφρό της θάλασσας και στον ήλιο. Εκεί είναι οι Γούρνες. Η αμερικάνικη βάση.

- Φτου να μη βασκαθούν, πατριώτη, οι μεγάλοι μας σύμμαχοι. Σύμμαχοι, το λέει ο λόγος. Την αλήθεια την κατέχει δα ο κάθε ρωμιός;

Αμα έχεις τέτοιους φίλους τύφλα να 'χουν οι οχτροί!

- Φτου κι άλλη μια βολά από πάνω. Τι θες να πω; Κατάρα την ώρα και τη στιγμή... Ανάθεμά τους.

Σε ένα τέταρτο του αιώνα μας κατάντησαν το "αθλιέστερο προτεκτοράτον του κόσμου". Και στερνά μας κάθισαν και τη χούντα στον τράχηλο. Πώς να μην τους χρωστάμε όλοι ευγνωμοσύνη! Θα 'μασταν αχάριστοι...

Εκεί, λοιπόν, που σας έδειξα, στις Γούρνες, είναι ο τόπος του εγκλήματος. Εκεί πέρα, τις μέρες που γιόρταζαν τα ΝΑΤΑ, οι αμερικάνικες βάσεις με τους πυραύλους, και ο 6ος Στόλος, που έρχονταν αράδα ο ένας πίσω απ' τον άλλον οι επισκέπτες οι σύμμαχοι - στρατηγοί, πτέραρχοι και ναύαρχοι, και κοψομεσιάζονταν στις υποκλίσεις οι Παπαδόπουλοι, Μακαρέζοι και Παττακοί, εκεί κλέψανε την καμπάνα.

Ηταν μια καμπάνα μεγάλη. Την είχαν οι χωριανοί στο προαύλιο της εκκλησιάς. Ηθελαν να την ανεβάσουν στο καινούριο καμπαναριό. Ηθελαν να τη βαρέσουν τη Λαμπρή. Να κάνουν Ανάσταση. Και πήγαν νύχτα και την έκλεψαν.

- Ποιοι, ιερόσυλοι, το 'καναν αυτό; Απορείς.

- Ποιοι άλλοι, ντε; οι σύμμαχοι! Τους έβαλε ο διάολος.

Βέβαια, σε ένα άθλιο προτεκτοράτο, πάνω σε μια άθλια επέτειο, τι άλλο από αθλιότητες περίμενες;

Μη νομίζεις πως τα βγάζω απ' το κεφάλι μου για να βλάψω τους μεγάλους μας συμμάχους. Οχι.

Διάβασα την είδηση στη "Μεσόγειο". Και αν δεν είσαι Κρητικός, πρέπει να 'χεις ακουστά τι εστί "Μεσόγειος". Φυσικά, όχι θάλασσα και τα λοιπά. Φυλλάδια είναι. Εγραψε την είδηση ξερή, ασχολίαστη. Αν ήταν τίποτ' άλλο... Αν περνούσε, να πούμε, κάνα ρούσικο καράβι το Βόσπορο τότε... Πού σε πονεί και πού σε σφάζει, Θα έγραφε κατεβατά. Αμε; Τώρα κατάπιε τη γλώσσα της. Και λίγο - πολύ, πήγε να καλύψει τους ένοχους, γιατί είναι Αμερικανάκια.

Ετσι, αναλάβαμε εμείς να ψάλλουμε κι αυτωνών κι αυτηνής τα σχολιανά. Τι να κάνουμε εδώ που καθόμαστε; Να μη λένε ότι τρώμε το ψωμί που μας ταϊζουν χαράμι.

Πάλι καλά όμως, η "Μεσόγειος". Εγραψε:

"Εκλεψαν την καμπάνα της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου, τη νύχτα της 8ης προς 9ην Μαρτίου, βάρους τριάντα ενός κιλών. Ευρίσκετο εις το προαύλιο του ναού. Εγνώσθη ότι από τας ανακρίσεις προέκυψεν ενοχή εις βάρος δύο Αμερικανών της βάσεως Γουρνών".

Πάλι καλά, λέω, γιατί οι μεγάλες φυλλάδες της Αθήνας δεν έγραψαν ούτε λεξούλα. Μη μου πεις δεν το πήραν είδηση. Το πήραν και το παραπήραν. Τους ξεφεύγουν κάτι τέτοια; Εκαναν όμως τον ψόφιο κοριό, για να μη στεναχωρέσουν τους συμμάχους. Δεν ήταν δα και πράμα μικρό. Ολόκληρη καμπάνα.

Τώρα, πατριώτη, θα ρωτήσεις με το δίκιο σου, και με αναμμένο το πρόσωπο από αγανάκτηση και οργή;

- Τι την ήθελαν οι διαβολόσποροι την καμπάνα;

- Ελα ντε!

Θα σου απαντήσω κι εγώ κατά πώς το σκέφτομαι:

Πρώτα - πρώτα, αυτοί είναι εδώ αφεντικά και ό,τι τους καπνίσει κάνουν. Σε ποιον θα δώσουν λόγο; Αφού μας κλέβουν, μας ληστεύουν, μας αλυσοδένουν κι εμείς τους κάνουμε και τεμενάδες.

Υστερα, ξέρω και εγώ, επέτειος του ΝΑΤΟ ήταν, να γιορτάσουν ήθελαν τα παιδιά, πήγαν, την έκλεψαν να την πουλήσουν, βαριά ήταν, κοτζάμ πράμα, έπιανε παρά. Θα αγόραζαν μαριχουάνα, θα μαστούρωναν, θα γλεντούσαν, θα μεθούσαν μέσα σε κανένα μπαρ, θα έφταναν στο τσακίρ - κέφι, και ύστερα θα τα 'καναν όλα γυαλιά - καρφιά. Τάχα δεν ξέρεις; Συνηθισμένα πράματα.

Ετσι γιορτάζουν και διασκεδάζουν τ' Αμερικανάκια.

Οπως και να 'χει όμως το πράμα, ένα είναι το βαθύτερο αίτιο. Τι τα θες; Τις τρέμουν τις καμπάνες!.. Και τις μισούν.

Σε τούτο τον τόπο, βλέπεις, οι καμπάνες έχουν παράδοση. Μ' αυτές σηκώθηκαν οι παππούδες μας για την επανάσταση του '21. Μ' αυτές σηκωθήκαμε κι εμείς στην Αντίσταση το '40-'41. Και τούτη τη βολά έτσι θα γίνει. Και να μου το θυμάστε.

Και άμα αρχίσουν να βαράνε όλες μαζί, όπως τότες, οι καμπάνες της Ρωμιοσύνης, είναι χαμένοι και οι Αμερικάνοι και τα κοπέλια τους.