Η κυβέρνηση Σημίτη επιδιώκει να καθιερώσει το έτος 1998 σαν έτος ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου.Οχι οποιωνδήποτε επιχειρήσεων, αλλά μόνο εκείνων που είναι κερδοφόρες και για τις οποίες ενδιαφέρονται Ελληνες και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες ή πολυεθνικές. Τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, με την πολιτική "αποκρατικοποιήσεων" ή ιδιωτικοποιήσεων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κινούνται στο γνωστό "φαύλο κύκλο" και αποτελούν την άλλη όψη του νομίσματος που βιώσαμε από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 με την πολιτική κρατικοποιήσεων ή "κοινωνικοποιήσεων", που εφαρμόστηκε και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Ολα αυτά δεν είναι πρωτόγνωρα. Με ελάχιστες μικροπαραλλαγές είναι γεγονότα που εντάσσονται στο γνωστό κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων και των κρατικοποιήσεων. Στα πλαίσια αυτού του "φαύλου" κύκλου, το κράτος λειτουργεί και στη μία και στην άλλη περίπτωση σαν "συλλογικός καπιταλιστής". Ενεργώντας πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, το κράτος - "συλλογικός καπιταλιστής", ακολουθεί την εξής τακτική:

• Οταν κρατικοποιεί ή "κοινωνικοποιεί", αγοράζει πανάκριβα, σαν είδος "πολυτελείας", επιχειρήσεις των ιδιωτών, εν γνώσει των κυβερνώντων ότι πρόκειται για επιχειρήσεις χρεοκοπημένες, που οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου τις παραδίδουν στο κράτος σαν "στυμμένες λεμονόκουπες", για να τις εξυγιάνει.
• Οταν, αντίθετα, ιδιωτικοποιεί ή αποκρατικοποιεί, πουλά πάμφθηνα σε τιμή κοψοχρονιά τις επιχειρήσεις του δημοσίου, που είναι κερδοφόρες και βιώσιμες.

Μεταξύ των κερδοφόρων επιχειρήσεων που πουλά σήμερα το κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση, είναι και οι τράπεζες, που κάθε χρόνο εμφανίζουν προκλητικά ποσοστά αύξησης των κερδών, πολύ πολλαπλάσια του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση του "νέου" ΠΑΣΟΚ έδωσε και συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην πώληση των τραπεζών που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από το κράτος, εν γνώσει της ότι οι τράπεζες αποτελούν "αιμοδότη" και "νευραλγικό" σύστημα της οικονομίας. Ακολουθώντας την εύκολη λύση και προσπαθώντας να κλείσει προσωρινά τις "μαύρες τρύπες" των κρατικών ελλειμμάτων, προτίμησε να "σφάζει τη χήνα που γεννά χρυσά αυγά" - να πουλά δηλαδή τις κρατικές τράπεζες που αποδίδουν κάθε χρόνο μεγάλα κέρδη - εν γνώσει της ότι έτσι υπονομεύει τα συμφέροντα της εθνικής οικονομίας και των εργαζομένων για να ικανοποιήσει τις "επιθυμίες" των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου που αξιώνουν μείωση της παρουσίας του κράτους και στις τράπεζες. Ετσι, μέχρι τώρα, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1998, η κυβέρνηση έκανε συγκεκριμένα βήματα για τη μείωση της παρουσίας του κράτους στις τράπεζες και ταυτόχρονα για την ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, με την εκποίηση μεγάλων πακέτων ή και πλειοψηφικών πακέτων μετοχών τραπεζών που είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 1998, είχαμε αξιόλογες αλλαγές στο σκηνικό του τραπεζικού τομέα, καθώς στο διάστημα αυτό είχαμε:

• Την πώληση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών της Μακεδονίας - Θράκης (που κατείχε η Εθνική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο) στην ιδιωτική Τράπεζα Πειραιώς.
• Την πώληση ενός μεγάλου πακέτου μετοχών (33%) της Γενικής Τράπεζας, που πέρασε από το χαρτοφυλάκιο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού σε ιδιώτες (ένα μεγάλο πακέτο μετοχών, 10% πήρε ο γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας Κοντομηνάς).
• Ακολούθησε η πώληση 2,5 εκατομμυρίων μετοχών (πρόκειται για αυτές που προήλθαν από τα μετατρέψιμα ομόλογα του ομολογιακού δανείου των 119 δισ. δραχμών) της Εθνικής Τράπεζας σε θεσμικούς επενδυτές του εξωτερικού.

Επίσης, πριν λήξει το πρώτο εξάμηνο, η κυβέρνηση ξεκαθάρισε την πρόθεσή της να εκποιήσει σε ιδιώτες, την Τράπεζα Κρήτης, την Ιονική και την Κεντρικής Ελλάδος. Και με την όλη στάση της μέχρι τώρα, δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να έχει παραδώσει μέχρι το τέλος του 1998 στον έλεγχο των ιδιωτών και την Κρήτης, και την Ιονική και την Κεντρικής Ελλάδος, ενώ κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την τύχη της Εμπορικής Τράπεζας.

Το σημερινό αφιέρωμα του "Ρ" - που καταγράφει τις μέχρι τώρα αλλαγές, καθώς και αυτές που προωθούνται από την κυβέρνηση στο σημερινό χάρτη του τραπεζικού συστήματος - φιλοδοξεί να αναδείξει τα τεράστια προβλήματα που θα προκληθούν με τις ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών σε όλους τους τομείς της εθνικής οικονομίας και ειδικότερα στα πλατιά λαϊκά στρώματα σε σχέση με τα βραχυχρόνια οφέλη, κυρίως ταμειακού χαρακτήρα, που προσδοκά η κυβέρνηση με τις εκποιήσεις κρατικών τραπεζών.

Με το πέρασμα της Κρήτης στον όμιλο Λάτση, της Μακεδονίας - Θράκης στον όμιλο της ιδιωτικής τράπεζας Πειραιώς, η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για την επιβολή αλλαγών στον τραπεζικό χάρτη, που οδηγούν σε ανατροπή και του συσχετισμού των κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών. Επίσης, με την εμμονή της στην πώληση της Ιονικής, στον Λάτση, τον Κωστόπουλο ή κάποιον άλλο ιδιώτη, και της Κεντρικής Ελλάδας, είναι φανερό, ότι η κυβέρνηση επιχειρεί την πλήρη άλωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το μεγάλο ιδιωτικό, ξένο και ντόπιο, κεφάλαιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική οικονομία και τον εργαζόμενο ελληνικό λαό.

Από τους πίνακες με τις μεταβολές στα ποσά και στα μερίδια του ενεργητικού, των καταθέσεων και των χορηγήσεων στις κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες (όχι όλες, αλλά μόνο το συγκεκριμένα δείγμα 17 τραπεζών που επιλέξαμε) - που επεξεργάστηκε ο "Ρ" και παραθέτουμε στον παρακάτω πίνακα - φαίνεται μέρος μόνο των προωθούμενων αλλαγών. Ανάμεσα στις αλλαγές που είναι εμφανείς διά γυμνού οφθαλμού, είναι και αυτές που οδηγούν στη μείωση του αριθμού των τραπεζών στην Ελλάδα. Μείωση που γίνεται είτε με τις συγχωνεύσεις μεταξύ κρατικών τραπεζών (π.χ. η Εθνική Στεγαστική απορροφήθηκε από την Εθνική Κτηματική και στη συνέχεια η νέα Εθνική Κτηματική συγχωνεύτηκε με την Εθνική Τράπεζα) είτε με τις εξαγορές κρατικών ή ιδιωτικών τραπεζών από μεγαλύτερες ιδιωτικές (η Πειραιώς αγόρασε φέτος την κρατική Μακεδονίας - Θράκης, η Eurobank του Λάτση αγόρασε την ιδιωτική Αθηνών και την κρατική Κρήτης).

Κυρίαρχο στοιχείο εδώ, είναι η μείωση της παρουσίας του κράτους στις τράπεζες, με τις εξαγορές κρατικών επιχειρήσεων από ιδιωτικές, αλλά και ιδιωτικών από ιδιωτικές, χωρίς να έχουμε και το αντίστροφο (δηλαδή εξαγορές ιδιωτικών τραπεζών από κρατικές). Με βάση τις εξαγορές και συγχωνεύσεις που έγιναν στην τελευταία διετία (1996 - 1997), μειώθηκε κατά 6 (από 17 σε 11) ο αριθμός των κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών του πίνακα.

Συγκεκριμένα, μέχρι στιγμής έσβησαν ή θα σβήσουν από τον τραπεζικό χάρτη 4 κρατικές τράπεζες και 2 ιδιωτικές.Από τις 4 κρατικές τράπεζες που έσβησαν ή θα σβήσουν, οι 2 (η Εθνική Στεγαστική και Εθνική Κτηματική) απορροφήθηκαν ή θα απορροφηθούν από την κρατική Εθνική Τράπεζα και οι άλλες 2 (η Μακεδονίας - Θράκης και η Κρήτης) πέρασαν στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα, καθώς εξαγοράστηκαν από την ιδιωτική τράπεζα Πειραιώς και την επίσης ιδιωτική τράπεζα Eurobank του Λάτση. Επίσης, μειώθηκε κατά 2 ο αριθμός των ιδιωτικών τραπεζών (Interbank και Αθηνών) που και οι δύο εξαγοράστηκαν από την Eurobank του Λάτση.

Με το πέρασμα, μέχρι στιγμής, δύο κρατικών τραπεζών, στον έλεγχο του ιδιωτικού τομέα, καθώς και τον τραπεζικό ανταγωνισμό, έχουμε σημαντική αύξηση(κατά 5 περίπου ποσοστιαίες μονάδες) των μεριδίων (ενεργητικού, καταθέσεων και χορηγήσεων) των ιδιωτικών τραπεζών, σε βάρος των κρατικών. Οι μεταβολές αυτές προκύπτουν, αν συνυπολογίσουμε για το 1997 στις ιδιωτικές τράπεζες τα μερίδια καταθέσεων - χορηγήσεων - ενεργητικού, των τραπεζών Μακεδονίας - Θράκης και της Κρήτης που το 1996 ήταν κρατικές.

Μια δεύτερη, αθέατη πλευρά ενίσχυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου στις ελληνικές τράπεζες, είναι αυτή, που έχει να κάνει με την πώληση μεγάλων πακέτων μετοχών κρατικών τραπεζών σε ιδιώτες (όπως της Γενικής, της Εθνικής, της Εμπορικής κλπ.). Η πλευρά αυτή δεν είναι εμφανής για τον απλό λόγο ότι - αν και το κράτος έχει λιγότερο από το 50% του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής, της Εμπορικής και της Γενικής - η εκάστοτε κυβέρνηση διορίζει διοικήσεις της επιλογής της, επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι φορείς του δημοσίου, κατέχουν ακόμη μεγάλα πακέτα μετοχών.

Με βάση τις μέχρι τώρα, ορατές αλλαγές των βασικών οικονομικών μεγεθών των τραπεζών, έχουμε τις εξής μεταβολές.

• Ο όμιλος της κρατικής Εθνικής εξακολουθεί να διατηρεί την πρώτη θέση με μεγάλη διαφορά από τους άλλους ομίλους κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών, αν και χάνει συνεχώς μερίδια (και στο ενεργητικό και στις καταθέσεις και στις χορηγήσεις). Και θα διατηρήσει την πρώτη θέση, έστω και αν η Ιονική περάσει στον όμιλο της ιδιωτικής τράπεζας Πίστεως. Ομως, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι χρόνο με το χρόνο ισχυροποιείται η θέση των ιδιωτικών κεφαλαίων στην Εθνική Τράπεζα, με τις πωλήσεις μεγάλων πακέτων μετοχών σε ιδιώτες.
• Ο όμιλος της Εμπορικής (μαζί με την Ιονική), κατέχει σήμερα τη δεύτερη θέση (εκτός από τις χορηγήσεις που βρίσκεται στην 3η θέση, καθώς υπερισχύει η Αγροτική). Μόλις, όμως, πουληθεί η Ιονική, η Εμπορική θα περάσει αυτόματα στην 4η θέση και ίσως η εξέλιξη αυτή αξιοποιηθεί σαν απαρχή για την ιδιωτικοποίησή της.
• Ο όμιλος της κρατικής Αγροτικής που επίσης χάνει μερίδια στην τραπεζική αγορά, κατέχει σήμερα την τρίτη θέση στο ενεργητικό και τις καταθέσεις και την πρώτη θέση στις χορηγήσεις. Φέτος, αναμένεται να περιοριστεί η συμμετοχή του κράτους στην Αγροτική, καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει την πρόθεσή της να πουλήσει σε ιδιώτες τη θυγατρική της Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας. Πάντως, στα πλαίσια των κυβερνητικών επιλογών για μείωση του κράτους και στις τράπεζες, η κυβέρνηση σχεδιάζει τη σταδιακή πώληση πακέτων μετοχών της ΑΤΕ με την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο.
• Ο όμιλος της ιδιωτικής Τράπεζας Πίστεως, που κερδίζει συνεχώς μερίδια της τραπεζικής αγοράς και βρίσκεται στην 1η θέση (μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών) και στην 3η ή 4η θέση (στο σύνολο των κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών), διεκδικεί την αναβάθμισή του με την εξαγορά της Ιονικής. Αν τελικά τα καταφέρει να "βάλει στο χέρι" την Ιονική, θα βρεθεί στη 2η θέση, μεταξύ του συνόλου των κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών.
• Ο όμιλος Λάτση, από τη στιγμή που θα επικυρωθεί στην Eurobank η εξαγορά της Κρήτης θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση, μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών(αφήνοντας πίσω του την Εργασίας) και την 8η μεταξύ του συνόλου των τραπεζών. Αν μάλιστα "χτυπήσει" και αποκτήσει και την Ιονική, τότε θα αρχίσει αγώνας δρόμου της Eurobank με την Πίστεως, για το ποια από τις δύο θα ηγείται των ιδιωτικών τραπεζών...

Οι ανακατατάξεις στον τραπεζικό τομέα θα ενταθούν στο αμέσως επόμενο διάστημα και οι συνέπειες του "λιγότερου κράτους" και στις τράπεζες - με την πώληση είτε πλειοψηφικών πακέτων είτε μεγάλων πακέτων μετοχών σε ιδιώτες - έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται αισθητές και στα πλατιά λαϊκά στρώματα, που εισπράττουν για τις καταθέσεις τους επιτόκια στο ύψος περίπου του πληθωρισμού και πληρώνουν για τα τραπεζικά δάνεια επιτόκια υπερδιπλάσια, υπερτριπλάσια ή και υπερπενταπλάσια του πληθωρισμού.

Το μέγεθος των προβλημάτων, που θα προκληθούν από την πολιτική του λιγότερου κράτους και στις τράπεζες - που με τόση συνέπεια προωθεί η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών" του "νέου" ΠΑΣΟΚ με την πολιτική μερικής ή ολικής ιδιωτικοποίησης κρατικών τραπεζών - εξαρτάται από τις διαπιστώσεις, αλλά και απαντήσεις που δίνει κανείς στα παρακάτω, κρίσιμα ερωτήματα:

Αποτελεί κοινό μυστικό, ότι όσο μεγαλύτερος ήταν ο έλεγχος του κράτους στο τραπεζικό σύστημα (το κράτος κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των μεγάλων τραπεζών), τόσο περισσότερο η εκάστοτε κυβέρνηση μπορούσε να επηρεάσει - θετικά ή αρνητικά - τους όρους χρηματοδότησης της οικονομίας ή της συγκέντρωσης των λαϊκών αποταμιεύσεων. Με την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και τώρα με τη μερική ή ολική ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών, περιορίζονται δραστικά - αν δεν καταργούνται - τα περιθώρια άσκησης νομισματοπιστωτικής πολιτικής με εθνικά, κοινωνικά και αναπτυξιακά κριτήρια. Η δυνατότητα που είχε μέχρι τώρα η εκάστοτε κυβέρνηση, να εξασφαλίζει ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (με το διοικητικό ορισμό των επιτοκίων) ή φτηνό χρήμα για την κάλυψη των δημόσιων ελλειμμάτων (υποχρέωνε τις κρατικές τράπεζες να αγοράζουν κρατικούς τίτλους με χαμηλά επιτόκια), τώρα, στην ουσία, εξαφανίζονται.

Η απάντηση, είναι πως με την κυριαρχία των ιδιωτών, στο τραπεζικό σύστημα, θα ενταθεί και η εκμετάλλευση, τόσο των μικροαποταμιευτών όσο και των δανειοληπτών με μικρά και μεσαία εισοδήματα. Του λόγου το αληθές, επιβεβαιώνουν: Πρώτον, ότι η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, δεν ωφέλησε τους μικροκαταθέτες και τους δανειολήπτες με μικρομεσαία εισοδήματα, αλλά τους έβλαψε ανεπανόρθωτα. Φτάνει μια ματιά, στα επιτόκια ή στις τιμές συναλλάγματος, πριν και μετά την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος. Οποιος κάνει αυτού του είδους τις συγκρίσεις, θα διαπιστώσει έκπληκτος, ότι οι διαφορές στα επιτόκια ή τις τιμές συναλλάγματος των κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών, είναι ανύπαρκτες. Θα διαπιστώσει ακόμα, ότι μεγάλωσε σημαντικά η "ψαλίδα" ανάμεσα στα βασικά επιτόκια χορηγήσεων και τον πληθωρισμό, ενώ έκλεισε περισσότερο η "ψαλίδα" ανάμεσα στα επιτόκια καταθέσεων και τον πληθωρισμό. Δεύτερον, αν μέχρι τώρα, το δημόσιο μπορούσε, σχετικά εύκολα, να καλύψει τις δανειακές του ανάγκες και μάλιστα με χαμηλά επιτόκια (αρκούσε μια εντολή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών στους διοριζόμενους, από την εκάστοτε κυβέρνηση, διοικητές των κρατικών τραπεζών για να διαθέσουν οι κρατικές τράπεζες το σχετικό ποσό για την αγορά κρατικών τίτλων - με το επιτόκιο που θα τους όριζε η κυβέρνηση), τώρα, κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες, εκβιάζουν - με το μανδύα του "βασικού διαπραγματευτή" - και αποσπούν όλο και υψηλότερα επιτόκια στους κρατικούς τίτλους, εξασφαλίζοντας έτσι μεγαλύτερα κέρδη με τη διόγκωση των τόκων του δημοσίου.

Το επιχείρημα που πρόβαλε την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου - ο οποίος σχολιάζοντας την προσφορά των 93 δισ. δραχμών του ομίλου Λάτση υποστήριξε ότι αυτή η εξέλιξη αποτελεί "δικαίωση της πολιτικής μας" - είναι τουλάχιστον αστείο. Και είναι αστείο, γιατί ο ίδιος, πριν από δύο μήνες, δήλωνε, δημόσια, έτοιμος να πουλήσει την Τράπεζα Κρήτης, λιγότερο και από 30 δισ. δραχμές - που είχαν προσφερθεί στον τελευταίο, άγονο, διαγωνισμό - προκειμένου να εκπληρωθεί με επιτυχία η κυβερνητική πολιτική ιδιωτικοποιήσεων.

Στο τελευταίο δεκαήμερο - που βρισκόταν σε εξέλιξη το μεγάλο "παζάρι" κυβέρνησης και υποψηφίων μνηστήρων για την πώληση της Ιονικής Τράπεζας και παραμονές ή μετά το άνοιγμα των προσφορών για την πώληση της Τράπεζας Κρήτης - έγιναν πολλές δηλώσεις, για τις εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα. Παραθέτουμε στη συνέχεια, τις δηλώσεις που έκαναν ορισμένοι τραπεζίτες (κρατικών και ιδιωτικών τραπεζών), τόσο γιατί αποκαλύπτουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το μεγάλο πλιάτσικο που γίνεται στον τραπεζικό τομέα, όσο και για ιστορικούς λόγους.

Σχολιάζοντας την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει - πάση θυσία - στην ιδιωτικοποίηση του 51% των μετοχών της Ιονικής και τι συνεπάγεται η υλοποίησης αυτής της απόφασης, είπαν (με δηλώσεις στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης):

• Κ. Γεωργουτσάκος (πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας): "... η χρηματιστηριακή αξία της Ιονικής Τράπεζας, όχι μόνο δεν μπορεί να αγνοηθεί αλλά είναι και οδηγός για την τελική επιλογή".
• Χ. Σταματόπουλος (πρόεδρος της Ιονικής Τράπεζας): "Οποια ιδιωτική τράπεζα αποκτήσει την Ιονική, θα αλλάξει προς όφελός της την τραπεζική αγορά στην Ελλάδα. Θα κυριαρχήσει. Οποια από τις μεγάλες (σ.σ. τράπεζες) που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια χάσει την Ιονική, πιθανότατα θα χάσει και το παιχνίδι".
• Γ. Κωστόπουλος (πρόεδρος της Τράπεζας ALPHA Πίστεως): "Κάθε δραχμή που θα δοθεί πάνω από 45 δισ. δραχμές - που αντιστοιχούν στη λογιστική αξία του 51% της Ιονικής Τράπεζας - μετράει πολλαπλά. Γι' αυτό, τα επιπλέον ποσά που θα δοθούν - πάνω από 45 δισ. δραχμές - αφαιρούνται από τα κεφάλαια της τράπεζας που θα την αγοράσει... Οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα υποβάλουμε προσφορά θα στηρίζονται στην εκτίμηση για την αξία της Τράπεζας ως εστί και ευρίσκεται και ο νοών νοείτω"...
• Μιχ. Σάλλας (πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς): "... Η Ιονική θα πρέπει να πάει σε μια από τις μεγάλες υπάρχουσες ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες και μάλιστα στην Πίστεως".

Μετά το άνοιγμα των προσφορών για την πώληση της Τράπεζας Κρήτης, που όλα δείχνουν ότι θα καταλήξει στον όμιλο Λάτση:

• Ο υπουργός ΕΘνικής Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαντωνίου,είπε ότι πρόκειται για "δικαίωση της πολιτικής μας" (!) ξεχνώντας, για ευνόητους λόγους, ότι ο ίδιος είχε αποκαλύψει πριν δύο περίπου μήνες πως η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να κάνει "εκπτώσεις" και να πουλήσει την Κρήτης σε τιμή κάτω των 30 δισ. δραχμών...
• Ο Μ. Σάλλας (πρόεδρος της Πειραιώς), εκτός από τα δημόσια "συγχαρητήρια" που έσπευσε να δώσει στον όμιλο Λάτση για την απόκτηση της Κρήτης, πρόσθεσε με δηλώσεις του ότι η Eurobank παίρνει την Κρήτης "με πανάξιο τρόπο"!
• Ο διευθύνων σύμβουλος της Εργασίας Αν. Μπίμπας,χαρακτήρισε "πολύ καλό το τίμημα" που πρόσφερε η Τράπεζά του για την αγορά της Κρήτης (σε σχέση με την αποτίμηση της έκθεσης Ντελόιντ), ενώ πρόσθεσε ότι "η Τράπεζα Εργασίας ενδιαφέρεται για την Ιονική"
• Ο Ι. Νανόπουλος (διευθύνων σύμβουλος της Eurobank), εντάσσοντας την προσφορά για την εξαγορά της Κρήτης στις αναγκαίες κινήσεις που πρέπει να κάνει η Eurobank "ώστε να αντεπεξέλθει με επιτυχία τον επικείμενο έντονο ανταγωνισμό" που επίκειται ενόψει του 2001, άφησε ανοιχτό και το ενδεχόμενο για προσφορά εξαγοράς και της Ιονικής, λέγοντας ότι "θα μελετήσουμε και την περίπτωση αυτή".

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του...

Τα κείμενα έγραψε ο Λάμπρος ΤΟΚΑΣ

Μέσα στα τελευταία 4 χρόνια, ο όμιλος Λάτση, έκανε δυναμικό άνοιγμα και στον τραπεζικό τομέα. Η αρχή έγινε το 1994, όταν εξαγοράζοντας την Ευρωεπενδυτική Τράπεζα, ξεκινήσει από μηδενική βάση τις τραπεζικές δραστηριότητές του στην Ελλάδα. Οι προθέσεις της οικογένειας Λάτση, να "παίξει" και στον τραπεζικό τομέα, με τη δική του τράπεζα, άρχισαν να γίνονται ακόμη πιο σαφείς από το 1996 και μετά.

Συγκεκριμένα:

• Στις 19 Ιούλη 1996, εξαγόρασε το 95% των μετοχών της Ιντερμπάνκ με τα 20 υποκαταστήματά της.
• Ακολούθησε στη συνέχεια η εξαγορά των 5 καταστημάτων της Κρεντίτ Λιονέ.
• Στις 16 Ιούνη 1998 εξαγοράζει την ιδιωτική Τράπεζα Αθηνών με τα 24 υποκαταστήματά της, καταβάλλοντας στους κορεάτες (για το 58,08% των κοινών ονομαστικών μετοχών) και στην Εθνική (για το 51% των προνομιούχων μετοχών) το ποσό των 10,5 δισ. δραχμών.
• Στις 29 Ιούνη προσφέρει 93 δισ. δραχμές (με μικρή προκαταβολή και τα υπόλοιπα με δόσεις σε 4 χρόνια) για την εξαγορά της Τράπεζας Κρήτης με τα 86 υποκαταστήματά της. Οι πληροφορίες λένε, ότι μπορεί η Eurobank να πρόσφερε "υψηλό τίμημα", αλλά σε αντάλλαγμα έχει αποσπάσει δεσμεύσεις ότι θα τύχει φοροαπαλλαγών για τα προβληματικά δάνεια (ύψους περίπου 50 δισ. δραχμών) της Κρήτης που θα... διαγραφούν και εννοείται ότι θα τα φορτωθεί το δημόσιο!

Με τέτοιους όρους, δεν αποκλείεται τελικά να δούμε τον Λάτση να εξαγοράζει και την Ιονική, αρπάζοντας στην ουσία την "μπουκιά" από το στόμα του Κωστόπουλου της Τράπεζας Πίστεως, που θέλει πάση θυσία να γίνει το αφεντικό της Ιονικής.