Του Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ

ΔΕΝ είναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που οι "υμνωδοί" του Γ. Γρίβα επιχειρούν να παρουσιάσουν την πασίγνωστη φασιστική και δοσιλογική οργάνωση, τη "Χ", σαν πατριωτική, αντιστασιακή και να σκεπάσουν, έτσι, την τρομοκρατική εγκληματική δράση της στα χρόνια της Κατοχής, τότε που εξορμούσε σε λαϊκούς συνοικισμούς, παρέα με τους Γερμανούς και τα φουσάτα τους ταγματασφαλίτες.

Μ' ΑΥΤΗΝ την επιδίωξη, είδαμε συχνά και πολιτικά πρόσωπα, που το σόι τους έδρασε με τα Τάγματα Ασφαλείας και που δοξολογούσαν για τη διάσωση του Φίρερ, όταν έγινε η γνωστή απόπειρα, να παρουσιάζονται, με παρεμβάσεις τους, υπερασπιστές της.

ΠΡΟΧΕΙΡΑ εδώ, θυμίζουμε τα όσα, σ' ένα κυνικό παραλήρημα, είχε υποστηρίξει πριν από πολύ καιρό ο Αλ. Παπαδόγκονας, στέλεχος της ΝΔ (τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας), που, μιλώντας για τη "Χ", υποστήριξε πως η οργάνωση αυτή ήταν μια αντιστασιακή οργάνωση κι όχι παρακρατική, όπως και οι άλλες οργανώσεις. Ασπιλη, λοιπόν, και αμόλυντη η "Χ"!!!

ΑΥΤΟΝ, λοιπόν, το στόχο είχε και η νέα φιέστα, που οργάνωσαν την περασμένη Κυριακή στη Λευκωσία, για να "γιορτάσουν" τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του αρχηγού της "X", του Γ. Γρίβα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο ν' απαλλαγούν από τη ζέουσα, την ανεξίτηλη της ιστορίας σφραγίδα σαν συνεργάτες των χιτλερικών, που έπραξαν άθλια, βέβηλα και εγκληματικά σε βάρος των αγωνιστών, των πατριωτών.

ΜΙΑ λαϊκή παροιμία λέει πως ο πνιγμένος για να σωθεί πιάνεται από τα μαλλιά του. Και οι "υμνωδοί" του Γρίβα, αυτή τη φορά, ανάμεσα στα άλλα εξαπέλυσαν και "πυροτεχνήματα". Πως, τάχατες, το 1942 ο τότε ΓΓ του ΚΚΕ Γ. Σιάντος πρότεινε στον Γ. Γρίβα να αναλάβει τη ηγεσία των ανταρτικών δυνάμεων του ΕΑΜ. Φυσικά, ο Γρίβας δεν το δέχτηκε. Και αυτό ήταν που προκάλεσε "την πολεμική" εναντίον του!!!

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην Ελλάδα έχει πια γραμμένη την ιστορία της. Κι είναι αμετάκλητα γραμμένο στις σελίδες της πως η διαβόητη αυτή οργάνωση "Χ", που έδρασε με την καθοδήγηση του Γ. Γρίβα, ένα μόνο στόχο είχε. Να κυνηγήσει, με όλα τα μέσα και με όλα τα όπλα, που την εφοδίασαν οι Γερμανοί, οι Ράλληλες και οι Εγγλέζοι, και να χτυπήσει το ΕΑΜικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

ΣΤΗΡΙΓΜΑ των Γερμανών και των Κουίσλιγκ, η "Χ" σε όλες τις δολοφονικές επιδρομές στους λαϊκούς συνοικισμούς, πρώτοι και καλύτεροι, με τους καταλόγους ανά χείρας για να διευκολύνουν τη δουλιά των δημίων στα μεγάλα μπλόκα που έγιναν το 1944 και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η "Χ" ΕΙΝΑΙ η "γκρίχισε πολιτσάι"... Ετσι την είχαν βαφτίσει και την αποκαλούσαν οι Γερμανοί, που μαζί τους καθημερινά έπαιρναν μέρος στις τρομοκρατικές επιθέσεις, πότε στο Βύρωνα, την Καισαριανή, την άλλη στο Δουργούτι, στην Καλλιθέα, στα Σφαγεία και την Κοκκινιά.

ΠΡΕΠΕΙ εδώ να σημειώσουμε πως η τρομοκρατική, δολοφονική δράση της οργάνωσης αυτής πάει παράλληλα με τη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και βασικός κύριος στόχος είναι το χτύπημα του ΕΑΜ και των Οργανώσεών του. Από την άποψη αυτή, είναι πολύ ενδεικτικά τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο του Χρ. Ζαλοκώστα "Το χρονικό της σκλαβιάς".

ΜΕ "ανακουφιστικό" τόνο, ο Χρ. Ζαλοκώστας σημειώνει πως "ύστερα από πολλά βάσανα" σήμερα "αδερφώθηκαν οι εθνικές οργανώσεις και ιδρύσαμε τον ΠΑΣ(Πανελλήνιος Απελευθερωτικός Σύνδεσμος)". Σ' αυτό το "αδέρφωμα" μπαίνουν όλα τα φασιστοειδή της Κατοχής "Εθνικό Κομιτάτο", "Σπίθα", "Τρίαινα", φυσικά, η"Χ" κι άλλες παρόμοιες...

ΙΣΩΣ εκεί που περισσότερο αποκαλυπτικά καθρεφτίστηκε της "X" η "ταυτότητα" και η δράση και τα δοσιλογικά άθλα της είναι αυτά, που κατατέθηκαν στη δίκη των δοσιλόγων. Ιδιαίτερα η κατάθεση του ταγματάρχη Πολύζου, επιτελάρχη της "Χ", που βεβαιώνει τη συνεργασία με τους Γερμανούς και, φυσικά, με τους επικεφαλής των ομάδων, που είχαν στα άντρα της Ειδικής Ασφαλείας βασανίσει εκατοντάδες αγωνιστές.

ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ, που βγήκαν με την απελευθέρωση (και όχι μόνο οι ΕΑΜικές), έχουν καταγράψει ένα πλήθος περιστατικά δολοφονικών τρομοκρατικών επιθέσεων από τη "Χ". Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα όσα σημειώνει ιστορία της Εθνικής Αντίστασης (Εκδοση "Αυλός"), που συντάχθηκε από ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής τον δημοσιογράφο Β. Γεωργίου.

"ΜΕΣΑ στην επικράτεια της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, που σ' αυτήν συμμετείχαν κομμουνιστές, ΕΑΜίτες και μέλη της ΠΕΕΑ, υπήρχε και η επικράτεια του Γρίβα "Χ" στο Θησείο... Και η επικράτεια των ταγματασφαλιτών στα ξενοδοχεία (όπου είχαν εγκατασταθεί από τους Γερμανούς) και όπου στις 15 Οκτώβρη 1944 μπόρεσαν να κάνουν τη δολοφονική μεταπελευθερωτική επίδειξή τους. Υπήρχε, επίσης, η επικράτεια του Μπουραντά... Και, τέλος, και εκείνη της Σχολής Ευελπίδων".

Η ΔΟΣΙΛΟΓΙΚΗ φασιστική οργάνωση της "Χ" θα συνεχίσει την τρομοκρατική δράση της σε "ευρύτερους ορίζοντες", αφού με την ενίσχυση των Αγγλων και της κυβέρνησης, που είχαν επιβάλει με τα κανόνια τους, είχαν εξαπολύσει την πιο άγρια και αιματηρή επιδρομή για ν' αποτελειώσουν με τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ αυτή φιέστα των "υμνωδών" του Γ. Γρίβα με τίποτε δεν μπορεί να αποκρύψει ούτε να εξωραϊσει τα όσα βέβηλα και προδοτικά έπραξε η οργάνωση αυτή στα χρόνια της Κατοχής. Με τίποτα δεν ξεχνιούνται. Και δεν ξεπλένονται τα έργα της. "Η ελληνική οργάνωση της Δεξιάς "Χ" είναι σχεδόν βέβαιο ότι συνεργάστηκε με τον εχθρό εναντίον του Συμμαχικού Αγώνα...".

ΑΥΤΗ ήταν η απάντηση των "Τάιμς" του Λονδίνου στον πρωθυπουργό Π. Βούλγαρη (τον επιλεγόμενο και Τσουμπέ), όταν αυτός γύρεψε να την υπερασπιστεί. Αλλά και την απήχηση που είχε στην ελληνική κοινωνία δείχνει το αποτέλεσμα των εκλογών του 1945 και 1950, που το κόμμα των χιτών προσπάθησε να μπει στη Βουλή, αλλά δεν τα κατάφερε. Ηταν τότε που η εφημερίδα "Ελευθερία", συνοπτικά και καυστικά, σημείωσε για το αποτέλεσμα εκείνο: "...Γνώρισμα των εκλογών αυτών είναι το πέταγμα του κόμματος των χιτών "στα σκουπίδια" της ιστορίας...".

ΚΑΙ τα σκουπίδια αυτά μένουν πάντα σκουπίδια. Και με κανέναν τρόπο δεν εξωραϊζονται απ' όλα όσα προδοτικά και βέβηλα έπραξαν.

Στην ομιλία του, ο Δ. Τσοβόλας είπε: "Η ενοποίηση της Ευρώπης περιέχει ή πρέπει να περιέχει δύο πολιτικές: Την πολιτική ένωση και τη νομισματική ένωση" και "αντί να προηγείται η πολιτική ένωση και η σύγκλιση των επιπέδων οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας των λαών, αντί να προωθείται πρώτα η αλληλεγγύη για να υπάρξει συνοχή στο χώρο της Ευρώπης και όχι μόνο σε κάθε χώρα, γίνεται το τελείως αντίθετο. Προωθείται η νομισματική ένωση". Και καταλήγει: "Ακριβώς το γεγονός ότι προωθείται πρώτα η ΟΝΕ, δείχνει ότι είναι αβέβαιη η τελική μορφή της ΕΕ και θα πρέπει να μην βιαστούμε να πάμε στο 2001, πριν δούμε ότι έρχεται τουλάχιστον η πολιτική ένωση με σύγκλιση των πραγματικών επιπέδων ανάπτυξης".

Η τοποθέτηση του ΔΗΚΚΙ εκμεταλλεύεται την όντως δύσκολη κατάσταση που βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και προβάλλει δημαγωγικά την ιδέα ότι μπορεί να ασκείται πολιτική, που θα προσαρμόζει τη χώρα στην ΟΝΕ, με κοινωνικό πρόσωπο, αφού πρώτα προηγηθεί πολιτική ένωση και "στάση αλληλεγγύης" από τους άλλους "εταίρους".

Με αυτές τις αντιφατικές, ουτοπικές και ανεφάρμοστες θέσεις, κρύβει την ουσία της ΕΕ, σπέρνει αυταπάτες στο λαό και, αντικειμενικά, σιγοντάρει την κυβέρνηση, μαζί με τα άλλα κόμματα του Μααστριχτικού τόξου ΝΔ και ΣΥΝ, αφού προπαγανδίζει την "καλή" ΟΝΕ, γνωρίζοντας ότι είναι επιδίωξη των μονοπωλίων, για ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, για ενίσχυση των κερδών και της εξουσίας τους. Αν πραγματικά πρότεινε φιλολαϊκή πολιτική, θα καλούσε το λαό να παλέψει ενάντια στην ΟΝΕ. Αντί γι' αυτό, συγκαλύπτει ότι η ΕΕ είναι η συγκεκριμένη μορφή καπιταλιστικής ενοποίησης, που εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, του Αμστερνταμ και τα συνακόλουθά τους, η ΟΝΕ, τα προγράμματα σύγκλισης, η ΑΤΖΕΝΤΑ 2000, οι προσαρμογές στην οικονομία με ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις και περικοπές των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων, είναι οι μοχλοί για να περάσει η επιδίωξη του πολυεθνικού κεφαλαίου για διασφάλιση των μονοπωλιακών υπερκερδών, την ανακοπή της τάσης μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους και την υποταγή των λαών. Η επιδίωξη αυτή περνάει μέσα από το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος, για να μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο των κρατών που ηγούνται της ενοποίησης να αυξάνει ανεμπόδιστα το μερίδιό του στην παγκόσμια αγορά, στον ανταγωνισμό με τους άλλους δύο ιμπεριαλιστικούς πόλους, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία.

* * *

* * *

Για τους εργαζόμενους της χώρας μας, που πληρώνουν τις συνέπειες της προσαρμογής στην ΕΕ και το δρόμο της ΟΝΕ του μεγάλου κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος από τη ρήξη και τη σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων που στηρίζουν το Μάαστριχτ, στην προοπτική του δικού τους λαϊκού μετώπου πάλης, αν θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και όχι σύγχρονοι δούλοι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ξεχωρίζοντας ότι, πίσω από την όποια φραστική αντιπαράθεση του ΔΗΚΚΙ στην κυβέρνηση, κρύβεται ο εγκλωβισμός των εργαζομένων σε ανώδυνες διαχειριστικές πολιτικές για το σύστημα, λειτουργώντας σαν ένα ακόμη ανάχωμα στη λαϊκή πάλη.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ενα απλό ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί σε όσους υποστηρίζουν ότι η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ είναι ανεξάρτητη από τη λαϊκή αντίδραση στην εφαρμοζόμενη πολιτική, είναι το ακόλουθο: Αλήθεια, αν οι εργαζόμενοι ήταν ευχαριστημένοι από την πολιτική που το ΠΑΣΟΚ προωθεί ως κυβερνητικό κόμμα, θα υπήρχε αντικειμενικό έδαφος για την πρόκληση εσωκομματικών αναταράξεων; Η απάντηση είναι προφανής, όπως προφανές είναι ότι αυτή πολιτική του "μονόδρομου" προς την "ευρω-σύνθλιψη" δημιουργεί "φυγόκεντρες τάσεις" στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Το δείχνουν άλλωστε οι αγώνες των εργαζομένων.

***

Οι περιβόητοι "διαφωνούντες" είναι ίσως το πρώτο βιολί στην ορχήστρα του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να μην καταρρεύσουν οι αυταπάτες που επί χρόνια καλλιεργούνται στις λαϊκές μάζες για το χαρακτήρα και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια διαχωρισμού του ΠΑΣΟΚ σε "κακό" και "καλό", όπου το δεύτερο απαρτίζεται από τους υπέρμαχους ενός "εκσυγχρονισμού χωρίς ΜΑΤ"..., είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορεί να παρασχεθεί στην άρχουσα τάξη, αλλά, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, και στον Κ. Σημίτη.

***

Ο κ. Σημίτης, δε, πρέπει να είναι ευτυχής, που - παρά το γεγονός ότι έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του μοιράσματος των πόστων και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του - στο κύριο δίνει επιτυχείς εξετάσεις στην ολιγαρχία. Και το κύριο είναι η εφαρμογή μιας βαθιά ταξικής πολιτικής με τη διασφάλιση κατάλληλων "αμορτισέρ" για τη διάχυση της κοινωνικής οργής. Και σε αυτή τη φάση, οτιδήποτε κρατά αιχμαλωτισμένες τις λαϊκές συνειδήσεις στο ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δρα αποτρεπτικά στην προοπτική ένταξης αυτών των μαζών στο μοναδικό δρόμο που αντιστρατεύεται το "μονόδρομο". Είναι φανερό ότι η "εσωκομματική αντιπολίτευση" κάθε άλλο παρά λειτουργεί στο πολιτικό προσκήνιο ως παράγοντας διεύρυνσης αυτού του "άλλου" δρόμου. Λειτουργεί ως μηχανισμός παγίδευσης των λαϊκών στρωμάτων που εξαπατήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, σε εντελώς ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.

***

Αυτή η ρεαλιστική προοπτική είναι δυνατή, εφόσον η λαϊκή δυσφορία δεν "καναλιζαριστεί" σε ελεγχόμενα πεδία από το σύστημα, εφόσον η κοινωνική αγανάκτηση δεν "ευνουχιστεί" μέσα από σχήματα - στα οποία εντάσσεται και η "εσωκομματική αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ - που "ψαρεύουν στα θολά", για να διατηρηθεί "θολή" στη συνείδηση των λαϊκών μαζών, η "άλλη", η αναγκαία πολιτική πορεία.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ