Η αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε τις προηγούμενες μέρες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα η οξεία μορφή που πήρε, δείχνει με πολύ εμφανή τρόπο ότι η διαρκώς εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση δεν επιτρέπει σε κανένα να προσποιείται πως δεν υπάρχει αυτό που, στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, οι κυβερνώντες αποκαλούν "κοινωνική κουφόβραση". Αντίθετα, τα διαδραματιζόμενα μέσα στο ΠΑΣΟΚ τροφοδοτούνται, αναπαράγονται και περιπλέκονται, ακριβώς λόγω αυτής της κοινωνικής αντίδρασης σε μια πολιτική που θέτει στο στόχαστρο το παρόν και το μέλλον του λαού και του τόπου.
Ενα απλό ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί σε όσους υποστηρίζουν ότι η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ είναι ανεξάρτητη από τη λαϊκή αντίδραση στην εφαρμοζόμενη πολιτική, είναι το ακόλουθο: Αλήθεια, αν οι εργαζόμενοι ήταν ευχαριστημένοι από την πολιτική που το ΠΑΣΟΚ προωθεί ως κυβερνητικό κόμμα, θα υπήρχε αντικειμενικό έδαφος για την πρόκληση εσωκομματικών αναταράξεων; Η απάντηση είναι προφανής, όπως προφανές είναι ότι αυτή πολιτική του "μονόδρομου" προς την "ευρω-σύνθλιψη" δημιουργεί "φυγόκεντρες τάσεις" στη βάση του ΠΑΣΟΚ. Το δείχνουν άλλωστε οι αγώνες των εργαζομένων.
***
Η περίφημη "εσωκομματική αντιπολίτευση", θέλοντας να διατηρήσει μια κοινωνική αναφορά, επί της οποίας να διεξάγεται το παιχνίδι των προσωπικών φιλοδοξιών όσων την απαρτίζουν, επιδιώκει να δράσει ως εκφραστής αυτών των φυγόκεντρων δυνάμεων. Για το ρόλο που αντικειμενικά διαδραματίζει η "εσωκομματική αντιπολίτευση" είναι δηλωτικά τα όσα υποστηρίζουν τα στελέχη της: "Ουδείς διαφωνεί με την ΟΝΕ και τη στρατηγική της κυβερνητικής πολιτικής", λένε με ένα στόμα και μια φωνή οι της αντι-ηγετικής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, η "εσωκομματική αντιπολίτευση" παίζει ένα παιχνίδι που πολλές φορές αποδείχτηκε αναγκαίο στην ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για το παιχνίδι του "αναχώματος" του ΠΑΣΟΚ απέναντι σε κοινωνικά στρώματα που απορρίπτουν την πολιτική του, παιχνίδι "δεκανικιού" για την υποβοήθηση περάσματος της ακολουθούμενης πολιτικής, μέσω της διατήρησης του εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων στο ΠΑΣΟΚ.
Οι περιβόητοι "διαφωνούντες" είναι ίσως το πρώτο βιολί στην ορχήστρα του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να μην καταρρεύσουν οι αυταπάτες που επί χρόνια καλλιεργούνται στις λαϊκές μάζες για το χαρακτήρα και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια διαχωρισμού του ΠΑΣΟΚ σε "κακό" και "καλό", όπου το δεύτερο απαρτίζεται από τους υπέρμαχους ενός "εκσυγχρονισμού χωρίς ΜΑΤ"..., είναι η καλύτερη βοήθεια που μπορεί να παρασχεθεί στην άρχουσα τάξη, αλλά, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, και στον Κ. Σημίτη.
***
Τόσο ο κ. Παπουτσής, όσο και οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι ως "αρχηγοί" ή "εκπρόσωποι" του... κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, γνωρίζουν ότι τα ΜΑΤ και ο αυταρχισμός είναι, αναπόφευκτα, το σήμα κατατεθέν μιας πολιτικής που ισοπεδώνει εργασιακά κεκτημένα, ασφαλιστικά δικαιώματα, μισθολογικές κατακτήσεις και παραδίδει το δημόσιο πλούτο απευθείας από το καπιταλιστικό κράτος στους καπιταλιστές. Ως Κοινοτικός επίτροπος, δε, ο πρώτος, έχει σαφή αντίληψη πως τόσο ο Ζοσπενικός "κεντροαριστερός εκσυγχρονισμός" με τα ΜΑΤ και τη βαρβαρότητα προωθείται, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση των κινητοποιούμενων ανέργων, όσο και ο Ντ'Αλεμικός "εκσυγχρονισμός" επίσης με τα ΜΑΤ επιβάλλεται, όπως διαπίστωσαν οι Ιταλοί αγρότες...
Ο κ. Σημίτης, δε, πρέπει να είναι ευτυχής, που - παρά το γεγονός ότι έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του μοιράσματος των πόστων και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας του - στο κύριο δίνει επιτυχείς εξετάσεις στην ολιγαρχία. Και το κύριο είναι η εφαρμογή μιας βαθιά ταξικής πολιτικής με τη διασφάλιση κατάλληλων "αμορτισέρ" για τη διάχυση της κοινωνικής οργής. Και σε αυτή τη φάση, οτιδήποτε κρατά αιχμαλωτισμένες τις λαϊκές συνειδήσεις στο ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δρα αποτρεπτικά στην προοπτική ένταξης αυτών των μαζών στο μοναδικό δρόμο που αντιστρατεύεται το "μονόδρομο". Είναι φανερό ότι η "εσωκομματική αντιπολίτευση" κάθε άλλο παρά λειτουργεί στο πολιτικό προσκήνιο ως παράγοντας διεύρυνσης αυτού του "άλλου" δρόμου. Λειτουργεί ως μηχανισμός παγίδευσης των λαϊκών στρωμάτων που εξαπατήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ, σε εντελώς ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια.
***
Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν διαφορές. Ομως το ουσιώδες είναι ότι αυτές οι διαφορές δεν εδράζονται στο βασικό, αλλά σε τριτεύουσας σημασίας ζητήματα. Και το βασικό είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική, που δεν παίρνει "φτιασιδώματα". Δεν καλλωπίζεται. Εχουμε να κάνουμε με μια πολιτική που απαιτείται η ανατροπή της. Μια ανατροπή που περνά μέσα από ανάπτυξη αγώνων και μετώπων αντίστασης που θα συνενώνονται σε ένα συνολικό μέτωπο πάλης. Ενα μέτωπο πάλης και συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων που θα απειθαρχεί, θα είναι ανυπάκουο στα κελεύσματα της υποταγής και τόσο δυνατό, ώστε να ακυρώνει στην πράξη την πολιτική των πολυεθνικών, ανοίγοντας τους ορίζοντες για συνολικές ανατροπές στους πολιτικο-κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης, υπέρ των εργαζόμενων. Μόνο σ' αυτή την προοπτική μπορεί να εκφραστεί πραγματικά υπέρ των συμφερόντων τους η δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων που ακολουθούσαν το κυβερνητικό κόμμα, που δε βολεύονται στην πολιτική του και που προσπαθεί, σπέρνοντας αυταπάτες, να εγκλωβίσει η "εσωκομματική αντιπολίτευση".
Αυτή η ρεαλιστική προοπτική είναι δυνατή, εφόσον η λαϊκή δυσφορία δεν "καναλιζαριστεί" σε ελεγχόμενα πεδία από το σύστημα, εφόσον η κοινωνική αγανάκτηση δεν "ευνουχιστεί" μέσα από σχήματα - στα οποία εντάσσεται και η "εσωκομματική αντιπολίτευση" του ΠΑΣΟΚ - που "ψαρεύουν στα θολά", για να διατηρηθεί "θολή" στη συνείδηση των λαϊκών μαζών, η "άλλη", η αναγκαία πολιτική πορεία.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
