Η συζήτηση, προ ημερήσιας διάταξης στη Βουλή, ήταν για τη διαβόητη Οικονομική και Νομισματική Ενωση, (ΟΝΕ), στο όνομα της οποίας η κυβέρνηση, μαζί με τη μονόπλευρη άγρια λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, με έναν καταιγισμό μέτρων, έχει εξαπολύσει επίθεση κατεδάφισης στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Το περιεχόμενο της ΟΝΕ, οι στόχοι, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει απ' αυτήν την πολιτική, τι επιπτώσεις θα έχει στον ελληνικό λαό η ένταξη στο ΕΥΡΩ, έμειναν στο απυρόβλητο - με εξαίρεση την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ που "έβαλε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων" αποκαλύπτοντας την αντιλαϊκή ουσία της ΟΝΕ - κάτι που, άλλωστε, το ΚΚΕ κάνει από την αρχή που υπογράφτηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, την οποία ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ.

Αλλά, αν ο καυγάς ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ έγινε για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της αντιλαϊκής πολιτικής, κάθε άλλο παρά διαφορετική ήταν η στάση του Συνασπισμού. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος που αρέσκεται να διακηρύσσει ότι κάνει στην κυβέρνηση "προγραμματική αντιπολίτευση", άσκησε κριτική, όχι για την ουσία της πολιτικής της, αλλά για την αποτυχημένη διαχείρισή της, εκφράζοντας το φόβο πως, στο τέλος, δε θα καταφέρει να εντάξει τη χώρα στην ΟΝΕ... Μαζί με τις κατηγορίες για "πολιτικό αυταρχισμό" και "κοινωνική σκληρότητα", επισήμανε την "αμηχανία της κυβέρνησης και τις εσωκομματικές κόντρες" που χαλάνε την κυβερνητική εικόνα και μειώνουν τη διαπραγματευτική της ικανότητα στις Βρυξέλλες! Και ότι "δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να υλοποιήσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο που θα εξασφαλίζει την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας..."

Είναι φανερό, το άγχος και η αγωνία του ΣΥΝ, γιατί κινδυνεύει η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Προοπτική, την ΟΝΕ, επιμένοντας ότι πρέπει να επιτευχτεί, πάση θυσία, αυτός ο "εθνικός" στόχος. Αλλά, η ΟΝΕ δεν αποτελεί "εθνικό" στόχο για το λαό, παρά μόνο για την πλουτοκρατία. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλεται, για την εξασφάλιση του στόχου, είναι αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο της ΟΝΕ, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει με κοινωνικό πρόσωπο, δεν μπορεί να έχει οφέλη για τους εργαζόμενους, όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ. Από την άλλη, ο ΣΥΝ πιέζει για την προώθηση των αναγκαίων "διαρθρωτικών αλλαγών" που επιβάλλει η ΕΕ, επικαλούμενος ότι μπορούν να επιτευχθούν με άλλη μορφή διαχείρισης, σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι το πολυεθνικό κεφάλαιο θα κάνει φιλολαϊκές παραχωρήσεις. Οι αναδιαρθρώσεις για την προσαρμογή στην ΕΕ γενικότερα, οι αρνητικές, οι τραγικές συνέπειες σε βάρος των εργαζομένων και της χώρας απαιτούνται, για να εδραιώνεται η εξουσία του κεφαλαίου η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η αύξηση των κερδών. Θετικές αλλαγές για το λαό, τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να γίνουν με αποδοχή - όπως κάνει ο ΣΥΝ - των διαβόητων τεσσάρων ελευθεριών που επιβάλει το πολυεθνικό κεφάλαιο: ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού. Και είναι μέγιστη η υποκρισία του ΣΥΝ όταν αποσιωπά πως και οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τα ωράρια, η κατεδάφιση κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων κλπ., είναι συστατικά στοιχεία αυτής της πολιτικής της ΟΝΕ.

Αντίθετα, ο ΣΥΝ κάνει ό,τι μπορεί για να μην αναπτυχθεί η αντίσταση των εργαζομένων ενάντια σ' αυτήν την καταστροφική πολιτική και προοπτική. Θέλει να προχωρήσουν αυτές οι "διαρθρωτικές αλλαγές" της ΕΕ με σχέδιο και συναίνεση - λες και μπορεί οι εργαζόμενοι να δεχτούν το γκρέμισμα στοιχειωδών δικαιωμάτων τους για ν' αυξάνει τα κέρδη της η πλουτοκρατία, ντόπια και ξένη, και οι πολυεθνικές! Εξαπατώντας τους εργαζόμενους, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, τόνιζε στην ομιλία του στη Βουλή πως "η Ελλάδα μπορεί να παρακολουθήσει τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και πρέπει να αγωνιστεί για μια Ευρώπη με κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες... αν ακολουθήσει μια πολιτική που συνδυάζει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με την κοινωνική στήριξη, με τη διεύρυνση της κοινωνικής πολιτικής... Και για, όποιον έχει αντίρρηση, ο πρόεδρος του ΣΥΝ προβάλλει τα παραδείγματα των κεντροαριστερών κυβερνήσεων Γαλλίας και Ιταλίας! Συγκαλύπτει το ξεθεμελίωμα και πετσόκομμα βασικών εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και σ' αυτές τις χώρες, γιατί όλα αυτά γίνονται από τις "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις στο όνομα της ΟΝΕ. Η αποσιωπά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σ' αυτές τις χώρες, των εργαζομένων των αγροτών και άλλων λαϊκών στρωμάτων ενάντια σ' αυτήν την αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική της ΟΝΕ που εφαρμόζουν οι "κεντροαριστερές" κυβερνήσεις Ζοσπέν, Ντ' Αλέμα και Μπλερ - αυτόν τον τελευταίο "κεντροαριστερό" τον αποσιώπησε ο Ν. Κωνσταντόπουλος γιατί, ίσως θυμίζει Θάτσερ σε νέα έκδοση και γιατί τον επικαλείται συνεχώς ο Κ. Σημίτης.

Ο ΣΥΝ απέδειξε περίτρανα, για μια ακόμη φορά, ότι έχει ρόλο ύπαρξης στο αστικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να καλλιεργεί αυταπάτες στις λαϊκές μάζες, προωθώντας την πολιτική του κεφαλαίου στις γραμμές τους. Αλλά και οι όσοι ελάχιστοι εργαζόμενοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στις συγχύσεις που σπέρνει, δεν έχουν διαφορετική επιλογή υπεράσπισης των συμφερόντων τους, από τη συστράτευση στην κοινή λαϊκή πάλη, ενάντια σε κάθε διαχειριστική, υπέρ των πολυεθνικών και της άρχουσας τάξης, πολιτική.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ