Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ο διοικητής της 3ης Στρατιάς κρούσης του κόκκινου στρατού, στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, της στρατιάς που ανέλαβε την έφοδο για την κατάληψη του κτιρίου συμβόλου της ναζιστικής Γερμανίας, αναφέρει στον στρατάρχη Γ. Ζούκοφ τη χαρμόσυνη είδηση. Ηταν στις 30 Απρίλη του 1945 και ώρα 21.50, που ο επιλοχίας Μ.Α.Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ.Β. Καντάρια ύψωσαν τη σημαία της νίκης, την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, την ένδοξη σημαία του πρώτου στον κόσμο προλεταριακού κράτους, της ΕΣΣΔ, στον τρούλο του Ράιχσταγκ. Ηρθε το οριστικό τέλος του πολέμου και η νίκη κατά της ναζιστικής Γερμανίας; Οχι ακριβώς. Ηταν στιγμές πριν το τέλος, πριν την οριστική κατάληψη του Βερολίνου, για το οποίο μάχονταν ακόμη λυσσωδώς τα τελευταία υπολείμματα του ναζισμού. Στη διαταγή που εκδόθηκε από τη διοίκηση του 1ου Λευκορώσικου μετώπου του σοβιετικού στρατού, που ανέλαβε το χτύπημα στην καρδιά της ναζιστικής γερμανίας για την τελική νίκη και την κατάληψη και του Βερολίνου, αναφέρει συγκεκριμένα τα εξής: "Πλησιάζει η ώρα της οριστικής νίκης κατά του εχθρού. Η Σοβιετική σημαία κυματίζει πάνω στο κεντρικό κτίριο του Ράιχσταγκ στο κέντρο του Βερολίνου. Σύντροφοι μαχητές, υπαξιωματικοί, αξιωματικοί και στρατηγοί του 1ου Λευκορώσικου μετώπου! Εμπρός κατά του εχθρού, με το τελευταίο ορμητικό μας χτύπημα να αποτελειώσουμε το φασιστικό θηρίο στη φωλιά του και να φέρουμε πιο κοντά την ώρα της οριστικής και ολοκληρωτικής νίκης κατά της φασιστικής Γερμανίας". (Γ. Ζούκοφ, "Αναμνήσεις και στοχασμοί", Τόμος 2ος, σελ. 411, εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή").

Η νίκη βεβαίως δεν άργησε να 'ρθει. Η ιστορική στιγμή της ανάρτησης της σημαίας συμβόλου του σοβιετικού λαού, ήταν μια πράξη συμβολική, που αποδείκνυε τη δύναμη του σοσιαλισμού και του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη δοκιμασία του πολέμου, και, που είχε γίνει μαζί με τη μεγάλη πατρίδα του Λένιν η αδιάψευστη ελπίδα όλων των λαών για τη συντριβή του φασισμού και την ειρήνη στη Γη. Απέμενε όμως το τελικό χτύπημα, για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας ώστε να επισφραγίσει την οριστική νίκη, να δικαιώσει το αίμα των λαών στον πιο βάρβαρο πόλεμο που γνώρισε η ιστορία της ανθρωπότητας.

Ηταν μεσάνυχτα της 8ης προς την 9η Μάη 1945 και ώρα ακριβώς 24.00η. Στο Κάρλσχορστ, στο ανατολικό τμήμα του Βερολίνου, σε αίθουσα του διώροφου κτιρίου της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, βρίσκονται οι αντιπρόσωποι της Ανώτατης Διοίκησης των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων, με επικεφαλής τον στρατάρχη Γκιόργκι Κονταντίνοβιτς Ζούκοφ και της Ανώτατης Διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων, που εκπροσωπούσαν ο Αγγλος στρατάρχης της αεροπορίας Αρθουρ Β. Τέρνερ, ο Αμερικάνος στρατηγός της αεροπορίας Καρλ Σπάατς και ο Γάλλος στρατηγός Ζαν Ντέλατρ Ντε Τασινί. Τη γερμανική αντιπροσωπεία αποτελούσαν ο στρατάρχης Κάιτελ, ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ και ο στρατηγός αεροπορίας Στουμπφ και η οποία είχε εξουσιοδοτηθεί από την κυβέρνηση του Γερμανού ναυάρχου Νταϊνιτς να υπογράψει την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας.

Ο στρατάρχης Γ. Ζούκοφ απευθύνεται στη γερμανική στρατιωτική αντιπροσωπεία ρωτώντας: "Εχετε στα χέρια σας την πράξη της άνευ όρων παράδοσης, τη μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή"; Η απάντηση ήρθε από τον στρατάρχη Κάιτελ. "Μάλιστα, τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε και έδωσε το ντοκουμέντο που ο Νταϊνιτς τους εξουσιοδοτούσε να υπογράψουν". (Γ. Ζούκοφ, "Αναμνήσεις και Στοχασμοί", Τόμος 2ος, σελ. 424)

Στις 9 Μάη 1945 και ώρα 00.43 η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε τελειώσει.

Τι είχε όμως προηγηθεί; Την Πρωτομαγιά του 1945 ο Γερμανός στρατηγός Κρεμπς ενημερώνει τον στρατηγό του κόκκινου στρατού Β.Ι. Τσουϊκόφ, με επιστολή του Γκαίμπελς, ότι αυτοκτόνησε ο Χίτλερ, αφήνοντας διαθήκη με την οποία διαβίβαζε όλη την εξουσία στους Γκαίμπελς, Νταϊνιτς και Μπόρμαν και εξουσιοδότησε τον Μπόρμαν να έρθει σε επαφή με τον αρχηγό του σοβιετικού λαού για ειρηνικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των κρατών που έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες. Στις 2 Μάη τη νύχτα ο ραδιοσταθμός του επιτελείου της άμυνας του Βερολίνου μεταδίδει στα γερμανικά και στα ρώσικα ότι σταματούν τις πολεμικές επιχειρήσεις και στέλνουν απεσταλμένους για διαπραγματεύσεις. Επίσης, στις 2 του Μάη ο Γερμανός στρατηγός πυροβολικού Βάιντλινγκ με το επιτελείο του παραδίνονται στον Κόκκινο Στρατό, λέγοντας ότι ο Χίτλερ πριν αυτοκτονήσει τον είχε διορίσει διοικητή της άμυνας του Βερολίνου. Μετά την παράδοσή του, υπογράφει διαταγή και ανακοινώνει ο ίδιος: "Διατάσσω να καταπαύσει αμέσως η αντίσταση". Την ίδια μέρα παραδίνεται ο Γερμανός υφυπουργός προπαγάνδας Φρίτσε και κάνει ραδιοφωνική έκκληση στο γερμανικό στρατό της φρουράς του Βερολίνου να σταματήσουν κάθε αντίσταση. Τι σήμαιναν όλα τα παραπάνω; Ο στρατάρχης Ζούκοφ αναφέρει σχετικά: "Ο στρατηγός Κρεμπς, έμπειρος στρατιωτικός διπλωμάτης, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας παρασύρει σε μακρές συνομιλίες, αλλά η πονηριά δεν πέτυχε. Ο Β.Δ. Σοκολόφσκι, ο οποίος ήταν εξουσιοδοτημένος να κάνει διαπραγματεύσεις, δήλωσε κατηγορηματικά στον Κρεμπς: Η κατάπαυση των πολεμικών επιχειρήσεων είναι δυνατή μόνο υπό τον όρο της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης των γερμανοφασιστικών στρατευμάτων μπροστά σε όλους τους συμμάχους. Επειδή όμως οι χιτλερικοί τότε δε δέχτηκαν το αίτημα της άνευ όρων παράδοσης, δόθηκε στα στρατεύματά μας η διαταγή: να συντριβεί ολοκληρωτικά ο εχθρός"

Υπάρχει όμως στη συνέχεια και άλλο ένα περιστατικό ενδεικτικό για τις διαθέσεις πλέον των δυτικών συμμάχων. Σχετικά μ' αυτό ο Ζούκοφ αναφέρει: "Στις 7 Μάη μου τηλεφώνησε στο Βερολίνο ο Στάλιν και μου είπε: Σήμερα στην πόλη Ρεμς οι Γερμανοί υπέγραψαν πράξη άνευ όρων παράδοσης. Το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε στους ώμους του ο σοβιετικός λαός κι όχι οι σύμμαχοι, γι' αυτό πρέπει να υπογραφεί η άνευ όρων παράδοση μπροστά στην Ανώτατη Διοίκηση όλων των χωρών του αντιχιτλερικού συνασπισμού κι όχι μόνο στην Ανώτατη Διοίκηση των συμμαχικών στρατευμάτων. Δε συμφώνησα και με το ότι η πράξη της άνευ όρων παράδοσης υπογράφτηκε όχι στο Βερολίνο, στο κέντρο της φασιστικής επίθεσης. Συμφωνήσαμε με τους συμμάχους να θεωρηθεί η υπογραφή της πράξης στην πόλη Ρεμς σαν προκαταρκτικό πρωτόκολλο της άνευ όρων παράδοσης".

Εκτιμώντας καθένας τις παραπάνω εξελίξεις, μπορεί εύκολα να κατανοήσει δύο συγκεκριμένα ζητήματα, με άμεση μεταξύ τους σχέση. Το ένα είναι ότι ο πόλεμος ουσιαστικά είχε τελειώσει, αλλά αυτό που κατά τη διεξαγωγή του απασχολούσε τις δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού, δηλαδή πώς θα 'ναι ο κόσμος μετά τον πόλεμο, ποιος θα καρπωθεί τα αποτελέσματά του, οι λαοί ή ο ιμπεριαλισμός, εξέφραζε όχι μόνο τους πόθους μα και τις επιδιώξεις δύο αντίθετων κόσμων, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού. Αλλωστε αυτή η αντίθεση είχε την επίδρασή της, μαζί με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και στην έναρξη του πολέμου και στις αιτίες του και στους σκοπούς του, από την πλευρά των μονοπωλίων. Το δεύτερο, που έχει σχέση με το πρώτο, είναι ότι οι σύμμαχοι πήγαν να δημιουργήσουν τετελεσμένα σε βάρος της ΕΣΣΔ σχετικά με την τύχη της Γερμανίας, τη μετέπειτα πορεία της, αλλά και την υποβάθμιση της συμβολής της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη. Στόχος τους ήταν η αντιμετώπιση της δύναμης και της ελκτικότητας που ασκούσε στους λαούς η ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ιμπεριαλιστές όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να αφανίσουν την ΕΣΣΔ, όπως στόχευαν, αλλά είχαν ενισχυμένο το αντίπαλο δέος στα σχέδια μοιράσματος του κόσμου ανάμεσά τους ως αποτέλεσμα του πολέμου, ενώ από τον πόλεμο οι ίδιοι προσδοκούσαν ακόμη μεγαλύτερη λεία. Και επίσης, πολλά ακόμη κρίνονταν και κρίθηκαν βεβαίως στην πορεία, σχετικά με τους όρους που διαμορφώνονταν για τα δύο αντίθετα κοινωνικοοικονομικά συστήματα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ποτέ πια πόλεμος! Ισως ηχεί παράξενα όταν ακούγεται από τα επίσημα χείλη της αστικής εξουσίας και ακόμη πιο χυδαία όταν οι ιμπεριαλιστές βομβαρδίζουν λαούς, για να επιβάλουν την ειρήνη. Η επέτειος της Αντιφασιστικής Νίκης δε χωρά σε ευχές και άσφαιρα συνθήματα. Γιατί ο φασισμός δεν είναι μια παρέκκλιση της ιστορίας. Είναι γέννημα θρέμμα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο στο στάδιο της γενικής του κρίσης και ο πόλεμος συνυφασμένος με τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί σε άπειρες σελίδες των συγγραμμάτων αστών, κατ' επίφαση, ιστορικών για φαινόμενα που, στο όνομα της καταγραφής τους, δίνουν άλλοθι στο σύστημα που τα γεννά. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτες ατομικές βόμβες έπεσαν ακριβώς απ' αυτούς που υποτίθεται ότι πολέμησαν το φασισμό, για να συμβάλουν στην παγκόσμια ειρήνη, όταν ο πόλεμος πια είχε τελειώσει. Ας μην ξεχνάμε πως η ιστορία, για να γραφτεί αντικειμενικά, έτσι όπως πραγματικά εξελίχτηκε, πρέπει να γραφτεί ολοκληρωμένα από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων και του μοχλού κίνησης της κοινωνίας, την ταξική πάλη, που εκφράζεται με την πολιτική, η οποία ασκείται, το από ποιον για ποιον ασκείται, είτε σε "ειρηνικές" περιόδους, είτε είναι πολιτική με άλλα μέσα, πόλεμος, όταν πια δεν μπορούν, με "ειρηνικά μέσα", να ικανοποιούνται τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ο φασισμός άρχισε να εμφανίζεται προς το τέλος της 10ετίας του 1930 και γιγαντώθηκε την περίοδο της κρίσης του 1929-33 και μετέπειτα το '37-'38. Το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ το χρηματοδοτούσαν τα ισχυρά μονοπώλια, και η πρώτη συνάντηση τους με τον ίδιο το Χίτλερ έγινε στη βίλα του Κρουπ στην Εσση του Ρουρ. Τον Οχτώβρη του 1931 οι Γερμανοί μεγιστάνες του πλούτου Τίσεν Κρουπ, Φλικ, Χούχγκεμπεργκ σε κοινή σύσκεψη με τον Χίτλερ συγκρότησαν το μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, (συνασπισμός φασιστών μονοπωλίων και στρατηγών), ενώ πήραν την οριστική απόφαση παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ σε σύσκεψη τραπεζιτών και μεταλλουργικών μονοπωλίων το Γενάρη του 1933.

Ο πόλεμος δεν ήταν η πραγματοποίηση των σεναρίων σύλληψης ενός παράφρονα, όπως πολλοί αστοί παρουσιάζουν τον Χίτλερ, αλλά η πάλη ανάμεσα στα μονοπώλια για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η ηττημένη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Γερμανία, η Ιταλία και Ιαπωνία που ήταν ριγμένες από τις ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, στο μοίρασμα της λείας του πρώτου πολέμου, δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό, χωρίς το ξαναμοίρασμα.

Ενας, επίσης σημαντικός, κρίκος στη σειρά των γεγονότων που άνοιξαν το δρόμο στη Γερμανία για τον πόλεμο, ελπίζοντας ότι θα επιτεθεί στην ΕΣΣΔ, ήταν η συμφωνία του Μονάχου, μεταξύ Γαλλίας - Αγγλίας - Ιταλίας και Γερμανίας, που παρέδιδε την Τσεχοσλοβακία στη Γερμανία. Και όλα αυτά όταν η ΕΣΣΔ πάσχιζε για τη δημιουργία αντιχιτλερικού συνασπισμού πριν τον πόλεμο, αλλά τόσο η Γαλλία όσο και η Αγγλία, αρνούνταν πεισματικά, προσδοκώντας την εξαφάνισή της. Ο πόλεμος, βεβαίως, θα μπορούσε να είχε τελειώσει πολύ πιο γρήγορα, αν οι Αμερικανοί δεν ανέβαλλαν το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου για δυο περίπου χρόνια και είχαν τους λόγους τους. Πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ δε θα αντέξει και έτσι θα ξεμπέρδευαν με το σοσιαλισμό. Τα κομμουνιστικά κόμματα σ' όλες τις χώρες της Ευρώπης πάλευαν στις πιο αντίξοες συνθήκες ενάντια στο φασισμό, προωθούσαν την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης την κοινή δράση με τα λαϊκά στρώματα, αλλά η σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο αρνιόταν να αγωνιστεί κατά του φασισμού αλλά συνέβαλλε στο δυνάμωμά του.

Πολλά θα μπορούσε να παραθέσει κανείς για την πραγματική ιστορία του πολέμου. Η μεταπολεμική εποχή είναι ενδεικτική για τις επιδιώξεις των μονοπωλίων και ιδιαίτερα των αμερικανικών. Η ίδρυση του ΝΑΤΟ, η αδίσταχτη πάλη του ιμπεριαλισμού και των ωμών επεμβάσεών του για παγκόσμια κυριαρχία, το καθεστώς του ψυχρού πολέμου και η ετοιμότητα για θερμό πόλεμο, είναι μερικά μόνο ζητήματα, αρκετά, όμως, για να συνειδητοποιηθεί από τους λαούς ότι το σύνθημα "Ποτέ πόλεμος πια" είναι κούφιο γράμμα χωρίς το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό προσδιορισμό του. Οτι η εξασφάλιση της ειρήνης είναι συνυφασμένη με την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη των λαών. Οτι όσο υπήρχε ο σοσιαλισμός υπήρχε το αντίβαρο στα πολεμοκάπηλα σχέδια του ιμπεριαλισμού που άρχισαν να γίνονται πράξη μετά την ανατροπή του.

Το ζουν οι λαοί των Βαλκανίων και όχι μόνο. Το αποδεικνύει η "νέα τάξη πραγμάτων", ο νέος ρόλος του ΝΑΤΟ.

Το μήνυμα που ενσαρκώνει τους πόθους των λαών την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης, είναι ένα και μοναδικό. Πάλη ενάντια στις δυνάμεις τις κοινωνικές και πολιτικές που φέρνουν πόλεμο, πάλη ενάντια στη χρηματιστική ολιγαρχία, που κρίνει τις τύχες των λαών, υποδουλώνοντας και εξαθλιώνοντάς τους, μέτωπο στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για το σοσιαλισμό.

Κείμενα: Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Ο μαρξισμός - λενινισμός δεν αποτελεί απλώς μια τρέχουσα πολιτική θεωρία. Πρόκειται, αντίθετα, για μια συνολική κοσμοθεωρία, βαθύτατα επιστημονική, στηριγμένη στα πορίσματα όλων των επιστημών, απαλλαγμένη από τα αδιέξοδα του ιδεαλισμού και τα φαντάσματα της μεταφυσικής, που αναδεικνύει επιστημονικά τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική εξέλιξη. Η μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, εδραιωμένη στη φιλοσοφία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσεται, αντανακλώντας τις εκάστοτε κοινωνικο - οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, αποκαλύπτοντας τις γενικές τάσεις τους στην ερμηνεία της, ώστε να γίνονται όπλα συνειδητής δράσης για την επαναστατική αλλαγή. Στη μακρόχρονη πορεία του, το ΚΚΕ, εάν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη τις σκληρότατες συνθήκες μέσα στις οποίες έχει αναπτύξει τη δράση και τους αγώνες του, τα περισσότερα χρόνια της ιστορίας του, επιδιώκει να συμβάλλει στο καθήκον της ανάπτυξης της κοσμοθεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού και της επίδρασής της στις επιστήμες. Αξίζει δε να σημειώσουμε και τις πιο πρόσφατες επεξεργασίες του - συλλογικές ή και ατομικές, στελεχών και επιστημόνων του - σε σχέση με ζητήματα της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας (π.χ. οι πολύχρονες επεξεργασίες του για την ΕΟΚ και την ΕΕ ή οι προβληματισμοί και εκτιμήσεις του για τα αίτια των αντεπαναστατικών ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες).

* * *

Ως εκ τούτου, ο άξονας γύρω από τον οποίο διαμορφώσαμε τούτο το αφιέρωμα δεν ήταν ιστορικός, με την έννοια της αναφοράς σε μεγάλες μορφές κομμουνιστών λογίων και στο έργο τους. Κρίναμε πλέον σκόπιμο να παρουσιάσουμε πλευρές της επιστημονικής σκέψης (σε ένα εύρος επιστημονικών αντικειμένων), που ανέπτυξαν οι κομμουνιστές, προσπαθώντας να δώσουν απάντηση τόσο σε αντιδραστικά ιδεολογήματα όσο και σε κατά καιρούς επίκαιρα προβλήματα - που, και σήμερα, απασχολούν την Ελλάδα και τον κόσμο. Για τούτο και διατάσσουμε την ύλη αυτού του αφιερώματος κατά θεματικές ενότητες, σε καθεμία από τις οποίες συμπεριλαμβάνουμε άρθρα και μελέτες παλιότερων και νεότερων κομμουνιστών επιστημόνων και μελετητών.

* * *

Η δεύτερη ενότητα αφορά σε ζητήματα φυσικών επιστημών. Το άρθρο του Γ. Αθανασιάδη (προερχόμενο από την ίδια έκδοση) απαντά σε ζητήματα μεταφυσικής ερμηνείας του κόσμου και αναδεικνύει την αλήθεια και την επιστημονική επάρκεια του διαλεκτικού υλισμού (θα πρέπει, βέβαια, να σημειώσουμε και εδώ ότι, εάν το άρθρο γραφόταν σήμερα, μια παράμετρος που θα έθιγε ο συγγραφέας του θα ήταν εκείνη της ληστρικής εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της καταστροφής της φύσης, από τα ταξικά εκμεταλλευτικά συστήματα). Το δεύτερο άρθρο, γραμμένο από το Νίκο Κιτσίκη, απαντά σε νεότερες θεωρίες στη φυσική επιστήμη, όπως είναι η θεωρία του Χάους, που επιχειρούν να καταργήσουν τις έννοιες της αιτιοκρατίας και της νομοτέλειας, παρουσιάζοντας ένα σύμπαν αυθαίρετο και, πιθανώς, υποκείμενο σε κάποια υπερκόσμια βούληση.

Τέλος, η τρίτη ενότητα είναι αφιερωμένη σε ζητήματα οικονομίας. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το βιβλίο που εξέδωσε ο Δ. Μπάτσης το 1947, με τίτλο "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα". Σε αυτό, καταδείχνεται η δυνατότητα της Ελλάδας να αποκτήσει βαριά βιομηχανία, με την αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου, αντίθετα με τις τρέχουσες - και σήμερα αναπροσαρμοσμένες - θεωρίες περί "ψωροκώσταινας". Δημοσιεύουμε επίσης δύο σύγχρονα άρθρα με θέμα το χρηματοπιστωτικό σύστημα στον καπιταλισμό και τις χρηματιστηριακές και νομισματικές κρίσεις. Πιστεύουμε ότι, και μετά την υποτίμηση της δραχμής και τις πρόσφατες εξελίξεις στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, τα άρθρα αυτά έχουν μια βαρύνουσα επικαιρότητα.

* * *

Στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ, πέρα από την ύλη που συγκροτεί το θεματικό αφιέρωμα, περιλαμβάνουμε και το δεύτερο μέρος του Χρονολογίου από την ιστορία του ΚΚΕ, καθώς και τα τρέχοντα κομματικά ντοκουμέντα.

Στην ενότητα "σοσιαλισμός" δημοσιεύεται το β μέρος του άρθρου του Α. Σεργκέγιεφ - Α. Σούλους "Να νικήσουμε το σκιάνθρωπο" και παρέμβαση εκ μέρους της Σ. Ε της ΚΟΜΕΠ σε θεωρητική συνδιάσκεψη του περιοδικού Offensin.

Η άνευ όρων συνθηκολόγηση της φασιστικής Γερμανίας

Η 9η Μάη, μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών, όχι μόνο έχει σβηστεί από το ιστορικό ημερολόγιο των αστών, αλλά γίνονται τα πάντα ώστε να αφαιρεθεί διά παντός από τη μνήμη των λαών. Ως και μέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθιερώθηκε η ίδια ημερομηνία, προκειμένου να ξεμπερδεύει ο ιμπεριαλισμός από αυτή την ενοχλητική γιά την ύπαρξή του ιστορική μέρα. Αυτή η επέτειος σταθμός για τους λαούς γίνεται πεδίο ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης και πάλης ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και τους εργαζόμενους, για το δίκιο και το μέλλον, χωρίς εκμετάλλευση, γιατί τότε ο πόλεμος θα ενταφιαστεί οριστικά και τελεσίδικα από την ίδια την ιστορία.