Η γενικότερη πολιτική τους συναίνεση και σύμπλευση θα εκφράζονταν και στο χειρισμό του θέματος της προεδρικής εκλογής και όλα θα "κυλούσαν ομαλά".

Η προοπτική, όμως, εμπλοκής της λαϊκής ετυμηγορίας, είτε άμεσα, είτε αργότερα, είναι αυτή που έχει δημιουργήσει "ανεπιθύμητες παρενέργειες" και έχει "βραχυκυκλώσει" την κυκλοφορία του συστήματος. Και αυτό γιατί, μπροστά στο λαό, οι εταίροι του δικομματισμού πρέπει να δείξουν ότι δεν είναι ίδιοι, ότι έχουν σοβαρές διαφορές μεταξύ τους, ώστε να γίνει δυνατή η παγίδευση των ψηφοφόρων και να συντελεστεί η ομαλή αλλαγή φρουράς στην εξουσία. Παγιδευμένη σ' αυτή την αντίφαση βρίσκεται καιρό τώρα η ηγεσία της ΝΔ, η οποία από τη μια έχει εργαστεί σκληρά, με την "εποικοδομητική" και "υπεύθυνη" αντιπολίτευση, για την εμπέδωση της πολιτικής συναίνεσης και από την άλλη, με τη στάση της στην προεδρική εκλογή, κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα ό,τι μέχρι τώρα έχει κάνει σ' αυτή την κατεύθυνση, επωμιζόμενη το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Η οικονομική ολιγαρχία δεν επιθυμεί, για πολλούς λόγους, πρόωρες εκλογές και το έχει καταστήσει σαφές με όλους τους τρόπους.

Ούτε βέβαια και ο Μ. Εβερτ φέρνει αντιρρήσεις σ' αυτή την επιθυμία, αλλά όμως δεν μπορεί να συνεργήσει ανοιχτά για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν μπορεί, τόσο για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και δημαγωγίας, όσο και εξαιτίας των εσωτερικών αντιθέσεων στο κόμμα του.

Οι τελευταίες, αντί να απαλύνονται, όσο περνάει ο καιρός από την ανάδειξη του Μ. Εβερτ στην ηγεσία της ΝΔ, μάλλον διατηρούνται και μεγεθύνονται. Δεν είναι μόνο ο Στ. Μάνος και μια σειρά ακόμα βουλευτών της ΝΔ, που από την αρχή επιχείρησαν να υποβαθμίσουν τη σημασία της προεδρικής εκλογής και να την αποσυνδέσουν από τις πρόωρες εκλογές. Υπάρχει και ο Γ. Σουφλιάς,ο οποίος, αν και είναι φορέας προωθημένων συναινετικών διαδικασιών, τάσσεται "μετά πάθους" υπέρ των πρόωρων εκλογών, ακριβώς γιατί αποβλέπει στο άνοιγμα του δρόμου για την ηγεσία της ΝΔ. Η ομάδα των βουλευτών, που συμμερίζεται τις απόψεις του Στ. Μάνου, επικρίνει τώρα την ηγεσία του κόμματος γιατί με την τακτική της "έχει οδηγήσει το κόμμα στο περιθώριο και αντί να κρατά ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το κλειδί των εξελίξεων το έχει παραδώσει στον Αντ. Σαμαρά".

Μετά την αναστολή των δικών, ο Κ. Μητσοτάκης, απελευθερωμένος από την ομηρία, δείχνει αποφασισμένος να "αποκαταστήσει" την πολιτική παρουσία του και βέβαια δεν πρόκειται να τον σταματήσουν οι περιορισμοί των κομματικών πλαισίων, ούτε οι κατηγορίες για "εξωθεσμική λειτουργία".

Η μόνη διέξοδος που απομένει στον Μ. Εβερτ είναι η συγκατάνευση της οικονομικής ολιγαρχίας σε πρόωρες εκλογές, με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα εξέλθει από αυτές νικητής... Παραμένει, βέβαια, πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπερβεί το "κομματικό συμφέρον" και να στηρίξει ανοιχτά υποψηφιότητα "κοινής αποδοχής", αναζητώντας τα αναγκαία προσχήματα.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Από τον Απρίλη του 1990 και μέχρι τις βουλευτικές του Οκτώβρη του 1993 δεν πέρασε μήνας σχεδόν χωρίς το ΠΑΣΟΚ και ο Α. Παπανδρέου να ζητήσουν εκλογές για να... σωθεί ο τόπος. Τότε ήταν ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ που το αρνούνταν, εμφανιζόμενοι ως οι εγγυητές της σταθερότητας. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, το ΠΑΣΟΚ εκτός από το ότι κάθε τρεις και λίγο ζητούσε εκλογές, δεν έκανε και τίποτα για να τις προκαλέσει.

Σήμερα το έργο παραμένει το ίδιο. Μόνο που οι πρωταγωνιστές έχουν ανταλλάξει τους ρόλους τους. Και σήμερα υπάρχει εγγυητής της ομαλότητας. Ετσι τουλάχιστον εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ τη διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας στα χέρια του. Και σήμερα υπάρχει αυτός που ζητάει εκλογές χωρίς βέβαια να τις... πολυθέλει, όπως ο Μ. Εβερτ και η ΝΔ. Ομως το σημαντικότερο είναι ότι παραμένουν το πραγματικό πρόβλημα καθώς και οι μέθοδοι για να τεθεί στο περιθώριο κάθε προσπάθεια για την επίλυσή του.

Κάλπικες προϋποθέσεις

Το πρόβλημα δεν είναι άλλο από το ποια πολιτική, τελικά, έχει ανάγκη αυτός ο τόπος. Ποια πολιτική πρέπει να υπάρξει ώστε να μπει ένα τέρμα στον διαρκή κατήφορο. Ζήτημα που για μια ακόμα φορά επιχειρείται να αποσιωπηθεί μέσα από τους κρότους του, "φοβερού" και παρεπόμενου της προεδρολογίας, "διλήμματος": "Εκλογές ή όχι". Οσοι λανσάρουν το παραπάνω "δίλημμα", είτε τη μια απάντηση δίνουν είτε την άλλη, έχουν ένα - κοινό - επιχείρημα. Γιατί έτσι θα "πάει μπροστά ο τόπος", αιτιολογούν τη διαφορετική (; ) θέση τους και οι μεν και οι δε.

Δεν είναι καθόλου δυσεξήγητο το κοινό του επιχειρήματος. Η ταύτιση απόψεων και υποκριτικών επιχειρημάτων, οφείλεται ακριβώς στο ότι από κοινού οδηγούν τον τόπο εκεί που τον οδηγούν.Ταυτόχρονα, "χέρι χέρι" εμφανίζουν κάποιες ψευδείς προϋποθέσεις ως τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες"ανάκαμψης"... Ανάμεσά τους η συναίνεση στο όνομα "της κοινής προσπάθειας και των κοινών (! ) ευθυνών". Η συνέχιση της λιτότητας και τουξεπουλήματος στο όνομα του "νοικοκυρέματος της οικονομίας". Η ακόμα πιο πειθήνια υποταγή στους "κανόνες" της εξάρτησης στο όνομα "των ανταλλαγμάτων και του διεθνούς κύρους της χώρας". Και η τελευταία προϋπόθεση που πάει γάντι με το συναινετικό τους όραμα, δεν είναι άλλη από τον θεσμικό τους εξαγνισμό...

Στόχος: "Τίποτα όρθιο"

Πίσω από τις κάλπικες αυτές προϋποθέσεις τους, δεν κρύβεται απλώς η εμμονή στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Δεν αρκούνται στη μαζική παραγωγή της αποχαύνωσης αλλά και των αυταπατών μέσα από "διλήμματα" του τύπου "εκλογές ή όχι". Επιδιώκουν να πάνε ακόμα παραπέρα. Φιλοδοξούν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Αυτός είναι ο στόχος τους που σε πολιτικούς όρους μεταφράζεται σε όλο και πιο συντηρητική - αυταρχική μετατόπιση σε θέσεις και πρακτικές, με παράλληλη ενίσχυση των μηχανισμών εγκλωβισμού και παθητικοποίησης των λαϊκών στρωμάτων.

Για τον παραπάνω στόχο έχουν ήδη διαμορφώσει το ιδεολογικό τους "εκσυγχρονιστικό" περίβλημα για να θεωρητικοποιήσουν τα πρακτικά τους μέτρα. Μέτρα όπως:

α) Η αναθεώρηση του Συντάγματος σε συντηρητικότερη κατεύθυνση, ώστε να πάρει και νομική έκφραση ένας συσχετισμός κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που φιλοδοξούν να επικυρωθεί - και συνταγματικά - ότι είναι συντρηπτικά υπέρ τους και,

β) ο έλεγχος της δράσης, τελικά, των κομμάτων μέσα από μέτρα, δήθεν, οικονομικού ελέγχου και, δήθεν, απεξάρτησης από τους οικονομικά ισχυρούς, και, δήθεν, εξυγίανσης, είναι χαρακτηριστικά.

Αλλος δρόμος

Ομως όσο και να προσπαθήσουν μέσα από μεθόδους "βελούδινης" ή "ροπαλοφόρας" ιδεολογικής τρομοκρατίας, όσο κι αν πασχίσουν μέσα από τα εκλογολογικά τους διλήμματα και τις προεδρολογικές φαρσοκωμωδίες να καταστήσουν αληθοφανείς τις ψευδείς προϋποθέσεις τους, δυστυχώς γι' αυτούς υπάρχουν οι πραγματικές προϋποθέσεις για το ξεβάλτωμα. Και θα υπάρχουν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των απογόνων του Λάσκαρη και της "κατάργησης της πάλης των τάξεων"... Οταν λοιπόν εκείνοι ρωτούν με ύφος πρωτομάστορα της "αναγέννησης" αν πρέπει να γίνουν ή να μη γίνουν εκλογές, το ουσιαστικό ζήτημα θα παραμένει: Πρέπει να συνεχιστεί αυτή η αντιλαϊκή πολιτική ή πρέπει να αλλάξει, να ανατραπεί από μια φιλολαϊκή πολιτική, με ή χωρίς εκλογές; Και εδώ η απάντηση είναι σαφής.

Οι πραγματικές προϋποθέσεις για να μετατραπεί σε πραγματικότητα αυτή η ανατροπή βρίσκονται ακριβώς στο θέμα των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών δύναμης. Συσχετισμοί που απαιτείται να αλλάξουν προς όφελος της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, μέσα από την ανάπτυξη και δράση ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που θα μπορεί να θέτει στο προσκήνιο τα κρίσιμα ζητήματα για την πορεία της χώρας και το μέλλον του λαού της.Τα ζητήματα της εξάρτησης και της ισότιμης συμμετοχής της χώρας στις διεθνείς διαδικασίες που δεν μπορεί να υπάρξει παρά με κατακτημένη την εθνική ανεξαρτησία. Το ζήτημα της βουλιμίας των πολυεθνικών, του μεγάλου κεφαλαίου, της άρχουσας τάξης που καρπώνονται τον λαϊκό μόχθο. Το ζήτημα της χυδαίας χειραγώγησης των εργαζόμενων από τα ΜΜΕ που στα χέρια των κεφαλαιούχων λειτουργούν σαν ηλεκτρονικά φίμωτρα, σαν πλαστογράφοι της πραγματικότητας και όχι μόνο.

Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να γυρίσει η καινούργια σελίδα. Μια σελίδα γραμμένη μέσα από τη διαμόρφωση και δράση μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας που θα στηρίζει ένα πολιτικό μέτωπο εξουσίας για την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που θα κινείται στον αντίποδα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και θα πρωτοστατεί στο άνοιγμα του αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού δρόμου. Του δρόμου προς τον σοσιαλισμό.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ