Σήμερα στην Ιταλία κανείς δεν παίζει μπάλα. Ούτε ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ, ούτε βόλεϊ, ούτε πόλο... τίποτα. Είναι ίσως η πρώτη φορά που γίνεται αυτό που θέλει ο λαός.

Η παναθλητική αποχή στη μνήμη του αδικοχαμένου Βιτσέντζο Σπανιόλο,η παναθλητική αποχή διαμαρτυρίας για τα συνεχή και θανατηφόρα κρούσματα βίας στα γήπεδα, η παναθλητική αποχή συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων, η παναθλητική αποχή καταγγελίας των αδρανών αρχών, ήταν απαίτηση του ιταλικού λαού. Καταπέλτης το γκάλοπ - κατακραυγή. Περίπου 80% φώναξαν: "basta!" ("φτάνει!").

Υπέρ της αποχής: 79,7%

Κατά της αποχής: 9,6%

Χωρίς γνώμη: 10,7%

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι το 20% από εκείνους που ψήφισαν υπέρ της αποχής υπέδειξε να διακοπούν όλα τα πρωταθλήματα μέχρι το τέλος της σεζόν. Το 50% υπέδειξε την αποχή της μιας Κυριακής και περίπου το 10% πρότεινε αποχή πάνω από μια Κυριακή.

Ο λαός μίλησε και η αθλητική κοινότητα της χώρας ανταποκρίθηκε. Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αντιστάθηκε και ακολουθώντας τη λαϊκή βούληση πήρε την ιστορική απόφαση της αποχής. Ηταν η πρώτη φορά που στην Ιταλία διακόπηκε ένας αγώνας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη βία, είναι η πρώτη φορά που γίνεται αποχή.

Δεν ήταν εύκολη η απόφαση. Εκείνοι που την εισηγήθηκαν πάλεψαν. Εκαμψαν πειθαναγκαστικά τις αντιδράσεις της ίδιας της ποδοσφαιρικής ηγεσίας και του υπαλλήλου των μεγάλων αφεντικών Αντόνιο Ματαρέζε,ενώ - το σπουδαιότερο - χρειάστηκε να αγνοήσουν τις, μέσω του υπουργού Εσωτερικών Αντόνιο Μπρανκάτσιο,αποτρεπτικές παραινέσεις της κυβέρνησης και τις ποικίλες πιέσεις των κυκλωμάτων του κέρδους... Οπως πολύ παραστατικά είπαν με ένα στόμα ο πρώην προπονητής της "Σκουάντρα Αντζούρα", πρόεδρος τώρα του Συνδέσμου Προπονητών Ατζέλιο Βιτσίνι και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ποδοσφαιριστών Ενρίκο Καμπάνια,"το να σταματήσει ο ιταλικός αθλητισμός μια Κυριακή είναι ένδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας". Η δύναμη του αθλητισμού έγκειται σ' αυτό ακριβώς που λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Μπάσκετ Τζιάνι Πετρούτσι: "Με αυτή την απόφαση αποδεικνύουμε ότι ο αθλητισμός δεν έχει μπει σε γρανάζια ώστε να μη μπορεί να σταματήσει για κανένα λόγο. Οχι. Σταματάμε, όταν υπάρχει λόγος. Σε κάποιους αυτή η απόφαση μπορεί να φάνηκε σαν ένα βήμα πίσω. Εγώ λέω ότι ήταν δυο βήματα μπροστά".

Το πρόσωπο που σήκωσε το βάρος της σημαντικής αυτής πράξης αντίστασης είναι φυσικά ο Μάριο Πεσκάντε,ο πρόεδρος της παντοδύναμης Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας (CONI). Ο εμπνευσμένος αυτός άνθρωπος προχώρησε τη σκέψη του πέρα από το γεγονός της τραγικής δολοφονίας. Μίλησε για κάτι που φοβίζει περισσότερο τους Ιταλούς. Μίλησε για τη στρατηγική της έντασης. Μίλησε για τα πλοκάμια της ποικιλώνυμης αποσταθεροποιητικής και αποπροσανατολιστικής τρομοκρατίας. Που μετά τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τις τράπεζες, τις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις, τις εκκλησίες, ανιχνεύουν τώρα και στα γήπεδα τα κατάλληλα για τις νάρκες τους πεδία.

- Τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτή τη δολοφονία; Και ο Πεσκάντε απάντησε:

"Δυο υποθέσεις κάνω. Από τη μια η κλασική εγκληματικότητα των συμμοριών, από την άλλη η στρατηγική της έντασης. Εχω την αίσθηση ότι ο χώρος του αθλητισμού είναι μια νησίδα, όχι ευτυχίας βέβαια, αλλά ασφαλής. Οταν ξεφυλλίζεις μια εφημερίδα πρέπει να φτάσεις στη σελίδα 10 για να σκάσει το χειλάκι σου διαβάζοντας για κάποια επιτυχία του Τόμπα (σσ ο διάσημος Ιταλός σκιέρ). Τώρα υπάρχουν προσπάθειες για να γεννηθεί η απελπισία ακόμα και στον χώρο του αθλητισμού".

Στις 20 του Νοέμβρη του 1994 στη διάρκεια των σοβαρών επεισοδίων που έγιναν στον αγώνα Μπρέσια - Ρόμα, πρωταγωνιστής ήταν ο ηγέτης της ακροδεξιάς οργάνωσης "Πολιτικό Κίνημα της Δύσης" Μαουρίτσιο Μποκάτσι.Εθεάθη μάλιστα μέσα στο γκρουπ εκείνων που μαχαίρωσαν τον αστυφύλακα Τζιοβάνι Σελμίν.Αυτό είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έχει κατά νου ο Μάριο Πεσκάντε, όταν μιλάει για τη στρατηγική της έντασης. Και ο αστυφύλακας Σελμίν, που κατάφερε να επιζήσει, μεταφέρει το μήνυμα: "Το γεγονός της αποχής δείχνει μια αλλαγή νοοτροπίας. Αρχισε να γίνεται επιτέλους κατανοητό ότι μια ανθρώπινη ζωή αξίζει περισσότερο από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα". Ναι. Στις μέρες μας αξίζει να πανηγυρίζει κανείς, όταν η ανθρωπινή ζωή γίνεται αντικείμενο σεβασμού...

Και μετά την αποχή τι; "Θα μείνουμε όλοι σήμερα στο σπίτι με δεμένα τα χέρια;" αναρωτιέται ο Ιταλός φίλαθλος. "Οχι. Θα μελετήσουμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Μακριά όμως από στρογγυλά τραπέζια και κοινωνιολόγους" απαντά ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής Μάριο Πεσκάντε,υποδηλώνοντας με αυτόν τον πικρόχολο τρόπο, ότι η αποχή είναι η αφετηρία νέων μέτρων, πάντα πρακτικών.

Σύσσωμος ο ιταλικός Τύπος ήδη σημαδεύει το στόχο μιας γιγάντιας επιχείρησης: "Επιχείρηση "Καθαρά Χέρια" για την ανακοπή των βρόμικων σχέσεων των ποδοσφαιρικών εταιριών με τις ποικιλώνυμες σκληρές ομάδες κρούσης της εξέδρας".

Στην προμετωπίδα των εντύπων δεσπόζει μια μεγάλη κουβέντα ενός παρ ολίγον θύματος. "Το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στις αστυνομικές δυνάμεις. Εάν τα κυριακάτικα έξοδα για την τήρηση της τάξης υποχρεώνονταν να τα πληρώνουν οι ποδοσφαιρικές εταιρίες, τότε οι σχέσεις τους με τους ούλτρας (φανατικούς) θα ήταν πιο καθαρές...". Με δυο λόγια τα είπε όλα ο Τζιοβάνι Σελμίν,ο αστυφύλακας, που επέζησε από τη δολοφονική επιδρομή των ακροδεξιών εξτρεμιστών δυο μήνες πριν στην Μπρέσια.Ολοι ενώνουν τη φωνή τους με τον άτυχο - τυχερό αστυφύλακα. Ακόμα και ο μεγιστάνας της ένδυσης Λουτσιάνο Μπενετόν καλεί τις ομάδες να καταγγείλουν τη δράση των οργανωμένων οπαδών τους και να διαλύσουν τους σκληρούς πυρήνες τους: "Δεν παίζει κανείς, όταν υπάρχει στη μέση η ζωή ενός μικρού παιδιού. Οι εταιρίες πρέπει να βρουν το κουράγιο να διαλύσουν τα κλαμπ των σκληροπυρηνικών οπαδών τους".

Κάποιοι άλλοι μεγιστάνες, όμως, "τα αφεντικά των αφεντικών με τα λοστάρια", όπως αποκαλεί η "Ρεπούμπλικα" τους προέδρους των ιταλικών ΠΑΕ, όχι μόνο δεν εισακούουν αλλά αρνούνται κιόλας κάθε ανάμειξη.

Πρώτος και καλύτερος ασφαλώς ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.Το περιστεράκι αυτό όχι μόνο δεν είναι αθώο αλλά θεωρείται από τους πρώτους που υιοθέτησαν μεθόδους αξιοποίησης των "ούλτρας". Εκείνος τους έκανε επαγγελματίες! Τους δίνει δωρεάν εισιτήρια, τους βρίσκει θέσεις εργασίας, τους παρέχει κάθε είδους βοήθεια, τους καλεί σε... διάλογο, τους πληρώνει! Το μαχαίρι του φόνου, δηλαδή, δικό του προϊόν είναι. Χαρά στο κουράγιο του υπαλλήλου του, του διεθνή άσου της Μίλαν Αλμπέρτο Ντι Κιάρα,που βρήκε τη δύναμη να καταγγείλει τους τρομοκράτες οπαδούς της ομάδας του και του αφεντικού του: "Πρέπει να τους δώσουμε ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε Κολομβία. Πρέπει να διαλύσουμε τους πυρήνες και να απαγορεύσουμε τις ομαδοποιημένες μετακινήσεις οπαδών. Οι κακοποιοί εκκολάπτονται σ' αυτά τα οργανωμένα καραβάνια".

Οι "ούλτρας" είναι στην κυριολεξία επαγγελματίες. Τους ταξιδεύουν τζάμπα αλλά τους χρησιμοποιούν. Να μη θέλουν το μισθό τους; Δουλεύουν οι άνθρωποι. Με ωράρια, με ραντεβού στην ατζέντα, ακόμα και με ηλεκτρονικά οργκανάιτζερ. Οταν για παράδειγμα το συμβούλιο της διοίκησης της ομάδας έχει σημαντικό θέμα, εκείνοι καλούνται σε επαγρύπνηση με αυτόματα τηλέφωνα!

Τα εισιτήρια, τα τσάρτερ, τα ξενοδοχεία των πέντε αστέρων, είναι η προμήθεια της διοίκησης με αντάλλαγμα την καυτή εξέδρα. Οποιος αρνείται αυτή τη σχέση συνενοχής, την πληρώνει άσχημα. Κάτι ξέρει επ' αυτού ο προπονητής της Νάπολι Βιτσέντζο Γκουερίνι.Εκανε το λάθος να αγνοήσει το δείπνο των "ούλτρας" και ο αρχηγός τους Τζενάρο Μολντουόρι του έβγαλε τη βρόμα ότι χαπακώνει τους παίκτες του. Ο Πελεγκρίνι όμως της Ιντερ που δίνει 500 εισιτήρια τη βδομάδα δωρεάν στους "Μπόις", την ακροδεξιά δηλαδή ομάδα των "ούλτρας", έτυχε της αποφασιστικής συμπαράστασης εκ μέρους του πασίγνωστου στην εισαγγελία του Μιλάνου νεοναζί αρχηγού τους Φράνκο Καραβίτα,όταν όλοι τον αμφισβητούσαν.

Οσο για τα μουσολινικά κατάλοιπα που διοικούν τη Λάτσιο, δέχτηκαν εξ οικείων τα βέλη. Αρνήθηκαν μια φορά να ναυλώσουν τσάρτερ για τους "ιριτουτσίμπιλι" ("άτρωτοι") και το πλήρωσαν με άδειες κερκίδες. Αναγκάστηκαν να "επανορθώσουν" εκχωρώντας τους την εμπορική εκμετάλλευση των αθλητικών ειδών της ομάδας! Με το αζημίωτο βέβαια, αφού εκείνοι τα στολίζουν με ναζιστικά σύμβολα και έτσι η σχετική... ιδεολογική παρέμβαση αναπληρώνει τα διαφυγόντα οικονομικά κέρδη...

Να γιατί το μυριόστομο σημερινό "basta" στη γενοκτονία της Κυριακής είναι γροθιά στο στομάχι μιας κοιμωμένης πολιτείας, είναι η μικρή επανάσταση μιας χαλαρής κοινωνίας.

Δικαίως ο γραμματέας του συνδικαλιστικού οργάνου των αστυνομικών Ρομπέρτο Σγκάλα σημειώνει: "Είναι επιτέλους η πρώτη φορά, που η κοινωνία σημαδεύει τους επί χρόνια στο απυρόβλητο επικρεμάμενους πάνω από τα κεφάλια της κακούς καρπούς του ποδοσφαίρου"! Και κάτι ακόμα. Πάσα ομοιότης προς τα δρώμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου τυγχάνει συμπτωματική (;).

Τα κείμενα έγραψε ο Ηλίας ΜΑΤΘΑΙΟΣ