Μπίζνες και ποδόσφαιρο πλέον βαδίζουν χέρι χέρι. Η είσοδος πολυεκατομμυριούχων στο χώρο του λαοφιλέστερου αθλήματος έχει ενθαρρύνει την ανάπτυξη της φιλοσοφίας που τους διέπει, δηλαδή τη λειτουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας ως μιας κερδοφόρας επιχείρησης. Γνωστά ονόματα στιςσελίδες των οικονομικών φύλλων, στολίζουν πλέον τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο Τζιάνι Ανιέλι, ο Μάρτιν Εντουαρτς, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν συλλόγους που αποδίδουν καλό ποδόσφαιρο, ενώ παράλληλα γίνονται ολοένα πλουσιότεροι. Η επενδυτική τους δραστηριότητα στο συγκεκριμένο χώρο είναι η απόκτηση ικανών ποδοσφαιριστών - υπαλλήλων. Το περασμένο καλοκαίρι, για παράδειγμα, η Ιντερ ξόδεψε 7 εκατομμύρια λίρες για την απόκτηση του Πολ Ινς. Η Αρσεναλ επένδυσε 7,5 εκατομμύρια λίρες στα πόδια του Ντένις Μπέργκαμπ, ενώ πρόσφατο είναι το παράδειγμα του Αλαν Σίρερ, που η μεταγραφή του από την Μπλάκμπερν στη Νιούκαστλ άγγιξε τα 6 δισ. δραχμές! Αυτά τα έξοδα όμως αντισταθμίζονται από την επιχειρηματική δραστηριότητα των συλλόγων, από ένα σωρό άλλες πηγές. Πρώτη είναι η δημιουργία εταιρικής ταυτότητας μέσω της πώλησης αντικειμένων με τα χρώματα και το σήμα της ομάδας. Ενας τομέας όπου πρωταθλήτρια είναι η Μάντζεστερ Γιουνάιτεντ. Ο κύκλος εργασιών του τμήματος μάρκετινγκ των "μπέμπηδων" είναι 14 εκατομμύρια λίρες, ενώ 900.000 λίρες εισπράττει από την πώληση των εισιτηρίων όταν αγωνίζεται στο Ολ Τράφορντ. Παρά την αντίθετη γνώμη των οπαδών της Μάντζεστερ, η στολή της αλλάζει κάθε χρόνο. Τα παραδοσιακά κόκκινα μπλουζάκια έχουν κατά καιρούς γίνει μπλε, μαύρα, άσπρα και πρασινοκίτρινα. Οι χιλιάδες των οπαδών της αναγκάζονται κάθε χρόνο να αγοράζουν τη νέα εμφάνιση, φέρνοντας το χαμόγελο στους ανθρώπους του μάρκετινγκ, αλλά... αδειάζοντας την τσέπη τους. Οι "κόκκινοι διάβολοι" έχουν ήδη εισαχθεί στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου, όπως επίσης η Τότεναμ και η Μίλγουολ.

Οταν πρόκειται για μπίζνες και ποδόσφαιρο, η Ιταλία είναι η πρώτη διδάξασα. Με ανθρώπους όπως ο βαρόνος των ΜΜΕ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και ο ιδιοκτήτης μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας, Τζιάνι Ανιέλι, οι ακριβές μεταγραφές και η άνθηση των υψηλών μισθών εκτινάχτηκαν στα ύψη. Το "κάλτσιο" επωφελήθηκε με 10,6 εκατομμύρια εισιτήρια την περίοδο 1991 - '92. Από τότε ο αντίστοιχος αριθμός έχει πέσει στα 9 εκατομμύρια για κάθε περίοδο.

Ομως και στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο έχει μπει πλέον σε επαγγελματικά καλούπια όσον αφορά τη βιτρίνα. Την αρχή έκανε ο Παναθηναϊκός που φτιάχνοντας ένα τέλειο αθλητικό κέντρο στην Παιανία άνοιξε το δρόμο στους υπόλοιπους. Η ΑΕΚ μέσα από τη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ ανακαίνισε το στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας, ενώ και ο Ολυμπιακός έδωσε έμφαση στο μάρκετινγκ με αλυσίδα μπουτίκ, καθώς και με έκδοση πιστωτικής κάρτας σε συνεργασία με τράπεζα. Πίσω από τη βιτρίνα όμως υπάρχουν τεράστια προβλήματα στις μικρές κατηγορίες, εκεί που είναι το φυτώριο. Δυστυχώς η έλλειψη οργάνωσης και τα λίγα μέσα που υπάρχουν στην επαρχία κυρίως κάνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο να... αιμορραγεί.

Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Μίλαν): Οταν την ανέλαβε ήταν χρεοκοπημένη και κατηγορούνταν για δωροδοκίες και σκάνδαλα, βρισκόμενη στη Β κατηγορία. Τη μετέτρεψε στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, ενώ κατάφερε παράλληλα να πολιτευτεί και να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός της Ιταλίας για μικρό χρονικό διάστημα.

Κοράντο Φερλάινο (Νάπολι): Ο σωτήρας των Ναπολιτάνων. Το 1987 και το 1990, η ομάδα του ιταλικού νότου πήρε το πρωτάθλημα με αρχηγό τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Η φυγή του από την Ιταλία έριξε την ομάδα στη μετριότητα και τα χρέη. Ο Φερλάινο την έσωσε, δίνοντας προσωπικές εγγυήσεις 5,2 εκατομμυρίων λιρών.

Μάρτιν Εντουαρτς (Μάτζεστερ Γιουνάιτεντ): Ο Μάρτιν είναι ο πιο πρόσφατος της δυναστείας των Εντουαρτς. Ο πατέρας του Λιούις έγινε πρόεδρος το 1965, όταν αγόρασε το μερίδιο της ομάδας αντί 41.000 λιρών.

Αδελφοί Μοράτι (Ιντερ): Η οικογένεια Μοράτι είναι στο τιμόνι των Μιλανέζων από το 1970, όταν υπό την προεδρία του Αντζελο Μοράτι ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται όμως κάτω από τη σκιά του Μπερλουσκόνι και της Μίλαν. Φέτος, υποστηριζόμενη από τα έσοδα των πετρελαϊκών επιχειρήσεων, η οικογένεια προέβη σε σημαντικές επενδύσεις, χωρίς όμως να έχουν δικαιωθεί για τις επιλογές τους.

Ντέιβιντ Μάρεϊ (Ρέιντζερς): Ισως είναι ο πλέον ικανός ποδοσφαιρικός επιχειρηματίας που υπάρχει στην... πιάτσα. Ανέλαβε τη Γλάσκοου το 1989 και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να τη μεταμορφώσει σε επιχειρηματικό μοντέλο. Το στάδιο της ομάδας είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη και το κυριότερο, πάντα είναι γεμάτο.

Αλαν Σούγκαρ (Τότεναμ): Εγινε πρόεδρος στους "πετεινούς" το 1991, χωρίς νωρίτερα να είναι γνωστός για τις ποδοσφαιρικές του προτιμήσεις. Η προεδρία του χαρακτηρίζεται από τον επεισοδιακό χωρισμό της ομάδας με τον προπονητή Τέρι Βέναμπλς. Ο Σούγκαρ έβαλε την υπογραφή του στα ποδοσφαιρικά πράγματα των Λονδρέζων, χάρη στη μεταγραφή του Γιούργκεν Κλίνσμαν, που συμφωνήθηκε στο ιδιωτικό του γιοτ, όταν είχε καταλύσει στο Μονακό για να προσελκύσει τον Γερμανό άσο.

Χοσέ Νουνιέθ (Μπαρτσελόνα): Ο "δικτάτορας" της Καταλωνίας. Διοικεί με τρόπο απολυταρχικό, αλλά έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ομάδα, που, με εξαίρεση τη φετινή χρονιά, έχει πραγματοποιήσει εξαιρετική πορεία τα τελευταία δέκα χρόνια, με ανάλογα έσοδα.

Σερ Τζον Χολ (Νιούκαστλ): Μετά από μακρόχρονο πόλεμο με άλλους υποψηφίους αγοραστές, κατάφερε το 1992 να αγοράσει τους "ανθρακωρύχους". Ο Χολ δημιούργησε την περιουσία του στους τομείς λιανικής πώλησης. "Η δουλιά μου είναι να απέχω από συναισθηματισμούς και να συμμετέχω ενεργά στο σχεδιασμό ψυχρής επαγγελματικής στρατηγικής", είναι το σύνθημά του.

Χέζους Χιλ (Ατλέτικο Μαδρίτης): Ο δήμαρχος της Μαρμπέλα είναι και πρόεδρος των πρωταθλητών της Ισπανίας. Ολως περιέργως οι φανέλες της ομάδας αναγράφουν τη λέξη "Μαρμπέλα", ίσως για την προβολή της περιοχής που πολιτεύεται. Ο Χιλ είναι πασίγνωστος για τις σχέσεις μίσους που διατηρεί με τον εκάστοτε προπονητή της Ατλέτικο.

Τζιάνι Ανιέλι (Γιουβέντους): Δε χρειάζεται μεγάλες συστάσεις το αφεντικό της "μεγάλης κυρίας". Εκτός από αυτή στηρίζει και την ιταλική οικονομία. Θεωρείται ο κορυφαίος αυτοκινητοβιομήχανος στον πλανήτη.